ตามหัวข้อเลย การที่เราชอบอยู่คนเดียวมันดูแปลก ดูผิดมนุษย์ขนาดนั้นเลยเหรอ คือตอนแรกก็ไม่สนใจหรอก เราก็เป็นแบบนี้อยู่ตั้งนานแล้ว เราก็รู้ตัวเองนั้นแหละว่า เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ก็เราชอบแบบนี้ มันสงบดี ซึ่งเราก็ไม่เคยคิดว่าเราเป็นคนแปลก เพราะมันก็มีคนอื่นๆอีกเยอะที่introvertเหมือนกัน ซึ่งนั้นแหละ.. จริงๆก็ไม่สนใจอะไรหรอกน่ะ ใครจะมองเรายังไงก็แล้วแต่เขาจะมอง เพราะเราไม่คิดมากเรื่องแบบนั้นอยู่แล้ว ต้องบอกว่าเราเป็นคนไม่สนใจคนอื่นอยู่แล้วดีกว่า
แต่ คือ เราก็ลองมาคิดดูอ่ะ ว่าเราintrovertใช่ม่ะ เราแค่นิสัยไม่เหมือนคนอื่น ถึงแม้ว่าคนประเภทเรามันมีน้อยก็เถอะ คือตอนนี้เราเพิ่งขึ้นม.4 ซึ่งเราก็เพิ่งย้ายมาอยู๋รร.ใหม่ เราต้องเช่าห้องพัก เพราะบ้านอยู่ไกล ยอมรับเลยน่ะว่าที่มาเรียนไกลบ้าน เพราะว่าคิดว่าการที่เราได้ออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวมันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก(รู้น่ะ ว่าต้องมีคนดราม่า) ซึ่งเราคิดว่ามันก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันน่ะ เพราะเราก็ม.ปลายแล้ว ลองออกมาใช้ชีวิตด้วยตนเองดูบ้าง เราย้ายมาจากต่างจังหวัด มาคนเดียว อยู่หอคนเดียว ตอนนี้ก็มาเรียนอยู่ได้เดือนกว่าๆแล้ว ถามว่ามีเพื่อนมั้ย??? ก็มี มีก็แค่เพื่อนตอนไปกินข้าวเที่ยงแค่นั้น เพราะตอนเรียนเราก็ไม่พูดกับใคร ความคิดของเรา เราคิดว่าการออกมาเรียนแบบนี้มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้ายเลย ในความคิดเรา เราคิดแค่ว่า "เราตื่นนอน อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน แล้วก็เรียน ตอนพักเที่ยงเราก็ไปกินข้าว เรากินข้าวกับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องนั่งกับเพื่อนที่สนิทๆเพราะไม่มีเพื่อนสนิท คนที่อยู่ในห้องเดียวกัน ก็เพื่อนกันทั้งนั้นนั่นแหละ หลังจากพักเที่ยงก็เรียนต่อ เสร็จแล้ว ก็เดินกลับหอ อาบน้ำ ทำการบ้าน นอน" เสาร์อาทิตย์ก็ไปเรียนพิเศษ กิจวัตรของเราก็เป็นแบบนี้ทุกวันๆ มันมีแค่ตัวเรา มันไม่ได้มีคนอื่นต้องมาช่วยอะไรเราเลย ถึงแม้ไม่มีเพื่อน เราก็สามารถไปโรงเรียนได้ปกติ
