เป็นครั้งแรกที่เขียนกระทู้ยาวๆแบบนี้ ถ้าอ่านแล้วทำให้งงก็ขออภัยมานะที่นี้ด้วยนะคะ ^^ ..
ในตอนเด็กๆจำไม่ได้ว่าเริ่มฝันมาตั้งแต่ตั้งอายุเท่าไหร่ แต่จำได้ว่าความฝันแบบประเภทนี้อยู่กับเรามานานมากๆ ซึ่งเราก้ไม่สามารถหาคำตอบกับมันได้จริงๆช่วงไหนที่เอาใจใส่กับมันพยายามบังคับให้ฝันต่อ หรือแม้กระทั้งภาวนาให้ฝันให้รู้เรื่องราวต่อก็มักจะไม่ฝัน มักจะฝันนานๆครั้ง ในระหว่างช่วง 1-2 เดือน ครั้งแรกที่เราฝันคือ เห็นผญ. โดนล่ามโซ่ไว้ที่ขา ผูกไว้ในบ้านหลังนึง สภาพคือโดนทำร้าย ไกล้จะตายแล้วค่ะ อยู่ในบ้านไม้ทรงสมัยร.5 ครั้งที่สองคือ ก็ฝันแบบเดิมอีก แต่ในฝันผญ.คนนั้นดันเป็นเราเอง เรารู้แค่ว่าเจ็บที่ขอขามาก ร้องไห้หนักมาก รู้สึกกลัวเขว้งขว้าง และเสียใจมาก ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนโดนคนที่เรารักทำร้ายเรา ในฝันร้องไห้หนักมากๆ มองไปนอกบ้าน มีบ่อน้ำไม่แน่ใจนะคะ ว่าเป็นคลองรึป่าว แล้วด้านข้างๆมีต้นไม้ต้นใหญ่มากๆอยู่ ลำต้นของต้นไม้อยู่ทางริมบ้านฝั่งนึงแต่กิ่งของต้นนั้นใหญ่จนสามารถแผ่ไปยังอีกฝากของบ้านได้ ง่ายๆก็คือ คล้ายๆคลุมเป็นซุ้มเลยค่ะ หลังจากนั้นมาเราก็ฝันแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเรียนขึ้นม.ปลายวันนั้นทำงานที่รร.จนเย็นเกือบ 6 โมง ได้กลิ่นดอกอะไรไม่รู้หอมมาก หอมจนต้องหามาดมให้ได้อ่ะ เราเลยเดินไปที่หน้าต่างเเล้วเห็นดอกไม้สีขาวอยู่ตรงโต๊ะข้างหน้าต่างเราถามเพื่อนว่านี้ดอกอะไร เพื่อนบอกดอกปีป เพื่อนบอกให้เอาออกไปไกลๆ มันเหม็นแต่เราว่ามันหอมออก5555 พอเราดมกลิ่นมันเท่านั้นหละ ก็มีภาพผช.คนนึงแว๊บเข้ามาในหัว แต่เราจำหน้าไม่ได้ จำอะไรไม่ได้เลยรู้แค่เป็นผช. เรา สะดุ้งตัวแรงที่ภาพนั้นขึ้นมา จนเพื่อนถามว่าเป็นอะไร พอถึงเวลาจะกลับบ้านเราก็เดินลงไปที่โคนต้นดอกปีบแล้วไปเก็บมากำนึงเอากลับไปดมที่บ้านด้วยเผื่อว่าจะฝันต่อแต่ก็ไม่ฝัน -,,- จนเวลาผ่านไปตอนนั้นเราเกือบจบม.6 แล้วเราก็ฝัน คล้ายๆแบบเดิมอีก ฝันว่า เราทำงานอยู่ในบ้านหลังนั้น มีผญ.ดูมีอายุสัก30-40 เดินมาหาเราแล้วพูดว่า อยู่ที่เรือนเล็กอ่ะดีแล้วอย่าออกไปไหนเลย เราในฝันก็ พยักหน้าด้วยความเจียมตัวสุดๆ (ซึ่งต่างจากความเป็นจริงในชีวิตตอนนี้มาก คนละบุคคลิกเลย55555555 ) หลังจากนั้นภาพก็ตัดไปที่เราเห็นตัวเราเองเดินออกไปข้างบ้าน จูงจักรยานออกไป จากนั้นภาพมันก็มาโผล่ที่ตลาดแห่งนึง ที่ไหนไม่รู้ เป็นตลาดสมัยก่อนสมัยร.5 ง้ะ ไม่แน่ใจว่าร.