สวัสดีครับตอนนี้ผมอายุ 25 ปีครับ ซึ่งผมเป็นต้นหญ้าต่างจังหวัดที่ได้เข้ามาคว้าปริญญาในป่าปูน ผมมีแฟนคนนึงเขาเป็นพยาบาลซึ่งได้รู้จักกันจากการที่เพื่อนผมแนะนำให้ก่อนที่ผมจะเข้ามาเรียนซึ่งโรงเรียนของเพื่อนจะเปิดก่อนผมประมาณ 1-2 เดือน จากนั้นผมกับเขาก็คบกันความรักของเราหวานหอมมากหวานจนเลี่ยนแสบคอปานน้ำผึ้งเดือนห้าหกเจ็ดแปด
พอมหาลัยที่ผมเข้าเรียนนั้น(ย่านรัชดา) ได้เปิดเราก็ได้เข้ามาเจอกันแบบจริงจังและไปหากันทุกๆวันหยุดไม่มีขาด จากที่ผมเป็นเฟรชชี่เต็มตัวแล้วผมได้พบปะผู้คนมากมายบวกกับสิ่งยั่วยุต่างๆนาๆที่เราไม่เคยเห็นเลยในบ้านนอก มีกิจกรรมที่อยากทำเยอะแยะมากมายจนทำให้ผมละเลยแฟนของผม และยิ่งเขาหวงผมมากเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกเบื่อเขา ทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่ผมเองที่เปลี่ยนไปอันนี้ผมยอมรับ ซึ่งงานเฟรชชี่ผมอยู่ในงานประกวดดาวเดือนเขาโทรมาหาผม 500+สาย ข้อความอีกหลายร้อยซึ่งผมหงุดหงิดมากทั้งๆที่ก่อหน้านี้ผมไม่เป็นแบบนี้เลย
พอเวลาผ่านไปผมซื้อบีบี ซื้อทั้งๆที่เขาห้ามและหวงมือถือมากขึ้นทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยมีความรับในเรื่องส่วนตัวของกันและกันเลย พอผมเจอคนๆนึงในบีบีทำให้ผมกับเค้าได้เลิกกันแล้วผมก็ไปคบกับคนใหม่ ซึ่งผมคิดว่าคนที่ผมเจอนั้นอาจจะเป็นคนดีเหมือนกับคนแรกที่ผมเจอแต่ไม่เลยครับ มันกลับเป้นเหมือนเวรกรรมที่มาทำลายล้างได้อย่างรวดเร็วกับสิ่งที่ผมทำเอาไว้ คนใหม่เค้าไม่ค่อยสนใจ ,เจ้าชู้,มีความลับ,เห็นแก่ตัว และผมก็เป้นคนวิ่งตามเขาตลอด ทำให้ผลการเรียนของผมนั้นตกลงไปอย่างมาก ขนาดอาจารย์โยน Aและ F มาพร้อมกันผมยังพลาดไปกระโดดรับ F เฉยเลยตอนนั้นผมเครียดมากเพราะผลการเรียนเทอมแรกต้องส่งไปที่บ้านซึ่งผมต้องคอยพาวนาว่าอย่าให้ที่บ้านนั้นด่าแรงซึ่งฝันผมไม่เป็นจริง
หลังจากนั้นผมเลยตัดสินใจเลิกกับเขาอย่างจริงจังถึงแม้มันจะเจ็บมากก็ตาม แล้วหลังจากนั้นผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนเก็บซ่อมแซมในส่วนที่พายุรักพัดมันพังเสียหายไป และผมก็ปิดกั้นตัวเองโดยตั้งกำแพงไว้สูงมาก ใครจะเข้ามาผมไม่ไว้ใจไม่เชื่อใจใครเลยระแวงไปหมด
ภายหลังต่อมาผมก็ไม่เคยเจอความรักดีดีอย่างที่ผมอยากมีเลย บางคนคบกันแค่ไม่กี่เดือน บางคนไม่ถึงเดือน บางคนยังไม่เริ่มตกลงกันเป้นแฟนด้วยซ้ำก็ต้องทะเลาะกันจนเลิกลากันไปผมคิดแล้วว่าจะไม่มีความรักอีกถ้ามีแล้วชีวิตแย่ลงก็ขอไม่มีดีกว่า
จนถึงปัจจุบันผมได้ทำงานในบริษัท event แห่งหนึ่งย่ายลาดพร้าว ตั้งแต่เรียนจบผมไม่เคยมีแฟนเลย ถามว่าอยากมีไหมตอนนี้ตอบได้เลยว่าถ้ามีก็ขอให้เจอดีดีแต่ถ้าไม่มีก็อยู่ได้โอเค พอมาวันนึงมีคนเข้ามาถึงสองคน ซึ่งคนนึงเป็นคนบ้านจ.เดียวกัน อีกคนรู้จักกันทางเฟสบุ๊ค ซึ่งทั้งสองคน นั้นผมรู้จักกับเค้ามาเป็นปีแล้วครับ แค่ระหว่างทางก็ต่างคนต่างมีแฟนบ้างโสดบ้าง ธรรมดาของคนเดินทางที่ต้องแวะปั้ม แล้ววันนี้ ทุกคนโสดกันทั้งคู่
