บทที่ 14 เงา
“ดีใจที่เห็นคุณอีก เงียบหายเป็นนาน นึกว่าหลับยาวไปแล้ว ตั้งแต่ได้ฟังเรื่องราวที่มาที่ไปที่เกิดเหตุการณ์บ้า ๆ นี้ ถ้าคุณอยากระบายออกมาบ้าง ฉันก็ยินดีจะฟังความในใจของคุณ”
เป็นครั้งแรกหลังจากช่วงเวลาตลอดบ่ายจนเสร็จสิ้นอาหารเย็น และกลับเข้ามาที่พัก จนกระทั่งเวลานี้ เธอเห็นโจว์อีกครั้งเมื่อเขาเดินออกมาหน้าระเบียง เด็กสาวชะโงกหน้าทักทาย
“คืนนี้พระจันทร์สวย อากาศกำลังดี ยังหัวค่ำอยู่เลย ไปเดินเล่นที่สวนข้างล่างกันมั้ยคะ ถือเป็นการพูดคุยร่ำลากันตั้งแต่ตอนนี้เลย... ฉันเองก็มีอะไรอยากคุยกับคุณเยอะเลย ฉันจะไปรอในสวน หน้าน้ำพุนะ”
ไม่นานนักหลังจากที่เด็กสาวลงมายังสวนด้านหลังคฤหาสน์ หน้าน้ำพุ กลิ่นของดอกกุหลาบทำให้เธอรู้สึกสดชื่นยิ่งกว่าเมื่อตอนเฝ้ามองลงมาจากระเบียงห้องพัก เธอทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหล็กดัด จ้องมองดวงจันทร์ดวงกลมโตอย่างมีความสุข ก่อนที่โจว์จะตามมาหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ พร้อมกับเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“โดนเธอชวนเดทครั้งที่สองแล้วสินี่”
“ครั้งแรก??!! โอ้...” คิมเบอร์ลี่หัวเราะเสียงลั่น อย่างน้อยเธอก็ได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกที หลังจากที่เห็นเขาเป็นรูปปั้นมาหลายวัน
“เป็นเดทไปแล้วหรือนี่ แต่ก็อยากให้เป็น ว่าแต่จะมีครั้งต่อ ๆ ไปอีกมั้ย ฉันก็ยังอยากสัมภาษณ์คุณไปทำข่าวอยู่นะ”
เด็กสาวพูดไปเรื่อยเปื่อย ขำ ๆ กับท่าทางหรี่ตาของโจว์ แต่เธอก็ยังมั่นใจว่า มันคงเป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ เรื่องขำ ๆ ในช่วงเวลาแบบนี้
“เรื่องของฉันคงไม่ตื่นเต้นอีกแล้ว มันก็คงจบแล้ว เรื่องสถาบันมีอะไรให้เธอตามอีกมาก คนอ่านคงสนใจมากกว่าเรื่องผู้ชายธรรมดาสามัญอย่างฉัน”
“สามัญธรรมดา ที่ไม่น่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นเลยสิคะ คุณคงเจ็บปวดใจน่าดูกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วคุณจะทำยังไงกับพวกเขา” น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ เป็นความห่วงใย จริงใจมากกว่าจะล้อเลียน
“ไม่รู้สินะ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แทบไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง... ว่าไปพวกเขาทำตัวเขาเอง แล้วก็ดึงเอาฉันเข้าไปเกี่ยวข้อง บอกตามตรงว่า มันก็เจ็บปวดมากนะ กับการโดนหักหลัง จากคนใกล้ชิดแบบนี้ ที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าอยู่ในเงาของพวกเขามานานแค่ไหน...” น้ำเสียงของโจว์นิ่ง ๆ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“บางทีการต้องตายโดยไม่รู้สาเหตุ ไม่รู้อะไรเลย อาจดีกว่าที่ต้องอยู่ต่อไปกับความจริง...”
