สวัสดีค่ะ จะขออนุญาติเล่าเรื่องของเราเเละขอคำปรึกษาทุกคน เนื่องจากทั้งพ่อ เราเเละน้องชายอีกไม่นานคำว่าครอบครัวคงแตกเป็นเสี่ยงๆเพราะอารม์ณของแม่
ยาวหน่อยนะคะ
ขอเล่าเป็นคนๆไปเลยเพื่อที่จะไม่สับสนค่ะ
พ่อ - พ่อเราเป็นขรช.บำนาญระดับสูง แต่เป็นคนเจ้าชู้มาก เเละมีผญ.เข้ามาเกี่ยวข้องตลอด หายไปช่วงนึง ก็กลับมาเป็นอีก คนล่าสุดคือเด็กนั่งดริ้งอายุต่างจากเราไม่มาก แต่พอทะเลาะกับเเม่เเละเราจนบ้านเกือบแตก เขาก็ดีขึ้นมามาก หลับบ้านเร็ว เเละทุกอย่างดีขึ้น เเต่เราต้องขอพูดก่อนนะคะว่าพ่อไม่เคยทิ้งครอบครัว ดูแลดีในทุกด้าน เเละสอนเราสอนน้องอย่างมีเหตุผลในทุกอย่าง ทะเลาะกับเเม่ทีไรเค้าก็กลับมาง้อในแบบของเค้าตลอดเช่นพาไปกินข้าว พาไปซื้อของบ้าง ติดเเค่เรื่องเจ้าชู้นี้เรื่องเดียวเท่านั้น เราเคยเปิดอกคุยกับพ่อว่าทำไมต้องทำแบบนี้ เค้าบอกเราว่า ให้เราคิดดูว่าเค้าทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน เค้าก้าวขาเข้าบ้าน คำแรกที่ได้ยินจากแม่คือการบ่น บ่นเเละหาเรื่องตลอด เค้าไม่อยากอยู่บ้านเลยด้วยซ้ำ เคยบ่นอยากฆ่าตัวตายหลายรอบมากๆจนเราจิตตกว่าเค้าจะทำอะไรตัวเองรึเปล่า
น้องชายเรา - เป็นเด็กที่ติดเกมส์มากๆๆ ติดแบบไม่สนอะไร แต่ยังดีที่เขาหัวดีเเละเรียนพอใช้ได้ มีความรู้รอบตัว เเต่น้องเราเคยจะอยู่ติดแม่มากซึ่งมันทำให้เค้าติดนิสัยย้ำคิดย้ำทำ คิดมากสุดๆ เเละตัดสินใจเองไม่เคยในเรื่องเล็กน้อย ต้องถามคนอื่นในการตัดสินใจเสมอ ถามหาเราหาเเม่ตลอดในการตัดสินใจเเต่ละครั้งเเม่กระทั่งในกสนเลือกเสื้อให้ตัวเองใส่ เพราะเค้ากลัวว่าถ้าเค้าซื้อมาจะไม่ถูกใจแม่ ซึ่งจะทำให้แม่ไม่รัก (แม่ชอบอ้างคำนี้ เมื่ออยากบังคับเราเเละน้อง) ตั้งเเต่เราย้ายกลับมาอยู่บ้านเกิด เรารู้เลยว่าน้องเราเป็นเด็กที่เก็บกดมากๆ เวลาจะระเบิดที่คือตะโกนอย่างเดียว เเละเตะนั้นเตะนี้ เเต่สุดท้ายจะนั่งร้องไห้เเละขอโทษ เเละที่น่ากลัวคือเเม่เราไม่ให้น้องเรามีเพื่อนเเม้เเต่คนเดียว น้องเราไม่มีเพื่อนในห้อง เเต่จะมีเพื่อนห้องอื่นที่ชอบเล่นเกมส์เหมือนกัน เวลาน้องเราขอไปดูหนังหรืองานเกมส์กับเพื่อน แม่จะไม่ให้ไป หรือถ้าให้ไปคือเเม่เราจะรอรับรอส่ง(ซึ่งมีน้อยครั้งมากที่ให้ไปถ้าเราไม่ขอช่วย)แม่จะบอกว่าไปอยู่กับเพื่อน เพื่อนสำคัญกว่าเหรอ เเละเสาร์ อาทิตย์คือต้องอยู่ตัวติดแม่ น้องเราไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อนหรืออกนอกบ้านเลย
