อยากเล่าถึงชีวิตตัวเองจากโรคซึมเศร้าให้หลายๆคนฟังยาวหน่อยนะแต่อยากเปิดใจให้หลายๆคนรู้
มาเริ่มกันเลย...โดยปกติแล้วเราเป็นคนที่ร่าเริงมาโดยตลอดตั้งแต่เด็กถูกเลี้ยงด้วยการดูแลอย่างดีมาตลอดจนกระทั่งวันนึงเราต้องมาใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพเดินทางไกลๆไปเรียนเองเรียนในสิ่งที่ไม่ได้ชอบจนกระทั่งเราต้องซิ่วละย้ายสาขาตั้งแต่เริ่มมาอยู่กรุงเทพเรารู้สึกเราเริ่มเป็นคนเก็บความรู้สึกมากขึ้ได้นผิดหวังเสียใจไม่เคยให้ครอบครัวหรือใครๆรับรู้ชอบเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นผิดหวังจากความรักมาหลายครั้งจนวันนึงมันคงระเบิดเราอยากตายเราใช้เพื่อนเราให้ซื้อยาแก้แพ้ชนิดรุนแรงให้2แพควันนั้นเราอยู่บ้านคนเดียวในคืนนั้นเรากินยาแก้แพ้20เม็ดกับพาราอีก10เม็ด10นาทีผ่านไปเรารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายหน้าพ่อแม่ลอยเข้ามาจนมารู้สึกตัวอีกทีบ่ายสามโมงของอีกวันเรายังไม่ตายแต่เราอ้วกแตกเราทรมานมากวันนั้นได้แต่นอนอยู่แต่บนห้องไม่ไปไหนจากนั้นเราได้เริ่มศึกษาเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าจนเราต้องพาตัวเองไปหาหมอเราก็เล่าอาการให้หมอฟังหมอซักถามประวัติเราตั้งแต่เด็กจนโตหมอวินิจฉัยบอกเราเป็นโรคเครียดและนัดให้เราพบนักจิตบำบัดในครั้งหน้าเรากินยาได้แค่ช่วงแรกๆพอตัวเองเริ่มรู้สึกดีเราก็หยุดยาและไม่ไปหาหมอนักจิตบำบัดเราปล่อยทิ้งไว้จนวันนึงเรามีอาการหนักขึ้นเริ่มทำร้ายตัวเองเราเริ่มร้องไห้ถี่ขึ้นมองว่าตัวเองไร้ค่าโลกนี้มันไม่น่าอยู่เราร้องไห้ทำร้ายตัวเองจนแฟนเก่าเราต้องพาไปพบจิตแพทย์อีกรอบเราก็ไปแบบโดนบังคับพอได้พบหมอรอบนี้หมอบอกเรามีภาวะซึมเศร้าละก็ให้ยาเรามากินเราก็กินได้ไม่นานพอเริ่มดีเราก็หยุดกินอีกจนเวลาผ่านไปอาการเราเริ่มหนักขึ้นเริ่มไม่อยากกินอะไรน้ำหนักลด6-7กิโลเราคิดฆ่าตัวตายอีกครั้งรอบนี้เราเขียนจดหมายลาตายไว้เรียบร้อยคิดแผนไว้อย่างดีคือเราเอายาที่ไปหาหมอตั้งแต่ครั้งแรกที่สะสมไว้เอาไปที่สะพานพุทธเราคิดไว้ว่าจะกินเบียร์สัก2-3กระป๋องละกินยาแล้วก็ดิ่งลงน้ำไปแต่มันคงยังไม่ถึงเวลาตายของเรามั้งเราเปิดดูรูปในโทรศัพท์เจอรูปหลานตัวเองช่วงนั้นเป็นช่วงที่ไม่ได้เจอกับหลานนานแล้วเราคิดถึงหลานเลยเปลี่ยนใจกลับบ้านทั้งน้ำตาคืนนั้นเราไม่ได้นอนทั้งคืนเราไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครจนวันนึงแฟนเก่าเราต้องเล่าให้พี่สาวเราฟังจนวันนึงแม่เรารู้เรื่องวันที่แม่เรารู้เรื่องคือวันที่อาการเราเริ่มหนักแล้วละมาวันนึงเราต้องมาเผชิญกับเรื่องที่เสียใจที่สุดจนทำเราช็อคคือแฟนเราบอกเลิกไม่นานงานที่เราหวังไว้โทรมาบอกเราสัมภาษณ์ไม่ผ่านสติเราหลุดทันทีเราเริ่มทำร้ายตัวเองเกิดอาการช็อคจนไปหาหมอหมอให้เราแอดมิดหมอบอกเราถึงขั้นหนักแล้วเราก็รักษามาเรื่อยๆจนเราต้องกลับไปรักษาตัวที่บ้านระยองแรกๆเรานอนร้องไห้แทบทุกคืนเมื่อไหร่ที่เราร้องไห้เราจะกอดแม่หรือไม่ก็คนในครอบครัวจนแม่เราหาอะไรให้เราทำคือขายขนมปังปิ้งเราเริ่มมีอะไรทำมันเริ่มดีขึ้นมาเรื่อยๆจนวันนึงเรามารู้ข่าวจากคนที่บ้านเราว่าเห็นแฟนเราพาผู้หญิงขึ้นห้องเราเกิดอาการช็อคอีกครั้งเหมือนกลับไปนับ1ใหม่แต่มันก็ค่อยๆผ่านมาได้เพราะที่บ้านคอยอยู่ใกล้ๆตลอดละเราได้เจอสังคมที่เหมือนครอบครัวเราได้เล่นดนตรีได้ผ่อนครายสนุกสนานเฮฮาจนมาถึงวันนี้เราเริ่มดีขึ้นดีขึ้นมากเลยแหละแต่เราอยากบอกกับคนที่เป็นเหมือนกับเรานะว่ายังไงก็ห้ามขาดยาหรือหยุดยาเองเด็ดขาดจนกว่าหมอจะสั่งให้หยุดส่วนตอนนี้จิตใจเรา90%แล้วอีก10% คงเป็นเรื่องที่เรายังว่างเกินไปรอได้งานเราคงกลับมาดี100%
ก็มีเท่านี้ที่อยากจะเล่า
จากประสบการณ์ที่ผ่านโรคซึมเศร้ามา
มาเริ่มกันเลย...โดยปกติแล้วเราเป็นคนที่ร่าเริงมาโดยตลอดตั้งแต่เด็กถูกเลี้ยงด้วยการดูแลอย่างดีมาตลอดจนกระทั่งวันนึงเราต้องมาใช้ชีวิตอยู่กรุงเทพเดินทางไกลๆไปเรียนเองเรียนในสิ่งที่ไม่ได้ชอบจนกระทั่งเราต้องซิ่วละย้ายสาขาตั้งแต่เริ่มมาอยู่กรุงเทพเรารู้สึกเราเริ่มเป็นคนเก็บความรู้สึกมากขึ้ได้นผิดหวังเสียใจไม่เคยให้ครอบครัวหรือใครๆรับรู้ชอบเป็นที่ปรึกษาให้คนอื่นผิดหวังจากความรักมาหลายครั้งจนวันนึงมันคงระเบิดเราอยากตายเราใช้เพื่อนเราให้ซื้อยาแก้แพ้ชนิดรุนแรงให้2แพควันนั้นเราอยู่บ้านคนเดียวในคืนนั้นเรากินยาแก้แพ้20เม็ดกับพาราอีก10เม็ด10นาทีผ่านไปเรารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายหน้าพ่อแม่ลอยเข้ามาจนมารู้สึกตัวอีกทีบ่ายสามโมงของอีกวันเรายังไม่ตายแต่เราอ้วกแตกเราทรมานมากวันนั้นได้แต่นอนอยู่แต่บนห้องไม่ไปไหนจากนั้นเราได้เริ่มศึกษาเกี่ยวกับโรคซึมเศร้าจนเราต้องพาตัวเองไปหาหมอเราก็เล่าอาการให้หมอฟังหมอซักถามประวัติเราตั้งแต่เด็กจนโตหมอวินิจฉัยบอกเราเป็นโรคเครียดและนัดให้เราพบนักจิตบำบัดในครั้งหน้าเรากินยาได้แค่ช่วงแรกๆพอตัวเองเริ่มรู้สึกดีเราก็หยุดยาและไม่ไปหาหมอนักจิตบำบัดเราปล่อยทิ้งไว้จนวันนึงเรามีอาการหนักขึ้นเริ่มทำร้ายตัวเองเราเริ่มร้องไห้ถี่ขึ้นมองว่าตัวเองไร้ค่าโลกนี้มันไม่น่าอยู่เราร้องไห้ทำร้ายตัวเองจนแฟนเก่าเราต้องพาไปพบจิตแพทย์อีกรอบเราก็ไปแบบโดนบังคับพอได้พบหมอรอบนี้หมอบอกเรามีภาวะซึมเศร้าละก็ให้ยาเรามากินเราก็กินได้ไม่นานพอเริ่มดีเราก็หยุดกินอีกจนเวลาผ่านไปอาการเราเริ่มหนักขึ้นเริ่มไม่อยากกินอะไรน้ำหนักลด6-7กิโลเราคิดฆ่าตัวตายอีกครั้งรอบนี้เราเขียนจดหมายลาตายไว้เรียบร้อยคิดแผนไว้อย่างดีคือเราเอายาที่ไปหาหมอตั้งแต่ครั้งแรกที่สะสมไว้เอาไปที่สะพานพุทธเราคิดไว้ว่าจะกินเบียร์สัก2-3กระป๋องละกินยาแล้วก็ดิ่งลงน้ำไปแต่มันคงยังไม่ถึงเวลาตายของเรามั้งเราเปิดดูรูปในโทรศัพท์เจอรูปหลานตัวเองช่วงนั้นเป็นช่วงที่ไม่ได้เจอกับหลานนานแล้วเราคิดถึงหลานเลยเปลี่ยนใจกลับบ้านทั้งน้ำตาคืนนั้นเราไม่ได้นอนทั้งคืนเราไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครจนวันนึงแฟนเก่าเราต้องเล่าให้พี่สาวเราฟังจนวันนึงแม่เรารู้เรื่องวันที่แม่เรารู้เรื่องคือวันที่อาการเราเริ่มหนักแล้วละมาวันนึงเราต้องมาเผชิญกับเรื่องที่เสียใจที่สุดจนทำเราช็อคคือแฟนเราบอกเลิกไม่นานงานที่เราหวังไว้โทรมาบอกเราสัมภาษณ์ไม่ผ่านสติเราหลุดทันทีเราเริ่มทำร้ายตัวเองเกิดอาการช็อคจนไปหาหมอหมอให้เราแอดมิดหมอบอกเราถึงขั้นหนักแล้วเราก็รักษามาเรื่อยๆจนเราต้องกลับไปรักษาตัวที่บ้านระยองแรกๆเรานอนร้องไห้แทบทุกคืนเมื่อไหร่ที่เราร้องไห้เราจะกอดแม่หรือไม่ก็คนในครอบครัวจนแม่เราหาอะไรให้เราทำคือขายขนมปังปิ้งเราเริ่มมีอะไรทำมันเริ่มดีขึ้นมาเรื่อยๆจนวันนึงเรามารู้ข่าวจากคนที่บ้านเราว่าเห็นแฟนเราพาผู้หญิงขึ้นห้องเราเกิดอาการช็อคอีกครั้งเหมือนกลับไปนับ1ใหม่แต่มันก็ค่อยๆผ่านมาได้เพราะที่บ้านคอยอยู่ใกล้ๆตลอดละเราได้เจอสังคมที่เหมือนครอบครัวเราได้เล่นดนตรีได้ผ่อนครายสนุกสนานเฮฮาจนมาถึงวันนี้เราเริ่มดีขึ้นดีขึ้นมากเลยแหละแต่เราอยากบอกกับคนที่เป็นเหมือนกับเรานะว่ายังไงก็ห้ามขาดยาหรือหยุดยาเองเด็ดขาดจนกว่าหมอจะสั่งให้หยุดส่วนตอนนี้จิตใจเรา90%แล้วอีก10% คงเป็นเรื่องที่เรายังว่างเกินไปรอได้งานเราคงกลับมาดี100%
ก็มีเท่านี้ที่อยากจะเล่า