เป็นครั้งแรกที่คิมเบอร์ลี่ยอมรับความรู้สึกของคนข้าง ๆ ยอมรับว่าเขาพูดถูกกับประโยคสุดท้าย
“แล้วคุณจะทำยังไงกับพวกเขา”
“ฉันเป็นคนถูกพวกเขากระทำมาตั้งแต่แรก ถ้าไม่มีองค์กรมาตามไล่ล่า ถึงจะผิดตัว ฉันก็คงไม่รู้ ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พวกเขาทำ แล้วจะให้ฉันทำอะไร จับปืนไปสาดกระสุนไล่ล่าพวกเขางั้นหรือ”
“นั่นสิเนอะ ยังไงเจนนี่ก็คงถูกต้องล่าอยู่ดี รวมทั้งคริสโตเฟอร์ ที่คงไม่ใช่คุณอีกต่อไป ด็อกเตอร์มอร์แกนบอกว่าจะคุยกับทางสถาบันให้ชดเชยค่าเสียหายให้กับคุณ”
“สำหรับฉันแค่จบก็คงพอ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน อย่าให้ชีวิตฉันต้องถูกคุมคาม ไล่ล่าอยู่ในเงาของความจริง แค่นั้นแหละ ตัวเธอเองก็ควรได้รับการชดเชย กับค่ามาเสียเวลากับเรื่องนี้”
“ฉันเลือกของฉันเอง ไม่เกี่ยวกับสถาบัน หรือองค์กรใหม่นั่น ฉันก็ยังคงมุ่งมั่นไปเมอคิวรี่ต่อ นอกจากเรื่องของคุณ ฉันอาจปรับการเขียน ตั้งเป้าไปที่การล่มสลายของสถาบัน การเติบโตก้าวหน้าทางเทคโนโลยี่ และส่งผลกระทบให้กับคนอื่นมากกว่า”
“เธอต้องประสบความสำเร็จแน่ ๆ ฉันเชื่อมั่น เอาใจช่วยนะ... ฉันสนุกมากที่ได้ผจญภัยไปกับเธอ มันทำให้ชีวิตเรียบง่ายของฉัน ได้มีสีสัน ตื่นเต้นขึ้นมากเลย”
“ดีนะที่ไม่ใช่ไล่ล่าแบบหนังเจมส์บอนด์ มิชชั่นอิมพอสซิเบิ้ล หรือ จารชนชุดดำพิทักษ์โลก นักล่าจากต่างดาว ซอมบี้ แวมไพร์ เรื่องเหนือธรรมชาติ สารพัดฮีโร่ หรือผจญภัยแบบอินเดียน่า โจนส์ แต่ว่าไป แบบนั้นคงน่าสนุก ตื่นเต้นมากกว่านี้แน่ ๆ เลย”
“แบบนั้นคงยิ่งสนุกมากกว่าแน่ ๆ "
เป็นครั้งแรกในรอบหลาย ๆ วันที่โจว์ระเบิดหัวเราะเสียงลั่น ไม่ต่างจากคิมเบอร์ลี่เท่าใด
“ฉันดีใจที่ได้รู้จักเธอ ขอบคุณมาก ๆ นะ คิมเบอร์ลี่ ที่ช่วยฉัน อยู่ข้าง ๆ ฉันมาตลอด”
“ดีจัง แสดงว่า คุณไว้ใจฉันมากพอกว่าแต่ก่อน ขอบคุณเช่นกันนะคะ เรื่องราวทั้งหมดคงเป็นโชคชะตา การช่วยเหลือคุณ มันทำให้ฉันได้พบเรื่องราวของแม่ ของพ่อ หรือแม้แต่คุณตา ก็เป็นของขวัญตอบแทนที่ดีละ” เด็กสาวอมยิ้ม
บรรยากาศรอบตัวเงียบไปชั่วขณะ นอกจากเสียงน้ำพุที่ดังเบา ๆ อยู่ด้านหลัง
“พรุ่งนี้เธอจะกลับไปพร้อมฉันมั้ย หรือว่าเธอจะยังอยู่ที่นี่อีกสักพัก”
