นี่เป็นการเล่นPantip ครั้งเเรกของผม ถ้าพิมพ์ไม่ดียังไง ผมก็ขอโทษด้วยนะคับ เข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการสื่อก้พอคับ อาจจะใช้สำนวนในการเขียนที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนะคับ
เพื่อนผมเป็นผู้ชายคับ เราเป็นเพื่อนสนิทกันมาก ในระดับที่ว่า มองตาก็รู้ใจว่าคิดอะไรอยู่ ผมตัดสินใจไปอยู่กับเขาในฐานะเพื่อน เช่าห้องอยู่ด้วยกัน โอยที่เขาไม่รู้ว่าเราเเอบรักเขาอยู่ ในใจก็คิดอยู่ว่าทำอย่างนี้ถูกเเล้วหรอ รู้ไหมว่าผลลัพธ์สุดท้ายมันคืออะไร ผมคิดอย่างนี้ตลอดก่อนตัดสินใจอยู่ด้วยกัน ตลอดการอยู่ด้วยกันนั้น ผมรู้เเหละว่าเพื่อนคนนี้เหมือนจะมีเเฟน เพราะสังเกตจากการคุยโทรศัพท์ เเต่เขาก็บอกว่ายังไม่ใช่เเฟนเเค่คนคุยเฉยๆ มันเป็นความรู้สึกทึ่ทรมานมาก เพราะต้องฟังคนที่รักคุยกับคนอื่นเกือบทุกวัน ในใจคิดเอาว่ะ เขาได้เเค่คุยเเต่เราได้ใกล้ชิด เเค่นี้ก็เอาล่ะ เเต่รู้สึกโกรธนะ เเต่บอกตัวเองห้ามเเสดงอาการออกเด็ดขาด ได้เเต่ยิ้มเเละเก็บไว้ในใจ ตลอดการอยู่ด้วยกันนั้น ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนล่ะ เพราะการไปไหนมาไหน ทำกิจกรรมต่างๆด้วยกัน 2 ต่อ 2 เยอะมาก มีโมเม้นเที่ยวห้าง กินข้าว เล่นกีฬา คุยกันเบาๆก่อนนอน (เเต่ยังไม่เกินเลย) เล่นกีฬา หัวเราะด้วยกัน เเล้วก็ชอบไปถ่ายรูปด้วยก่อนบ่อยๆ 2 คน คนนึงเป็นเเบบให้ คนนึงเป็นคนถ่าย นี่ก็เเอบคิดอยู่นะว่า เห้ยยย ใช่หรอวะ เขาน่าจะมีเเฟนเเล้วทำไมเขาต้องทำอย่างนี้ด้วย ในใจก็ค่อนข้างที่จะคิดเข้าข้างตัวเองมากๆ555 รู้สึกว่าการที่เขาทำอย่างนี้ ทำให้การที่เราเสี่ยงมาเล่นอย่างนี้ จะเป็นจริง เเล้วก็เป็นอย่างนี้ มาเรื่อยๆ เป็นเวลาปีกว่าๆ อยู่มาวันนึง เขารู้สึกหงุดหงิด อารมณ์ไม่ค่อยจอยเท่าไร ก็เลยพาเขาไปคลายเคลียด ไปเที่ยวบ้างทำทุกวิธีเพื่อให้เขาหายเครียด เเต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเขาก้ยังไม่ดีขึ้น พอตกค่ำผมก็เลยนั่งคุยกัน เฮ้ยยย เป็นไรว่ะ ตอนเเรกก้ไม่ยอมพูดความจริงออกมา จนสุดท้ายออกมา ได้ความว่าไปมีไรกับผู้หญิง คนทึ่คุยกัน เเล้วเขาก็ทิ้ง ทันใดที่ได้ฟังจากที่อารมณ์ดีๆที่พยายามพูดให้เพื่อนคนนี้หายเครียด มันก็หยุดชะงัก เงียบไปสักพัก เเล้วเพื่อนคนนี้ก็พูดว่ากูขอโทษ ผมพูดอะไรไม่ออก ได้เเต่คิดในใจว่า เห้ยนี่คือผลที่กูควรได้รับหรอวะ เห้ยยย เหมือนอยู่ด้วยกัน ดูเเลกันมาตลอด เที่ยวด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน สุดท้ายคือต้องเป็นอย่างนี้หรอวะ ได้เเต่ยิ้มเเล้วเพื่อนว่าไม่เป็นไรๆ หาใหม่ก็ได้เว้ย ผู้หญิงไม่ได้คนเดียวนิ เเล้วก็เขาไปโผกอดเพื่อนในเชิงให้กำลังใจ เเล้วผมก็เดินออกไปนั่งอยู่ข้างนอกห้อง นั่งคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น มือผมเริ่มสั่น อย่างที่ผมไม่เคยเป็น น้ำตาเริ่มไหล อยู่คนเดียว เพื่อนคนนี่ก็ทักมาถาม โอเคไหม กุขอโทษนะ นี่กุได้เเต่ตอบกุโอเคๆ สู้ๆ หาใหม่ๆ(เหมือนไม่เนียนตอนนี้รู้สึกว่าเขาเริ่มรู้สึกว่าเราคิดไรกับเขาเเล้ว) ผ่านไปสักสองสามวัน เพื่อนคนนี้เหมือนพูดในเชิงว่าทางครอบครัวไม่โอเคกับการที่เขาจะเป็นอย่างนี้ คือพยายามพูดอ้อมๆ คือก่อนหน้านี้ทางครอบครัวของเพื่อนไม่ทราบว่าผมมาอยู่ด้วย เเต่ก็งงอยู่ว่าทราบได้อย่างไร ตอนนั้นผมรู้สึกอึดอัดเเล้ว ผมจึงตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าออกมาอยู่คนเดียวสักพัก คนทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ตลอดที่ที่ผมห่างเพื่อนคนนี้ผมคิดถึงมากๆ พยายามตัดใจออกห่างเขา เเต่ก้ทำไม่ได้ร้องให้ทุกคืนประมาณ4-5 คืน สุดท้ายก้มีความคิดขึ้นมาในหัวว่า เริ่มต้นทุกอย่างต้องจบทุกสิ่งอย่างที่สร้างขึ้น มันอึดอัด ทุกเวลาที่เจอเขา ในหัวคิดจะเปนไรก้เปนว่ะ ผมตัดสินใจไปบอกรักเขา ผมคิดว่าน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด ผมจึงบอกรักกเขาไป ก่อนหน้าจะบอกรักเขาบทสนทนาของเพื่อนคนนี้ค่อนข้างรู้สึกเป็นห่วงเรามากๆเพราะเงียบไป4-5 วัน เพื่อนก็รู้สึกผิดเหมือนกัน อารมณ์เเบบอยู่ด้วยกันทุกวันเเล้วก้หายไปเฉยๆ ตอนนั้นมันโล่งทึ่ได้บอกรักเขา ปรากฏว่าเขาบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้(บอกเเบบไม่เต็มใจบอก พูดกระอึกกระอัก เหมือนปนๆร้องไห้ไปด้วย) ผมพยายามทำตัวอารมณ์ดี บอกตัวเองอย่าร้องนะ ตอนนั้นรู้ทุกสิ่งอย่างเเล้ว พูดพยายามให้เรากลับมาเปนเพื่อนกันให้ได้(รู้อยู่เเล้วมันจะเปนเพื่อนไม่เหมือนเดิมเเน่นอน) เเล้วก็บอกเขาว่ากุต้องหาเเฟนใหม่ให้ได้เว้ยเพื่อจะได้ลืม(ในใจจะหาคนอย่างได้ที่ไหนวะ บอกไปเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ) ตลอดปีกว่าๆทึ่ผ่านมามีคนเข้ามาหาผมมากมายเเต่ผมก็ปฏิเสธไป เพราะรอคนๆนึงอยู่ คนๆนั่นก็คือเพื่อนคนนี้นี่เเหละ ผมอดทนรอมากๆ เเต่สุดท้ายก็พัง พอคุยเสร็จทุกอย่างโอเค ปรากฏว่าไม่นานผมได้เเฟนใหม่ พยายามคบเเฟนใหม่เพื่อให้ลืมเขา
อยู่มาสักพัก ด้วยความที่กลับมาเป็นเพื่อนกันเล่นด้วยกัน ทำงานด้วยกัน สิ่งที่ผมตั้งใจนั้น ก็พังลง ผมอ่อนเเอ ผมไม่เข้มเเข็ง ผมรู้สึกว่าผมยังรักเพื่อนคนนี้อยู่ ตอนนั้นผมรู้สึกสงสารเเฟนคนใหม่มากๆเหมือนเราใช้เขาเป็นเครื่องมือไรสักอย่าง ผมรู้สึกว่าความรักสำหรับเเฟนใหม่มันเป็นความรักปลอมๆ มันไม่ใช่ๆๆๆ ตอนนี้ผมทำไรไม่ถูกเลย ผมกลับมารักเพื่อนคนนี้อีกเเล้ววววว สำหรับเเฟนใหม่เป็นเเค่เพื่อนคุยเพื่อเเก้เหงาเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกที่เปนห่วงเปนใยกันอีกเเล้ว ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
