นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับ ผมสมัครพันทิพย์เพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ เพราะคิดไม่ตกว่าจะทำอะไรได้มากไปกว่านี้..
เมื่อวันอังคารที่ 2 กรกฎาคม เวลาราว 22.00 น. ผมขึ้นรถไฟฟ้า BTS จากสถานีอโศก มุ่งหน้าจะไปหมอชิต
ผมขึ้นหัวขบวนโบกี้แรกกับเพื่อนชาวญี่ปุ่น และมีครอบครัวนักท่องเที่ยวซึ่งน่าจะเป็นชาวตะวันออกกลาง (ใส่ชุดคลุมสีดำ) เป็นสามีภรรยาและลูกสาวตัวเล็กๆขึ้นมาด้วย
ฟากหนึ่งมีหนุ่มออฟฟิสคนหนึ่งที่นั่งอยู่ก่อนแล้วลุกจากที่พร้อมเรียกให้น้องตัวเล็กคนนั้นไปนั่งแทน..
ชั่วขณะที่เขาลุกขึ้นได้จังหวะสบตากันแวบหนึ่ง ผมใจเต้นตึก หลุดปากรำพึงเบาๆกับเพื่อนคนไทยอีกคนที่ยืนข้างๆกันว่า ทั้งหล่อทั้งใจดีเลย
เพื่อนไม่ได้ตอบอะไรเพราะกำลังง่วนกับมือถือของตัวเองอยู่ แต่ไม่รู้คนนั้นเขาได้ยินหรือเปล่า แต่เห็นเขาเดินเลี่ยงไปทางกลางขบวน (ผมอยู่ตรงประตูแรกติดหัวขบวนเลย)
จากนั้นผมก็ละความสนใจจากเขามาคุยกับเพื่อนคนญี่ปุ่น คุยได้แปบเดียวก็ลากันเพราะเพื่อนลงสถานีนานา หันกลับมาทางคนนั้นเหมือนเห็นเขายิ้มเบาๆกลับมาให้ (หรือคิดไปเองไม่รู้...) ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ผมเลยเล่นมือถือแก้เขิน 55
พอสถานีเพลินจิต ครอบครัวนักท่องเที่ยวตะวันออกกลางนี้ก็เรียกน้องที่นั่งงัวเงียให้ลุกเพื่อลงจากขบวน ผมบ๊ายบายน้อง จังหวะนั้นผมเพิ่งสังเกตว่าหนุ่มคนนั้นอยู่ห่างผมแค่ช่วงแขนเดียว เขายิ้มให้แล้วทักว่าผมเป็นคนญี่ปุ่นเหรอ (ตอนอยู่กับเพื่อนญี่ปุ่นผมคุยภาษาญี่ปุ่นตลอด) ผมอึ้งไปอึดใจหนึ่งตั้งตัวไม่ถูก หัวว่างไปหมด ไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาทักก่อน ผมตอบแค่ว่าคนไทยครับ เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นมาบ้าง แล้วก็คุยกันอีกไม่กี่ประโยค แต่ระหว่างนั้นแทบไม่กล้ามองหน้า มันเขิน มันตื้อ คิดอะไรไม่ออก รู้ตัวอีกทีถึงสถานีสยาม เขาก็บอกว่าผมลงที่นี่ แล้วเขาก็ลงจากขบวนไป
... ผมนิ่งอยู่อย่างนั้นจนประตูปิด ...
พอรถเคลื่อนตัวถึงพอได้สติว่า ทำไมไม่ตามลงไปถามชื่อขอเบอร์ขอไลน์ อะไรก็ได้ อย่างมากเขาก็ปฏิเสธ แต่อย่างน้อยผมก็ไม่มีอะไรต้องคาใจ
กลับมาถึงห้องผมก็คิดเสียดาย เคืองตัวเองที่ใจไม่กล้า โอกาสที่จะเจอคนที่แค่เห็นชั่วแวบก็ใจเต้นในชีวิตนี้จะมีกี่ครั้ง ปกติผมก็แทบไม่ได้ขึ้นบีทีเอส แต่ได้มาเจอในวันเวลาสถานที่ที่ดูเป็นเรื่องบังเอิญไปหมด แต่ผมกลับปล่อยโอกาสพิเศษนี้ทิ้งไปด้วยความบื้อของตัวเอง
ผมเฟลตัวเองจนถึงตอนนี้ เอาเรื่องนี้ออกไปจากหัวไม่ได้ พยายามจะตัดใจว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่ทำไม่ได้ คิดว่าจะไปลองเฝ้าที่สถานีสยามก็จะดูจิตไปหรือเปล่า เขาจะมาเวลาเดิม ขบวนเดิม โบกี้เดิมหรือเปล่า คิดจนเวียนหัว...
จนนึกได้ว่ามันมีกระทู้ลักษณะอย่างนี้อยู่ ความหวังริบหรี่ ไม่รู้เขาจะเห็นหรือเปล่าแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไร
ใครมีอะไรแนะนำบ้างไหมครับ วิธีตามหา หรือวิธีทำใจก็ได้...