อะไรแต่ตั้งตัวแบบผญ.ใส่ชุดเดรสยาวๆผ้าสีทึมๆกันทั้งตลาด ผช.เสื้อกระดุมผ่าหน้ากางเกงดำ กับน้ำตาล ไม่มีชุดที่สี ฉูดฉาดเลย เรากำลังมองเห็นตัวเองเดินอยู่ในตลาดอยู่ดีดีก็หน้ามืด มีผญ.ข้างๆมาประคองไว้ หลังจากนั้นก็มีผช.คนนึงตัวสูงใส่เสื้อสีขาว คลุมด้วยเสื้อแขนยาวสีน้ำตาล เดินมา เรามองไม่เห็นหน้าผช.คนนั้นเพราะจากจุดที่เรามองมันไกลอยู่พอสมควร หลังจากนั้นเราก็ได้ยินผช.คนนั้นพูดว่าไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมช่วยหล่อนเอง จากนั้นภาพมันก็ตัดเป็นตัวเองที่กำลังเป็นลมแล้วมองหน้าขึ้นไปมองผู้ชายคนนั้น มือที่ผญ.ข้างๆประคองอยู่เริ่มปล่อยจากตัวเรา (แง่งงมั้ยอ่า คือมันเหมือนแบบ เรามองเห็นตัวเราสักพักก็กลายเป็นเราเองเหมือนมองจากมุมคนอื่น แล้วก็มามองด้วยมุมเราเองง้ะ) แล้วผญ.วัย30-40 ที่เราเจอที่บ้านก็โพล่มายืนข้างผช.คนนั้นแล้วทำท่าเหมือนจะห้ามไม่ให้ช่วยเรา แต่ผช.คนนั้นกลับพูดว่า แม่กลับไปก่อนเลยเดี๋ยวผมพาหล่อนกลับบ้านเอง พูดเสร็จเขาก็อุ้มเราขึ้นเราเห็นหน้าเขาชัดมากก ( แต่พอมาถึงตอนนี้ก็จำหน้าไม่ได้แย้วว) แล้วก็ตื่นแบบงงๆ.... แล้วเราก็ไม่ฝันอะไรแบบนี้อีกประมาณ ปีกว่าๆได้ แต่ระหว่างนี้ก็จะมีแบบ อยู่ดีดีแวปเข้ามาในหัวบ้าง เช่นพอได้ยินเสียงดนตรีไทยก็แวบขึ้นมา เป็นภาพบ้านบ้าง เป็นภาพร้องไห้บ้าง มีครั้งนึงไปเที่ยวสถานที่ไหนสักที่แล้วเพื่อนบอกให้นั่งรอจะไปซื้อกาแฟแปปนึง อยู่ดีดีตรงบริเวณที่เรานั่งก็เงียบมองไปรอบๆคนก็หายไปหมด ได้ยินแค่เสียงลมพัดมาทำให้โมบายที่ห้อยอยู่ข้างๆกระทบกันเบาๆ จนเราขนลุก แล้วภาพบ้านหลังนั้นก็ขึ้นมา มันมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียง ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ จนมาถึงความฝันครั้งล่าสุด เราฝันว่าเราได้ไปงานแต่งเพื่อนคนนึงที่เรียนอยู่ในฝันเราเมามากก จนเพื่อนบอกว่าใครให้พาเรากลับบ้านดีกว่าเราไม่ไหวแล้ว แล้วเพื่อนเราก็ลุก พาเราเดินไปที่รถ เดินหารถอยู่สักพักเพื่อนก็พูดว่าจอดรถไว้ไหนว้ะ หาไม่เจอ บริเวณที่จอดรถคือข้างๆทางเหมือนงานแต่งที่แต่งตามบ้าน แล้วจอดรถไว้ริมๆถนนอ่ะค่ะ มองไปรอบๆเราไม่คุ้นตาเลย สงใสว่าจะเป็นบ้านที่ต่างจัวหวัดของเพื่อนซึ่งเราก็ไม่รู้จังหวัดไหนแต่ความคิดในหัวตอนนั้นมันบอกแบบนั้น เรายืนรอสักพักก็มีผญ.