มีใครเจอเรื่องแย่กว่านี้อีกใหม เลิกกับแฟนวันที่4 อีก6วันแม่ก็เสีย ทำใจเรื่องแม่ไม่ได้เลย อยากได้แนวทางการเยียวยาจิตใจ

เราอายุ 22 ปี ชีวิตตอนนี้แย่มาก เมื่อเดือนที่แล้วเราเลิกกับแฟนวันที่4 เป็นธรรมดาของวัยรุ่นที่จะต้องร้องไห้เสียใจ อกหัก ซึ่งเราหนักมาก ข้าวปลาไม่กินมา 3 วัน เราอยู่ห้อง ส่วนแม่อยู่บ้านกับพี่ชาย แม่ก็ป่วย ไม่ค่อยกินข้าว เราซื้อไปให้ทุกเย็นก็ไม่ค่อยกิน ทุกครั้งที่ไปหาแม่ไม่เคยเศร้าให้แม่ได้รู้เลย ทำตัวปกติตลอด พอขี่รถกลับห้องเท่านั้นร่ะ ร้องไห้ตั้งแต่บ้านแม่จนถึงหอตัวเอง แต่ก็คิดว่าอาการแบบนี้เดี๋ยวก็คงหาย เรายังมีแม่ คนที่รักเรามากที่สุดก็คือแม่ แต่แล้วเราก็โชคร้าย วันที่ 9 แม่เข้ารพ.มันเป็นเหตุการณ์ที่เราไม่ได้ตั้งตัวมาตั้งแต่แรก  แม่เสียเช้าวันที่ 10 ทุกอย่างในชีวิตมันพังสลายไปหมด เข้าใจคำว่าใจจะขาดเลย ได้แต่คิดว่ามันไม่จริง คิดแต่ว่าเราฝัน เราไม่เหลือใครเลย พ่อเราเสียตั้งแต่ ป.5 ทุกวันนี้เราตัวคนเดียวแบบแท้จริงเลย ผ่านมา 1 เดือนแล้ว ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ใหน​ใจถึงจะเข้มแข็งขึ้นกับเรื่องนี้ กับการที่ต้องยอมรับว่าแม่ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว​ ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆว่าแม่ไปพักผ่อน​ แต่การพักผ่อนครั้งนี้จะนานมากแบบไม่มีวันกลับ​ ช่วงเวลาที่แย่ที่สุดจะเป็นช่วงเวลาอยู่คนเดียว เวลาไปในที่ที่เคยไปด้วยกัน เวลาที่เคยมีความสุขด้วยกัน "ทำไมถึงทิ้งให้หนูอยู่คนเดียว" "ทำไมไม่รอดูความสำเร็จหนู" "ทำไมไม่รักษาสัญญาที่บอกว่าจะไปทะเลกับวัดสวยๆด้วยกัน" "ทำไมถึงไปจากหนูแบบนี้" คำถามมีมากมายแต่คนตอบไม่อยู่แล้ว​ ทุกวันนี้อยู่แบบไร้จุดหมาย​ ชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น​ ได้แต่บอกตัวเองให้สู้​ ให้เข้มแข็ง​ อย่าอ่อนแอ​ ต้องอยู่เพื่อคนที่ยังอยู่​ ต้องยอมรับความจริง​ แม้ความจริงจะทำให้ใจสลายและทรมานมากขนาดนี้ก็ตาม​😢💔   ไปข้างนอกพอโอเค พอกลับหอมา ทุกอย่างมีแต่ความเงียบ เห็นข้าวของแม่ ยาของแม่ที่ยังอยู่ในห้อง มันปวดหัวใจจี๊ด รูปในโทรศัพท์ที่ยังเป็นรูปของแม่ ทุกอย่างเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน ใช้ชีวิตทุกวันนี้ เหมือนผีเดินได้ ความสุขมี แต่ไม่สุด ไปไหนก็คิดถึงแม่ เพราะเคยวางแผนจะพาแม่เที่ยว​ บางที่​ ที่เคยไปด้วยกันมันเยอะมาก​ ไปที่ไหนๆก็นึกถึงเหตุการณ์​เก่าๆที่เคยอยู่กับแม่ได้​ เคยบอกจะพาแกไปหลายที่มาก​ บอกแกรอหนูก่อนนะแม่​ เดี๋ยวมีทุกอย่างหนูจะพาไปทุกที่เลย​ แต่ตอนนี้ไม่มีโอกาสแล้ว แม่ไม่อยู่ให้เราพาไปแล้ว​ เวลาคิดถึงก็โทรหาและไปหาไม่ได้อีกแล้ว​ ไปทำบุญ ฟังพระ นั่งคุยกับพี่ที่ทำงาน ไม่ทำให้ความคิดถึงที่มีน้อยลงเลย มันทรมานใจนะ​ คิดถึงแม่มากๆ ไม่มีจุดหมาย ไม่รู้จะทำไปเพื่อใคร ไม่รู้จะทำใจอย่างไร มันท้อไปหมด​ ทุกวันนี้หลังเลิกงานกลับถึงห้องร้องไห้ทุกวัน  ร้องทุกเย็นและทุกเช้า คงทำอะไรไม่ได้แล้วนอกจากใส่บาตรตอนเช้าทุกวัน ทุกปัญหามันดูเล็กไปหมดเลยรวมถึงเรื่องที่เลิกกับแฟนด้วย พอมาเจอเรื่องแม่มันเทียบกันไม่ได้เลยสักนิดเดียว เมื่อไหร่จะทำใจได้สักที😢😭😭💔 พอจะมีแนวทางแก้ใหม  หรือเราต้องไปหาหมอจิตเวช??