ซึ่งมันก็มีเพื่อนหลายๆคนมาก ที่เขาเห็นว่าอยู่ในห้องแล้วเราไม่ค่อยพูด เราเงียบๆ แล้วชอบมาถามเราว่า เรามาอยู่ยังไง พักอยู่ที่ไหน.. กับใคร เราก็ตอบไปหมด ตามความจริง ใครถามอะไรเราก็ตอบหมดอ่ะ เราไม่ได้เป็นคนเงียบขนาดที่ไม่พูดไม่จา เราก็ตอบไป และเมื่อเราตอบเพื่อนๆพวกนั้นไปน่ะ มันก็แบบ "เห้ย..จริงเหรอ อยู่ได้เหรอ.. ไม่กลัวเหรอ.. ไม่เหงาเหรอ..??" คือ เราก็แบบตอนแรกๆก็จะไม่สนใจ เพราะคิดว่าเพื่อนคนนั้นเค้าคงจะเป็นคนขี้เหงา หรือกลัวผี หรืออะไรก็แล้วแต่แหละซึ่งอาจจะมีเหตุผลของเขา เขาเลยดูตกใจที่เราอยู่คนเดียวได้ แต่นานๆมา มันก็หลายๆคน เกือบครึ่งห้องแล้วแหละที่มาถามเราแบบนี้ ซึ่งปฏิกิริยาของแต่ล่ะคนหลังที่เราตอบไปก็ไม่ต่างกัน เขาถามว่าตอนเรียน เรียนยังไง ถ้าไม่สบายจะทำยังไง แล้วถ้าไม่ได้มาโรงเรียนจะตามงานยังไง มีคนบอกการบ้านมั้ย. เราก็บอกไปว่า "เราตามงานเอาเองทีหลังได้ เราชอบอยู่คนเดียว" แล้วเขาก็มองเราแปลกๆไปเลย เหมือนเขากำลังคิดว่าเราไม่ปกติใช่ไหม
มันหลายคนมากๆแล้วที่ถามแบบนี้ เราก็เลยสงสัยว่า "ทำไมเหรอ เราดูแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ" คือในความคิดของคนทั่วไป ถ้าพูดแบบไม่โลกสวย จะคิดว่า คนโลกส่วนตัวสูงเป็นพวกผิดปกติ ถึงแม้เราจะรู้ว่าเพื่อนๆที่โรงเรียนเขามองเรายังไง แต่เราก็ยังอยากรู้อยู่ดี ว่ามันแปลกมากเหรอ มันแปลกแบบไหน ในสายตาคนอื่นๆเราเป็นยังไงง่ะ โรคจิตเหรอ เราต้องไปหาหมอมั้ย?? หรือยังไง ก็เรารู้ตัวเราดี ถึงแม้เราจะไม่เหมือนคนอื่นๆทั่วไป แต่เราก็ไม่ได้บ้า เรามีสติ มีสมาธิ เราเรียนหนังสือรู้เรื่องกว่าคนที่มีเพื่อนเยอะบางคนอีก เรามั่นใจว่าการที่เราทำตัวแบบนี้ มันไม่ได้มีผลเสียอะไรเลย มันไม่ได้ส่งผลเสียให้คนอื่น และมันก็ไม่ได้ส่งผลเสียให้เรา มันไม่ได้มีใครเสียหาย เราก็ไม่ได้ดูหน้ากลัวขนาดนั้น เราไม่ใช่ผี เรามีสติ เราพูดได้ เราเรียนหนังสือได้ เราสามารถทำกิจกรรมเหมือนกับคนอื่นๆได้ เพียงแค่เราชอบที่จะอยู่ด้วยตนเองแค่นั้น เราปกติดี เราไม่ได้ผิดปกติอะไร
ก็เลยอยากรู้ไง ว่าเราแปลกมากเหรอ??? แค่อยู่คนเดียวว่ามันแปลกเหรอ แปลกแบบไหน ยังไง ในสายตาคนอื่นเขามองเรายังไง...
การชอบใช้ชีวิตคนเดียวมันดูแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ??! คนที่โลกส่วนตัวสูงคือคนผิดปกติในสายตาคนทั่วไปอย่างนั้นเหรอ??
