สวัสดีค่ะทุกคน นี่คือครั้งแรกเลยที่เราเขียนกระทู้ อาจจะมีเนื้อความแปลกๆ ขออภัยด้วยนะคะ
เรามีเรื่องนึงที่อึดอัดมากๆเลยค่ะ เวลาเราอยู่โรงเรียน เรามักจะเป็นที่ปรึกษาปัญหาของเพื่อนเสมอ เราต้องทำตัวร่าเริงตลอด ไม่งั้นเราคงคบกับพวกเพื่อนๆไม่ได้ แต่พอเรากลับถึงบ้าน เราร้องไห้ทุกวัน เครียด ท้อ ไม่มีสมาธิทำการบ้านเลยสักนิด เพราะเทอมที่แล้วเราเรียนแย่มาก เลยโดนคุณพ่อคุณแม่ว่าไว้เยอะ แล้วปีนี้น้องสาวเราเพื่งเข้าเรียน พวกท่านจึงโฟกัสกับน้องมากกว่าเราด้วย
เวลาเรามีปัญหาอะไร ไม่มีใครรับฟังเราเลยค่ะ แต่พอคนอื่นๆในกลุ่มมีปัญหา เค้าเรียกหาเราคนแรกเลยค่ะ
มีครั้งนึงเราเคยพยายามเรียกร้องความสนใจ โดยการกรีดข้อมือ เราหวังว่าจะมีคนสนใจบ้าง แต่ไม่มีใครรู้เลยค่ะ สุดท้ายก็เจ็บฟรีๆ 55
แล้วคุณพ่อของเราก็มีเพื่อนคนนึง ซึ่งลูกสาวของเพื่อนพ่ออยู่ห้องเดียวกับเรา เธอเป็นหัวหน้าห้อง ได้คะแนนอันดับหนึ่งของสายชั้น เก่งมากๆเลยค่ะ แล้วเวลาเพื่อนพ่อมาบ้าน เขาก็มักจะบอกว่าลูกเขาดีอย่างนู้นอย่างนี้(มันก็จริงอ่ะเนอะ55) ส่วนพ่อเราก็ได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะเราไม่เก่งอะไรเลย
เรามักจะโดนเปรียบเทียบอยู่บ่อยๆ กับคนในครอบครัว เช่น พี่สาวของเราเรียนดีมากจนไปอยู่อเมริกาพี่ชายของเราตอนนี้ก็สอบติดทหารเรือ กับเพื่อนเช่น เพื่อนในกลุ่มเราหน้าตาดีกันมากๆ มีแต่คนชอบ เรียนก็ไม่ได้แย่ ส่วนเรานอกจากจะไม่สวยแล้วยังเรียนอ่อนอีก ถึงไม่มีใครบอก เราก็รู้สึกว่าเราแย่ที่สุดในกลุ่มค่ะ
บางทีก็เหนื่อยนะคะ กับการที่ต้องไปโรงเรียนแล้วฝืนยิ้มทุกวัน หรือเวลาโดนดูถูกแล้วต้องทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าเพื่อนๆ แต่บางทีถ้าไม่ไหวก็แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำโรงเรียนคนเดียวค่ะ
เราพยายามไม่คิดมาก เราเริ่มดูศิลปินดารา หรือรายการวาไรตี้เพื่อคลายเครียด แต่เราก็โดนต่อต้านว่าไร้สาระหรือปัญญาอ่อนค่ะ โดนยึดโทรศัพท์หลายรอบแล้ว;__;
ไม่ใช่ว่าเราเรียนอ่อนเพราะไม่สนใจการเรียนนะคะ ทุกวันเวลาเลิกเรียน เรากลับมาดูคลิปในยูทูปที่เขาสอนตลอด พยายามหาที่เรียนพิเศษหลายที่แล้ว แต่ผลการเรียนก็ยังไม่ดีขึ้น ส่วนตัวเราคิดว่าเราค่อนข้างมีพรสวรรค์ด้านศิลป์นะ แต่เราก็ไม่สามารถต่อยอดได้ เพราะคุณพ่อคุณแม่ไม่สนับสนุนค่ะ
เราอึดอัดมาก ร้องไห้จนแสบตา (นั่งพิมพ์ยังร้องอยู่เลยค่ะ55)เราควรทำอย่างไรดีคะ
*ปล. ได้โปรดอย่าพิมพ์เนื้อหาประมาณว่า “ถ้าแค่นี้ทนไม่ได้แล้วจะอยู่ยังไง หรือ เรื่องแค่นี้เองเดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว จิตใจบอบบางค่ะ;__; และเราต้องการที่จะแก้ปัญหาค่ะ กรุณาแนะนำอะไรดีๆมาด้วยนะคะ*
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
เรารู้สึกท้อ หดหู่ ไม่มีใครสนใจ อยากมีความสุขกว่านี้ ทำยังไงดีคะ?
