เเม่ลำเอียงรักลูกไม่เท่ากัน เกินไป

สวัสดีค่ะ เรื่องมีอยู่ว่าเราหนะเป็นลูกคนกลางมีพี่ชายหนึ่งน้องชายหนึ่ง เวลาทำอะไรก็เราทุกเรื่องโดยเเม่จะบอกว่า พี่เหนื่อยเเล้วนะทำไมเห็นเเก่ตัวจัง
ตอนนั้นเรายังรับได้ค่ะยังทนเเละบอกตัวเองว่า อือ ไม่เป็นไรพี่ชายมีเเค่เเนนเเค่เกรดศุนญืจุดหนึ่งเเปดพี่เราถูกค่ะอยากได้ไรสมใจตลอดเราพยายามเเทบตายยไม่ได้อะไรเลยพี่เเกล้งเราเอามือตบเตะจนช้ำต่อยจรบวมเราเสมอี่ผิดทั้งๆที่ไม่ผิดลากเรากับบพื้นไปยังหน้าบ้านยังมีโดยที่เเม่เดินมาห้ามเเล้วถามพี่ว่าเจ็บเเขนไหมที่ลากเราเราเจ็บจุ้กเลยเเหละบางทีมันก็เกินไปไหมเราต้องล้างเเปชผลเอง พอพี่ไปต่างประเทศ ควมรส.นี้มันเริ่มชัดขึ้นค่ะ เราไม่สบายหนักมากๆไอไม่มีเสียงพูดส่วนน้องไม่เป็นอะไรเลย คืนวันนั่นเราออกไปซื้อข้าวมากินเราต้องเททุกอย่างเองค่ะทุกอย่างส่วนเเม่ก็เทให้น้องเอาขึ้นไปให้น้องตอนนั้นก็เเอบน้อยใจ จนมาวันนี้ค่ะเเม่บอกให้รีบกลับบ้านน้องไม่สบายหนักจะไปเเอดมิดที่โรงพยาบาลเราก็รู้เเหละว่าน้องโกหกเเต่ก็ทิ้งงานที่รรมาค่ะ กลับมาเเม่ด่าเราเลยคะว่าทำไมช้า เเละเอามือถือเราไปโทรพอเราถามว่าเเล้วมือถือน้องหละะเเม่บอกน้องดูยูทูปอยู่เราเริ่มอารมณ์ไม่ดีตั้งเเต่ตอนนั้นซักพักผ่านไปเเม่บอกวว่าให้ไปนอนเฝ้าน้องเราตอบไม่ได้ทันทีค่ะเรามีโคลงงานต้องทำเเล้วนี้ก็ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้ามีโปรเจ็คที่ต้องส่งพรุ่งนี้ซึ่งพรุ่งนี้เรามีเข้าค่ายค่ะของยังไม่เตรียมเเม่ก็ด่าเราว่าเ็นเเก่ตัว เราพูดกับเเม่ด้วยเสียงที่เเทบจะไม่มีด้วยว่าเราเจ็บคอเป็นหัวหน้าเชียร์ใช้เสียงเยอะบวกด้วยไข้ที่มีบอกเเม่ดีๆว่า เเม่หนูไปไม่ได้จริงๆ เเม่ด่าเราจนเราถึงขีดสุด ระบายความในใจั้งหมดที่อึดอัดเก็บไว้ด้วยคำว่าไม่เป็นไรเสมอเราพูดทั้งน้ำตาค่ะพอเราพูดจบสิ่งที่ควรจะได้รับคือคำปลอบใจเเต่ไม่ใช่ค่ะ เลิกเเล้ลุกขึ้นมาวินาทีนั้น อ้าวที่กูเหนื่อยจะตายกูเหรอวะ เราจิกมือตัวเองจนเลือดออกมาเยิะมากเม่กับน้องเราขำค่ะ วินาทีนั้นไม่ไหวเเล้วเรารีบขึ้นห้องมาร้องไห้ กี๊ดในใจคิดอยากตายทำไมว่ะ เหนื่อยเเล้วนะเราป่วยไม่เคยมีใครสนใจไม่เคยเลยชีวิตเราคนที่ปรึกษาได้มีเเค่เพื่อนพ่อเเม่คือสิ่งที่เราโคตรจะไม่สบายใจเวลาาอยู่ด้วย เหนื่อยกับการทำตัวเข้มเเข้ง หลอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เปิดอกคุยเเล้วสิ่งที่ตามมาคือคำด่า เราควรหาทางออกยังไงคะ