สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กอีสานคนนึงที่เติบโตมาแบบอยู่กับแม่แล้วเกเรหน่อย จนเรียนไม่จบ และแม่ให้มาเรียนต่อมัธยมที่บ้านนอก กับยาย ที่เลี้ยงดูมาแต่เด็ก เราผูกพันและรักยายมาก ยายก็รักเรามากนะ แต่ครอบครัเราญาติเเยอะ พี่น้องเยอะแยะไปหมด จนวันนึงเราเริ่มเรียนจบและพิตัวออกมาทำงานที่ กทม. แทบจะไม่ได้กลับบ้านเลย ก็จะมีเมื่ไม่นานมานี่ เรากลับไปทำธุระ และได้แวะหายายแค่ไม่กี่ชม. และก็กลับมากทม. เลย เรารู้ว่าเราผิดที่ไม่ได้ดูแลยายแบบเต็มที่ แต่บ้านที่อีสานเราจะมีญาติ ป้า ลุง น้า อา เยอะแยะเลยที่อยู่บ้าน ดูแลยาย และหลานอีกหลายๆคน จนเหตุการณ์ที่ยายเสีย ก่อนเสียแม่ได้โทรมาบอกว่าอาการยายไม่ดีแล้ว ให้รียกลับกัน ตอนนั้นเราดูวันไว้แล้วจะกลับ จนวันสองวันแม่ทักมาว่า ยายเสียแล้ว นอนหลับไปเลย ญาติก็กลับกันไปงานหมด แต่ก็มีบางส่วนที่ไม่ได้ไป เราไปเกือบคนสุดท้าย พอวันไปถึง ไปถึงดึกเกือบ 3-4 ทุ่ม พอไปเราจุดธูป บอกยายว่ามาส่งแล้วนะ และในขณะนั้น ญาติทั้งนั้นก็ยังคงสรรสันช่วยกันทำอาาหารเตรียมกัน เราก็เดินไปไหว้กับแฟนเราสวัสดี นั่งพูดคุย แต่แล้วสิ่งที่เราตั้งใจมา ตั้งใจมาเผายายกลับพังทนายเพราะคำพูดจาของญาติที่เหน็ดแนมและพูดใส่ เรากลับมานอนที่โรงแรม นอนร้องไห้ และแฟนเราก็กอดคอเรา เราร้องไห้เพราะอึดอัดและเสียใจ จนเราพลาดตัดสินใจ เช้ารุ่งขึ้น ไม่ได้ไปเผายาย เราบาปมากไหม ทุกวันนี้ผ่านมาก็หลายเดือน บาวันเรานอนร้องไห้ที่ไม่ได้ไปงานเผายาย เพราะเราแคร์คำพูดคนอื่น มากกว่าโฟกัสงานศพ เราผิดไปแล้ว เราต้องการ ว่า เราบาปไหม และที่เราไม่ได้ไปเผายายวันจริง ยายรับรู้ไหม ?
ไม่ได้ไปเผายาย เพราะญาติ ญาติพูดจาใส่ จนเราตัดสินใจไม่ไปงาน