คนนึงอายุราว20 กว่าๆเดินมาหา แล้วถามว่า ไปดูบ้านของก้อยมั้ย(ก้อยคือเพื่อนเราที่แต่งงาน) เราก็บอกไปสิ อยากเห็น ตอนนั้นเราคิดว่าผญ.คนนั้นน่าจะเป็นญาติที่อยู่ในงานมาชวน ผญ.คนนั้นใส่เดรสสีขาว มีผ้าพันคอลายลูกไม้พันอยู่ มวยผมไว้ประมาณท้ายทอย เขาจับมือพาเราเดินไป พอไปถึงเราตกใจมากเพราะบ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่เราฝันถึงมาตลอด เราพูดกับเค้าว่า เชื่อมั้ยว่านี่ฝันเห็นบ้านหลังนี้มาตลอดไม่คิดว่าจะได้เห็นจริงๆเห็นแบบเต็มๆตา สวยมากก ใช่เลยด้านซ้ายมีต้นไม้ใหญ่ที่พาดจากอีกฝั่งไปอีฝั่ง หน้าบ้านมีคลอง (ซึ่งตอนนั้นเขากำลังจับมือเราเดินข้ามสะพานที่ข้ามคลอง แล้วยิ้มมองมาที่เรา) เราพูดต่อว่าบ้านไม้สองชั้น มีเรือนเล็กๆที่เชื่อมติดกันอยู่ด้านข้าง ไม่อยากจะเชื่อ พอเราพูดเราก็หันไปมองหน้าผญ.คนนั้น แล้วเธอก็พูดว่า คุณปืนเค้ารักคุณมากนะคะ หลังจากนั้นเราก็วืดดเป็นลมล้มไปเลย หลังจากนั้นเราก็ตื่น ....
- มันเป็นความฝันที่เราไม่สามารถหาคำตอบได้เลยจริงๆค่ะ พยายามหาบ้านแบบในฝันก็ไม่เจอหรือต้องรอเวลาให้ความฝันมันออกมาเรื่อยๆเราถึงจะรู้ความจริง หรือว่าความจริงแล้วเรื่องที่ฝันมาทั้งหมดเป็นแค่จิตใต้สำนึกคะ
ความฝันแปลกๆตั้งแต่วัยเด็ก...
ในตอนเด็กๆจำไม่ได้ว่าเริ่มฝันมาตั้งแต่ตั้งอายุเท่าไหร่ แต่จำได้ว่าความฝันแบบประเภทนี้อยู่กับเรามานานมากๆ ซึ่งเราก้ไม่สามารถหาคำตอบกับมันได้จริงๆช่วงไหนที่เอาใจใส่กับมันพยายามบังคับให้ฝันต่อ หรือแม้กระทั้งภาวนาให้ฝันให้รู้เรื่องราวต่อก็มักจะไม่ฝัน มักจะฝันนานๆครั้ง ในระหว่างช่วง 1-2 เดือน ครั้งแรกที่เราฝันคือ เห็นผญ. โดนล่ามโซ่ไว้ที่ขา ผูกไว้ในบ้านหลังนึง สภาพคือโดนทำร้าย ไกล้จะตายแล้วค่ะ อยู่ในบ้านไม้ทรงสมัยร.5 ครั้งที่สองคือ ก็ฝันแบบเดิมอีก แต่ในฝันผญ.คนนั้นดันเป็นเราเอง เรารู้แค่ว่าเจ็บที่ขอขามาก ร้องไห้หนักมาก รู้สึกกลัวเขว้งขว้าง และเสียใจมาก ความรู้สึกในตอนนั้นเหมือนโดนคนที่เรารักทำร้ายเรา ในฝันร้องไห้หนักมากๆ มองไปนอกบ้าน มีบ่อน้ำไม่แน่ใจนะคะ ว่าเป็นคลองรึป่าว แล้วด้านข้างๆมีต้นไม้ต้นใหญ่มากๆอยู่ ลำต้นของต้นไม้อยู่ทางริมบ้านฝั่งนึงแต่กิ่งของต้นนั้นใหญ่จนสามารถแผ่ไปยังอีกฝากของบ้านได้ ง่ายๆก็คือ คล้ายๆคลุมเป็นซุ้มเลยค่ะ หลังจากนั้นมาเราก็ฝันแบบนี้มาเรื่อยๆ จนเรียนขึ้นม.