หูแว่ว

สวัสดีค่ะ จะมาเล่าเรื่อง ครอบครัวของตัวเอง พ่อแม่มีปัณหากันตอนเราอายุ 9 ปี ป.3 ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกัน 4คน คือพ่อ แม่ น้องชายเราอายุ 5ปี พ่อกับแม่ทะเลาะทุดวันทะเลาะจนมีน้องอีกคนนึง ไม่รู้โชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้แม่ยิ่งยอมหรือพ่อเข้ามาขืนใจแม่ต้องติดน้องอีกคน แม่ทนอยู่มาถึงเราเรียนชั้น ม.4 และหย่าร้างกันตามหลักศาสนา จากนั้นแยกกันอยู่ และเมื่อเวลาผ่านไป เราเรียนจะจบม.6 จำได้วันนั้นวันหยุด ปิดเทอม1 ที่บ้านมีเหตุการณ์ไม่สงบสามจังหวัดชายแดนใต้พ่อเราเคราะห์ร้ายโดนระเบิดขาขาดไปสองท่อน ตัดหัวเข่าทิ้งเหลือเเต่ตักขึ้นไป ช่วงแรกตกใจรู้ว่าเขาเสียใจแต่เราต้องเข้มแข็งต้องเป็นกำลังใจให้เขา
#****จนถึงปัจจุบัน(ขออธิบายก่อนว่าลักษณะบ้านเราเป็นทรายและเป็นป่า)พ่อจะออกไปไหนมาไหนก็เรียกเราให้ไปช่วยเข็นรถโยกให้แกตลอด จนบ้างวันเราฝันสะดุดขึ้นมาว่าพ่อเราเรียกทั้งๆที่ไม่ได้เรียก บนรถโยกของพ่อมีแตรแบบจักรยานอยู่พอเวลามีคนกดแตร่ นั้นเราก็คิดว่าเป็นพ่อ เรียกหาแกแต่สุดท้ายก็ไม่ใช่ นั่งรอ แกกลับมามืดๆค่ำๆเพื่อรอไปเข็นรถแก พอแกกลับมาแล้วถึงบ้านแล้วเราก็เหมือนว่าไปรออีก แต่ไม่รู้รออะไร ได้ยินคนเล่นแตร่ก็จะด่าคิดว่ามาแกล้งเรา ทุกๆวันจะฝันเพราะเสียงเรียก ของแกสะดุดตื่นทุกๆเช้าเลย
แบบนี้เราอยู่ในขั้นของโรคซึมเศร้าไหมค่ะ