หรือถ้าคุณคนนั้นเข้ามาเห็น... ก็อยากบอกครับว่าเวลาสั้นๆแต่อิมแพคสูงจริงๆ จะตอบว่าไม่คิดอะไรเลยก็ไม่เป็นไรครับ ยินดีรับทุกคำตอบ
ปล. ระบบเลือกแท็กมาให้ไม่รู้ว่าจะครอบคลุมหรือถูกต้องแค่ไหนนะครับ
ตามหาคนที่เจอกันบน BTS เอาเขาออกไปจากหัวไม่ได้ ไม่รู้จะทำไงดีครับ
เมื่อวันอังคารที่ 2 กรกฎาคม เวลาราว 22.00 น. ผมขึ้นรถไฟฟ้า BTS จากสถานีอโศก มุ่งหน้าจะไปหมอชิต
ผมขึ้นหัวขบวนโบกี้แรกกับเพื่อนชาวญี่ปุ่น และมีครอบครัวนักท่องเที่ยวซึ่งน่าจะเป็นชาวตะวันออกกลาง (ใส่ชุดคลุมสีดำ) เป็นสามีภรรยาและลูกสาวตัวเล็กๆขึ้นมาด้วย
ฟากหนึ่งมีหนุ่มออฟฟิสคนหนึ่งที่นั่งอยู่ก่อนแล้วลุกจากที่พร้อมเรียกให้น้องตัวเล็กคนนั้นไปนั่งแทน..
ชั่วขณะที่เขาลุกขึ้นได้จังหวะสบตากันแวบหนึ่ง ผมใจเต้นตึก หลุดปากรำพึงเบาๆกับเพื่อนคนไทยอีกคนที่ยืนข้างๆกันว่า ทั้งหล่อทั้งใจดีเลย
เพื่อนไม่ได้ตอบอะไรเพราะกำลังง่วนกับมือถือของตัวเองอยู่ แต่ไม่รู้คนนั้นเขาได้ยินหรือเปล่า แต่เห็นเขาเดินเลี่ยงไปทางกลางขบวน (ผมอยู่ตรงประตูแรกติดหัวขบวนเลย)
จากนั้นผมก็ละความสนใจจากเขามาคุยกับเพื่อนคนญี่ปุ่น คุยได้แปบเดียวก็ลากันเพราะเพื่อนลงสถานีนานา หันกลับมาทางคนนั้นเหมือนเห็นเขายิ้มเบาๆกลับมาให้ (หรือคิดไปเองไม่รู้...) ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง ผมเลยเล่นมือถือแก้เขิน 55
พอสถานีเพลินจิต ครอบครัวนักท่องเที่ยวตะวันออกกลางนี้ก็เรียกน้องที่นั่งงัวเงียให้ลุกเพื่อลงจากขบวน ผมบ๊ายบายน้อง จังหวะนั้นผมเพิ่งสังเกตว่าหนุ่มคนนั้นอยู่ห่างผมแค่ช่วงแขนเดียว เขายิ้มให้แล้วทักว่าผมเป็นคนญี่ปุ่นเหรอ (ตอนอยู่กับเพื่อนญี่ปุ่นผมคุยภาษาญี่ปุ่นตลอด) ผมอึ้งไปอึดใจหนึ่งตั้งตัวไม่ถูก หัวว่างไปหมด ไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาทักก่อน ผมตอบแค่ว่าคนไทยครับ เคยเรียนภาษาญี่ปุ่นมาบ้าง แล้วก็คุยกันอีกไม่กี่ประโยค แต่ระหว่างนั้นแทบไม่กล้ามองหน้า มันเขิน มันตื้อ คิดอะไรไม่ออก รู้ตัวอีกทีถึงสถานีสยาม เขาก็บอกว่าผมลงที่นี่ แล้วเขาก็ลงจากขบวนไป
... ผมนิ่งอยู่อย่างนั้นจนประตูปิด ...
พอรถเคลื่อนตัวถึงพอได้สติว่า ทำไมไม่ตามลงไปถามชื่อขอเบอร์ขอไลน์ อะไรก็ได้ อย่างมากเขาก็ปฏิเสธ แต่อย่างน้อยผมก็ไม่มีอะไรต้องคาใจ
กลับมาถึงห้องผมก็คิดเสียดาย เคืองตัวเองที่ใจไม่กล้า โอกาสที่จะเจอคนที่แค่เห็นชั่วแวบก็ใจเต้นในชีวิตนี้จะมีกี่ครั้ง ปกติผมก็แทบไม่ได้ขึ้นบีทีเอส แต่ได้มาเจอในวันเวลาสถานที่ที่ดูเป็นเรื่องบังเอิญไปหมด แต่ผมกลับปล่อยโอกาสพิเศษนี้ทิ้งไปด้วยความบื้อของตัวเอง
ผมเฟลตัวเองจนถึงตอนนี้ เอาเรื่องนี้ออกไปจากหัวไม่ได้ พยายามจะตัดใจว่าเรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่ทำไม่ได้ คิดว่าจะไปลองเฝ้าที่สถานีสยามก็จะดูจิตไปหรือเปล่า เขาจะมาเวลาเดิม ขบวนเดิม โบกี้เดิมหรือเปล่า คิดจนเวียนหัว...
จนนึกได้ว่ามันมีกระทู้ลักษณะอย่างนี้อยู่ ความหวังริบหรี่ ไม่รู้เขาจะเห็นหรือเปล่าแต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไร
ใครมีอะไรแนะนำบ้างไหมครับ วิธีตามหา หรือวิธีทำใจก็ได้...
หรือถ้าคุณคนนั้นเข้ามาเห็น... ก็อยากบอกครับว่าเวลาสั้นๆแต่อิมแพคสูงจริงๆ จะตอบว่าไม่คิดอะไรเลยก็ไม่เป็นไรครับ ยินดีรับทุกคำตอบ
ปล. ระบบเลือกแท็กมาให้ไม่รู้ว่าจะครอบคลุมหรือถูกต้องแค่ไหนนะครับ