ปลายวันนั้นทำงานที่รร.จนเย็นเกือบ 6 โมง ได้กลิ่นดอกอะไรไม่รู้หอมมาก หอมจนต้องหามาดมให้ได้อ่ะ เราเลยเดินไปที่หน้าต่างเเล้วเห็นดอกไม้สีขาวอยู่ตรงโต๊ะข้างหน้าต่างเราถามเพื่อนว่านี้ดอกอะไร เพื่อนบอกดอกปีป เพื่อนบอกให้เอาออกไปไกลๆ มันเหม็นแต่เราว่ามันหอมออก5555 พอเราดมกลิ่นมันเท่านั้นหละ ก็มีภาพผช.คนนึงแว๊บเข้ามาในหัว แต่เราจำหน้าไม่ได้ จำอะไรไม่ได้เลยรู้แค่เป็นผช. เรา สะดุ้งตัวแรงที่ภาพนั้นขึ้นมา จนเพื่อนถามว่าเป็นอะไร พอถึงเวลาจะกลับบ้านเราก็เดินลงไปที่โคนต้นดอกปีบแล้วไปเก็บมากำนึงเอากลับไปดมที่บ้านด้วยเผื่อว่าจะฝันต่อแต่ก็ไม่ฝัน -,,- จนเวลาผ่านไปตอนนั้นเราเกือบจบม.6 แล้วเราก็ฝัน คล้ายๆแบบเดิมอีก ฝันว่า เราทำงานอยู่ในบ้านหลังนั้น มีผญ.ดูมีอายุสัก30-40 เดินมาหาเราแล้วพูดว่า อยู่ที่เรือนเล็กอ่ะดีแล้วอย่าออกไปไหนเลย เราในฝันก็ พยักหน้าด้วยความเจียมตัวสุดๆ (ซึ่งต่างจากความเป็นจริงในชีวิตตอนนี้มาก คนละบุคคลิกเลย55555555 ) หลังจากนั้นภาพก็ตัดไปที่เราเห็นตัวเราเองเดินออกไปข้างบ้าน จูงจักรยานออกไป จากนั้นภาพมันก็มาโผล่ที่ตลาดแห่งนึง ที่ไหนไม่รู้ เป็นตลาดสมัยก่อนสมัยร.5 ง้ะ ไม่แน่ใจว่าร.อะไรแต่ตั้งตัวแบบผญ.ใส่ชุดเดรสยาวๆผ้าสีทึมๆกันทั้งตลาด ผช.เสื้อกระดุมผ่าหน้ากางเกงดำ กับน้ำตาล ไม่มีชุดที่สี ฉูดฉาดเลย เรากำลังมองเห็นตัวเองเดินอยู่ในตลาดอยู่ดีดีก็หน้ามืด มีผญ.ข้างๆมาประคองไว้ หลังจากนั้นก็มีผช.คนนึงตัวสูงใส่เสื้อสีขาว คลุมด้วยเสื้อแขนยาวสีน้ำตาล เดินมา เรามองไม่เห็นหน้าผช.คนนั้นเพราะจากจุดที่เรามองมันไกลอยู่พอสมควร หลังจากนั้นเราก็ได้ยินผช.คนนั้นพูดว่าไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมช่วยหล่อนเอง จากนั้นภาพมันก็ตัดเป็นตัวเองที่กำลังเป็นลมแล้วมองหน้าขึ้นไปมองผู้ชายคนนั้น มือที่ผญ.ข้างๆประคองอยู่เริ่มปล่อยจากตัวเรา (แง่งงมั้ยอ่า คือมันเหมือนแบบ เรามองเห็นตัวเราสักพักก็กลายเป็นเราเองเหมือนมองจากมุมคนอื่น แล้วก็มามองด้วยมุมเราเองง้ะ) แล้วผญ.วัย30-40 ที่เราเจอที่บ้านก็โพล่มายืนข้างผช.คนนั้นแล้วทำท่าเหมือนจะห้ามไม่ให้ช่วยเรา แต่ผช.