ช่างกะไรใจจืดไม่ยืดยืน
นางสะอื้นอ้าปากจนรากเรอ
ด้วยแรงน้อยถอยทบสลบหลับ
แล้วก็ลับพลิกฟื้นตื่นเผยอ
ร้องเรียกลูกผัวเฟือนเหมือนละเมอ
ไม่เห็นเธอทอดกายดังวายปราณ
ระกำอกหมกมุ่นหุนพิโรธ
กำลังโกรธกลับแรงกำแหงหาญ
ประหลาดใจใครหนอมาก่อการ
ช่างคิดอ่านเอาคู่ของกูไป
ศิลานี้ที่มนุษย์จะเปิดนั้น
สักหมื่นพันก็ไม่อาจจะหวาดไหว
ยักขินีผีสางหรืออย่างไร
มาพาไปไม่เกรงข่มเหงกู
พลางรำพึ่งถึงจะไปไม่ไกลนัก
จะตามหักคอกินเหมือนชิ้นหมู
โมโหหุนผลุนออกนอกประตู
เที่ยวตามดูรอยลงในคงคา
กระโดดโครมโถมว่ายสายสมุทร
อุตลุดดำต้นเที่ยวค้นหา
#มันเป็นกลอนนะคะ
ช่วยแปลกลอนบทนี้หน่อยค่ะ(พระอภัยมณี)