สวัสดี
เรามีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง และอยากขอคำแนะนำจากทุกคนหน่อย ว่าเราควรจะทำยังไง เราขอเกริ่นเรื่องก่อนนะ
ตอนเด็กๆเราไม่รู้หรอกว่าทอมมันหมายความอะไร แล้วมันไม่ดีตรงไหน เพราะว่าเราก็เป็นคนห้าวๆตั้งแต่ประถม ชอบเตะต่อย ปีนกำแพง ปีนต้นไม้ และยังแอบมีความรู้สึกดีกับผู้หญิงตั้งแต่ประถม 3 ตอนนั้นเรางงมาก ว่าเราเป็นอะไร เราไม่ชอบใส่กระโปรง เราไม่ชอบแต่งหน้าทาลิปสติก วันไหนที่เราโดนแม่จับบังคับให้แต่งหน้า เราจะร้องไห้หนักมาก หลังจากนั้นแม่เราก็ไม่จับแต่งหน้าอีกเลย พ่อกับแม่เราเป็นข้าราชการ ซึ่งสังคมที่เราเจอก็จะเป็นสังคมที่ชอบอวด ชอบเหยียด ชอบพูดแซวพ่อกับแม่เรา ว่า ลูกชายคนเล็กไปไหน ซึ่งเราก็อยู่ข้างๆ พ่อแม่เราก็มักจะตอบแบบบ่ายเบี่ยงมากว่า เราเป็นผู้หญิง ยังไงก็แต่งกับผู้ชาย ซึ่งเราไม่ชอบเลยคำนี้ หลังจากนั้นเราจบชั้นประถม เราก็ได้ไปอยู่โรงเรียนกินนอน ซึ่งเราก็จะห้าวๆตั้งแต่แรกแล้ว. ช่วงเข้ามาม.1 ใหม่ๆ เราก็ชอบผู้หญิงนะ แต่ตอนนั้นโรงเรียนกินนอนต้องมีการเข้ากลุ่ม แก๊งค์เพื่อน ซึ่งแก๊งค์ที่เราอยุ่มีแต่คนหน้าตาดี แล้วเพื่อนเราแต่ละคนตอนนั้น ก็เริ่มมีแฟนกัน ซึ่งเราก็ต้องเข้าเมืองตาหลิว ต้องหลิวตาตาม เราก็เลยลองคบกับพี่ผู้ชายคนหนึ่ง แต่พอคุยมาสักพัก พี่เขาก็แอบจับมือเรา ตอนนั้นเราขนลุกหนักมาก แบบนี้มันไม่ใช่ เราเลยรีบปล่อยมือพี่แกแบบรวดเร็ว เหมือนไฟช็อต หลังจากวันนั้นมาเราก็พยายามหลบนีพี่แกไปเรื่อยๆไม่เจอไม่พบ แถมยังบอกเลิกพี่แกด้วย และหลังจากวันนั้น เราก็เลยบอกเพื่อนที่สนิทในกลุ่มที่สุดว่า เราไม่ชอบผู้ชาย เราชอบผู้หญิง ตอนนั้นเรากลัวคำตอบของเพื่อนสนิทมากว่ามันจะเลิกคบมั้ย แต่มันก็ไม่เลิกคบ คอยปรึกษาในทุกเรื่อง แม้กระทั้งเรื่องความรัก
ครั้งแรกที่เราเริ่มจีบผู้หญิงก็คือตอนม.2 เราตัดทรงผมรากไซร้ ง่อนไก่ เท่ๆ ฟู เข้าไปจีบแต่ละคน แต่ละคน คบเป็นแฟนบ้าง เลิกไป แล้วกลับมาคบกันอีกรอบบ้างจนมาเจอ ความรักที่กีดกันโดยพ่อแม่ครั้งที่1 เราชอบรุ่นน้องที่อ่อนกว่าเราไป1ปี ตลอดเวลาที่คบกันก็ยาวนาน ทะเลาะ เลิกกันบ้าง จนมาอยู่วันหนึ่งเราย้ายโรงเรียนจากโรงเรียนกินนอนไปอยู่โรงเรียนประจำจังหวัด เราก็ยังคุยกัน ไปหากันบ้าง จนหลังๆช่วงม.5จะขึ้นม.6มาน้องเขาก็หายไป เราโทรหาก็แล้ว ก็ไม่รับโทรศัพท์ เลย จนเราต้องไปหาน้องเขาที่บ้านโดยเรานั่งรถประจำทางไป (เอาเงินมาจากในกระปุกออมสินที่เก็บไว้) เราไปโดยไม่บอกใคร ไม่บอกแม่ เราบอกแม่ว่าไปบ้านเพื่อนอีกคน จนเราได้มาหาน้องเขาที่หน้าบ้าน แต่เราไม่เจอน้องเขาเจอแต่แม่ น้องเขา. แม่น้องเขาก็ขอเบอร์แม่เราไป แล้วก็คุยกันว่าเรามาไกลถึงที่บ้านน้องเขาเลยนะ (จำรายละเอียดไม่ได้) แม่น้องเขาก็บอกว่าเรายังเด็กยังไม่มีงานทำ เขาก็แบบให้เรารีบเรียนจบหางานทำดีๆ แล้วค่อยว่ากัน ซึ่งตอนนั้น เราเจ็บมาก และเราก็สงสารแม่เรามากที่มีลูกแบบนี้ เราก็ต้องตีตั๋วกลับ ซึ่งระยะทางมันไกลมากจริงๆสำหรับคนอายุม.6 เรากับมาถึงบ้านเรานอนร้องไห้หนักมาก แม่เราไม่คุยกับเราเลย จนวันหนึ่งความคิดบ้าบออะไรไม่รู้เราอยากจะกีดข้อมือเรามาก เราเลยโทรหาเพื่อนสนิทตอนม.ต้นว่า เราขอฝากพ่อกับแม่ด้วย เราไม่ไหวแล้ว เพื่อนเราก่บอกว่าใจเย็นๆ หลังจากนั้นเราก็กดวางทันที จนเราเกือบแล้วจริงๆ แต่คงมีโชคช่วยแม่เดินหลงมาถามว่าทำอะไร (เพื่อนเราโทรไปบอกแม่เราเอง) หลังจากนั้นเราก้คิดได้ เราก็กลับมาตั้งใจเรียน จนในช่วงม.6 เราก็ชอบผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งจะเป็นความรักครั้งที่2 ที่พ่อแม่เขาไม่โอเคกับการคบทอม
เราคบกับเขาแบบหลบๆซ่อนๆ มา 7 ปีละ เวลาเดินห้าง หรือ เดินที่ไหน เขาก็ไม่กล้าจับมือเราอย่างเต็มที่ เพราะเขากลัวว่า เพื่อนเขา หรือ แม่เพื่อน จะไปบอกแม่ เวลาเขาอยู่กับแม่ เขาก็จะไม่รับโทรศัพท์เรา อันนี้เราเข้าใจ จนมาวันหนึ่งเขาก็สงสัยว่า ถ้าเขาบอกแม่เขาไป แล้วแม่เขาไม่โอเค จะทำยังไง เราตอบกลับไปว่าเราสามารถรับได้ เรายอมหลบๆซ่อนแบบนี้ แต่เหมือนเขาจะเริ่มไม่โอเคแล้ว เขาเลยบอกแม่ไปว่าเขาชอบผู้หญิงด้วยกันนะ แม่เขาโกรธหนักมาก จนถึงขั้นพูดว่า แม่ไม่ชอบ แล้วยังจะทำอยู่เหรอ เขาก็เล่ารายละเอียดให้เรา. เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ใจหนึ่งก็รักใจหนึ่งก็ไม่อยากเลิก เลยตัดสินใจบอกเขาไปว่า เลือกแม่เถอะ เราจะเป็นคนออกมาเอง ซึ่งทำให้เราคิดว่าการเป็นทอมมันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอถ้าเลือกเกิดได้เราไม่อยากเป็กรอกทอมอ่ะ เราควรจะทำยังไงกับรักครั้งต่อไป ซึ่งตอนนี้เราไม่อยากคบใครแล้วเพรากลัวว่า จะเจอเหตุการณ์เหมือนเดิมการเกิดเป็นทอมคงน่าอายมากสินะ. ปล.ตอนนี้พ่อแม่เรายอมรับที่เราเป็นแบบนี้ และตอนนี้เราก็มีฐานะการงานที่มั่นคง. ซึ่ง เราก็ลบคำสบประมาณของแม่แฟนคนนั้นได้
เราควรจะทำยังไงต่อไป เราใช้เวลา7ปี เพื่อที่ให้แม่เขายอมรับเราได้ แต่สุดท้ายก็เจ็บแบบเดิม เราควรหยุดรักคนอื่นได้แล้วใช่มั้ย เราควรที่จะรักพ่อแม่ ให้มากขึ้น รักตัวเองให้มากขึ้นใช่มั้ย
