คือ... เราชอบเพื่อนในห้องคนนึง...
ถามว่าทำไมถึงชอบ คำตอบ คือ ไม่รู้ค่ะ(555) เพราะเค้าหล่อมั้ย//ไม่ เรียนเก่งหรอ//เราเกรดดีกว่าซะอีก
ดูเป็นคนนิ่งๆด้วย(จริงๆเราไม่ชอบคนนิ่งๆ มันดูหยิ่งอะค่ะ) แต่จุดเริ่มต้นก็มาจาก..
ต้องย้อนไปตอนม.1 เทอม 1 คือ เรามีคนที่ชอบตอนที่อยู่รร.เก่า และยอมรับว่า ตัดใจไม่ได้(ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เป็นแค่เพื่อนร่วมห้อง) แต่เราก็พยายามลืมนะ จนตอนจับเวร เราเลือกเวรไม่ทัน(เพราะเราช้า จนเพื่อนเราไปอยู่วันพฤหัส จริงๆก็กะจะอยู่วันนี้เหมือนกัน) ทำให้เราได้อยู่วันจันทร์แทน ซึ่ง!! ในเวรดันมีแต่ผู้ชาย//ซวยจริงๆเล้ยยย
แล้วที่นี้ ประเด็นต่อไปคือ เราเป็นหัวหน้าห้อง กลายเป็นว่า ทุกอย่างมาลงที่เราหมดเลย (เค้ามาช่วยหรอ?? เปล่าเลย) และที่พีคยิ่งกว่า เวรมี 8 คน เป็นนักฟุตบอล(หรือฟุตซอลก็ไม่รู้) ไป 3 คน วงโยอีก 1 คน ทำให้ในเวรมันเหลือแค่ 4 คน มีเรา,เค้า และเพื่อนเค้าอีก 2 คน ตอนแรก คือ ระแวงมาก(555) แต่หลังๆก็ปรับตัวได้นะ ด้วยเป็นคนชอบแกล้งคนอื่น//นิสัยไม่ดี!! เราก็ไปแกล้งเค้า ปรากฏว่า รีแอค คือ นิ่ง... แต่ก็บ่นนิดหน่อยนะ
ส่วนตัว คือ สนุกดีว่ะ!!(แต่ก็กลัวเค้าต่อยเอาเหมือนกัน) ก็เลยเล่นไปเล่นมา จนคิดว่า สนิทพอสมควร(ในความคิดเราอ่ะนะ55)
นั่นล่ะ สักพักกลายเป็นว่าเริ่มรู้สึกดี ก็เลยคิดว่าชอบเค้า แล้วเวลาก็ผ่านไป
จน ม.1 เทอม 2 ทุกอย่างก็ยังปกติดี จนกระทั่ง... ช่วงกีฬาสี เพราะว่าพี่ๆที่รร.บังคับให้ม.1 ซึ่งมี 2 ห้อง ขึ้นสแตนทั้งหมด อยู่มาวันหนึ่ง ตอนกลับบ้าน เพื่อนมันสงสัยถามว่า "แกชอบใคร" เราก็ดันบ้าจี้ตอบไปว่า "ตอนกลับบ้านเดี๋ยวบอก" พอตอนเย็นเดินกลับกับเพื่อนสุดท้ายก็เลยบอกไปว่า ชอบคนๆนี้ (ทุกคนเป็นเพื่อนห้องเดียวกันหมดเลย)
แล้วเพื่อนคนนั้นก็มาบอกว่า เอาไปบอกเจ้าตัวแล้วนะ คือ เราไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่โกรธนะ
(สรุปว่าก็ไม่รู้ว่าบอกไปจริงๆรึเปล่า เพราะไม่ได้ถาม) 2-3 วันต่อมา เราเลยตัดสินใจไปบอกชอบคนๆนั้น
แต่เรารีบก็เลยรีบบอกรีบกลับ ไปๆมาๆ
รู้กันทั้งห้องเฉยเลย(!?) เราเลยไม่ค่อยสนใจเรื่องนั้นไป แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับเค้ามันรู้สึกได้ว่าเปลี่ยนไป(ก็ไม่รู้ว่ามโนเอารึป่าวแต่มันรู้สึกได้ว่าไม่เหมือนเดิม) คือ เหมือนคุยกันน้อยลง แต่ไม่ใช่ไม่คุยเลยนะ แล้วเราเองก็เริ่มทำตัวนิ่งๆใส่เค้าไปด้วยแหละ แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาจนม.2 (ปัจจุบัน ม.2 เทอม 1) จำได้ว่า วันแรกไม่คุยกันเลย ทั้งๆที่นั่งใกล้ๆกัน
ปัจจุบันก็กลับไปเป็นเหมือน ตอนม.1 เทอม 2 นะ ล่าสุดย้ายไปนั่งข้างเค้าละค่ะ แต่คนละแถว.... เพราะเพื่อนแถวข้างหลัง"รำคาญ"ที่เรากับเพื่อนในกลุ่มร้องเพลงเสียงดัง
