ขอเล่าตั้งแต่เริ่มเลยละกัน ตั้งแต่ตอนเราเด็กๆเราก็ใช้ชีวิตแบบเด็กปกติทั่วไปนั่นแหละค่ะ แต่มันเริ่มตั้งแต่แม่เราชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น พอเราบอกไปตรงๆเลยว่าเราไม่ชอบเรารับไม่ได้ แม่เราก็จะชอบบอกว่า คิดมากอะไรนักหนา ก็แค่ชมลูกชาวบ้านไม่ได้เหรอ แต่มันทำร้ายจิตใจเรามากอ่ะ พอช่วงสอบเข้าม.1เราไปสอบมาทั้งหมด6สนาม เราร้องไห้ทุกครั้งลุ้นผลสอบ ถามว่ามันสอบติดไหมก็ติดบ้างนะติด3ที่ ขอไม่บอกและกัน เราเข้าเรียนรร.ที่เราสอบได้รอบธรรมดา เป็นรร.หญิงล้วน จริงๆเราไม่ได้เต็มใจอยากเข้าหรอก เพราะเราเลือกไม่ได้จริงๆ แม่เราบอกว่ารร.นี้ดีสุดแล้วในบรรดาที่เราสอบติด ครูสอนพิเศษก็บอก พอเรียนไปได้สักพักมันก็โอเคแหละแต่เราก็มีไม่ชอบระบบรร.บ้าง เราก็เลยบอกแม่เราว่าม.ปลายเราอยากไปสอบมหิดล แต่ความจริงแล้วคือเราอยากอยู่หอ เราไม่อยากถูกแม่บังคับบงการชีวิตเรา เราอยากเลือกชีวิตเราเอง
ตอนแรกแม่เราก็บอกนะว่าอ่านหนังสือเยอะๆจะได้สอบติด ถ้าไม่ติดไม่เป็นไรนะ ตอนนั้นเราถึงกลับมองแม่เราเปลี่ยนไปแต่เราคิดผิด
สิ่งที่เราคิดผิดมันเกิดขึ้นตอนที่พ่อเราแค่บอกแม่เราว่าวันนึงเธอไม่ทำอะไรอยู่แล้วช่วยทำอันนี้หน่อยนะ แม่เราก็เลยปรี๊ดด แล้วบอกพ่อเราว่าชั้นจะช่วยเธอ เดินตามเธอวันนึงทำทุกอย่างที่เธอบอก แล้วอีกวันเธอต้องตื่นพร้อมฉันเดินตามฉันว่าวันๆนึงฉันทำอะไรบ้าง เอามั้ย?? พ่อเราก็ยิ้มๆแล้วก็ส่ายหน้า แต่เก็ตป่ะคือเรารู้ว่าแม่เราก็ควรโกรธนะที่พ่อเราพูดแบบนั้นแต่พ่อเราแค่เผลอพูดจริงๆ
เราไม่ได้เข้าข้างพ่อนะแต่พ่อเราใช้คำพูดไม่ค่อยถูกอ่ะ เราก็เลยไปขัดตอนพ่อแม่ทะเลาะกันแล้วบอกว่า ป๊าม๊า ฟังหนูนะ เรื่องนี้ผิดทั้งคู่เลยค่ะ ป๊าไม่ควรพูดกับหม่าม้าแบบนั้นก็จริง แต่ม๊าเข้าใจป่ะอารมณ์คนเผลอ เผลอหลุดพูดออกมา ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย หนูรู้นะว่ามันตลกสำหรับหม่าม้าแต่หม่าม้าอย่ามองเห็นแค่สิ่งที่หม่าม้าเจอคนเดียวได้มั้ย เราพูดจบทุกคนก็เงียบ ม๊าเราเลยมาคุยกับเราส่วนตัวว่า ม.4 มหิดลเอาให้ได้นะ
รีบๆเรียนให้จบ เพราะว่าจะต่างคนต่างอยู่
แต่เรารู้สึกว่าเราถูกกดดันมากขึ้นจากเดิม100เท่า จากที่แม่เป็นกำลังใจที่ดีให้เรา เรากลับรู้สึกว่าอึดอัดมาก เราเครียดมากค่ะ ตอนนี้ คือเราก็อยากไปให้ห่างๆครอบครัวนะแต่เรากดดันมากอ่ะ ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะตอนนี้เราอยู่ม.3แล้วด้วย ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ
เรามีเรื่องอยากระบายอะ เราควรทำไงดี?
ตอนแรกแม่เราก็บอกนะว่าอ่านหนังสือเยอะๆจะได้สอบติด ถ้าไม่ติดไม่เป็นไรนะ ตอนนั้นเราถึงกลับมองแม่เราเปลี่ยนไปแต่เราคิดผิด
สิ่งที่เราคิดผิดมันเกิดขึ้นตอนที่พ่อเราแค่บอกแม่เราว่าวันนึงเธอไม่ทำอะไรอยู่แล้วช่วยทำอันนี้หน่อยนะ แม่เราก็เลยปรี๊ดด แล้วบอกพ่อเราว่าชั้นจะช่วยเธอ เดินตามเธอวันนึงทำทุกอย่างที่เธอบอก แล้วอีกวันเธอต้องตื่นพร้อมฉันเดินตามฉันว่าวันๆนึงฉันทำอะไรบ้าง เอามั้ย?? พ่อเราก็ยิ้มๆแล้วก็ส่ายหน้า แต่เก็ตป่ะคือเรารู้ว่าแม่เราก็ควรโกรธนะที่พ่อเราพูดแบบนั้นแต่พ่อเราแค่เผลอพูดจริงๆ
เราไม่ได้เข้าข้างพ่อนะแต่พ่อเราใช้คำพูดไม่ค่อยถูกอ่ะ เราก็เลยไปขัดตอนพ่อแม่ทะเลาะกันแล้วบอกว่า ป๊าม๊า ฟังหนูนะ เรื่องนี้ผิดทั้งคู่เลยค่ะ ป๊าไม่ควรพูดกับหม่าม้าแบบนั้นก็จริง แต่ม๊าเข้าใจป่ะอารมณ์คนเผลอ เผลอหลุดพูดออกมา ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วย หนูรู้นะว่ามันตลกสำหรับหม่าม้าแต่หม่าม้าอย่ามองเห็นแค่สิ่งที่หม่าม้าเจอคนเดียวได้มั้ย เราพูดจบทุกคนก็เงียบ ม๊าเราเลยมาคุยกับเราส่วนตัวว่า ม.4 มหิดลเอาให้ได้นะ
รีบๆเรียนให้จบ เพราะว่าจะต่างคนต่างอยู่
แต่เรารู้สึกว่าเราถูกกดดันมากขึ้นจากเดิม100เท่า จากที่แม่เป็นกำลังใจที่ดีให้เรา เรากลับรู้สึกว่าอึดอัดมาก เราเครียดมากค่ะ ตอนนี้ คือเราก็อยากไปให้ห่างๆครอบครัวนะแต่เรากดดันมากอ่ะ ขอคำปรึกษาหน่อยนะคะตอนนี้เราอยู่ม.3แล้วด้วย ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