ท้อไม่อยากฝึกงาน

แรงกระตุ้นเพื่อครอบครัวหรือเพื่ออนาคต เป็นชนิดที่ “ไม่หายง่าย” ต่อให้เหนื่อย ท้อ หรือเจอกระแสลบ ก็ยังมีเหตุผลให้ลุกขึ้นมาสู้เสมอ

สวัสดีค่ะ เบื้องต้นเราก็ทำกระทู้สนทนานี้มาเพราะอยากระบายปัญหาส่วนตัวเล็กน้อย เราอายุ 18 ปีค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ปวช. ปีที่ 2 เราทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย โดยที่ทางบ้านไม่ได้ช่วยส่งให้เลย เราเข้าใจดีและพยายา

ไม่ชอบเลยที่ตัวเองเวลาสนใจอะไร ก็สนใจแค่ช่วงแรกๆพอหลังๆ เริ่มเหนื่อยเบื่อท้อนิดๆหน่อยๆ ก็หมดไฟ

ในรอบ3ปีเลยนะที่ทำให้ผมรู้สึกแบบนี้ เหนื่อย เหงา ท้อ เริ่มจะถอย หมดแรงจะทำอะไรแล้ว :)หมดทุกอย่างแล้วจริงๆ

กำลังมีแพลนออกรถคันแรกครับ แต่รถยนต์สมัยนี้รุ่นท้อปชอบมาพร้อมหลังคากระจก ลังเลกับหลังคารับแดดอยู่นิดๆ หรือจะถอยไปรุ่นรองดี

 ขอใช้พื้นที่นี้ในการระบายนะคะ ไม่ดราม่านะ เคยเหนื่อยกับสิ่งแวดล้อมข้างตัวไหม เคยท้อไหมกับการเรียนในตอนนี้ ขึ้นปี1มาอยู่ต่างที่ต่างถิ่นไม่ได้อยู่กับครอบครัว ต้องอยู่คนเดียวใช้ชีวิตในมหาลัยแบบเหงา

ผมฝึกงานเซเว่นครับ โดนหัวหน้าด่าทุกวันเลยบางวันก็ด่ารุนแรง จนผมหมดกำลังใจในการทำงาน เหนื่อยเครียดท้อผมควรทำยังไงดี พยายามปรับตัวแล้ว (ฝึกงานไม่ได้ทำงานไม่กี่เดือนผมก็ไปเรียน)

ทำไมหน้าที่ของเด็กฝึกงานมันเหมือนทาสจังคะ การฝึกงานคือการมาศึกษาวิธีการทำงานสิ่งแวดล้อมและการปรับตัวไม่ใช่หรอคะ ที่สังเกตมาคืองานถ่ายเอกสาร งานเล็กๆ แบกของ ขนของจะใช้เด็กฝึกงานตลอด บางครั้งเราก็ท้อค่ะ

คือพยายามดูแล เทคแคร์ ถึงจะไม่มากที่สุดก็เพื่อไม่ให้เวอร์เกินไง ยอมทุกอย่าง แล้วเห็นใจกันบ้างสิ รักกันบ้างสิ หันมามองกันหน่อย ท้อเป็นนะเว้ย ถ้ามาเป็นกูจะทำตัวยังไง ? เห้อ...... ท้อนะแต่ไม่ถอย ทำ