ทำไมต้องตั้งฐานไว้ที่ กาย เวทนา จิต ธรรม?

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๗ สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค ว่าด้วย “การหลุดพ้นแห่งจิต” ดูกรภิกษุทั้งหลาย ถ้าจิตของภิกษุคลายกำหนัดแล้วจากรูปธาตุ หลุดพ้นแล้ว จากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่ถือมั่น. ถ้าจิตของ

โคตรภูญาณ การเปลี่ยนผ่านของจิตจากโลกียะสู่โลกุตตระ ในพระสูตรใช้ถ้อยคำซ้ำๆ เพื่อเน้นความหมาย ดังนี้ ครอบงำ (ปหาน/วิชย): เช่น ครอบงำความเศร้าโศก ความรำพัน ความคับแค้นใจ และสังขารนิมิตภายนอก แล่นไป (

พระพุทธเจ้าตรัสว่า “สมาธิภาวนา” หรือการฝึกสมาธินั้น มีอยู่ ๔ แบบ แต่ละแบบให้ผลต่างกัน ขึ้นอยู่กับจุดมุ่งหมายของผู้ปฏิบัติ 1. สมาธิเพื่อความสุขในปัจจุบัน คือ สมาธิที่ทำให้ใจสงบเป็นสุขได้

“อรูปฌาน” แปลว่า “สมาธิที่ไม่อิงรูป” เป็นภาวะที่จิตละเอียดจนไม่รับรู้ร่างกาย รูป เสียง กลิ่น รส หรือสัมผัสอีกต่อไป อรูปฌาน 4 คือ ผู้มีจิตตั้งมั่นในสมาธิขั้นสูงสุด จนไม่มีร่างก

อรรถกถาวัตถูปมสูตร แสดงไว้ว่า พระโสดาบัน แม้จะละกิเลสเบิ้องต้นได้แล้ว แต่ยังเหลือกิเลสที่ให้มรรคชั้นสูงประหารอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มานะ และยังมีอติมานะอีก ทั้งที่ความจริง การมองเห็นว่า เราเป็นรูป รู