คือ เราไม่รู้ว่าเราควรจะไปถามเค้าตรงๆดีมั้ย?? ว่าคิดยังไงกับเรา(เพราะเราก็คิดว่าเค้าไม่ได้ชอบเราแน่ๆ ตอนเวลาเพื่อนเค้าแซว เค้าก็จะแบบ "พ่อง" ไรงี้อะค่ะ) แต่เค้าก็ไม่เคยพูดว่าไม่ได้ชอบเรา(อาจจะเคยแต่เราไม่รู้นี่นา) ว่าง่ายๆคือ ไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยอะ มีเพื่อนถามว่า เราเขินมั้ยที่นั่งใกล้เค้า เราตอบว่าไม่//ไม่เขินจริงๆนะ คือ ตอนนี้ เราเสียใจนะคะ แต่ก็ไม่อยากลืม(ย้อนแย้งเว่อร์ๆ) มันลืมไม่ลงอะค่ะ แต่เราก็มีอารมณ์ที่อยากจะตบเค้าเวลารำคาญ(ตามประสาคนขี้หงุดหงิด555)
ไม่ใช่แบบ "ชั้นชอบเธอ เธอน่ารักที่สุด ไม่เคยโกรธ ไม่เคยหงุดหงิดใส่" แต่เราคือแบบ เปิดเผยตัวตนอะ หงุดหงิดก็คือหงุดหงิด (เคยบอกให้เค้าเงียบเพราะหงุดหงิดอยู่ด้วยนะ555) เศร้าก็คือเศร้า (ร้องไห้ให้เห็นเลย) วันนี้เลยถามเพื่อนว่า คิดว่ากูชอบมัน(คนที่เราชอบ)จริงๆ
ปะวะ?? มันก็ตอบว่า puppy love ไรซักอย่างของมัน แต่เราคิดว่าไม่ใช่ เราคิดว่า น่าจะเป็นกลไกทางจิตใจอะไรซักอย่างของเราเองนี่แหละ เพราะว่าคนที่เราชอบและเคยชอบ ก็คือ ต้องรู้จัก,ต้องเคยคุย(และบ่อยพอสมควร) และที่น่าตลกก็คือ เป็นเพื่อนห้องเดียวกันหมดเลย!!(ตั้งแต่ประถมยันตอนนี้) สุดท้ายเลยอยากให้ทุกคนช่วยตอบหน่อยว่า มันเป็นการ"ชอบ"จริงๆ หรือ เป็นแค่การหาที่ยึดเหนี่ยวอะไรสักอย่างของเราเฉยๆกันแน่คะ??
ชอบเพื่อนในห้อง
ถามว่าทำไมถึงชอบ คำตอบ คือ ไม่รู้ค่ะ(555) เพราะเค้าหล่อมั้ย//ไม่ เรียนเก่งหรอ//เราเกรดดีกว่าซะอีก
ดูเป็นคนนิ่งๆด้วย(จริงๆเราไม่ชอบคนนิ่งๆ มันดูหยิ่งอะค่ะ) แต่จุดเริ่มต้นก็มาจาก..
ต้องย้อนไปตอนม.1 เทอม 1 คือ เรามีคนที่ชอบตอนที่อยู่รร.เก่า และยอมรับว่า ตัดใจไม่ได้(ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน เป็นแค่เพื่อนร่วมห้อง) แต่เราก็พยายามลืมนะ จนตอนจับเวร เราเลือกเวรไม่ทัน(เพราะเราช้า จนเพื่อนเราไปอยู่วันพฤหัส จริงๆก็กะจะอยู่วันนี้เหมือนกัน) ทำให้เราได้อยู่วันจันทร์แทน ซึ่ง!! ในเวรดันมีแต่ผู้ชาย//ซวยจริงๆเล้ยยย
แล้วที่นี้ ประเด็นต่อไปคือ เราเป็นหัวหน้าห้อง กลายเป็นว่า ทุกอย่างมาลงที่เราหมดเลย (เค้ามาช่วยหรอ?? เปล่าเลย) และที่พีคยิ่งกว่า เวรมี 8 คน เป็นนักฟุตบอล(หรือฟุตซอลก็ไม่รู้) ไป 3 คน วงโยอีก 1 คน ทำให้ในเวรมันเหลือแค่ 4 คน มีเรา,เค้า และเพื่อนเค้าอีก 2 คน ตอนแรก คือ ระแวงมาก(555) แต่หลังๆก็ปรับตัวได้นะ ด้วยเป็นคนชอบแกล้งคนอื่น//นิสัยไม่ดี!! เราก็ไปแกล้งเค้า ปรากฏว่า รีแอค คือ นิ่ง... แต่ก็บ่นนิดหน่อยนะ
ส่วนตัว คือ สนุกดีว่ะ!!(แต่ก็กลัวเค้าต่อยเอาเหมือนกัน) ก็เลยเล่นไปเล่นมา จนคิดว่า สนิทพอสมควร(ในความคิดเราอ่ะนะ55)
