กลัวตัวเองลูกหรือคนรักเป็นอะไร(แต่ยังไม่ได้เป็น)

ถ้าพิมอะไรแล้วงงๆก็ขอโทษด้วยนะคะ มันคือความรู้สึกในใจไม่ได่บอกใครบ่อยนัก //คือตั้งแต่มีลูกอะค่ะ ความรู้สึกของเรามันก็เริ่มหนักขึ้นๆทุกวัน เรามีลูกสาว แล้วเราก็เลี้ยงลูกตลอด24ชั่วโมง รักลูกมาก คนเป็นแม่อาจจะเข้าใจความรู้สึกนี้ รักลูกมันไม่เหมือนรักอย่างอื่น แต่เราก็รู้สึกว่าเรารักเค้ามากเกินไป ไม่ใช่ว่าตามใจลูกนะคะ แต่ที่บอกว่ารักลูกมากคือแบบ กลัวลูกตายกลัวตัวเองตาย บางทีเก็บไปฝัน อย่างเช่นเราเห็นโพสต์ในเฟสบุ๊ค เกี่ยวกับเด็ก ป่วยป่วยหนักมากๆ เรานึกถึงลูกเรา ถ้าเป็นลูกเราจะทำยังไง จนวันนั้นเราก็เอามาฝัน เด็กโดนเพื่อนรุ่นพี่ทำร้ายร่างกาย เราก็เก็บมาคิดๆๆๆลูกไปโรงเรียนจะเป็นแบบนี้ไหม (ตอนนี้ลูก1ขวบ) ไม่ก็เรานั่งรถ ลูกนั่งกลางแฟนขับ บนถนน เราก็คิดไปต่างๆนาๆ ว่าถ้าเราจับลูกไม่ดี ลูกจะหล่น ลูกจะตายหรือเราตาย ถ้าเราตายใครจะอยู่กับลูก บางทีไม่มีเรื่องอะไรมาสะกิดใจอยู่ๆก็คิดขึ้นมาเอง เราจะได้เห็นหน้าลูกตอนโตไหม วันไหนเราจะตาย หรือลูกจะตายก่อน คือเราไม่ได้จะแช่ง คือเรารักลูกมากๆ เรากลัวถ้าวันๆนึงอะไรไม่ดีเกิดกับลูกเราเราจะยอมรับไม่ได้ เราไม่รู้จะอธิบายยังไงจริงๆค่ะ เข้าใจนะคะอะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่เราเอาเรื่องพวกนี้มาคิดทบทวนทุกทีเวลาเราอยู่ห่างกับลูก เราอยากเลิกคิดเรื่องแบบนี้ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ มันต้องทำยังไงคะ