เเอบรักเพื่อนสนิท(ผู้ชายด้วยกัน) จนทุกอย่างทลายหมด
เพื่อนผมเป็นผู้ชายคับ เราเป็นเพื่อนสนิทกันมาก ในระดับที่ว่า มองตาก็รู้ใจว่าคิดอะไรอยู่ ผมตัดสินใจไปอยู่กับเขาในฐานะเพื่อน เช่าห้องอยู่ด้วยกัน โอยที่เขาไม่รู้ว่าเราเเอบรักเขาอยู่ ในใจก็คิดอยู่ว่าทำอย่างนี้ถูกเเล้วหรอ รู้ไหมว่าผลลัพธ์สุดท้ายมันคืออะไร ผมคิดอย่างนี้ตลอดก่อนตัดสินใจอยู่ด้วยกัน ตลอดการอยู่ด้วยกันนั้น ผมรู้เเหละว่าเพื่อนคนนี้เหมือนจะมีเเฟน เพราะสังเกตจากการคุยโทรศัพท์ เเต่เขาก็บอกว่ายังไม่ใช่เเฟนเเค่คนคุยเฉยๆ มันเป็นความรู้สึกทึ่ทรมานมาก เพราะต้องฟังคนที่รักคุยกับคนอื่นเกือบทุกวัน ในใจคิดเอาว่ะ เขาได้เเค่คุยเเต่เราได้ใกล้ชิด เเค่นี้ก็เอาล่ะ เเต่รู้สึกโกรธนะ เเต่บอกตัวเองห้ามเเสดงอาการออกเด็ดขาด ได้เเต่ยิ้มเเละเก็บไว้ในใจ ตลอดการอยู่ด้วยกันนั้น ผมรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนล่ะ เพราะการไปไหนมาไหน ทำกิจกรรมต่างๆด้วยกัน 2 ต่อ 2 เยอะมาก มีโมเม้นเที่ยวห้าง กินข้าว เล่นกีฬา คุยกันเบาๆก่อนนอน (เเต่ยังไม่เกินเลย) เล่นกีฬา หัวเราะด้วยกัน เเล้วก็ชอบไปถ่ายรูปด้วยก่อนบ่อยๆ 2 คน คนนึงเป็นเเบบให้ คนนึงเป็นคนถ่าย นี่ก็เเอบคิดอยู่นะว่า เห้ยยย ใช่หรอวะ เขาน่าจะมีเเฟนเเล้วทำไมเขาต้องทำอย่างนี้ด้วย ในใจก็ค่อนข้างที่จะคิดเข้าข้างตัวเองมากๆ555 รู้สึกว่าการที่เขาทำอย่างนี้ ทำให้การที่เราเสี่ยงมาเล่นอย่างนี้ จะเป็นจริง เเล้วก็เป็นอย่างนี้ มาเรื่อยๆ เป็นเวลาปีกว่าๆ อยู่มาวันนึง เขารู้สึกหงุดหงิด อารมณ์ไม่ค่อยจอยเท่าไร ก็เลยพาเขาไปคลายเคลียด ไปเที่ยวบ้างทำทุกวิธีเพื่อให้เขาหายเครียด เเต่ก็ไม่สำเร็จเพราะเขาก้ยังไม่ดีขึ้น พอตกค่ำผมก็เลยนั่งคุยกัน เฮ้ยยย เป็นไรว่ะ ตอนเเรกก้ไม่ยอมพูดความจริงออกมา จนสุดท้ายออกมา ได้ความว่าไปมีไรกับผู้หญิง คนทึ่คุยกัน เเล้วเขาก็ทิ้ง ทันใดที่ได้ฟังจากที่อารมณ์ดีๆที่พยายามพูดให้เพื่อนคนนี้หายเครียด มันก็หยุดชะงัก เงียบไปสักพัก เเล้วเพื่อนคนนี้ก็พูดว่ากูขอโทษ ผมพูดอะไรไม่ออก ได้เเต่คิดในใจว่า เห้ยนี่คือผลที่กูควรได้รับหรอวะ เห้ยยย เหมือนอยู่ด้วยกัน ดูเเลกันมาตลอด เที่ยวด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน สุดท้ายคือต้องเป็นอย่างนี้หรอวะ ได้เเต่ยิ้มเเล้วเพื่อนว่าไม่เป็นไรๆ หาใหม่ก็ได้เว้ย ผู้หญิงไม่ได้คนเดียวนิ เเล้วก็เขาไปโผกอดเพื่อนในเชิงให้กำลังใจ เเล้วผมก็เดินออกไปนั่งอยู่ข้างนอกห้อง