สวัสดีครับ บอกตรงๆผมเมาแค่อยากระบาย ในเวลาที่เราไม่มีใครรู้สึกเครียดกับงานอยู่ๆก็มีคนๆนึงเข้ามาชีวิตพูดปลอบใจและให้กำลังใจมันทำให้รู้สึกดีนะ แต่มันเป็นแค่กับดัก เรียกเราที่รัก ทั้งที่ไม่ได้จริงใจ แต่ใจเรากับรู้สึกดีและเชื่อว่ามันก็ความจริง แล้วเค้าก็หายไป มันทรมาณที่ต้องมานั่งคิดถึง ทรมาณที่รอคอย ใจที่มันบอบช่ำเหมือนเนื้อกำลังจะเน่า สุดท้ายมันเน่าและสลายหายไป เหมือนคนไม่มีใจ รู้สึกไร้ค่า ทั้งที่ชีวิตตัวเองก็ไม่ได้จำเป็นต้องมีเขา แต่ก็คิดถึงเขา เหมือนขาดเขาไม่ได้ จุกอกตลอดเวลาที่มองโทรศัพย์รอเค้าทักมา ทักไปก็ อืมๆ เหมือนไม่อยากคุย เวลาสั้นๆมันทำให้คนที่อาการโคม่า ได้ตายทั้งเป็น สนุกมากมั๊ย ที่ได้กลั่นแกล้ง ผู้ชายที่อ่อนไหวและไม่มีใคร ทบทวนตลอดเวลาว่าเราทำอะไรผิดเขาถึงไป คิดได้เรื่องเดียว เรามีภาระและหนี้สินยังไม่พร้อมใช้ชีวิตร่วมกับใคร ตลอดเวลาที่คุยกันไม่เคยทะเลาะ มีแต่เสียงหัวเราะและร้อยยิ้มถึงแม้ไม่เคยเจอกัน แต่ผมคิดว่ามันคือความรักและโง้งมงายไปเองเท่านั่นหรือ ขอบคุณนะ ที่ทำให้ใจที่อ่อนล้าได้ดีขึ้น และขอบคุณคุณที่กระทืบซ้ำแผลใจที่บอบช้ำให้หนักกว่าเดิม
รักระยะสั้นเจ็บระยะยาว