เป็นนคำเห็นส่วนตัวน่ะครับ! เหตุผลอาจจะเป็นเพราะภาษาพูดภาษาเขียนเรารับมาจากหลากหลายอารยะธรรม โดยเฉพาะจากชมพูทวีป ผสมกลมกลืนมาและยังรวมกับภาษาที่มากับศาสนาพุทธที่เรารับมา สืบต่อกันมาและคนำไทยก็เป็นชอบคิดประดิษฐ์ประดอยคำใหม่ขึ้น แล้วนำมาใช้เป็นภาษาประจำของชาติต่อๆมา ความจริงถ้ามองในแง่ดีก็ดีเพราะเรามีภาษาหลากหลายสวยงามเป็นเอกลักษณ์ประจำชาติ แต่มองในอีกแง่หนึ่งมันฟุ่มเฟื้อยดิ้นกันไป(แถ..แถ) แล้วที่สำคัญหาบทสรุปไม่ได้!เราจะเห็นมากมายหลายรูปแบบตามสื่อตามงานต่างๆในงานสัมนา,การประชุมมีแต่ภาษาเขียน,พูดแต่หาหลักปฎิบัติจริงๆแทบไม่มี หรือมีก็ปฎิบัติยาก เอาไปเอามามันก็แค่หัวข้อมาพูดมาเล่าให้กันฟังแล้วก็จบ ตามหน้าสื่อข่าวเราจะเห็นหน่วยงานโน้นนี่!จัดประชุมสัมมนากันเยอะแยะไปหมด แต่ผลสำริดเป็นอย่างไร?ไม่รู้ แม้แต่บทเขียนทางวิชาการก็เหมือนๆกันยาวเหยียดอ่านกันตาแช่!แต่เนื้อหาสาระจริงๆนิดเดียว(ไม่รู้พวกฝรั่งเป็นแบบนี้หรือเปล่าว?)...อีกบริบทหนึ่ง!ให้คนไทยสองคนหรือหลายคนคุยกันไม่ว่าจะเป็นเรื่องทั่วๆไปหรือเรื่องสาระวิชา ก็ออกไปเป็นเรื่องไปไกลเกินก่วาเรื่องที่คุยกัน(น้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรงเหรง) บางที่คุยกันไปเรื่อยเปื่อยไม่ยอมเลิกลา(อาจจะเพราะคนไทยชอยคุยเฮฮาสนุก) สรุป!ก็เป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของคนไทย มองให้มีเสน่ห์ก็มี มองเป็นข้อด้อยก็เป็น...ย้ำ!น่ะครับว่าเป็นความเห็นส่วนตัว.