ซึ่ง T (คนบ้านเดียวกัน) เราคุยกันแบบจีบกันแบบอยากคบกันแต่ผมรู้สึกว่า เค้าไม่ค่อยใส่ใจผมเท่าไหร่ บางทีมันก็ทำให้ผมไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดมา ส่วนคนที่สอง (D) เค้าเป็นคนที่ผมคุยด้วยแล้วผมสบายๆไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือนอยเวลาคุย อาจตะเป็นเพราะว่าผมกับเขายังไม่ได้ลงดีเทลลึกเหมือนกัน T
ความรู้สึกเมื่อก่อนก็เริ่มเข้ามาในหัว ผมเริ่มคิดอีกแล้วว่าหรือบางทีผมยังไม่พร้อมที่จะมีความรัก หรือผมกลัว แล้วผมกลัวอะไร ผมสับสน หรือบางครั้งชีวิตนี้ผมไม่ควรที่จะมีความรักเลย อยู่เฉยๆมันก็ดีอยู่แล้วทำไมต้องหาเรื่องเจ็บใจ
ผมได้ฟังเพลงๆนึงของ พลอยชมพู “รักไม่มีทางออก” ผมฟังแล้วรู้สึกว่ามันใช่ตัวผมเลย ฟังเพลงนี้เพลงเดียวในเวลาที่คุยกับเค้าทั้งสองคน ตอนนี้ ระยะเวลาครบ 10,000กว่านาทีแล้วครับ เพราะฟังทุกๆวัน
ผมไม่รู้เลยว่าความรักในลักษณะคนที่เป็นแบบผมนี่เขามีความรักกันยังไง เขาดูแลกันยังไงเขาเริ่มต้นกันจากตรงไหน เขาดำเนินชีวิตคู่ชีวิตรักกันยังไง
หรือบางทีมันอาจจะเป็นเวรกรรม ในสิ่งที่ผมเคยทำกับคนอื่นและเป็นสิ่งที่คนอื่นเคยทำกับผมมันหรือผมอาจจะยังรักไม่เป็น มันเลยทำให้ผม ยังเป็นแบบนี้อยู่เวลาที่จะมีความรัก
“ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านกระทู้ของผมซึ่งเขียนผิดบ้างถูกบ้าง ยาวมากรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง”
ปล. ผมเป็นเกย์ครับ
เพราะโชคชะตาประจบกับเวรกรรมที่ทำให้ยังไม่เจอรักดีดีหรือบางทีเรารักไม่เป็น
พอมหาลัยที่ผมเข้าเรียนนั้น(ย่านรัชดา) ได้เปิดเราก็ได้เข้ามาเจอกันแบบจริงจังและไปหากันทุกๆวันหยุดไม่มีขาด จากที่ผมเป็นเฟรชชี่เต็มตัวแล้วผมได้พบปะผู้คนมากมายบวกกับสิ่งยั่วยุต่างๆนาๆที่เราไม่เคยเห็นเลยในบ้านนอก มีกิจกรรมที่อยากทำเยอะแยะมากมายจนทำให้ผมละเลยแฟนของผม และยิ่งเขาหวงผมมากเท่าไหร่ผมยิ่งรู้สึกเบื่อเขา ทั้งๆที่เขาไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่ผมเองที่เปลี่ยนไปอันนี้ผมยอมรับ ซึ่งงานเฟรชชี่ผมอยู่ในงานประกวดดาวเดือนเขาโทรมาหาผม 500+สาย ข้อความอีกหลายร้อยซึ่งผมหงุดหงิดมากทั้งๆที่ก่อหน้านี้ผมไม่เป็นแบบนี้เลย
พอเวลาผ่านไปผมซื้อบีบี ซื้อทั้งๆที่เขาห้ามและหวงมือถือมากขึ้นทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยมีความรับในเรื่องส่วนตัวของกันและกันเลย พอผมเจอคนๆนึงในบีบีทำให้ผมกับเค้าได้เลิกกันแล้วผมก็ไปคบกับคนใหม่ ซึ่งผมคิดว่าคนที่ผมเจอนั้นอาจจะเป็นคนดีเหมือนกับคนแรกที่ผมเจอแต่ไม่เลยครับ มันกลับเป้นเหมือนเวรกรรมที่มาทำลายล้างได้อย่างรวดเร็วกับสิ่งที่ผมทำเอาไว้ คนใหม่เค้าไม่ค่อยสนใจ ,เจ้าชู้,มีความลับ,เห็นแก่ตัว และผมก็เป้นคนวิ่งตามเขาตลอด ทำให้ผลการเรียนของผมนั้นตกลงไปอย่างมาก ขนาดอาจารย์โยน Aและ F มาพร้อมกันผมยังพลาดไปกระโดดรับ F เฉยเลยตอนนั้นผมเครียดมากเพราะผลการเรียนเทอมแรกต้องส่งไปที่บ้านซึ่งผมต้องคอยพาวนาว่าอย่าให้ที่บ้านนั้นด่าแรงซึ่งฝันผมไม่เป็นจริง
