คิดว่าหลายคน คงเป็นแบบเรา คือประมาณว่า แค่เจอ "เพื่อนผู้ชาย" ที่มาคุยด้วยหน่อย ยิ้มๆให้หน่อย ก็รู้สึกชอบเขาอ่ะค่ะ 555
แต่ของเราอาจหนักกว่าคนอื่น เรารู้สึกแบบว่า เราเกิดความรู้สึกปลื้มแบบนี้ กับหลายคนมากเลย ชีวิตนี้ประมาณ 50+ คนแล้วค่ะ (แต่รู้สึกปลื้มทีละคนนะคะ 555 พอเลิกปลื้มคนนี้ ก็ไปปลื้มคนนั้นต่อ 555 ไม่ได้ปลื้มทีเดียว 10 คนแบบนี้ 555)
และทุกครั้ง เราไม่กล้าบอกเขาค่ะ เก็บไว้ในใจตลอด คือ... แค่เห็นหน้าเขาในโปรไฟล์ไลน์,ไอจี สติก็ไปหมดแล้วค่ะ
แรกๆมันก็ไม่มีอะไร
แต่พอนานๆไป เรากลับรู้สึกว่า ความรู้สึกแบบนี้ มันกำลังทำให้เราใช้ชีวิตลำบาก คือเราจะคอยคิดถึงแต่เขา ทำให้เรารู้สึกทรมานใจ รู้สึกเจ็บเอง อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ ทั้งๆที่เขายังไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเราด้วยซ้ำไป
และบางที การที่เราปลื้มเขามากๆ จนบางทีเวลาต้องคุยกับเขา เราก็เผลอนอกหน้าเกินไป จนเขาดูออกว่าชอบเขา ทีนี้ก็มองหน้ากันไม่ติดอีก ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
อ่านมาถึงตรงนี้อาจงงกัน ว่า "ทำไมเราถึงไม่เคยสารภาพเรื่องนี้กับใครเลย?" คือ อย่างที่เขียนไปค่ะ
กลัวมองหน้ากันไม่ติด แล้วก็ เราเป็นกะเทยด้วย โอกาสที่เขาจะเลือกเรายิ่งน้อยลงไปอีกค่ะ
เราเชื่อว่าต้องมีคนที่มีอาการแบบเรา ต้องทำยังไงบ้างคะ ถึงจะพอบรรเทาได้ คือ เราแทบจะคิดถึงเขาตลอดเวลาเลย ซึ่งมันก็พลอยทำให้เราทุกข์ใจไปด้วยว่า ยังไงซะ มันก็คงไม่มีวันเป็นจริงค่ะ
เพื่อนๆมาแชร์กันนะคะ ว่าทำยังไงถึงจะผ่านช่วงนี้ไปได้
-----------------------------------------------------------------------
ชอบคนง่ายมากค่ะ อยากหักห้ามใจตัวเอง
แต่ของเราอาจหนักกว่าคนอื่น เรารู้สึกแบบว่า เราเกิดความรู้สึกปลื้มแบบนี้ กับหลายคนมากเลย ชีวิตนี้ประมาณ 50+ คนแล้วค่ะ (แต่รู้สึกปลื้มทีละคนนะคะ 555 พอเลิกปลื้มคนนี้ ก็ไปปลื้มคนนั้นต่อ 555 ไม่ได้ปลื้มทีเดียว 10 คนแบบนี้ 555)
และทุกครั้ง เราไม่กล้าบอกเขาค่ะ เก็บไว้ในใจตลอด คือ... แค่เห็นหน้าเขาในโปรไฟล์ไลน์,ไอจี สติก็ไปหมดแล้วค่ะ
แรกๆมันก็ไม่มีอะไร
แต่พอนานๆไป เรากลับรู้สึกว่า ความรู้สึกแบบนี้ มันกำลังทำให้เราใช้ชีวิตลำบาก คือเราจะคอยคิดถึงแต่เขา ทำให้เรารู้สึกทรมานใจ รู้สึกเจ็บเอง อะไรประมาณนี้อ่ะค่ะ ทั้งๆที่เขายังไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเราด้วยซ้ำไป
และบางที การที่เราปลื้มเขามากๆ จนบางทีเวลาต้องคุยกับเขา เราก็เผลอนอกหน้าเกินไป จนเขาดูออกว่าชอบเขา ทีนี้ก็มองหน้ากันไม่ติดอีก ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
อ่านมาถึงตรงนี้อาจงงกัน ว่า "ทำไมเราถึงไม่เคยสารภาพเรื่องนี้กับใครเลย?" คือ อย่างที่เขียนไปค่ะ
กลัวมองหน้ากันไม่ติด แล้วก็ เราเป็นกะเทยด้วย โอกาสที่เขาจะเลือกเรายิ่งน้อยลงไปอีกค่ะ
เราเชื่อว่าต้องมีคนที่มีอาการแบบเรา ต้องทำยังไงบ้างคะ ถึงจะพอบรรเทาได้ คือ เราแทบจะคิดถึงเขาตลอดเวลาเลย ซึ่งมันก็พลอยทำให้เราทุกข์ใจไปด้วยว่า ยังไงซะ มันก็คงไม่มีวันเป็นจริงค่ะ
เพื่อนๆมาแชร์กันนะคะ ว่าทำยังไงถึงจะผ่านช่วงนี้ไปได้
-----------------------------------------------------------------------