พ่อแม่ไม่เคยเข้าใจ มีใครเป็นแบบนี้บ้างมั้ยคะ?

สวัสดีค่ะเราอายุ 18 ปีนะคะพ่อเป็นคนที่หวงเรามากเราเป็นคนที่เชื่อฟังพ่อสุดๆเลยค่ะพ่อห้ามมีแฟนห้ามคุยกับผู้ชายเราก็ไม่ทำเราไม่คุยไม่อะไรเลยคือเราไม่อยากให้พ่อโกรธหรือเสียใจเพราะพ่อเราดุมากคือว่าช่วงม.ปลายอ่ะค่ะแรกๆตอนม.4ก็ยังไม่มีอะไรมากกิจกรรมยังไม่ค่อยมีก็ไปเรียนเลิกเรียนก็รีบกลับบ้านแต่พอช่วงม.5เป็นปีที่ต้องทำกิจกรรมเยอะที่สุดถ้าใครเรียนก็พอจะทราบใช่มั้ยล่ะคะว่าม.5เนี่ยเหนื่อยสุดๆเราก็เริ่มทำงานกิจกรรมกีฬาสีกับเพื่อนๆเราก็จะบอกเค้าก่อนตลอดว่าหนูต้องกลับเย็นนะต้องซ้อมสแตนซ้อมกีฬาให้น้องๆเราจะเป็นคนที่คุยกับแม่ทุอย่างก็จะบอกตลอดว่าช่วงนี้ติดทำกิจกรรมนะแม่ บางทีถ่ายรูปรายงานแม่ตลอดแต่ไม่ได้บอกพ่อเพราะแม่จะบอกให้แทน เราไม่ค่อยกล้าคุยกับพ่อจะบอกแต่แม่ เราก็เริ่มกลับ5โมงเย็นตลอดพ่อก็ถามว่าทำไมกลับเย็นเราก็บอกว่าซ้อมกีฬาสีพ่อก็บอกว่าจะซ้อมอะไรนักหนาเราก็ไม่อยากเถียงอะไรก็ขึ้นห้องทำการบ้านเรากลับมาก็จะรีบไปทำการบ้านคือม.5จะไม่ค่อยได้เรียนส่วนมากจะมีแต่การบ้านซึ่งมันเยอะมากๆเราก็รีบขึ้นมาทำบางทีทำถึงตี2-3ยังมี คือมันเหนื่อยมากๆท้อสุดๆละพ่อยังมาบอกอีกว่าเรากลับมาก็รีบขึ้นห้องไปคุยกับผู้ชายเราแบบพอได้ยินแบบนี้ยิ่งรู้สึกเหนื่อยและท้อมากกว่าเดิมทั้งๆที่จริงๆเราเลิกเรียนมาเหนื่อยๆจากกิจกรรมก็รีบมาทำการบ้านจนดึกดื่นแทบทุกวันละยังต้องมากเจอคำพูดแบบนี้ของพ่ออีกเราอุส่าห์อดทนตั้งใจเรียนแต่ก็ยังดีที่แม่ก็มาคอยให้กำลังใจเราถ้าวันไหนเราทำงานถึงดึกเค้าก็มาเอาน้ำเอาขนมมาให้กินแก้ง่วงเราก็รู้สึกหายเหนื่อยเราก็แบบอดทนตั้งใจให้ผ่านม.5ไปจนเราทำได้ ที่เราอดทนนอนดึกทุกวันจนเกรดเฉลี่ยเราขึ้นเราก็เอามาให้พ่อดูคนแรกเพราะเราดีใจมากเราเป็นเด็กเรียนไม่เก่งพ่อเกรดเราขึ้นมาสูงเราคือรู้สึกมันคุ้มกับที่เราเหนื่อยมากๆแต่พ่อไม่พูดอะไรเลยเค้าไม่เคยชมอะไรที่เราทำมันได้ดีขึ้นเลยเราท้ออ่ะมันแบบเราพยายามเพื่อพ่อมากขนาดนี้เราก็อยากให้เค่าชมหรือให้กำลังใจเราบ้างแต่พ่อก็ไม่เคยพูดเลย จนเราขึ้นม.6ตอนนี้ต้องมาเครียดเรื่องมหาลัยต่อเราก็เรียนกลับบ้านมาก็มาทบทวนนิดๆหน่อยๆเราก็เจอกับคำพูดเดิมๆของพ่อว่าจะรีบแอบขึ้นไปคุยกับผู้ชายล่ะสิเราก็เฮ้ออทำไมพ่อไม่เข้าใจอะไรเราบ้างเลยเค้าห้ามเรามีแฟนห้ามคุยเราก็ทำตามแม่ก็ถามว่ามีคนคุยรึป่าวเราก็บอกแม่ว่ามีคนมาจีบนะแต่เราไม่คุยเพราะเราไม่อยากให้พ่อกับแม่ไม่สบายใจเราเข้าใจนะ เพราะพ่อเราไม่อยากให้เราเป็นแบบลูกของเพื่อนพ่อที่ตอนนี้เรียนไม่จบเพราะท้องต้องออกจากโรงเรียนแต่เราแค่อยากรู้ว่าพ่อไม่รู้จักนิสัยเราเลยหรอว่าเราไม่ใช่คนแบบนั้นอ่ะบางทีเราเหนื่อยกับเรื่องเดิมๆจนไม่อยากมีชีวิตต่อด้วยซ้ำแต่โชคยังดีที่เรายังมีแม่ที่พอเข้าใจ เราถึงอดทนสู้ มีใครที่พ่อไม่เข้าใจแบบนี้บ้างมั้ยคะช่วยบอกเราทีว่าเราต้องทำยังไงพ่อถึงจะเชื่อใจเราบ้างอ่ะค่ะ ยาวไปนิดนะคะเพราะมันอัดอั้นมากๆบางทีเราก็ระบายกับเพื่อนจนมันไม่รู้จะปลอบใจเรายังไงแล้วขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