เรามีเรื่องนึงที่อึดอัดมากๆเลยค่ะ เวลาเราอยู่โรงเรียน เรามักจะเป็นที่ปรึกษาปัญหาของเพื่อนเสมอ เราต้องทำตัวร่าเริงตลอด ไม่งั้นเราคงคบกับพวกเพื่อนๆไม่ได้ แต่พอเรากลับถึงบ้าน เราร้องไห้ทุกวัน เครียด ท้อ ไม่มีสมาธิทำการบ้านเลยสักนิด เพราะเทอมที่แล้วเราเรียนแย่มาก เลยโดนคุณพ่อคุณแม่ว่าไว้เยอะ แล้วปีนี้น้องสาวเราเพื่งเข้าเรียน พวกท่านจึงโฟกัสกับน้องมากกว่าเราด้วย
เวลาเรามีปัญหาอะไร ไม่มีใครรับฟังเราเลยค่ะ แต่พอคนอื่นๆในกลุ่มมีปัญหา เค้าเรียกหาเราคนแรกเลยค่ะ
มีครั้งนึงเราเคยพยายามเรียกร้องความสนใจ โดยการกรีดข้อมือ เราหวังว่าจะมีคนสนใจบ้าง แต่ไม่มีใครรู้เลยค่ะ สุดท้ายก็เจ็บฟรีๆ 55
แล้วคุณพ่อของเราก็มีเพื่อนคนนึง ซึ่งลูกสาวของเพื่อนพ่ออยู่ห้องเดียวกับเรา เธอเป็นหัวหน้าห้อง ได้คะแนนอันดับหนึ่งของสายชั้น เก่งมากๆเลยค่ะ แล้วเวลาเพื่อนพ่อมาบ้าน เขาก็มักจะบอกว่าลูกเขาดีอย่างนู้นอย่างนี้(มันก็จริงอ่ะเนอะ55) ส่วนพ่อเราก็ได้แต่นั่งเงียบๆ เพราะเราไม่เก่งอะไรเลย
เรามักจะโดนเปรียบเทียบอยู่บ่อยๆ กับคนในครอบครัว เช่น พี่สาวของเราเรียนดีมากจนไปอยู่อเมริกาพี่ชายของเราตอนนี้ก็สอบติดทหารเรือ กับเพื่อนเช่น เพื่อนในกลุ่มเราหน้าตาดีกันมากๆ มีแต่คนชอบ เรียนก็ไม่ได้แย่ ส่วนเรานอกจากจะไม่สวยแล้วยังเรียนอ่อนอีก ถึงไม่มีใครบอก เราก็รู้สึกว่าเราแย่ที่สุดในกลุ่มค่ะ
บางทีก็เหนื่อยนะคะ กับการที่ต้องไปโรงเรียนแล้วฝืนยิ้มทุกวัน หรือเวลาโดนดูถูกแล้วต้องทำเป็นเข้มแข็งต่อหน้าเพื่อนๆ แต่บางทีถ้าไม่ไหวก็แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำโรงเรียนคนเดียวค่ะ
เราพยายามไม่คิดมาก เราเริ่มดูศิลปินดารา หรือรายการวาไรตี้เพื่อคลายเครียด แต่เราก็โดนต่อต้านว่าไร้สาระหรือปัญญาอ่อนค่ะ โดนยึดโทรศัพท์หลายรอบแล้ว;__;
ไม่ใช่ว่าเราเรียนอ่อนเพราะไม่สนใจการเรียนนะคะ ทุกวันเวลาเลิกเรียน เรากลับมาดูคลิปในยูทูปที่เขาสอนตลอด พยายามหาที่เรียนพิเศษหลายที่แล้ว แต่ผลการเรียนก็ยังไม่ดีขึ้น ส่วนตัวเราคิดว่าเราค่อนข้างมีพรสวรรค์ด้านศิลป์นะ แต่เราก็ไม่สามารถต่อยอดได้ เพราะคุณพ่อคุณแม่ไม่สนับสนุนค่ะ
เราอึดอัดมาก ร้องไห้จนแสบตา (นั่งพิมพ์ยังร้องอยู่เลยค่ะ55)เราควรทำอย่างไรดีคะ
*ปล. ได้โปรดอย่าพิมพ์เนื้อหาประมาณว่า “ถ้าแค่นี้ทนไม่ได้แล้วจะอยู่ยังไง หรือ เรื่องแค่นี้เองเดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว จิตใจบอบบางค่ะ;__; และเราต้องการที่จะแก้ปัญหาค่ะ กรุณาแนะนำอะไรดีๆมาด้วยนะคะ*
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่รับฟังนะคะ