เรา - เราคิดว่าเราคงหนักที่สุดในบรรดาพ่อกับน้อง เราทะเลาะกับเเม่ทุกวัน ย้ำว่าทุกวัน ต้องได้เถียงเเละทะเลาะ ไม่ว่าจะในเรื่องไหนก็ตาม เรื่องเล็กๆเเค่เราอยากใส่เสื้อแบบนี้ แต่เค้าจะให้ใส่แบบนี้ พอเราไม่ทำตามเเละถามว่ามันไม่ได้ดูเเย่นะ ขอเเต่งแบบนี้ได้มั้ย เค้าจะเริ่มน้อยใจเเละประชดเราว่าเราไม่เคยทำอะไรถูกใจ หรือทำอะไรเพื่อเค้าเลย(ทั้งที่ทุกวันนี้เราทำงานที่ไม่ชอบ เพราะเค้าอยากให้ทำ สอบมหาลัยคณะที่ชอบคะแนนอันดับ 1 เเต่ต้องออกเพราะเค้าอยากให้เป็นอย่างอื่น ย้ายกลับบ้านเกิดทั้งๆที่งานที่กรุงเทพเราก้าวหน้าได้มากกว่า) เรายอมรับนะคะในบางเรื่องเราก็ก้าวร้าว เเต่ก้าวร้าวเพียงเพราะต้องการอธิบายในมุมของเรา ซึ่งเค้าไม่เคยฟังเเละพูดตลอดเวลาว่าเราไม่มีวันเจริญถ้ายังทำตัวเถียงเค้าแบบนี้ เเม่คือพระ แม่คือคนให้กำเนิด ต้องบูชา พอเราโตขึ้นเราคิดว่าเราเป็นคนมีเหตุผลขึ้นมาก เวลาทะเลาะเราจะใช้น้ำเสียงที่ไม่กาเรื่องเหมือนเมื่อก่อนเเละอธิบายเพื่อหาทางออก แต่ทุกอย่างที่เค้าคิดคือเราข่มเค้า เราเถียงเค้า เราสอนเค้า เค้ารับไม่ได้ที่เราไปสอนเค้า เค้าร้องไห้ เดินหนี เเละเดินมาบ่นเราต่อ พอเราเงียบเค้าจะบอกว่าเราไม่รักเค้า เค้าจะไม่อยู่ ตายๆไปซะเราพ่อน้องคงสบายใจ ทุกคนในครอบครัวไม่รักเค้า เราไม่ได้บอกว่าเราเป็นคนดี เเต่เรารับรู้สิ่งที่เราโตมาว่าเราโดนเลี้ยงมาแบบไหนซึ่งมันไม่โอเคเลยจริงๆ ทุกวันนี้เราพยายามประบทุกอย่างเพราะไม่อยากให้เค้าเครียดเเละเราก็โตขึ้นด้วย เเต่ทุกอย่างไม่ได้ต่างไปจากตอนที่เราอยู่ม.ต้น หรือม.ปลายเลย เราทำทุกอย่างไม่เคยดีพอสำหรับเค้า เราทำทุกอย่างไว้เรียบร้อย เค้าก็จะหาจุดด่างเเละว่าเราเหมือนเราไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง เราเหนื่อยมากๆในทุกวัน
แม่ - ขี้บ่น จุกจิกในทุกเรื่อง ไม่เคยโทษตัวเอง ถ้าขวดน้ำวางอยู่เเล้วมันล้มหกเพราะเค้าเดินเตะสิ่งที่เเรกที่เค้าทำคือถามว่าใครเอาขวดมาวางเเละว่าคนนั้น เเละให้คนนั้นเช็ดน้ำ ถ้าเถียง เค้าจะบอกว่านี่แม่นะ ตอนทะเลาะกับพ่อถึงขั้นที่จะแตกหัก เราเป็นฝ่ายบอกว่าโอเค ถ้าอยู่เเล้วมันเจ็บ หย่าได้ เราดูแลเเม่กับน้องได้ พ่อแก่เเล้วเเม่แก่เเล้ว