เพศสภาพที่มีผลต่อความรัก
เรามีเรื่องจะมาเล่าให้ฟัง และอยากขอคำแนะนำจากทุกคนหน่อย ว่าเราควรจะทำยังไง เราขอเกริ่นเรื่องก่อนนะ
ตอนเด็กๆเราไม่รู้หรอกว่าทอมมันหมายความอะไร แล้วมันไม่ดีตรงไหน เพราะว่าเราก็เป็นคนห้าวๆตั้งแต่ประถม ชอบเตะต่อย ปีนกำแพง ปีนต้นไม้ และยังแอบมีความรู้สึกดีกับผู้หญิงตั้งแต่ประถม 3 ตอนนั้นเรางงมาก ว่าเราเป็นอะไร เราไม่ชอบใส่กระโปรง เราไม่ชอบแต่งหน้าทาลิปสติก วันไหนที่เราโดนแม่จับบังคับให้แต่งหน้า เราจะร้องไห้หนักมาก หลังจากนั้นแม่เราก็ไม่จับแต่งหน้าอีกเลย พ่อกับแม่เราเป็นข้าราชการ ซึ่งสังคมที่เราเจอก็จะเป็นสังคมที่ชอบอวด ชอบเหยียด ชอบพูดแซวพ่อกับแม่เรา ว่า ลูกชายคนเล็กไปไหน ซึ่งเราก็อยู่ข้างๆ พ่อแม่เราก็มักจะตอบแบบบ่ายเบี่ยงมากว่า เราเป็นผู้หญิง ยังไงก็แต่งกับผู้ชาย ซึ่งเราไม่ชอบเลยคำนี้ หลังจากนั้นเราจบชั้นประถม เราก็ได้ไปอยู่โรงเรียนกินนอน ซึ่งเราก็จะห้าวๆตั้งแต่แรกแล้ว. ช่วงเข้ามาม.1 ใหม่ๆ เราก็ชอบผู้หญิงนะ แต่ตอนนั้นโรงเรียนกินนอนต้องมีการเข้ากลุ่ม แก๊งค์เพื่อน ซึ่งแก๊งค์ที่เราอยุ่มีแต่คนหน้าตาดี แล้วเพื่อนเราแต่ละคนตอนนั้น ก็เริ่มมีแฟนกัน ซึ่งเราก็ต้องเข้าเมืองตาหลิว ต้องหลิวตาตาม เราก็เลยลองคบกับพี่ผู้ชายคนหนึ่ง แต่พอคุยมาสักพัก พี่เขาก็แอบจับมือเรา ตอนนั้นเราขนลุกหนักมาก แบบนี้มันไม่ใช่ เราเลยรีบปล่อยมือพี่แกแบบรวดเร็ว เหมือนไฟช็อต หลังจากวันนั้นมาเราก็พยายามหลบนีพี่แกไปเรื่อยๆไม่เจอไม่พบ แถมยังบอกเลิกพี่แกด้วย และหลังจากวันนั้น เราก็เลยบอกเพื่อนที่สนิทในกลุ่มที่สุดว่า เราไม่ชอบผู้ชาย เราชอบผู้หญิง ตอนนั้นเรากลัวคำตอบของเพื่อนสนิทมากว่ามันจะเลิกคบมั้ย แต่มันก็ไม่เลิกคบ คอยปรึกษาในทุกเรื่อง แม้กระทั้งเรื่องความรัก
ครั้งแรกที่เราเริ่มจีบผู้หญิงก็คือตอนม.2 เราตัดทรงผมรากไซร้ ง่อนไก่ เท่ๆ ฟู เข้าไปจีบแต่ละคน แต่ละคน คบเป็นแฟนบ้าง เลิกไป แล้วกลับมาคบกันอีกรอบบ้างจนมาเจอ ความรักที่กีดกันโดยพ่อแม่ครั้งที่1 เราชอบรุ่นน้องที่อ่อนกว่าเราไป1ปี ตลอดเวลาที่คบกันก็ยาวนาน ทะเลาะ เลิกกันบ้าง จนมาอยู่วันหนึ่งเราย้ายโรงเรียนจากโรงเรียนกินนอนไปอยู่โรงเรียนประจำจังหวัด เราก็ยังคุยกัน ไปหากันบ้าง จนหลังๆช่วงม.5จะขึ้นม.6มาน้องเขาก็หายไป เราโทรหาก็แล้ว ก็ไม่รับโทรศัพท์ เลย จนเราต้องไปหาน้องเขาที่บ้านโดยเรานั่งรถประจำทางไป (เอาเงินมาจากในกระปุกออมสินที่เก็บไว้) เราไปโดยไม่บอกใคร ไม่บอกแม่ เราบอกแม่ว่าไปบ้านเพื่อนอีกคน จนเราได้มาหาน้องเขาที่หน้าบ้าน แต่เราไม่เจอน้องเขาเจอแต่แม่ น้องเขา. แม่น้องเขาก็ขอเบอร์แม่เราไป แล้วก็คุยกันว่าเรามาไกลถึงที่บ้านน้องเขาเลยนะ (จำรายละเอียดไม่ได้) แม่น้องเขาก็บอกว่าเรายังเด็กยังไม่มีงานทำ เขาก็แบบให้เรารีบเรียนจบหางานทำดีๆ แล้วค่อยว่ากัน ซึ่งตอนนั้น เราเจ็บมาก และเราก็สงสารแม่เรามากที่มีลูกแบบนี้ เราก็ต้องตีตั๋วกลับ ซึ่งระยะทางมันไกลมากจริงๆสำหรับคนอายุม.6 เรากับมาถึงบ้านเรานอนร้องไห้หนักมาก แม่เราไม่คุยกับเราเลย จนวันหนึ่งความคิดบ้าบออะไรไม่รู้เราอยากจะกีดข้อมือเรามาก เราเลยโทรหาเพื่อนสนิทตอนม.ต้นว่า เราขอฝากพ่อกับแม่ด้วย เราไม่ไหวแล้ว เพื่อนเราก่บอกว่าใจเย็นๆ หลังจากนั้นเราก็กดวางทันที จนเราเกือบแล้วจริงๆ แต่คงมีโชคช่วยแม่เดินหลงมาถามว่าทำอะไร (เพื่อนเราโทรไปบอกแม่เราเอง) หลังจากนั้นเราก้คิดได้ เราก็กลับมาตั้งใจเรียน จนในช่วงม.6 เราก็ชอบผู้หญิงอีกคนหนึ่งซึ่งจะเป็นความรักครั้งที่2 ที่พ่อแม่เขาไม่โอเคกับการคบทอม
เราคบกับเขาแบบหลบๆซ่อนๆ มา 7 ปีละ เวลาเดินห้าง หรือ เดินที่ไหน เขาก็ไม่กล้าจับมือเราอย่างเต็มที่ เพราะเขากลัวว่า เพื่อนเขา หรือ แม่เพื่อน จะไปบอกแม่ เวลาเขาอยู่กับแม่ เขาก็จะไม่รับโทรศัพท์เรา อันนี้เราเข้าใจ จนมาวันหนึ่งเขาก็สงสัยว่า ถ้าเขาบอกแม่เขาไป แล้วแม่เขาไม่โอเค จะทำยังไง เราตอบกลับไปว่าเราสามารถรับได้ เรายอมหลบๆซ่อนแบบนี้ แต่เหมือนเขาจะเริ่มไม่โอเคแล้ว เขาเลยบอกแม่ไปว่าเขาชอบผู้หญิงด้วยกันนะ แม่เขาโกรธหนักมาก จนถึงขั้นพูดว่า แม่ไม่ชอบ แล้วยังจะทำอยู่เหรอ เขาก็เล่ารายละเอียดให้เรา. เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ใจหนึ่งก็รักใจหนึ่งก็ไม่อยากเลิก เลยตัดสินใจบอกเขาไปว่า เลือกแม่เถอะ เราจะเป็นคนออกมาเอง ซึ่งทำให้เราคิดว่าการเป็นทอมมันดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอถ้าเลือกเกิดได้เราไม่อยากเป็กรอกทอมอ่ะ เราควรจะทำยังไงกับรักครั้งต่อไป ซึ่งตอนนี้เราไม่อยากคบใครแล้วเพรากลัวว่า จะเจอเหตุการณ์เหมือนเดิมการเกิดเป็นทอมคงน่าอายมากสินะ. ปล.ตอนนี้พ่อแม่เรายอมรับที่เราเป็นแบบนี้ และตอนนี้เราก็มีฐานะการงานที่มั่นคง. ซึ่ง เราก็ลบคำสบประมาณของแม่แฟนคนนั้นได้
เราควรจะทำยังไงต่อไป เราใช้เวลา7ปี เพื่อที่ให้แม่เขายอมรับเราได้ แต่สุดท้ายก็เจ็บแบบเดิม เราควรหยุดรักคนอื่นได้แล้วใช่มั้ย เราควรที่จะรักพ่อแม่ ให้มากขึ้น รักตัวเองให้มากขึ้นใช่มั้ย