เมื่ออยู่ในที่ ที่มีแต่คนแย่ๆ จ้องแต่จับผิด มีแต่เรื่องแย่ๆ เข้ามารุมเร้า หนีไม่ได้ ควรทำยังไงให้มันผ่านไปได้

อคติซ่อนเงื่อนอยู่ลึกใจ คอยบงการความนึกคิดอย่างเงียบงาย เหมือนหมอกหม่นปกคลุมอยู่วังวาย บดบังสายตาให้พร่าลาง บางครั้งเรามองโลกด้วยโทษทัณฑ์ ไม่ทันเห็นแสงงามที่วางว่าง เพียงเพราะใจถูกครอบครองด้วยอำพราง

****เจ้าน้ำตา**** นั่งเขียนกลอน ฉะอ้อนคำ ตามที่คิด ด้วยน้อยนิด ความรู้ อยู่ชั้นต่ำ ทั้งมัวหม่น หมองหมาง ทั้งระกำ ร้อยลำนำ คำรัก ฝากก็มี มีปัญหารุมเร้า เข้ามาก่อ บางคราวท้อ อยากหาย ไกลหลบหนี ด้วยคำคน