คนนั้นกลับพูดว่า แม่กลับไปก่อนเลยเดี๋ยวผมพาหล่อนกลับบ้านเอง พูดเสร็จเขาก็อุ้มเราขึ้นเราเห็นหน้าเขาชัดมากก ( แต่พอมาถึงตอนนี้ก็จำหน้าไม่ได้แย้วว) แล้วก็ตื่นแบบงงๆ.... แล้วเราก็ไม่ฝันอะไรแบบนี้อีกประมาณ ปีกว่าๆได้ แต่ระหว่างนี้ก็จะมีแบบ อยู่ดีดีแวปเข้ามาในหัวบ้าง เช่นพอได้ยินเสียงดนตรีไทยก็แวบขึ้นมา เป็นภาพบ้านบ้าง เป็นภาพร้องไห้บ้าง มีครั้งนึงไปเที่ยวสถานที่ไหนสักที่แล้วเพื่อนบอกให้นั่งรอจะไปซื้อกาแฟแปปนึง อยู่ดีดีตรงบริเวณที่เรานั่งก็เงียบมองไปรอบๆคนก็หายไปหมด ได้ยินแค่เสียงลมพัดมาทำให้โมบายที่ห้อยอยู่ข้างๆกระทบกันเบาๆ จนเราขนลุก แล้วภาพบ้านหลังนั้นก็ขึ้นมา มันมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียง ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ จนมาถึงความฝันครั้งล่าสุด เราฝันว่าเราได้ไปงานแต่งเพื่อนคนนึงที่เรียนอยู่ในฝันเราเมามากก จนเพื่อนบอกว่าใครให้พาเรากลับบ้านดีกว่าเราไม่ไหวแล้ว แล้วเพื่อนเราก็ลุก พาเราเดินไปที่รถ เดินหารถอยู่สักพักเพื่อนก็พูดว่าจอดรถไว้ไหนว้ะ หาไม่เจอ บริเวณที่จอดรถคือข้างๆทางเหมือนงานแต่งที่แต่งตามบ้าน แล้วจอดรถไว้ริมๆถนนอ่ะค่ะ มองไปรอบๆเราไม่คุ้นตาเลย สงใสว่าจะเป็นบ้านที่ต่างจัวหวัดของเพื่อนซึ่งเราก็ไม่รู้จังหวัดไหนแต่ความคิดในหัวตอนนั้นมันบอกแบบนั้น เรายืนรอสักพักก็มีผญ.คนนึงอายุราว20 กว่าๆเดินมาหา แล้วถามว่า ไปดูบ้านของก้อยมั้ย(ก้อยคือเพื่อนเราที่แต่งงาน) เราก็บอกไปสิ อยากเห็น ตอนนั้นเราคิดว่าผญ.คนนั้นน่าจะเป็นญาติที่อยู่ในงานมาชวน ผญ.คนนั้นใส่เดรสสีขาว มีผ้าพันคอลายลูกไม้พันอยู่ มวยผมไว้ประมาณท้ายทอย เขาจับมือพาเราเดินไป พอไปถึงเราตกใจมากเพราะบ้านหลังนั้นเป็นบ้านที่เราฝันถึงมาตลอด เราพูดกับเค้าว่า เชื่อมั้ยว่านี่ฝันเห็นบ้านหลังนี้มาตลอดไม่คิดว่าจะได้เห็นจริงๆเห็นแบบเต็มๆตา สวยมากก ใช่เลยด้านซ้ายมีต้นไม้ใหญ่ที่พาดจากอีกฝั่งไปอีฝั่ง หน้าบ้านมีคลอง (ซึ่งตอนนั้นเขากำลังจับมือเราเดินข้ามสะพานที่ข้ามคลอง แล้วยิ้มมองมาที่เรา) เราพูดต่อว่าบ้านไม้สองชั้น มีเรือนเล็กๆที่เชื่อมติดกันอยู่ด้านข้าง ไม่อยากจะเชื่อ พอเราพูดเราก็หันไปมองหน้าผญ.คนนั้น แล้วเธอก็พูดว่า คุณปืนเค้ารักคุณมากนะคะ หลังจากนั้นเราก็วืดดเป็นลมล้มไปเลย หลังจากนั้นเราก็ตื่น ....
- มันเป็นความฝันที่เราไม่สามารถหาคำตอบได้เลยจริงๆค่ะ พยายามหาบ้านแบบในฝันก็ไม่เจอหรือต้องรอเวลาให้ความฝันมันออกมาเรื่อยๆเราถึงจะรู้ความจริง หรือว่าความจริงแล้วเรื่องที่ฝันมาทั้งหมดเป็นแค่จิตใต้สำนึกคะ