มันปรับกันไม่ได้หรอก ถ้าไม่ได้รักก็เลิก แม่เราเอาเเต่ร้องไห้ว่าทำไมพ่อถึงเป็นแบบนี้ ร้องหนักมาก บอกว่าความสุขของเเม่คือครอบครัว ทำไมทุกคนถึงไม่รักเค้า เราก็คุยด้วยดีๆว่าความสุขของเเม่ไม่ใช่ของทุกคน จะไปรั้งทุกคนไว้กับตัวมีเเต่จะผูกใจเจ็บเปล่าๆ กลายเป็นว่าเค้าโมโหว่าคนอื่นไม่รักครอบครัวเหรอ แม่ไม่ใช่ความสุขของเราเหรอ เเละไม่คุยกับเรา ไปเลย เค้าเป็นคนย้ำคิดย้ำทำในทุกเรื่องโทรหาเราเรื่องนี้ วางสายอีก 2 นาทีโทรมาอีกว่าอย่าลืมนะ ตอนที่เราทำงานอยู่กรุงเทพต้องให้เราโทรหาทุกวัน ถ้าไม่โทรหาเค้าจะโทรมาทะเลาะว่าเรามีความสุขมากมั้ยที่ไม่มีครอบครัว ตอนทะเลาะกันกับพ่อ จะให้น้องเราโทรไปถามพ่อว่าอยู่ไหน ประชดต่างๆนาๆว่ากลับตอนไหนทำอะไร ไม่มีครอบครัวเหรอ ขอมห้เลิกยุ่งกับผญคนอื่นได้มั้ย ถ้าน้องเราไม่พูดแม่จะพูดว่า ไม่รักแม่เหรอ ไม่มีใครรักแม่เลย พูดแค่นี้พูดไม่ได้ รักพ่อมากกว่าใช่มั้ย เเละนิสัยอย่างนึงที่เราไม่โอเคเลยคือการค้นกระเป๋า เค้าจะค้นกระเป๋าตังค์เเละกระเป๋าสะพายเรากับพ่อตลอดถ้าเรากับพ่อเผลอ พอบอกว่าทำแบบนี้ให้น้องเห็น ถ้ามันไปทำกับคนอื่นจะเป็นยังไง เค้าจะพูดอย่างเดียวเลยว่า ถ้าไม่มีอะไรจะกลัวทำไม
ส่วนนึงเราเข้าใจแม่นะคะ เข้าใจทุกอย่าง ว่าเค้าเหนื่อยเรื่องทำงานบ้าน(ที่เราไม่เคยขอให้ทำเช่น ผ้าของเราที่เราซักเองทุกอาทิตย์อยู่เเล้ว เเต่เค้าจะเอาหปทำก่อนเเละบ่นเสมอว่าเค้าต้องคอยมาตามเก็บให้เรา เราเคยบอกว่าไม่ต้องทำหรอก เราทำเองได้ เเต่เค้าก็จะเอาไปทำเองตลอด) เข้าใจทุกเรื่องทั้งเรื่องพ่อ เรื่องน้อง เรื่องเรา เคนบอกจะพาเค้าไปหาหมอมั้ย ไปรับยา มันช่วยได้นะ เเม่จะปวดหัวน้อยลง ไม่เครียด เค้าก็จะโวยวายเเล้วบอกที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะเรา เพราะพ่อช่วง 2 ปีที่เเล้วเราตรวจเจอว่าเราเป็นแพนิค เราใจสั่น นอนไม่หลับ คิดมาก สะดุ้งตื่นมาร้องไห้ตลอด จนต้องใช้ยาเข้ามาช่วยเเละมันก็ดีขึ้นตั้งเเต่เรามีแฟน เราเลยได้เลิกใช้ยาไป เราบอกเค้าว่าเรายังหายเลย เเละมันช่วยได้จริงๆ คำที่ออกมาจากปากเค้ามีเเต่ว่าเราไม่ได้ป่วย เราคิดมากไปเอง เราไม่ใส่ใจในเรื่องต่างๆเลยทำให้เราเป็นแบบนี้ ปัญญาอ่อน ทะเลาะกับเราหลังๆมีโยนจานเเละทำลายข้าวของ
ที่เรามาตั้งกระทู้ส่วนนึงเราอยากระบายเเละส่วนนึงเราต้องการคำปรึกษา เราไม่ได้สงสารตัวเราเท่าไหร่หรอก เพราะเราคืดว่าเรามันแตกสลายมาตั้งนานเเล้ว แต่ที่เราสงสารคือน้องเรา เราสงสารมากๆ ทุกวั้นนั้มันซึมซับทุกอารมณ์ของทุกคน เเม่โมโห ร้องไห้ ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องมันจะเข้าโอ๋แม่เเละปลอบแม่ตลอดทั้งที่เรื่องนั้นเเม่ผิด เเละมันไม่ได้ผิด ต้องโดนบังคับให้พูดให้ทำในสิ่งที่ไม่โอเค โดนสอนผิดๆ โดนด่าว่ารุนเเรงโดนที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดยังไง
เเละใช่ค่ะ ในท้ายที่สุด เค้าจะกลับมาคุยเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยไม่คำนึงถึงคนที่เสียความรู้สึก พอเราหรือน้องซึมเค้าก็จะพูดอีกว่า เป็นอะไร เค้าสอนเเต่นี้ไม่ได้ใช่มั้ย
ตอนเเม่ดี ทุกคนจะมีความสุขมากๆ เราจะหัวเราะกันทั้งครอบครัว ยิ้ม กินข้าวสนุกสนาน เเต่เมื่อไหร่ที่มีเรื่อง ทุกคนจะได้รับผลกระทบหมด
เรา พ่อ น้อง ทุกคนรักแม่นะคะ รัก เเละเราก็พูด น้องชายเราพูดว่ารักแม่ทุกวัน เเละพ่อเค้าปรับตัวขึ้นมาก เเต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมมันยังไม่พอสำหรับแม่
เราไม่รู้จะหาทางออกเรื่องนี้ยังไงจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเเละให้คำแนะนำไว้ล่วงหน้าด้วยค่ะ
ขอคำปรึกษา เเม่เป็นไพโบล่าเเละกำลังทำทุคนในครอบครัวจิตตก
ยาวหน่อยนะคะ
ขอเล่าเป็นคนๆไปเลยเพื่อที่จะไม่สับสนค่ะ
พ่อ - พ่อเราเป็นขรช.บำนาญระดับสูง แต่เป็นคนเจ้าชู้มาก เเละมีผญ.เข้ามาเกี่ยวข้องตลอด หายไปช่วงนึง ก็กลับมาเป็นอีก คนล่าสุดคือเด็กนั่งดริ้งอายุต่างจากเราไม่มาก แต่พอทะเลาะกับเเม่เเละเราจนบ้านเกือบแตก เขาก็ดีขึ้นมามาก หลับบ้านเร็ว เเละทุกอย่างดีขึ้น เเต่เราต้องขอพูดก่อนนะคะว่าพ่อไม่เคยทิ้งครอบครัว ดูแลดีในทุกด้าน เเละสอนเราสอนน้องอย่างมีเหตุผลในทุกอย่าง ทะเลาะกับเเม่ทีไรเค้าก็กลับมาง้อในแบบของเค้าตลอดเช่นพาไปกินข้าว พาไปซื้อของบ้าง ติดเเค่เรื่องเจ้าชู้นี้เรื่องเดียวเท่านั้น เราเคยเปิดอกคุยกับพ่อว่าทำไมต้องทำแบบนี้ เค้าบอกเราว่า ให้เราคิดดูว่าเค้าทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน เค้าก้าวขาเข้าบ้าน คำแรกที่ได้ยินจากแม่คือการบ่น บ่นเเละหาเรื่องตลอด เค้าไม่อยากอยู่บ้านเลยด้วยซ้ำ เคยบ่นอยากฆ่าตัวตายหลายรอบมากๆจนเราจิตตกว่าเค้าจะทำอะไรตัวเองรึเปล่า
น้องชายเรา - เป็นเด็กที่ติดเกมส์มากๆๆ ติดแบบไม่สนอะไร แต่ยังดีที่เขาหัวดีเเละเรียนพอใช้ได้ มีความรู้รอบตัว เเต่น้องเราเคยจะอยู่ติดแม่มากซึ่งมันทำให้เค้าติดนิสัยย้ำคิดย้ำทำ คิดมากสุดๆ เเละตัดสินใจเองไม่เคยในเรื่องเล็กน้อย ต้องถามคนอื่นในการตัดสินใจเสมอ ถามหาเราหาเเม่ตลอดในการตัดสินใจเเต่ละครั้งเเม่กระทั่งในกสนเลือกเสื้อให้ตัวเองใส่ เพราะเค้ากลัวว่าถ้าเค้าซื้อมาจะไม่ถูกใจแม่ ซึ่งจะทำให้แม่ไม่รัก (แม่ชอบอ้างคำนี้ เมื่ออยากบังคับเราเเละน้อง) ตั้งเเต่เราย้ายกลับมาอยู่บ้านเกิด เรารู้เลยว่าน้องเราเป็นเด็กที่เก็บกดมากๆ เวลาจะระเบิดที่คือตะโกนอย่างเดียว เเละเตะนั้นเตะนี้ เเต่สุดท้ายจะนั่งร้องไห้เเละขอโทษ เเละที่น่ากลัวคือเเม่เราไม่ให้น้องเรามีเพื่อนเเม้เเต่คนเดียว น้องเราไม่มีเพื่อนในห้อง เเต่จะมีเพื่อนห้องอื่นที่ชอบเล่นเกมส์เหมือนกัน เวลาน้องเราขอไปดูหนังหรืองานเกมส์กับเพื่อน แม่จะไม่ให้ไป หรือถ้าให้ไปคือเเม่เราจะรอรับรอส่ง(ซึ่งมีน้อยครั้งมากที่ให้ไปถ้าเราไม่ขอช่วย)แม่จะบอกว่าไปอยู่กับเพื่อน เพื่อนสำคัญกว่าเหรอ เเละเสาร์ อาทิตย์คือต้องอยู่ตัวติดแม่ น้องเราไม่ได้ไปเล่นกับเพื่อนหรืออกนอกบ้านเลย
เรา - เราคิดว่าเราคงหนักที่สุดในบรรดาพ่อกับน้อง เราทะเลาะกับเเม่ทุกวัน ย้ำว่าทุกวัน ต้องได้เถียงเเละทะเลาะ ไม่ว่าจะในเรื่องไหนก็ตาม เรื่องเล็กๆเเค่เราอยากใส่เสื้อแบบนี้ แต่เค้าจะให้ใส่แบบนี้ พอเราไม่ทำตามเเละถามว่ามันไม่ได้ดูเเย่นะ ขอเเต่งแบบนี้ได้มั้ย เค้าจะเริ่มน้อยใจเเละประชดเราว่าเราไม่เคยทำอะไรถูกใจ หรือทำอะไรเพื่อเค้าเลย(ทั้งที่ทุกวันนี้เราทำงานที่ไม่ชอบ เพราะเค้าอยากให้ทำ สอบมหาลัยคณะที่ชอบคะแนนอันดับ 1 เเต่ต้องออกเพราะเค้าอยากให้เป็นอย่างอื่น ย้ายกลับบ้านเกิดทั้งๆที่งานที่กรุงเทพเราก้าวหน้าได้มากกว่า) เรายอมรับนะคะในบางเรื่องเราก็ก้าวร้าว เเต่ก้าวร้าวเพียงเพราะต้องการอธิบายในมุมของเรา ซึ่งเค้าไม่เคยฟังเเละพูดตลอดเวลาว่าเราไม่มีวันเจริญถ้ายังทำตัวเถียงเค้าแบบนี้ เเม่คือพระ แม่คือคนให้กำเนิด ต้องบูชา พอเราโตขึ้นเราคิดว่าเราเป็นคนมีเหตุผลขึ้นมาก เวลาทะเลาะเราจะใช้น้ำเสียงที่ไม่กาเรื่องเหมือนเมื่อก่อนเเละอธิบายเพื่อหาทางออก แต่ทุกอย่างที่เค้าคิดคือเราข่มเค้า