“ฉันคงต้องอยู่ อยากเก็บข้อมูลเรื่องสถาบันอีกหน่อยค่ะ และให้แน่ใจว่า จะไม่มีใครไปคุกคามคุณอีก”
“งั้นเราคงจะมีโอกาสได้พบกันอีกนะคิมเบอร์ลี่”
“แน่นอนค่ะ โชคชะตาคงไม่จบง่าย ๆ แบบนี้ ไงพรุ่งนี้มื้อเช้าคุณก็ต้องกินก่อนเดินทาง ฉันเองก็คงต้องไปนอน แอบง่วงละ
เหมือนไม่ได้นอนสบาย ๆ มาแสนนาน”
“งั้นก็หลับฝันดีนะ คงไม่ต้องกลัว หรือกังวลอะไรอีกแล้ว ฉันคงนั่งเงียบ ๆ เก็บบรรยากาศความงามของที่นี่สักพัก
แล้วคงไปนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้การเดินทางอีกยาวไกล” โจว์เอ่ยลา ลุกขึ้นตามเด็กสาว อดไม่ได้ที่จะรั้งร่างคนตรงหน้ามากอดอำลา
“ขอบคุณนะคิมเบอร์ลี่ ขอบคุณทั้งหมด”
โจว์มองร่างเด็กสาวจนหลับตากลับเข้าไปยังคฤหาสน์ เขาทรุดตัวลงอีกครั้ง ลูบหน้ากับความรู้สึกเหนื่อยล้าของตัวเอง
ดวงจันทร์บนฟากฟ้ากลมโต งดงามจริง แต่ก็ยังมีเงาดำอยู่อีก มันยังไม่ใช่คืนวันเพ็ญ
มันเจ็บปวด...
เขาพยายามทำใจกับความรู้สึกนี้ กับเจนนี่ เขาเองไม่รู้สึกอะไรมากนัก เพียงแค่ไม่อยากเชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้จะก้าวไกลมากเกิน ถึงเรื่องทำอะไรผิดกฎหมาย หรือมันไม่ผิด ตลอดมาเขาไม่เคยก้าวตามทันเธอ น่าแปลกที่เขาไม่ได้เจ็บปวดกับการปิดบังของเจนนี่ เขาเองรู้ดีมาตลอดว่า
เจนนี่ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวมานาน ก็แค่ประหลาดใจที่เธอมีอะไรกับคริสโตเฟอร์ โดยที่เขาไม่เคยรู้ระแคระคายมาก่อนเลยสักนิด
แต่กับคริสมันเหมือนทุกความเจ็บปวดจะเกินจากเพื่อนคนนี้ ความไว้วางใจ ความเชื่อใจ แหลกสลาย รู้สึกเหมือนหัวใจ สายสัมพันธ์ขาดสะบั่น ที่ปิดบังทุกเรื่องราว เหมือนหลอกใช้เขามาตลอด มันเหลือเชื่อทุกอย่างจะเป็นเรื่องจริง แม้แต่เรื่องผิดกฎหมาย ซึ่งคริสโตเฟอร์น่าจะห้ามเจนนี่
แต่เขาไม่เลือกที่จะทำมัน หรือปกป้องเขาอย่างที่ควรเป็น จนเกิดเหตุการณ์ทั้งหมด
คริสโตเฟอร์ไม่ต่างอะไรกับคนในครอบครัว เขาโตมาด้วยกัน ความรู้สึกตรงนี้ยากจะลบเลือน แม้บางความรู้สึกจะไม่อยากเชื่อเต็มที่
แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรอีกที่จะไม่เชื่อกับความเป็นจริง ที่มันคงเป็นเรื่องจริง
คนเรายากจะไว้ใจจริง ๆ แม้แต่คนที่รู้จักกันมาเนิ่นนาน และความสัมพันธ์ที่เคยดีงามแบบนี้...