นั่นล่ะ สักพักกลายเป็นว่าเริ่มรู้สึกดี ก็เลยคิดว่าชอบเค้า แล้วเวลาก็ผ่านไป
จน ม.1 เทอม 2 ทุกอย่างก็ยังปกติดี จนกระทั่ง... ช่วงกีฬาสี เพราะว่าพี่ๆที่รร.บังคับให้ม.1 ซึ่งมี 2 ห้อง ขึ้นสแตนทั้งหมด อยู่มาวันหนึ่ง ตอนกลับบ้าน เพื่อนมันสงสัยถามว่า "แกชอบใคร" เราก็ดันบ้าจี้ตอบไปว่า "ตอนกลับบ้านเดี๋ยวบอก" พอตอนเย็นเดินกลับกับเพื่อนสุดท้ายก็เลยบอกไปว่า ชอบคนๆนี้ (ทุกคนเป็นเพื่อนห้องเดียวกันหมดเลย)
แล้วเพื่อนคนนั้นก็มาบอกว่า เอาไปบอกเจ้าตัวแล้วนะ คือ เราไม่พอใจเท่าไหร่ แต่ก็ไม่โกรธนะ
(สรุปว่าก็ไม่รู้ว่าบอกไปจริงๆรึเปล่า เพราะไม่ได้ถาม) 2-3 วันต่อมา เราเลยตัดสินใจไปบอกชอบคนๆนั้น
แต่เรารีบก็เลยรีบบอกรีบกลับ ไปๆมาๆ
รู้กันทั้งห้องเฉยเลย(!?) เราเลยไม่ค่อยสนใจเรื่องนั้นไป แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับเค้ามันรู้สึกได้ว่าเปลี่ยนไป(ก็ไม่รู้ว่ามโนเอารึป่าวแต่มันรู้สึกได้ว่าไม่เหมือนเดิม) คือ เหมือนคุยกันน้อยลง แต่ไม่ใช่ไม่คุยเลยนะ แล้วเราเองก็เริ่มทำตัวนิ่งๆใส่เค้าไปด้วยแหละ แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาจนม.2 (ปัจจุบัน ม.2 เทอม 1) จำได้ว่า วันแรกไม่คุยกันเลย ทั้งๆที่นั่งใกล้ๆกัน
ปัจจุบันก็กลับไปเป็นเหมือน ตอนม.1 เทอม 2 นะ ล่าสุดย้ายไปนั่งข้างเค้าละค่ะ แต่คนละแถว.... เพราะเพื่อนแถวข้างหลัง"รำคาญ"ที่เรากับเพื่อนในกลุ่มร้องเพลงเสียงดัง
คือ เราไม่รู้ว่าเราควรจะไปถามเค้าตรงๆดีมั้ย?? ว่าคิดยังไงกับเรา(เพราะเราก็คิดว่าเค้าไม่ได้ชอบเราแน่ๆ ตอนเวลาเพื่อนเค้าแซว เค้าก็จะแบบ "พ่อง" ไรงี้อะค่ะ) แต่เค้าก็ไม่เคยพูดว่าไม่ได้ชอบเรา(อาจจะเคยแต่เราไม่รู้นี่นา) ว่าง่ายๆคือ ไม่สนใจเรื่องพวกนี้เลยอะ มีเพื่อนถามว่า เราเขินมั้ยที่นั่งใกล้เค้า เราตอบว่าไม่//ไม่เขินจริงๆนะ คือ ตอนนี้ เราเสียใจนะคะ แต่ก็ไม่อยากลืม(ย้อนแย้งเว่อร์ๆ) มันลืมไม่ลงอะค่ะ แต่เราก็มีอารมณ์ที่อยากจะตบเค้าเวลารำคาญ(ตามประสาคนขี้หงุดหงิด555)
ไม่ใช่แบบ "ชั้นชอบเธอ เธอน่ารักที่สุด ไม่เคยโกรธ ไม่เคยหงุดหงิดใส่" แต่เราคือแบบ เปิดเผยตัวตนอะ หงุดหงิดก็คือหงุดหงิด (เคยบอกให้เค้าเงียบเพราะหงุดหงิดอยู่ด้วยนะ555) เศร้าก็คือเศร้า (ร้องไห้ให้เห็นเลย) วันนี้เลยถามเพื่อนว่า คิดว่ากูชอบมัน(คนที่เราชอบ)จริงๆ
ปะวะ?? มันก็ตอบว่า puppy love ไรซักอย่างของมัน แต่เราคิดว่าไม่ใช่ เราคิดว่า น่าจะเป็นกลไกทางจิตใจอะไรซักอย่างของเราเองนี่แหละ เพราะว่าคนที่เราชอบและเคยชอบ ก็คือ ต้องรู้จัก,ต้องเคยคุย(และบ่อยพอสมควร) และที่น่าตลกก็คือ เป็นเพื่อนห้องเดียวกันหมดเลย!!(ตั้งแต่ประถมยันตอนนี้) สุดท้ายเลยอยากให้ทุกคนช่วยตอบหน่อยว่า มันเป็นการ"ชอบ"จริงๆ หรือ เป็นแค่การหาที่ยึดเหนี่ยวอะไรสักอย่างของเราเฉยๆกันแน่คะ??