ผมเองนั้นชอบอ่านเรื่องสั้นภาษาอังกฤษมาก และในหมวด r/shortscarystories ของเว็บไซต์ reddit.com นั้นก็เป็นที่ที่เหล่านักเขียนต่างพากันมาปล่อยของ โดยการเล่าเรื่องสยองขวัญ(ที่บางครั้งก็ออกแนวซึ้งๆ ไซไฟๆ) โดยมีความยาวไม่เกิน 500 คำ
หลายๆเรื่องที่ผมจะหยิบยกมาต่อไปนี้ นับว่าเป็นเรื่องสั้นที่ผมอ่านแล้วโดนใจมาก จึงอยากจะนำมาแปลให้ทุกท่านใด้อ่านกันเพื่อความบันเทิงครับ แถมบางเรื่องก็แฝงข้อคิดไว้ไม่น้อยเช่นกัน เพื่อไม่รอช้า มาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ
---
#1: ชีวิตของคนทรยศชาติ
คุณรู้ไหม จริงๆแล้วมันก็ตลกดีนะ ในทัณฑสถานที่มีการรักษาความปลอดภัยระดับสูง ที่ที่เต็มไปด้วยเหล่าฆาตกรและพวกชอบข่มขืน สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่จะเกิดกับคุณได้ก็คือการที่คุณถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ขังเดี่ยวน่ะ ถ้าจะพูดกันง่ายๆ
สมองของมนุษย์นั้นต้องการรับข้อมูลข่าวสารอยู่เสมอ ไม่งั้นมันอาจดำดิ่งสู่ความบ้าคลั่งอันน่าสยดสยองของตัวมันเองได้
ในปี 2086 เมื่อรัฐบาลโลกได้เข้าสู่การปกครองระบอบเผด็จการเต็มรูปแบบ บทลงโทษสำหรับคดีอุกฉกรรจ์จึงถือเป็นเรื่องปกติ อย่างไรก็ตามการ “ขังเดี่ยว” ต่างหากที่ผู้คนล้วนพากันหวาดกลัว มันเป็นสิ่งที่สงวนไว้สำหรับข้อหากบฏเท่านั้น
ผมใช้ชีวิตของผมสร้างสิ่งที่ใช้สำหรับการจองจำนี้ รวมไปถึงการควบคุมกระบวนการขังเดี่ยวให้เป็นไปตามข้อกำหนดที่เขียนไว้อย่างเคร่งครัด นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น
ห้องขังถูกออกแบบมาให้มีขนาดพอดีตัวผู้กระทำผิด จริงๆแล้วมันก็คือโลงศพที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์นั่นเอง แขนทั้งสองข้างจะทำมุม 30 องศากับลำตัว และขาทั้งสองข้างจะถูกแยกออกให้ห่างจากกัน 45 องศา เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับกระบวนการ “สอดใส่” เมื่อผู้ต้องขังถูกวางยาสลบแล้ว
ดวงตา หู และจมูกไม่ได้ถูกทำให้เสียหายแต่อย่างใด เพียงแต่มันจะถูกปิดผนึกไว้อย่างถาวร ท่อสำหรับหายใจจะถูกสอดเข้าไปในลำคอ สายน้ำเกลือจำนวนสามสายจะถูกสอดเข้าไปเช่นกันเพื่อการให้อาหาร เราใช้สามสายในกรณีที่หนึ่งในนั้นอาจทำงานผิดพลาด สายสวนปัสสาวะและทวารหนักก็จำเป็นต้องถูกสอดเข้าไปเพื่อจัดการกับของเสียต่างๆ
ผู้กระทำผิดจะถูกฝังและปิดผนึกในสถานที่ที่เรียกกันว่า “สุสานคนทรยศชาติ” ใจกลางสวนสาธารณะในเมืองใหญ่ๆทั่วโลก โดยมีระบบให้อาหารอัตโนมัติซึ่งจะยื้อชีวิตได้จนถึงอายุ 80 ปี แต่พวกเขาเหล่านั้นจะถูกทางการประกาศว่าเสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่วันแรกที่โดนฝัง
น่าสะอิดสะเอียนใช่ไหมล่ะ?
นี่คืองานของผมมาตลอด 20 ปีนี้ และผมก็ค่อนข้างที่จะชินชากับมัน ทุกๆวันในเมืองที่ผมอยู่จะมีผู้ต้องหาหนึ่งรายถูกฝังที่สุสานแห่งนี้ มันเป็นสิ่งจำเป็นที่สุสานต้องอยู่ในที่สาธารณะเพื่อผู้คนที่เดินผ่านไปมาจะได้เห็นและตระหนัก รวมไปถึงผู้ต้องหาทุกคนจะได้ออกข่าวช่วงเย็น ซึ่งพวกเขาเหล่านั้นจะกล่าวถ้อยคำขอโทษต่อหน้าสาธารณชนก่อนโดนฝัง พวกเขามักจะร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง วิงวอนให้ได้รับการอภัยโทษอยู่เสมอ แต่กฎหมายก็คือกฎหมาย ผมไม่เคยรู้สึกสะทกสะท้านใดๆเลยตลอดช่วงหลายปีมานี้
จนกระทั่งสัปดาห์ที่แล้ว ผมถูกจับกุมในข้อหากบฏ
ผมไม่มีข้อแก้ตัวใดๆหรอก ผมผิดจริง แต่หลังทนเห็นสิ่งพวกนี้มาหลายปี ผมจึงเริ่มลงมือฆ่า ระบอบการปกครองนี้ต้องถูกพังลง การขังเดี่ยวอันแสนจะป่าเถื่อนแบบนี้ต้องจบสิ้นสักที
แต่มันต้องใช้คนที่ดีกว่าผมมากจึงจะทำเช่นนั้นได้
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาจากการโดนวางยาสลบ ดวงตาและปากของผมถูกปิดผนึก ความเงียบงันและความมืดมิดทักทายสมองอันตื่นตระหนกของผม การตอบสนอง “สู้หรือหนี” ของผมเริ่มทำงาน แต่ทางเลือกของผมนั้นเป็นศูนย์
ผมขยับตัวไม่ได้แม่แต่นิดเดียว กระทั่งนิ้วมือของผมยังถูกล็อกแน่นอยู่กับที่
ผมเอาแต่นึกถึงคนพวกนั้นที่ผมปล่อยให้ไปสบาย นึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างทีผมได้แต่หวังว่าจะได้ทำมันให้ถูกต้องตามข้อกำหนด
ผมทำใจที่จะถูกฝังอยู่ข้างล่างนี่ไม่ได้จริงๆ แม้สัปดาห์เดียวก็ดูจะทรมานเกินไป ถ้าผมเลือกได้ ความตายนั้นดีกว่าเยอะ
ผมยินยอมให้ทุกอย่างเพื่อหวนคืนสิ่งที่ได้ทำลงไป กว่า 7000 คนที่ผมได้ลงมือฆ่า
ผมกระทำมันแค่เพื่อที่จะปลดปล่อยคนเหล่านั้นจากความทุกข์ทรมาน ผมทำมันตอนที่พวกเขาโดนวางยาสลบ กระบอกเข็มฉีดยาที่เต็มไปด้วยอากาศทำให้หัวใจหยุดเต้นอย่างเฉียบพลัน หนึ่งศพต่อวันตลอด 20 ปี
ตอนนี้มีแค่ผมคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ข้างล่างนี่ ใช้ชีวิตของคนทรยศชาติต่อไป
---
ที่มา:
https://www.reddit.com/r/shortscarystories/comments/a2t5oy/life_of_a_traitor/
รวมเรื่องสั้นจากเว็บไซต์ reddit ที่ผมชื่นชอบ
หลายๆเรื่องที่ผมจะหยิบยกมาต่อไปนี้ นับว่าเป็นเรื่องสั้นที่ผมอ่านแล้วโดนใจมาก จึงอยากจะนำมาแปลให้ทุกท่านใด้อ่านกันเพื่อความบันเทิงครับ แถมบางเรื่องก็แฝงข้อคิดไว้ไม่น้อยเช่นกัน เพื่อไม่รอช้า มาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ
---
#1: ชีวิตของคนทรยศชาติ
คุณรู้ไหม จริงๆแล้วมันก็ตลกดีนะ ในทัณฑสถานที่มีการรักษาความปลอดภัยระดับสูง ที่ที่เต็มไปด้วยเหล่าฆาตกรและพวกชอบข่มขืน สิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่จะเกิดกับคุณได้ก็คือการที่คุณถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ขังเดี่ยวน่ะ ถ้าจะพูดกันง่ายๆ
สมองของมนุษย์นั้นต้องการรับข้อมูลข่าวสารอยู่เสมอ ไม่งั้นมันอาจดำดิ่งสู่ความบ้าคลั่งอันน่าสยดสยองของตัวมันเองได้
ในปี 2086 เมื่อรัฐบาลโลกได้เข้าสู่การปกครองระบอบเผด็จการเต็มรูปแบบ บทลงโทษสำหรับคดีอุกฉกรรจ์จึงถือเป็นเรื่องปกติ อย่างไรก็ตามการ “ขังเดี่ยว” ต่างหากที่ผู้คนล้วนพากันหวาดกลัว มันเป็นสิ่งที่สงวนไว้สำหรับข้อหากบฏเท่านั้น
ผมใช้ชีวิตของผมสร้างสิ่งที่ใช้สำหรับการจองจำนี้ รวมไปถึงการควบคุมกระบวนการขังเดี่ยวให้เป็นไปตามข้อกำหนดที่เขียนไว้อย่างเคร่งครัด นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น
ห้องขังถูกออกแบบมาให้มีขนาดพอดีตัวผู้กระทำผิด จริงๆแล้วมันก็คือโลงศพที่มีรูปร่างคล้ายมนุษย์นั่นเอง แขนทั้งสองข้างจะทำมุม 30 องศากับลำตัว และขาทั้งสองข้างจะถูกแยกออกให้ห่างจากกัน 45 องศา เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับกระบวนการ “สอดใส่” เมื่อผู้ต้องขังถูกวางยาสลบแล้ว
ดวงตา หู และจมูกไม่ได้ถูกทำให้เสียหายแต่อย่างใด เพียงแต่มันจะถูกปิดผนึกไว้อย่างถาวร ท่อสำหรับหายใจจะถูกสอดเข้าไปในลำคอ สายน้ำเกลือจำนวนสามสายจะถูกสอดเข้าไปเช่นกันเพื่อการให้อาหาร เราใช้สามสายในกรณีที่หนึ่งในนั้นอาจทำงานผิดพลาด สายสวนปัสสาวะและทวารหนักก็จำเป็นต้องถูกสอดเข้าไปเพื่อจัดการกับของเสียต่างๆ
ผู้กระทำผิดจะถูกฝังและปิดผนึกในสถานที่ที่เรียกกันว่า “สุสานคนทรยศชาติ” ใจกลางสวนสาธารณะในเมืองใหญ่ๆทั่วโลก โดยมีระบบให้อาหารอัตโนมัติซึ่งจะยื้อชีวิตได้จนถึงอายุ 80 ปี แต่พวกเขาเหล่านั้นจะถูกทางการประกาศว่าเสียชีวิตไปแล้วตั้งแต่วันแรกที่โดนฝัง
น่าสะอิดสะเอียนใช่ไหมล่ะ?