ตั้งแต่หัวค่ำ เขาร่ำ ๆ อยากโทรศัพท์ไปสอบถามเรื่องทั้งหมด อยากหายตัวไปอยู่ต่อหน้าคริสโตเฟอร์ แล้วเขย่าตัวถามถึงความจริง ว่าทำเรื่องทั้งหมด และทำกับเขามาตลอดได้อย่างไร
หรือทั้งหมด ไม่ใช่เขาที่อยู่ภายใต้เงา แต่คริสโตเฟอร์ที่อยู่ภายใต้เงาของเจนนี่ โจว์โยนความผิดไปยังผู้หญิงมากเสน่ห์คนนั้น
เธอเป็นต้นเรื่องทั้งหมด และครอบงำทั้งเขาและคริส
หากเขาอยากแก้แค้นคงต้องไปที่ต้นทางอย่างเจนนี่ แต่จะมีประโยชน์อะไร ไม่แม้แต่เข้าไปช่วยอะไรคริสได้ ในความเป็นจริง มันเป็นเรื่องของชะตาชีวิตของแต่ละคนที่ต่างเลือกกันเอง
สำหรับเขา แผลที่บาดเจ็บคงเตือนใจไปอีกนานกับเหตุการณ์ทั้งหมด
ความผูกพัน การไว้ใจ วางใจใครสักคน คงจะยากเกิน โดยเฉพาะ เขายังไม่รู้ว่า หากต้องเผชิญหน้ากับคริสโตเฟอร์ หรือเจนนี่ แล้วเขาจะทำอย่างไรต่อไป
แต่แน่ ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างน้อยเขาต้องขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่มาจากคิมเบอร์ลี่ เด็กสาวทำให้เขาเรียนรู้ถึงมิตรภาพอีกแบบหนึ่ง รวมถึงการไว้วางใจคนแปลกหน้า และมันทำให้เขาละลายความระแวงไปจากใจได้หมดสิ้น เมื่อมาถึงวินาทีนี้ กับความจริงทั้งหมดที่เปิดเผยออกมา
ที่เขาอยากรู้มาตลอด...
โจว์ยังนั่งมองดวงจันทร์เนิ่นนาน สูดลมหายใจ ปล่อยความรู้สึกทั้งหมดไปกับสายลม กลิ่นหอมของกุหลาบทำให้เขารู้สึกสบายใจ โล่งใจ
ไม่รุ่มร้อนต่างจากเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามากมาย
เขาชอบบรรยากาศ ธรรมชาติ ความเงียบสงบ ไม่ว่าตอนกลางวัน หรือว่าตอนกลางคืน มันช่วยเยียวยาความเหนื่อยล้า
แม้จะไม่ใช่สมานแผลจากการบาดเจ็บก็ตาม ครั้งนี้หูของเขาไม่แว่วเสียงใด ๆ ที่หลอนประสาทอีกเลย มันเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ
เสียงเต้นของหัวใจที่ปกติของตัวเอง
แม้ไม่รู้ว่าการกลับไปจะเจออะไร
แม้จะเชื่อว่าเขาจะไม่อยู่ในเส้นทางของเงาอีก แต่หากอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็มั่นใจว่าเขาพร้อมจะเผชิญหน้า
เหมือนการเดินทางที่ดั้นด้นมาหาความจริง และเขาก็ได้พบกับความจริงตามที่เขาต้องการแล้ว
น้อยที่สุด ความรู้สึกในตัวเขากำลังบอกว่า
อีกไม่นานเงาดำมืด คงจะผ่านจากตัวเขาไป...
