เเค่อยากเล่าประสบการณ์เฉยๆครับ คือผมเป็นคนปกตินี่เเหละครับ เเต่ผมชอบเล่นเฟซบุค เข้าพันทิป เว็บบอร์ดอะไรต่างๆ

ซึ่งช่วงตอนผมใกล้เรียนจบผมชอบเข้ามาอ่านบ่อยมาก ด้วยความที่ผมเป็นพวก introvert เลยไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับวัยทำงานมากนัก สมัครงานอะไรบลาๆ ชีวิตวัยทำงานเป็นอย่างไร ผมไม่ค่อยมีเพื่อน หรือรุ่นพี่คนใกล้ตัวให้เรียนรู้นัก เลยศึกษาจากปากต่อปาก พ่อเเม่ อ่านบนเน็ต เล่นโซเชียลอะไรพวกนี้ไปน่ะครับ

ทีนี้สิ่งที่ผมรู้สึกได้เลยคือ ผมอ่านพวกกระทู้อะไรต่างๆ ซึ่งวัยทำงานมักจะมีเเต่ข้อมูลที่คนมาบ่นระบาย ทำไมวัยทำงานมันเหนื่อยอย่างงั้นอย่างงี้ 
คนคอยเลื่อยขาเก้าอี้ เเก่งเเย่งชิงดีกัน ใส่ร้าย นินทาอะไรอื่นๆ ซึ่งผมอ่านจนรู้สึกว่ากลัวสังคมไปนิดๆเลย

ก่อนหน้านี้ผมกลัวมาก เพราะว่าสายที่เรียนมาผมไม่เก่ง กังวลไปหมดพอมาทำจริงๆ ตอนช่วงปีที่เเล้วผมก็ทำงานส่วนตัวไปอยู่บ้าน ไม่ค่อยกล้าออกมาสมัครงานเท่าไรด้วยความที่สิ่งที่เรียนมาผมไม่ค่อยเก่งมากนัก ประกอบกับเสพย์สื่อข้างต้นมากไปเกี่ยวกับความเเย่ วันร้ายๆในวัยทำงาน คิดว่าถ้าไปทำงานต้องทำได้ไม่ดีเเน่ๆ เเล้วก็กลัวนู่นนี่ตามกระทู้ต่างๆที่บ่นวัยทำงาน 

ผมซึ่งทำงานส่วนตัวมีรายได้ เเทบไม่มีความจำเป็นเลยที่ต้องไปสัมผัสงานประจำ พอมาปีนี้ผมหลังจากผมปิดงานเคลียร์งานส่วนตัวไปบ้างเเล้ว ผมเลือกที่จะไปสมัครงานดูครับ ลองเอาชนะความกลัวดู ไม่ตรงสายเท่าไร ก็ได้งานเลย

ถึงจะทำมาเเค่ 3-4 เดือน สิ่งที่ผมสัมผัสได้มันไม่เหมือนกับหลายๆคนที่เจอเลยจริงๆ ถึงเเม้จะมีเพื่อนร่วมงานที่ชอบชักสีหน้าใส่ ผู้ใหญ่ขี้บ่นระบาย การทำงานที่ผิดพลาด เเต่ชีวิตมันไม่ได้ยากขนาดนั้น เพื่อนร่วมงานที่ดีก็มี หัวหน้างานดีๆก็มี งานก็ไม่ได้ยากอะไรขนาดนั้น ถ้าคิดว่าไม่ได้มาทำงานเพื่อจะเอาเงิน ก็ไม่ค่อยเหนื่อยเท่าไรถ้ารู้สึกว่าชีวิตมีอะไรให้เรียนรู้ ผิดก็เเก้ซะเรียนรู้กันได้

ผมไม่รู้ว่ามีคนเป็นเหมือนผมรึเปล่า เเต่ผมก็ได้เรียนรู้ว่าอิทธิพลของการไปเสพย์ข้อมูลด้านเดียวนี่มันไม่ค่อยดีจริงๆ