รักเพื่อน=รักต้องห้ามจริงๆหรอ?

        บางครั้งถูกดึงเข้าไปในชีวิตใครบางคน สุดท้ายก็ถูกผลักออกมาด้วยคำว่าเค้ายังไม่พร้อมจะมีใครและคำสัญญา'เราเพื่อนกันตลอดไป'


     เคยพยายามจะสารภาพรักเพื่อนตัวเอง..เพราะเรารู้สึกว่าเราเองกำลังเเบกรับความลับนี้ไม่ไหวแล้วความรู้สึกเหมือนมันหนักเกินไปที่จะเก็บมันไว้แบบนี้อีก เเต่เราไม่รู้จะเริ่มจากจุดไหนก่อนดีตอนนั้นสมองเหมือน อื้อไปหมด อาจเพราะเราเองคงกลัว กลัวทุกอย่างหลังจากนั้น  ไม่รู้ว่าผลลัพธ์จะออกมาในรูปแบบไหน  เพราะครั้งหนึ่งเราเคยจะทำมันมาเเล้ว เราจำได้ประโยคตอนนั้นที่เราคุยกัน


วันนั้นในห้องเราทั้งผู้ชายผู้หญิงต่างคุยกันในหัวข้อที่ว่า  ผู้หญิงผู้ชายสเป็กแต่ละคนเป็นยังไง. เราเลยถามมันไป(เพื่อน)


'เห้ยกูถามรัยหน่อยดิ'


'อะไร'


' ผู้ชายนี่ชอบผู้หญิงยังไงว่ะ'


' ไม่รู้ดิ แต่เป็นกู กูไม่เลือกนะ'


'!!  อย่างมคงนี่นะไม่เลือก กูไม่เชื่อหรอก' เราบอกมันไปแบบนั้น 


'อ่าว..กูพูดจริง กูไม่เน้นหน้าตา'  มันบอกกับเราแบบนั้นเหมือนมันจริงจังมากด้วยเราเลยเกิดความสงสัยในตัวมันว่า แบบไหนเหรอคือคนที่รักในนั้นมีกูบ้างรึเปล่าอะไรประมารนั้น ไม่ให้เสียเวลาเราเลยถามมันอีกครั้ง


'ถ้าไม่ชอบคนที่หน้าตาแล้วชอบเขาจากอะไร' 


'กูไม่เน้นหน้าตาแต่เน้นหุ่น' มันบอกกับเรามาแบบนั้นแต่..เชื่อไหมคำนี้รู้สึกเจ็บกว่าเหตุผลแรกอีก  มันพูดจบเรามองดูตัวเองเลยค่ะ คือเราเป็นผู้หญิงอวบแต่ไม่ถือว่าอ้วนขนาดนั้นสำรวจตัวเองได้แปปเดียวจากตอนเเรกที่รู้สึก เหมือนโดนตบหน้าอาจไม่เเรงก็เถอะ  พอได้ยินประโยคต่อมา ความรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆหล่อมหล่อตัวจุกอยู่กลางอกขึ้นมาในทันที  ในประโยคที่มันพูดไว้ว่า


' กูไม่รู้หรอก  ว่า เสป็กกูเป็นแบบไหน พอถึงเวลาเดียวมันก็มาแหละอย่าคิดมาก ตอนนี้ก็คงต้องรอมันแหละ แต่ถ้าเลือกได้กูก็จะขอไม่ให้รักเพื่อนมากกว่าหรือพูดง่ายๆคือ คนที่รักขอไม่เป็นเพื่อนว่ะ ' เราไม่รู้ว่าอะไรมันถึงทำให้มันตราหน้าพูดมาแบบนั้น ตอนนนั้นเรารู้สึกแทบล้มเลยค่ะ เเต่เราก็ยิ้มทำเหมือนว่าเข้สใจทุกอย่างในฐานะเพื่อน 


'ทำไมว่ะ  รักเพื่อนไม่ได้ว่างั้น' เรากรอกเสียงถามมันไปความจริงมันห็เคยพูดไว้อยู่เเล้วแต่ตอนนั้นเราคิดว่ามันพูดเล่นๆเท่านั้นไม่ได้จริงจังอะไร


'เปล่าหรอก กูไม่อยากเสียเพื่อนเอง แฟนอ่ะถ้าไม่ใช่ก็คือเลิกแต่..กับเพื่อนถ้าเลิกแล้วกูกลัวเสียทั้งแฟนเสียทั้งเพื่อน'   เราจำน้ำเสียงของมันได้ ฟังดูเหมือนเป็นบทสนทนาในนิยายที่นางเองพยายามสารภาพรักพระเอกยังไงไม่รู้ว่ะ. เเต่มันคือความจริงของเราความจริงที่เราเองไม่รู้ว่าในตอนนั้นตรงจุดนั้นเราจะเดินหน้าหรือถอยหลัง เพราะเราไม่รู้เลยว่าจะมีอะไรมารับประกันความเหมือนเดิมได้ตลอด  เพราะครั้งหนึ่งเคยคิดที่จะลองแล้วผลลัพพ์มันออกมาเป็นแบบนั้น เราเลยไม่กล้าที่จะลองมันอีกครั้งถึงแม้ว่าตัวเองจะหนักเกินกว่าจะเก็บไว้ได้ เเต่ถ้าเรารู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะออกมาแบบไหน บางทีเราลองแบกความถูกต้องเพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเรา






นี่หรือเปล่าความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่กล้าตั้งคำถาม เพราะกลัวว่าจะได้รับคำตอบอย่างไม่คาดคิด
  

อยากถามว่า เราทำถูกไหมที่เลือกที่จะเก็บคำสารภาพรักมันไว้ต่อไป  แล้วค่อยลืมมันไปเอง เเต่ไม่รู้ว่าอีกนานเเค่ไหน?  เเล้วถ้าคุณเป็นเราคุณจะแกปํญหานี้อย่างไร?  เราไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