****************************************
โปรดติดตามบทต่อไป
เงาเพลิง โดย พรายทราย บทที่ 14 เงา
“ดีใจที่เห็นคุณอีก เงียบหายเป็นนาน นึกว่าหลับยาวไปแล้ว ตั้งแต่ได้ฟังเรื่องราวที่มาที่ไปที่เกิดเหตุการณ์บ้า ๆ นี้ ถ้าคุณอยากระบายออกมาบ้าง ฉันก็ยินดีจะฟังความในใจของคุณ”
เป็นครั้งแรกหลังจากช่วงเวลาตลอดบ่ายจนเสร็จสิ้นอาหารเย็น และกลับเข้ามาที่พัก จนกระทั่งเวลานี้ เธอเห็นโจว์อีกครั้งเมื่อเขาเดินออกมาหน้าระเบียง เด็กสาวชะโงกหน้าทักทาย
“คืนนี้พระจันทร์สวย อากาศกำลังดี ยังหัวค่ำอยู่เลย ไปเดินเล่นที่สวนข้างล่างกันมั้ยคะ ถือเป็นการพูดคุยร่ำลากันตั้งแต่ตอนนี้เลย... ฉันเองก็มีอะไรอยากคุยกับคุณเยอะเลย ฉันจะไปรอในสวน หน้าน้ำพุนะ”
ไม่นานนักหลังจากที่เด็กสาวลงมายังสวนด้านหลังคฤหาสน์ หน้าน้ำพุ กลิ่นของดอกกุหลาบทำให้เธอรู้สึกสดชื่นยิ่งกว่าเมื่อตอนเฝ้ามองลงมาจากระเบียงห้องพัก เธอทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เหล็กดัด จ้องมองดวงจันทร์ดวงกลมโตอย่างมีความสุข ก่อนที่โจว์จะตามมาหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ พร้อมกับเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“โดนเธอชวนเดทครั้งที่สองแล้วสินี่”
“ครั้งแรก??!! โอ้...” คิมเบอร์ลี่หัวเราะเสียงลั่น อย่างน้อยเธอก็ได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกที หลังจากที่เห็นเขาเป็นรูปปั้นมาหลายวัน
“เป็นเดทไปแล้วหรือนี่ แต่ก็อยากให้เป็น ว่าแต่จะมีครั้งต่อ ๆ ไปอีกมั้ย ฉันก็ยังอยากสัมภาษณ์คุณไปทำข่าวอยู่นะ”
เด็กสาวพูดไปเรื่อยเปื่อย ขำ ๆ กับท่าทางหรี่ตาของโจว์ แต่เธอก็ยังมั่นใจว่า มันคงเป็นความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ เรื่องขำ ๆ ในช่วงเวลาแบบนี้
“เรื่องของฉันคงไม่ตื่นเต้นอีกแล้ว มันก็คงจบแล้ว เรื่องสถาบันมีอะไรให้เธอตามอีกมาก คนอ่านคงสนใจมากกว่าเรื่องผู้ชายธรรมดาสามัญอย่างฉัน”
“สามัญธรรมดา ที่ไม่น่าเกิดเรื่องนี้ขึ้นเลยสิคะ คุณคงเจ็บปวดใจน่าดูกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วคุณจะทำยังไงกับพวกเขา” น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่ เป็นความห่วงใย จริงใจมากกว่าจะล้อเลียน
“ไม่รู้สินะ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก แทบไม่อยากเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริง... ว่าไปพวกเขาทำตัวเขาเอง แล้วก็ดึงเอาฉันเข้าไปเกี่ยวข้อง บอกตามตรงว่า มันก็เจ็บปวดมากนะ กับการโดนหักหลัง จากคนใกล้ชิดแบบนี้ ที่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าอยู่ในเงาของพวกเขามานานแค่ไหน...” น้ำเสียงของโจว์นิ่ง ๆ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่
“บางทีการต้องตายโดยไม่รู้สาเหตุ ไม่รู้อะไรเลย อาจดีกว่าที่ต้องอยู่ต่อไปกับความจริง...”