นั่งคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น มือผมเริ่มสั่น อย่างที่ผมไม่เคยเป็น น้ำตาเริ่มไหล อยู่คนเดียว เพื่อนคนนี่ก็ทักมาถาม โอเคไหม กุขอโทษนะ นี่กุได้เเต่ตอบกุโอเคๆ สู้ๆ หาใหม่ๆ(เหมือนไม่เนียนตอนนี้รู้สึกว่าเขาเริ่มรู้สึกว่าเราคิดไรกับเขาเเล้ว) ผ่านไปสักสองสามวัน เพื่อนคนนี้เหมือนพูดในเชิงว่าทางครอบครัวไม่โอเคกับการที่เขาจะเป็นอย่างนี้ คือพยายามพูดอ้อมๆ คือก่อนหน้านี้ทางครอบครัวของเพื่อนไม่ทราบว่าผมมาอยู่ด้วย เเต่ก็งงอยู่ว่าทราบได้อย่างไร ตอนนั้นผมรู้สึกอึดอัดเเล้ว ผมจึงตัดสินใจเก็บเสื้อผ้าออกมาอยู่คนเดียวสักพัก คนทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น ตลอดที่ที่ผมห่างเพื่อนคนนี้ผมคิดถึงมากๆ พยายามตัดใจออกห่างเขา เเต่ก้ทำไม่ได้ร้องให้ทุกคืนประมาณ4-5 คืน สุดท้ายก้มีความคิดขึ้นมาในหัวว่า เริ่มต้นทุกอย่างต้องจบทุกสิ่งอย่างที่สร้างขึ้น มันอึดอัด ทุกเวลาที่เจอเขา ในหัวคิดจะเปนไรก้เปนว่ะ ผมตัดสินใจไปบอกรักเขา ผมคิดว่าน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด ผมจึงบอกรักกเขาไป ก่อนหน้าจะบอกรักเขาบทสนทนาของเพื่อนคนนี้ค่อนข้างรู้สึกเป็นห่วงเรามากๆเพราะเงียบไป4-5 วัน เพื่อนก็รู้สึกผิดเหมือนกัน อารมณ์เเบบอยู่ด้วยกันทุกวันเเล้วก้หายไปเฉยๆ ตอนนั้นมันโล่งทึ่ได้บอกรักเขา ปรากฏว่าเขาบอกว่ามันเป็นไปไม่ได้(บอกเเบบไม่เต็มใจบอก พูดกระอึกกระอัก เหมือนปนๆร้องไห้ไปด้วย) ผมพยายามทำตัวอารมณ์ดี บอกตัวเองอย่าร้องนะ ตอนนั้นรู้ทุกสิ่งอย่างเเล้ว พูดพยายามให้เรากลับมาเปนเพื่อนกันให้ได้(รู้อยู่เเล้วมันจะเปนเพื่อนไม่เหมือนเดิมเเน่นอน) เเล้วก็บอกเขาว่ากุต้องหาเเฟนใหม่ให้ได้เว้ยเพื่อจะได้ลืม(ในใจจะหาคนอย่างได้ที่ไหนวะ บอกไปเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ) ตลอดปีกว่าๆทึ่ผ่านมามีคนเข้ามาหาผมมากมายเเต่ผมก็ปฏิเสธไป เพราะรอคนๆนึงอยู่ คนๆนั่นก็คือเพื่อนคนนี้นี่เเหละ ผมอดทนรอมากๆ เเต่สุดท้ายก็พัง พอคุยเสร็จทุกอย่างโอเค ปรากฏว่าไม่นานผมได้เเฟนใหม่ พยายามคบเเฟนใหม่เพื่อให้ลืมเขา
อยู่มาสักพัก ด้วยความที่กลับมาเป็นเพื่อนกันเล่นด้วยกัน ทำงานด้วยกัน สิ่งที่ผมตั้งใจนั้น ก็พังลง ผมอ่อนเเอ ผมไม่เข้มเเข็ง ผมรู้สึกว่าผมยังรักเพื่อนคนนี้อยู่ ตอนนั้นผมรู้สึกสงสารเเฟนคนใหม่มากๆเหมือนเราใช้เขาเป็นเครื่องมือไรสักอย่าง ผมรู้สึกว่าความรักสำหรับเเฟนใหม่มันเป็นความรักปลอมๆ มันไม่ใช่ๆๆๆ ตอนนี้ผมทำไรไม่ถูกเลย ผมกลับมารักเพื่อนคนนี้อีกเเล้ววววว สำหรับเเฟนใหม่เป็นเเค่เพื่อนคุยเพื่อเเก้เหงาเท่านั้น ไม่มีความรู้สึกที่เปนห่วงเปนใยกันอีกเเล้ว ผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน