เคยรู้สึกเหมือนเป็นแกะดำในครอบครัวไหม?

เราเป็นลูกคนเดียวอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็กๆแล้วเราก็ไม่ติดอะไรคิดว่าเป็นแม่แท้ๆเลยไม่ติดจิงๆค่ะ คือรักแม่ด้วยนับถือและเคารพมากๆแต่เราไม่เข้าใจเลยว่าเราทำอะไรผิดคือมันทุกอย่างเลยนะเราจะยกเรื่องเล็กๆให้ดูเช่นที่บ้านซื้อขนมมาเยอะแยะเราก็อยากกินบ้างเราเลยกินพอแม่รู้แม่จะด่าเราแต่อย่าพึ่งคิดว่าเราเป็นคนขี้น้อยใจนะเราเป็นคนมีเหตุผลด้วยซ้ำแต่เรารู้สึกว่าการที่แม่มาด่าตลอดเวลากินของอะไรในมันไม่ใช่อ่ะเราแค่กินนมที่ซื้อมาน้ำชาโค๊ก,หรืออะไรต่างแม่ต้องมาด่าอ่ะแล้วมาด่าว่า"ใครซื้อมาให้-"คือนี่ในบ้านนะทำไมเรากินไม่ได้ล่ะแล้วทำไมชอบพูดกูแรงๆใส่คือพูดบ่อยมากชอบเรื่องเราว่าอีด้วยคือมันใช่หรอคือจำความได้ก็เรื่องอีมากตลอดอ่ะ

แล้วบางทีแม่จะมาบอกว่าขนมกินได้นะไม่ได้หวงจะพูดตอนเราซื้อขอฃข้างนอกมากินอ่ะจบอกว่าของที่บ้านก้มีทำไมไม่กินแล้วชอบพูดตอนพ่ออยุ่ คืองงปะพอกินก็มาด่าพอไม่กินก็ด่าคือทำตัวไม่ถูกเลยอ่ะนี่แค่เรื่องเดียวนะแต่เรื่องอื่นอีกอาะเรื่องเรียนความคิดการใช้ชีวิตการลองผิดลองถูกการคบเพื่อนการกินการนอนคือโดนด่าทุกอย่างมันคือด่านะไม่ใช่บ่นเราแยกได้คือมันทำให้ไม่กล้าจะทำอะไรเลยอ่ะเหมือนมีชีวิตเพื่อทำตามคำสั่งทุกอย่าง

แล้วมีอีกอย่างมีช่วงนึงของชีวิตทะเลาะกับเพื่อนหนักมากแต่กลับเอามาปรึกษาพ่อกับแม่ไม่ได้อ่ะมันโคตรรุ้สึกเลนอ่ะว่ามันตัวคนเดียวมากขนสดเครียดุสุดเศร้าสุดกลับพูดกับคนในบ้านไม่ได้เลยอ่ะอึดอัดสุดๆเคยมีช่วงนึงเคยคิดจะฆ่าตัวตายเข้าใจความรุ้สึกคนที่ฆ่าตัวตายเลยอ่ะมันตันมากไม่มีทางออกไม่มีคนรับฟังเหมือนมันไม่มีทางเดินชีวิตแล้วอ่ะขนาดคนในครอบครัวยังพึ่งไม่ได้มันก็ไม่รุ้จะไปพึ่งใครแล้วอ่ะแค่อยากมีส่วนร่วมกับที่บ้านบ้างอยากมีตัวตนอ่ะโคตรยากอ่ะ อาจจะงงๆนะพิมไปร้องไปขอโทษที่มาทำอะไรไร้สาระแต่ขอบคุณที่เปิดโอกาศให้เข้ามาระบายความในใจ ขอบคุณพันทิปแล้วก็ขอบคุณคนที่จะเข้าใจเราด้วย