ใครเคยกังวลกับเหตุการณ์ในอดีตมาก ๆ ไหมคะ

คือเราเชื่อว่าทุกคนต้องเคยมีเหตุการณ์ในอดีตกันทั้งนั้น ทั้งดีและร้าย เราเป็นคนนึงที่เป็นเหมือนกันแต่ว่า สมองเรามันสั่งให้ลืมเรื่องดี ๆ ไปหมดค่ะ มีแค่ความทรงจำถาวรที่เป็นสิ่งที่ดีและกระทบจิตใจมาก ๆ เท่านั้นที่จำได้ แต่กับความทรงจำเลวร้าย (ซึ่งบางคนถือว่าไม่เลวร้ายด้วยค่ะ) เรากับจำได้แบบไม่เคยลืมเลย เช่น ตอนปี 1 ตอนปรับพื้นฐานภาษาอังกฤษมันรวมทุกคณะ แล้วเราเป็นกะเทยคือทุกคนคิดว่าเรากล้าแสดงออกมาก เลยผลักให้เราไปทำในสิ่งที่เราไม่ถนัดสุด ๆ แล้วเราทำออกมาได้ห่วย ทุกคนหัวเราะ มันกระทบจิตใจเรามาก ทุกครั้งที่เราจะทำสิ่งนั้นอีกหรือนึกขึ้นมาได้เราจะเจ็บปวดมาก ในตอนประถมเคยโดนเพื่อนผลักล้มเข้าไปในต้นไม้ที่ครูปลูก แล้วเพื่อก็วิ่งหนีไปเราโดนครูด่าอยู่คนเดียวแล้วเรียกผู้ปกครอง พอเราคิดถึงสวนหรือต้นไม้บางทีเราจะเจ็บปวดกับเหตุการณ์นั้นอีก เราเคยโดนมีดบาดที่นิ้วมือ (ซึ่งหลายคนก็เคยโดน) แต่เราจะรู้สึกกลัวมาก Panic สุด ๆ ในระยะเวลาหนึ่ง ไม่ว่าจะเข็ม มีด คัตเตอร์ ตะปู ลูกแม็กซ์ เราจะรู้สึกเหมือนโดนบาดเอง ทำให้เราไม่กล้าดูยูทูปเกี่ยวกับครัว หรือ งานช่างเลย และอื่น ๆ อีกมากมาย 

อันนี้เรารู้สึกว่าเราพิเศษตรงที่ ความทรงจำเราไม่ใช่การท่องจำเหมือนคนอื่น อันนี้เราเคยอ่านมานานแล้วจำไม่ได้ค่ะ คือ ความทรงจำมี 2 แบบ คือแบบท่องจำ กับ แบบภาพ ตัวอย่างคือบางทีเราไม่เจอเพื่อนคนนึงนานมาก ๆ จะมีคนที่จำชื่อเพื่อนได้ กับ จำหน้าได้แต่จำชื่อไม่ได้ ซึ่งเราเป็นแบบภาพค่ะ ทุกอย่างที่เข้ามาในหัวเป็นภาพหมด ข้อดีของมันคือตอนสอบเท่านั้นเอง สำหรับเราไม่ต้องอ่านหนังสือเยอะ เอาจริง ๆ อ่านที่บ้านหนึ่งรอบ มาที่หน้าห้องสอบอีกรอบแบบผ่าน ๆ เราสามารถจำได้หมดแบบเป็นภาพเลย เวลาจำตัวเลข จำได้แค่ 4 - 5 ตัว ที่เหลือใช้ภาพจำเอา คือจำในหัวไม่ได้แต่ออกมาเป็นภาพจริง ๆ เราคิดว่าด้วยความจำแบบนี้มันทำให้เราวิตกหรือเปล่า 

สุดท้ายเราอยากไปหาจิตแพทย์นะคะ แต่คือเราอยากรู้ก่อนว่าใครเป็นแบบเราบ้างเผื่อแชร์ข้อมูลกัน เราคิดว่าเราอาจเป็นโรคประสาทไปแล้วก็ได้ แต่ไม่ถึงขั้นเข้าสังคมไม่ได้นะคะ 555 แค่เวลาอยู่กับตัวเองแล้วเราจะคิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นมาได้แล้วเจ็บปวดกับมันบางทีถ้าวันไหนมันมีมากกว่าหนึ่งเรื่อง วันนั้นเหมือนพลังงานในสมองจะถูกสูบไปหมด เราจะรู้สึกอยากน้ำตาลมากและง่วงนอนสุด ๆ บางทีเราก็เคยมีนอนข้ามวันไปก็มีค่ะ