เราเถียงเค้า เราสอนเค้า เค้ารับไม่ได้ที่เราไปสอนเค้า เค้าร้องไห้ เดินหนี เเละเดินมาบ่นเราต่อ พอเราเงียบเค้าจะบอกว่าเราไม่รักเค้า เค้าจะไม่อยู่ ตายๆไปซะเราพ่อน้องคงสบายใจ ทุกคนในครอบครัวไม่รักเค้า เราไม่ได้บอกว่าเราเป็นคนดี เเต่เรารับรู้สิ่งที่เราโตมาว่าเราโดนเลี้ยงมาแบบไหนซึ่งมันไม่โอเคเลยจริงๆ ทุกวันนี้เราพยายามประบทุกอย่างเพราะไม่อยากให้เค้าเครียดเเละเราก็โตขึ้นด้วย เเต่ทุกอย่างไม่ได้ต่างไปจากตอนที่เราอยู่ม.ต้น หรือม.ปลายเลย เราทำทุกอย่างไม่เคยดีพอสำหรับเค้า เราทำทุกอย่างไว้เรียบร้อย เค้าก็จะหาจุดด่างเเละว่าเราเหมือนเราไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง เราเหนื่อยมากๆในทุกวัน
แม่ - ขี้บ่น จุกจิกในทุกเรื่อง ไม่เคยโทษตัวเอง ถ้าขวดน้ำวางอยู่เเล้วมันล้มหกเพราะเค้าเดินเตะสิ่งที่เเรกที่เค้าทำคือถามว่าใครเอาขวดมาวางเเละว่าคนนั้น เเละให้คนนั้นเช็ดน้ำ ถ้าเถียง เค้าจะบอกว่านี่แม่นะ ตอนทะเลาะกับพ่อถึงขั้นที่จะแตกหัก เราเป็นฝ่ายบอกว่าโอเค ถ้าอยู่เเล้วมันเจ็บ หย่าได้ เราดูแลเเม่กับน้องได้ พ่อแก่เเล้วเเม่แก่เเล้ว มันปรับกันไม่ได้หรอก ถ้าไม่ได้รักก็เลิก แม่เราเอาเเต่ร้องไห้ว่าทำไมพ่อถึงเป็นแบบนี้ ร้องหนักมาก บอกว่าความสุขของเเม่คือครอบครัว ทำไมทุกคนถึงไม่รักเค้า เราก็คุยด้วยดีๆว่าความสุขของเเม่ไม่ใช่ของทุกคน จะไปรั้งทุกคนไว้กับตัวมีเเต่จะผูกใจเจ็บเปล่าๆ กลายเป็นว่าเค้าโมโหว่าคนอื่นไม่รักครอบครัวเหรอ แม่ไม่ใช่ความสุขของเราเหรอ เเละไม่คุยกับเรา ไปเลย เค้าเป็นคนย้ำคิดย้ำทำในทุกเรื่องโทรหาเราเรื่องนี้ วางสายอีก 2 นาทีโทรมาอีกว่าอย่าลืมนะ ตอนที่เราทำงานอยู่กรุงเทพต้องให้เราโทรหาทุกวัน ถ้าไม่โทรหาเค้าจะโทรมาทะเลาะว่าเรามีความสุขมากมั้ยที่ไม่มีครอบครัว ตอนทะเลาะกันกับพ่อ จะให้น้องเราโทรไปถามพ่อว่าอยู่ไหน ประชดต่างๆนาๆว่ากลับตอนไหนทำอะไร ไม่มีครอบครัวเหรอ ขอมห้เลิกยุ่งกับผญคนอื่นได้มั้ย ถ้าน้องเราไม่พูดแม่จะพูดว่า ไม่รักแม่เหรอ ไม่มีใครรักแม่เลย พูดแค่นี้พูดไม่ได้ รักพ่อมากกว่าใช่มั้ย เเละนิสัยอย่างนึงที่เราไม่โอเคเลยคือการค้นกระเป๋า เค้าจะค้นกระเป๋าตังค์เเละกระเป๋าสะพายเรากับพ่อตลอดถ้าเรากับพ่อเผลอ พอบอกว่าทำแบบนี้ให้น้องเห็น ถ้ามันไปทำกับคนอื่นจะเป็นยังไง เค้าจะพูดอย่างเดียวเลยว่า ถ้าไม่มีอะไรจะกลัวทำไม