เป็นครั้งแรกที่คิมเบอร์ลี่ยอมรับความรู้สึกของคนข้าง ๆ ยอมรับว่าเขาพูดถูกกับประโยคสุดท้าย
“แล้วคุณจะทำยังไงกับพวกเขา”
“ฉันเป็นคนถูกพวกเขากระทำมาตั้งแต่แรก ถ้าไม่มีองค์กรมาตามไล่ล่า ถึงจะผิดตัว ฉันก็คงไม่รู้ ไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่พวกเขาทำ แล้วจะให้ฉันทำอะไร จับปืนไปสาดกระสุนไล่ล่าพวกเขางั้นหรือ”
“นั่นสิเนอะ ยังไงเจนนี่ก็คงถูกต้องล่าอยู่ดี รวมทั้งคริสโตเฟอร์ ที่คงไม่ใช่คุณอีกต่อไป ด็อกเตอร์มอร์แกนบอกว่าจะคุยกับทางสถาบันให้ชดเชยค่าเสียหายให้กับคุณ”
“สำหรับฉันแค่จบก็คงพอ ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน อย่าให้ชีวิตฉันต้องถูกคุมคาม ไล่ล่าอยู่ในเงาของความจริง แค่นั้นแหละ ตัวเธอเองก็ควรได้รับการชดเชย กับค่ามาเสียเวลากับเรื่องนี้”
“ฉันเลือกของฉันเอง ไม่เกี่ยวกับสถาบัน หรือองค์กรใหม่นั่น ฉันก็ยังคงมุ่งมั่นไปเมอคิวรี่ต่อ นอกจากเรื่องของคุณ ฉันอาจปรับการเขียน ตั้งเป้าไปที่การล่มสลายของสถาบัน การเติบโตก้าวหน้าทางเทคโนโลยี่ และส่งผลกระทบให้กับคนอื่นมากกว่า”
“เธอต้องประสบความสำเร็จแน่ ๆ ฉันเชื่อมั่น เอาใจช่วยนะ... ฉันสนุกมากที่ได้ผจญภัยไปกับเธอ มันทำให้ชีวิตเรียบง่ายของฉัน ได้มีสีสัน ตื่นเต้นขึ้นมากเลย”
“ดีนะที่ไม่ใช่ไล่ล่าแบบหนังเจมส์บอนด์ มิชชั่นอิมพอสซิเบิ้ล หรือ จารชนชุดดำพิทักษ์โลก นักล่าจากต่างดาว ซอมบี้ แวมไพร์ เรื่องเหนือธรรมชาติ สารพัดฮีโร่ หรือผจญภัยแบบอินเดียน่า โจนส์ แต่ว่าไป แบบนั้นคงน่าสนุก ตื่นเต้นมากกว่านี้แน่ ๆ เลย”
“แบบนั้นคงยิ่งสนุกมากกว่าแน่ ๆ "
เป็นครั้งแรกในรอบหลาย ๆ วันที่โจว์ระเบิดหัวเราะเสียงลั่น ไม่ต่างจากคิมเบอร์ลี่เท่าใด
“ฉันดีใจที่ได้รู้จักเธอ ขอบคุณมาก ๆ นะ คิมเบอร์ลี่ ที่ช่วยฉัน อยู่ข้าง ๆ ฉันมาตลอด”
“ดีจัง แสดงว่า คุณไว้ใจฉันมากพอกว่าแต่ก่อน ขอบคุณเช่นกันนะคะ เรื่องราวทั้งหมดคงเป็นโชคชะตา การช่วยเหลือคุณ มันทำให้ฉันได้พบเรื่องราวของแม่ ของพ่อ หรือแม้แต่คุณตา ก็เป็นของขวัญตอบแทนที่ดีละ” เด็กสาวอมยิ้ม
บรรยากาศรอบตัวเงียบไปชั่วขณะ นอกจากเสียงน้ำพุที่ดังเบา ๆ อยู่ด้านหลัง
“พรุ่งนี้เธอจะกลับไปพร้อมฉันมั้ย หรือว่าเธอจะยังอยู่ที่นี่อีกสักพัก”
