สวัสดีครับก่อนอื่นผมบอกเลยว่าเป็นการเขียนครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้าย

ผมเป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่งทำงานไปวันๆเช้ามาทำงานเที่ยงพักทานข้าวเย็นกลับ จนมาวันหนึ่งวิถีชีวิตผมได้เปลี่ยนไป

เมื่อผมได้พบกันรอยยิ้มของเธอ(ผมไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไรผมแทนว่าเป็นน้องผักเพราะเธอคล้ายน้องผักขมbnk เชี้ยคนอย่างกูดูbnk ด้วยไม่เข้ากับหน้าตาเลยแซวตัวเอง) 

ยิ้มของน้องผักในวันนั้นทำให้ผมตกอยู่ในภวังค์(เพลงเวทมนต์GTK คลอมาเบาๆ) จนเผลอพูดออกไปว่าน่ารักจัง(ระยะแบบใกล้มากไม่รู้น้องผักจะได้ยินหรือเปล่า? ผมเป็นประเภทที่คิดอะไรในใจต้องเผลอพูดออกมาตลอด) 

จากนั้นรอยยิ้มของน้องผักก็ติดอยู่ในหัวของผมตลอดเวลา. ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ที่ไหนก็ตามผมจะคิดถึงรอยยิ้มนั้นเสมอจนมันทำให้ผมอยากจะเจอน้องผักมากขึ้น

ตอนเช้าผมจะจอดรถรอดูน้องผักเสมอว่ามาตอนไหนจอดรถตรงไหนหรือไปเดินวนเวียนในร้านสะดวกซื้อที่น้องผักเข้าประจำเพื่อจะได้เห็นหน้า

ตอนเที่ยงผมก็จะมองหาว่าน้องผักทานข้าวที่ไหนไปกับใคร  ทานข้าวเสร็จผมก็จะทำเหมือนเดิมไปเดินวนเวียนในร้านสะดวกซื้อเพื่อเห็นหน้าของน้องผัก

ตอนเย็นผมก็จะรอที่จอดรถเพื่อดูว่าน้องผักกลับตอนไหนกลับกับใครเป็นอย่างนี้อยู่นาน( เหมือนโรคจิตตามติดชีวิตน้องผัก5555) 

เราเริ่มเจอกันมากขึ้นและเราเริ่มส่งยิ้มให้กันและกันทำให้ผมอยากรู้จักน้องผักมากขึ้นแต่ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้ผมไม่กล้าทำความรู้จักเธอมากกว่านี้ทำให้ได้แต่ยิ้มน้องผักเรื่อยมา

แล้ววันที่รอยยิ้มนั้นจะหายไปตลอดกาล เป็นวันศุกร์ที่เหมือนจะมีความสุขครับเราจอดรถข้างๆกันและเปิดกระจกยิ้มให้กันสักพักใหญ่(เอาซะเขิลเลย เพลงเวทมนต์ คลอมาอีกครั้ง)

แล้วผมก็ขับรถออกมาโดยมีน้องผักขับตามหลังมาพอถึงทางออกผมเปิดกระจกปลดล็อกประตูเพื่อให้แฟนผมขึ้นรถ(นี่แหละครับสาเหตุที่ผมไมกล้าไปทำความรู้จักน้องผัก)

จากนั้นน้องผักก็ขับรถแซงผมไปอย่างรวดเร็วและนั่นทำให้ผมไม่ค่อยได้เจอน้องผักอีกเลย
 
แต่ภาพรอยยิ้มของน้องผักตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้ายจะอยู่ในใจผมตลอดไป

หลายคนอาจมองว่าเป็นคนไม่ดีเป็นคนหลายใจ?ใช่ครับผมยอมรับผมมองว่าการที่เรารักหรือมีความรู้สึกดีๆให้กับคนอื่นมันก็เป็นเรื่องดีๆตราบใดที่เรายังอยู่ในกรอบที่ดีที่ควร 

สุดท้ายอยากบอกน้องผักความรู้สึกดีๆที่มีให้จะอยู่ตลอดไปและอยากบอกน้องผักว่าขับรถช้าๆหน่อยเป็นห่วงครับ