ส่วนนึงเราเข้าใจแม่นะคะ เข้าใจทุกอย่าง ว่าเค้าเหนื่อยเรื่องทำงานบ้าน(ที่เราไม่เคยขอให้ทำเช่น ผ้าของเราที่เราซักเองทุกอาทิตย์อยู่เเล้ว เเต่เค้าจะเอาหปทำก่อนเเละบ่นเสมอว่าเค้าต้องคอยมาตามเก็บให้เรา เราเคยบอกว่าไม่ต้องทำหรอก เราทำเองได้ เเต่เค้าก็จะเอาไปทำเองตลอด) เข้าใจทุกเรื่องทั้งเรื่องพ่อ เรื่องน้อง เรื่องเรา เคนบอกจะพาเค้าไปหาหมอมั้ย ไปรับยา มันช่วยได้นะ เเม่จะปวดหัวน้อยลง ไม่เครียด เค้าก็จะโวยวายเเล้วบอกที่เค้าเป็นแบบนี้เพราะเรา เพราะพ่อช่วง 2 ปีที่เเล้วเราตรวจเจอว่าเราเป็นแพนิค เราใจสั่น นอนไม่หลับ คิดมาก สะดุ้งตื่นมาร้องไห้ตลอด จนต้องใช้ยาเข้ามาช่วยเเละมันก็ดีขึ้นตั้งเเต่เรามีแฟน เราเลยได้เลิกใช้ยาไป เราบอกเค้าว่าเรายังหายเลย เเละมันช่วยได้จริงๆ คำที่ออกมาจากปากเค้ามีเเต่ว่าเราไม่ได้ป่วย เราคิดมากไปเอง เราไม่ใส่ใจในเรื่องต่างๆเลยทำให้เราเป็นแบบนี้ ปัญญาอ่อน ทะเลาะกับเราหลังๆมีโยนจานเเละทำลายข้าวของ
ที่เรามาตั้งกระทู้ส่วนนึงเราอยากระบายเเละส่วนนึงเราต้องการคำปรึกษา เราไม่ได้สงสารตัวเราเท่าไหร่หรอก เพราะเราคืดว่าเรามันแตกสลายมาตั้งนานเเล้ว แต่ที่เราสงสารคือน้องเรา เราสงสารมากๆ ทุกวั้นนั้มันซึมซับทุกอารมณ์ของทุกคน เเม่โมโห ร้องไห้ ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องมันจะเข้าโอ๋แม่เเละปลอบแม่ตลอดทั้งที่เรื่องนั้นเเม่ผิด เเละมันไม่ได้ผิด ต้องโดนบังคับให้พูดให้ทำในสิ่งที่ไม่โอเค โดนสอนผิดๆ โดนด่าว่ารุนเเรงโดนที่ไม่รู้ว่าตัวเองผิดยังไง
เเละใช่ค่ะ ในท้ายที่สุด เค้าจะกลับมาคุยเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยไม่คำนึงถึงคนที่เสียความรู้สึก พอเราหรือน้องซึมเค้าก็จะพูดอีกว่า เป็นอะไร เค้าสอนเเต่นี้ไม่ได้ใช่มั้ย
ตอนเเม่ดี ทุกคนจะมีความสุขมากๆ เราจะหัวเราะกันทั้งครอบครัว ยิ้ม กินข้าวสนุกสนาน เเต่เมื่อไหร่ที่มีเรื่อง ทุกคนจะได้รับผลกระทบหมด
เรา พ่อ น้อง ทุกคนรักแม่นะคะ รัก เเละเราก็พูด น้องชายเราพูดว่ารักแม่ทุกวัน เเละพ่อเค้าปรับตัวขึ้นมาก เเต่เราไม่เข้าใจว่าทำไมมันยังไม่พอสำหรับแม่
เราไม่รู้จะหาทางออกเรื่องนี้ยังไงจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเเละให้คำแนะนำไว้ล่วงหน้าด้วยค่ะ