“ฉันคงต้องอยู่ อยากเก็บข้อมูลเรื่องสถาบันอีกหน่อยค่ะ และให้แน่ใจว่า จะไม่มีใครไปคุกคามคุณอีก”
“งั้นเราคงจะมีโอกาสได้พบกันอีกนะคิมเบอร์ลี่”
“แน่นอนค่ะ โชคชะตาคงไม่จบง่าย ๆ แบบนี้ ไงพรุ่งนี้มื้อเช้าคุณก็ต้องกินก่อนเดินทาง ฉันเองก็คงต้องไปนอน แอบง่วงละ
เหมือนไม่ได้นอนสบาย ๆ มาแสนนาน”
“งั้นก็หลับฝันดีนะ คงไม่ต้องกลัว หรือกังวลอะไรอีกแล้ว ฉันคงนั่งเงียบ ๆ เก็บบรรยากาศความงามของที่นี่สักพัก
แล้วคงไปนอนเหมือนกัน พรุ่งนี้การเดินทางอีกยาวไกล” โจว์เอ่ยลา ลุกขึ้นตามเด็กสาว อดไม่ได้ที่จะรั้งร่างคนตรงหน้ามากอดอำลา
“ขอบคุณนะคิมเบอร์ลี่ ขอบคุณทั้งหมด”
โจว์มองร่างเด็กสาวจนหลับตากลับเข้าไปยังคฤหาสน์ เขาทรุดตัวลงอีกครั้ง ลูบหน้ากับความรู้สึกเหนื่อยล้าของตัวเอง
ดวงจันทร์บนฟากฟ้ากลมโต งดงามจริง แต่ก็ยังมีเงาดำอยู่อีก มันยังไม่ใช่คืนวันเพ็ญ
มันเจ็บปวด...
เขาพยายามทำใจกับความรู้สึกนี้ กับเจนนี่ เขาเองไม่รู้สึกอะไรมากนัก เพียงแค่ไม่อยากเชื่อว่า ผู้หญิงคนนี้จะก้าวไกลมากเกิน ถึงเรื่องทำอะไรผิดกฎหมาย หรือมันไม่ผิด ตลอดมาเขาไม่เคยก้าวตามทันเธอ น่าแปลกที่เขาไม่ได้เจ็บปวดกับการปิดบังของเจนนี่ เขาเองรู้ดีมาตลอดว่า
เจนนี่ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวมานาน ก็แค่ประหลาดใจที่เธอมีอะไรกับคริสโตเฟอร์ โดยที่เขาไม่เคยรู้ระแคระคายมาก่อนเลยสักนิด
แต่กับคริสมันเหมือนทุกความเจ็บปวดจะเกินจากเพื่อนคนนี้ ความไว้วางใจ ความเชื่อใจ แหลกสลาย รู้สึกเหมือนหัวใจ สายสัมพันธ์ขาดสะบั่น ที่ปิดบังทุกเรื่องราว เหมือนหลอกใช้เขามาตลอด มันเหลือเชื่อทุกอย่างจะเป็นเรื่องจริง แม้แต่เรื่องผิดกฎหมาย ซึ่งคริสโตเฟอร์น่าจะห้ามเจนนี่
แต่เขาไม่เลือกที่จะทำมัน หรือปกป้องเขาอย่างที่ควรเป็น จนเกิดเหตุการณ์ทั้งหมด
คริสโตเฟอร์ไม่ต่างอะไรกับคนในครอบครัว เขาโตมาด้วยกัน ความรู้สึกตรงนี้ยากจะลบเลือน แม้บางความรู้สึกจะไม่อยากเชื่อเต็มที่
แต่เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรอีกที่จะไม่เชื่อกับความเป็นจริง ที่มันคงเป็นเรื่องจริง
คนเรายากจะไว้ใจจริง ๆ แม้แต่คนที่รู้จักกันมาเนิ่นนาน และความสัมพันธ์ที่เคยดีงามแบบนี้...