นี่คืองานของผมมาตลอด 20 ปีนี้ และผมก็ค่อนข้างที่จะชินชากับมัน ทุกๆวันในเมืองที่ผมอยู่จะมีผู้ต้องหาหนึ่งรายถูกฝังที่สุสานแห่งนี้ มันเป็นสิ่งจำเป็นที่สุสานต้องอยู่ในที่สาธารณะเพื่อผู้คนที่เดินผ่านไปมาจะได้เห็นและตระหนัก รวมไปถึงผู้ต้องหาทุกคนจะได้ออกข่าวช่วงเย็น ซึ่งพวกเขาเหล่านั้นจะกล่าวถ้อยคำขอโทษต่อหน้าสาธารณชนก่อนโดนฝัง พวกเขามักจะร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง วิงวอนให้ได้รับการอภัยโทษอยู่เสมอ แต่กฎหมายก็คือกฎหมาย ผมไม่เคยรู้สึกสะทกสะท้านใดๆเลยตลอดช่วงหลายปีมานี้
จนกระทั่งสัปดาห์ที่แล้ว ผมถูกจับกุมในข้อหากบฏ
ผมไม่มีข้อแก้ตัวใดๆหรอก ผมผิดจริง แต่หลังทนเห็นสิ่งพวกนี้มาหลายปี ผมจึงเริ่มลงมือฆ่า ระบอบการปกครองนี้ต้องถูกพังลง การขังเดี่ยวอันแสนจะป่าเถื่อนแบบนี้ต้องจบสิ้นสักที
แต่มันต้องใช้คนที่ดีกว่าผมมากจึงจะทำเช่นนั้นได้
วันนี้ผมตื่นขึ้นมาจากการโดนวางยาสลบ ดวงตาและปากของผมถูกปิดผนึก ความเงียบงันและความมืดมิดทักทายสมองอันตื่นตระหนกของผม การตอบสนอง “สู้หรือหนี” ของผมเริ่มทำงาน แต่ทางเลือกของผมนั้นเป็นศูนย์
ผมขยับตัวไม่ได้แม่แต่นิดเดียว กระทั่งนิ้วมือของผมยังถูกล็อกแน่นอยู่กับที่
ผมเอาแต่นึกถึงคนพวกนั้นที่ผมปล่อยให้ไปสบาย นึกถึงทุกสิ่งทุกอย่างทีผมได้แต่หวังว่าจะได้ทำมันให้ถูกต้องตามข้อกำหนด
ผมทำใจที่จะถูกฝังอยู่ข้างล่างนี่ไม่ได้จริงๆ แม้สัปดาห์เดียวก็ดูจะทรมานเกินไป ถ้าผมเลือกได้ ความตายนั้นดีกว่าเยอะ
ผมยินยอมให้ทุกอย่างเพื่อหวนคืนสิ่งที่ได้ทำลงไป กว่า 7000 คนที่ผมได้ลงมือฆ่า
ผมกระทำมันแค่เพื่อที่จะปลดปล่อยคนเหล่านั้นจากความทุกข์ทรมาน ผมทำมันตอนที่พวกเขาโดนวางยาสลบ กระบอกเข็มฉีดยาที่เต็มไปด้วยอากาศทำให้หัวใจหยุดเต้นอย่างเฉียบพลัน หนึ่งศพต่อวันตลอด 20 ปี
ตอนนี้มีแค่ผมคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ข้างล่างนี่ ใช้ชีวิตของคนทรยศชาติต่อไป
---
ที่มา: https://www.reddit.com/r/shortscarystories/comments/a2t5oy/life_of_a_traitor/