หลังจากนั้นผมเลยตัดสินใจเลิกกับเขาอย่างจริงจังถึงแม้มันจะเจ็บมากก็ตาม แล้วหลังจากนั้นผมก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนเก็บซ่อมแซมในส่วนที่พายุรักพัดมันพังเสียหายไป และผมก็ปิดกั้นตัวเองโดยตั้งกำแพงไว้สูงมาก ใครจะเข้ามาผมไม่ไว้ใจไม่เชื่อใจใครเลยระแวงไปหมด
ภายหลังต่อมาผมก็ไม่เคยเจอความรักดีดีอย่างที่ผมอยากมีเลย บางคนคบกันแค่ไม่กี่เดือน บางคนไม่ถึงเดือน บางคนยังไม่เริ่มตกลงกันเป้นแฟนด้วยซ้ำก็ต้องทะเลาะกันจนเลิกลากันไปผมคิดแล้วว่าจะไม่มีความรักอีกถ้ามีแล้วชีวิตแย่ลงก็ขอไม่มีดีกว่า
จนถึงปัจจุบันผมได้ทำงานในบริษัท event แห่งหนึ่งย่ายลาดพร้าว ตั้งแต่เรียนจบผมไม่เคยมีแฟนเลย ถามว่าอยากมีไหมตอนนี้ตอบได้เลยว่าถ้ามีก็ขอให้เจอดีดีแต่ถ้าไม่มีก็อยู่ได้โอเค พอมาวันนึงมีคนเข้ามาถึงสองคน ซึ่งคนนึงเป็นคนบ้านจ.เดียวกัน อีกคนรู้จักกันทางเฟสบุ๊ค ซึ่งทั้งสองคน นั้นผมรู้จักกับเค้ามาเป็นปีแล้วครับ แค่ระหว่างทางก็ต่างคนต่างมีแฟนบ้างโสดบ้าง ธรรมดาของคนเดินทางที่ต้องแวะปั้ม แล้ววันนี้ ทุกคนโสดกันทั้งคู่
ซึ่ง T (คนบ้านเดียวกัน) เราคุยกันแบบจีบกันแบบอยากคบกันแต่ผมรู้สึกว่า เค้าไม่ค่อยใส่ใจผมเท่าไหร่ บางทีมันก็ทำให้ผมไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดมา ส่วนคนที่สอง (D) เค้าเป็นคนที่ผมคุยด้วยแล้วผมสบายๆไม่ได้รู้สึกเจ็บหรือนอยเวลาคุย อาจตะเป็นเพราะว่าผมกับเขายังไม่ได้ลงดีเทลลึกเหมือนกัน T
ความรู้สึกเมื่อก่อนก็เริ่มเข้ามาในหัว ผมเริ่มคิดอีกแล้วว่าหรือบางทีผมยังไม่พร้อมที่จะมีความรัก หรือผมกลัว แล้วผมกลัวอะไร ผมสับสน หรือบางครั้งชีวิตนี้ผมไม่ควรที่จะมีความรักเลย อยู่เฉยๆมันก็ดีอยู่แล้วทำไมต้องหาเรื่องเจ็บใจ
ผมได้ฟังเพลงๆนึงของ พลอยชมพู “รักไม่มีทางออก” ผมฟังแล้วรู้สึกว่ามันใช่ตัวผมเลย ฟังเพลงนี้เพลงเดียวในเวลาที่คุยกับเค้าทั้งสองคน ตอนนี้ ระยะเวลาครบ 10,000กว่านาทีแล้วครับ เพราะฟังทุกๆวัน
ผมไม่รู้เลยว่าความรักในลักษณะคนที่เป็นแบบผมนี่เขามีความรักกันยังไง เขาดูแลกันยังไงเขาเริ่มต้นกันจากตรงไหน เขาดำเนินชีวิตคู่ชีวิตรักกันยังไง
หรือบางทีมันอาจจะเป็นเวรกรรม ในสิ่งที่ผมเคยทำกับคนอื่นและเป็นสิ่งที่คนอื่นเคยทำกับผมมันหรือผมอาจจะยังรักไม่เป็น มันเลยทำให้ผม ยังเป็นแบบนี้อยู่เวลาที่จะมีความรัก
“ขอบคุณนะครับที่ทนอ่านกระทู้ของผมซึ่งเขียนผิดบ้างถูกบ้าง ยาวมากรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง”
ปล. ผมเป็นเกย์ครับ