มีใครรู้สึกอยากร้องไห้กับประโยค "ก็ลูกคนเดียวนิ" บ้าง

เวลาเพื่อนเราพูด "ก็ลูกคนเดียวนิ พ่อแม่ตามใจ อยากได้อะไรก็ได้ " เราพยายามอดทนไม่เถียงเพราะไม่รู้จะเรียบเรียงคำและสิ่งที่เราเจออยู่ทุกวันให้มันรับรู้อย่างไร
พื้นฐานเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดอธิบายเพราะเคยพูดไปแล้วก็ไม่มีใครรับรู้สิ่งที่เรารู้สึกอยู่ดี มีอยู่วันนึงเราบ่นว่า "เหนื่อย" เพื่อนมันก็บอกว่า มันจะเหนื่อยอะไรนักว่ะลูกคนเดียวนะ อยากตอกกลับไปมากว่า เป็นกูมันก็เหนื่อยเหมือนกันภายนอกดูเมือนบ้านมี
ความสุขอ่ะลูกคนเดียวพ่อแม่ตามใจพ่อแม่หนุนหลัง ถ้าไม่ใช่คนในบ้านจะไปรู้อะไร
กับบ้านมาพ่อแม่นั่งกินเหล้ากินเบียร์
โดนด่าทุกวัน โดนกดดันเรื่องเรียน
คือเราต้องเจ็บปวดกับไอ้ประโยค ลูกคนเดียวมันสบายอยู่แล้ว ไปอีกนานแค่ไหน เคยคิดบางไหมว่าลูกคนเดียวก็โดนแรงกดดันพอๆกับคนอื่นๆอ่ะ ไม่เคยมีอะไรสบายแบบที่คนอื่นคิด ใช้ชีวิตอยู่ในกรอบถูกตีกรอบตั้งแต่เด็กจนโต เอาอะไรมาสบาย
ได้แต่กลับมาร้องไห้กับตัวเองเงียบๆคนเดียว