ตั้งแต่หัวค่ำ เขาร่ำ ๆ อยากโทรศัพท์ไปสอบถามเรื่องทั้งหมด อยากหายตัวไปอยู่ต่อหน้าคริสโตเฟอร์ แล้วเขย่าตัวถามถึงความจริง ว่าทำเรื่องทั้งหมด และทำกับเขามาตลอดได้อย่างไร
หรือทั้งหมด ไม่ใช่เขาที่อยู่ภายใต้เงา แต่คริสโตเฟอร์ที่อยู่ภายใต้เงาของเจนนี่ โจว์โยนความผิดไปยังผู้หญิงมากเสน่ห์คนนั้น
เธอเป็นต้นเรื่องทั้งหมด และครอบงำทั้งเขาและคริส
หากเขาอยากแก้แค้นคงต้องไปที่ต้นทางอย่างเจนนี่ แต่จะมีประโยชน์อะไร ไม่แม้แต่เข้าไปช่วยอะไรคริสได้ ในความเป็นจริง มันเป็นเรื่องของชะตาชีวิตของแต่ละคนที่ต่างเลือกกันเอง
สำหรับเขา แผลที่บาดเจ็บคงเตือนใจไปอีกนานกับเหตุการณ์ทั้งหมด
ความผูกพัน การไว้ใจ วางใจใครสักคน คงจะยากเกิน โดยเฉพาะ เขายังไม่รู้ว่า หากต้องเผชิญหน้ากับคริสโตเฟอร์ หรือเจนนี่ แล้วเขาจะทำอย่างไรต่อไป
แต่แน่ ๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างน้อยเขาต้องขอบคุณสิ่งดี ๆ ที่มาจากคิมเบอร์ลี่ เด็กสาวทำให้เขาเรียนรู้ถึงมิตรภาพอีกแบบหนึ่ง รวมถึงการไว้วางใจคนแปลกหน้า และมันทำให้เขาละลายความระแวงไปจากใจได้หมดสิ้น เมื่อมาถึงวินาทีนี้ กับความจริงทั้งหมดที่เปิดเผยออกมา
ที่เขาอยากรู้มาตลอด...
โจว์ยังนั่งมองดวงจันทร์เนิ่นนาน สูดลมหายใจ ปล่อยความรู้สึกทั้งหมดไปกับสายลม กลิ่นหอมของกุหลาบทำให้เขารู้สึกสบายใจ โล่งใจ
ไม่รุ่มร้อนต่างจากเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมามากมาย
เขาชอบบรรยากาศ ธรรมชาติ ความเงียบสงบ ไม่ว่าตอนกลางวัน หรือว่าตอนกลางคืน มันช่วยเยียวยาความเหนื่อยล้า
แม้จะไม่ใช่สมานแผลจากการบาดเจ็บก็ตาม ครั้งนี้หูของเขาไม่แว่วเสียงใด ๆ ที่หลอนประสาทอีกเลย มันเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจ
เสียงเต้นของหัวใจที่ปกติของตัวเอง
แม้ไม่รู้ว่าการกลับไปจะเจออะไร
แม้จะเชื่อว่าเขาจะไม่อยู่ในเส้นทางของเงาอีก แต่หากอะไรจะเกิดขึ้น เขาก็มั่นใจว่าเขาพร้อมจะเผชิญหน้า
เหมือนการเดินทางที่ดั้นด้นมาหาความจริง และเขาก็ได้พบกับความจริงตามที่เขาต้องการแล้ว
น้อยที่สุด ความรู้สึกในตัวเขากำลังบอกว่า
อีกไม่นานเงาดำมืด คงจะผ่านจากตัวเขาไป...
****************************************
โปรดติดตามบทต่อไป