ในวัยเยาว์การจัดพานไหว้ครูของเด็กๆเป็นเรื่องสนุกเบิกบานของเพื่อนนักเรียน
มาระดมช่วยกันหาดอกรักขาว รักม่วง ดอกมะเขือ ดอกบานไม่รู้โรยสีขาว
สีชมพูเข้ม และดอกไม้หอมอีกหลายชนิดมาออกแบบจัดพานไหว้ครูอย่างเอิกเกริก ทุกห้องเรียน เด็กๆต่างสุมหัวรุมช่วยกันเต็มสามารถ
เป็นโมงยามแสนสนุกของพวกเรา-เด็กๆเมื่อหลายสิบปีก่อนกันมากๆ

แต่ครั้นดิฉันเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
เป็นเด็กทำงานกิจกรรมนักศึกษา ที่เรียกกันในยุคดิฉันว่า “แอคติวิสต์”
อยู่ในสภานักศึกษา-องค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์(อมธ.)
ช่วงก่อนปีพ.ศ.๒๕๓๐ ดิฉันไม่เคยเข้าร่วมพิธีไหว้ครูสักครั้ง ไม่สนใจใดๆด้วยซ้ำ จำได้เลาๆว่ามีรุ่นพี่นายกฯอมธ.
ขึ้นไปอ่านแถลงการณ์ต่อต้านพิธีไหว้ครูในหอประชุมใหญ่ธรรมศาสตร์
ในวันไหว้ครูนั้นแหละ จนเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา
แต่เหตุการณ์ครั้งนั้นจะจบลงอย่างไร ดิฉันจำไม่ได้แล้ว เพราะไม่ใส่ใจ
ถือว่า ไม่ใช่เรื่องใดๆ ของเรา หรือของเพื่อนเรา

ครั้นมาเรียนปริญญาโท ทางด้านจารึกภาษาไทย คณะโบราณคดี
มหาวิทยาลัยศิลปากร ปีแรกของการศึกษา
ดิฉันก็ไม่ไปเข้าร่วมพิธีไหว้ครูของภาควิชา ด้วยสาเหตุง่ายๆ
คือไม่สบอารมณ์กับรุ่นพี่ปากเสียบางคน จนอยาก “กวนตีน” และไม่อยากยุ่งยากกับชีวิต ด้วยความตั้งใจว่า
ดิฉันจะตั้งใจเรียนหนังสือให้ดีที่สุด และนำวิชาความรู้มาใช้ให้เกิดคุณค่ามากที่สุด เพื่อเป็นการ “สักการะ”
ครูทางด้านอักษรโบราณ อย่างเต็มหัวจิตหัวใจด้วยความเคารพ

ขอกราบบูชาด้วยวิธีการนี้เถิด
แต่จะให้ไปนั่งปั้นหน้าอยู่ร่วมพิธีกับคนที่เหม็นขี้หน้า ขอไม่เอาด้วย
ไว้ท่านๆเหล่านั้นจบคอร์สเวิร์คออกไปเมื่อใดแล้ว
ดิฉันค่อยไปเข้าพิธีไหว้ครูของชาวศิลปากรเถอะน่ะ
https://www.thaipost.net/main/detail/38579

เมื่อรุ่นพี่ปากเป็นพิษบางคนจบคอร์สเวิร์คออกไปแล้ว
ดิฉันก็เดินเข้าไปร่วมพิธีไหว้ครูของภาควิชาภาษาตะวันออก คณะโบราณคดี
ของชาวศิลปากรอย่างเต็มหัวใจ
กราบครูทุกท่านด้วยความนอบน้อมยิ่งในวิชาความรู้ที่ครูบาอาจารย์ค้นหามาสอนศิษย์
ดิฉันเข้าพิธีไหว้ครูของชาวศิลปากรทุกปี จนเรียนจบปริญญาโทมา และเมื่อจบปริญญาโทมาแล้ว
ดิฉันก็ยังไปเข้าร่วมพิธีไหว้ครูของคนเรียนจารึกโบราณ
ม.ศิลปากรอย่างต่อเนื่องอยู่หลายปี อาจจะร่วมสิบปีด้วยกระมัง