แต่ คือ เราก็ลองมาคิดดูอ่ะ ว่าเราintrovertใช่ม่ะ เราแค่นิสัยไม่เหมือนคนอื่น ถึงแม้ว่าคนประเภทเรามันมีน้อยก็เถอะ คือตอนนี้เราเพิ่งขึ้นม.4 ซึ่งเราก็เพิ่งย้ายมาอยู๋รร.ใหม่ เราต้องเช่าห้องพัก เพราะบ้านอยู่ไกล ยอมรับเลยน่ะว่าที่มาเรียนไกลบ้าน เพราะว่าคิดว่าการที่เราได้ออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวมันเป็นอะไรที่มีความสุขมาก(รู้น่ะ ว่าต้องมีคนดราม่า) ซึ่งเราคิดว่ามันก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันน่ะ เพราะเราก็ม.ปลายแล้ว ลองออกมาใช้ชีวิตด้วยตนเองดูบ้าง เราย้ายมาจากต่างจังหวัด มาคนเดียว อยู่หอคนเดียว ตอนนี้ก็มาเรียนอยู่ได้เดือนกว่าๆแล้ว ถามว่ามีเพื่อนมั้ย??? ก็มี มีก็แค่เพื่อนตอนไปกินข้าวเที่ยงแค่นั้น เพราะตอนเรียนเราก็ไม่พูดกับใคร ความคิดของเรา เราคิดว่าการออกมาเรียนแบบนี้มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้ายเลย ในความคิดเรา เราคิดแค่ว่า "เราตื่นนอน อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน แล้วก็เรียน ตอนพักเที่ยงเราก็ไปกินข้าว เรากินข้าวกับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องนั่งกับเพื่อนที่สนิทๆเพราะไม่มีเพื่อนสนิท คนที่อยู่ในห้องเดียวกัน ก็เพื่อนกันทั้งนั้นนั่นแหละ หลังจากพักเที่ยงก็เรียนต่อ เสร็จแล้ว ก็เดินกลับหอ อาบน้ำ ทำการบ้าน นอน" เสาร์อาทิตย์ก็ไปเรียนพิเศษ กิจวัตรของเราก็เป็นแบบนี้ทุกวันๆ มันมีแค่ตัวเรา มันไม่ได้มีคนอื่นต้องมาช่วยอะไรเราเลย ถึงแม้ไม่มีเพื่อน เราก็สามารถไปโรงเรียนได้ปกติ
ซึ่งมันก็มีเพื่อนหลายๆคนมาก ที่เขาเห็นว่าอยู่ในห้องแล้วเราไม่ค่อยพูด เราเงียบๆ แล้วชอบมาถามเราว่า เรามาอยู่ยังไง พักอยู่ที่ไหน.. กับใคร เราก็ตอบไปหมด ตามความจริง ใครถามอะไรเราก็ตอบหมดอ่ะ เราไม่ได้เป็นคนเงียบขนาดที่ไม่พูดไม่จา เราก็ตอบไป และเมื่อเราตอบเพื่อนๆพวกนั้นไปน่ะ มันก็แบบ "เห้ย..จริงเหรอ อยู่ได้เหรอ.. ไม่กลัวเหรอ.. ไม่เหงาเหรอ..??" คือ เราก็แบบตอนแรกๆก็จะไม่สนใจ เพราะคิดว่าเพื่อนคนนั้นเค้าคงจะเป็นคนขี้เหงา หรือกลัวผี หรืออะไรก็แล้วแต่แหละซึ่งอาจจะมีเหตุผลของเขา เขาเลยดูตกใจที่เราอยู่คนเดียวได้ แต่นานๆมา มันก็หลายๆคน เกือบครึ่งห้องแล้วแหละที่มาถามเราแบบนี้ ซึ่งปฏิกิริยาของแต่ล่ะคนหลังที่เราตอบไปก็ไม่ต่างกัน เขาถามว่าตอนเรียน เรียนยังไง ถ้าไม่สบายจะทำยังไง แล้วถ้าไม่ได้มาโรงเรียนจะตามงานยังไง มีคนบอกการบ้านมั้ย. เราก็บอกไปว่า "เราตามงานเอาเองทีหลังได้ เราชอบอยู่คนเดียว" แล้วเขาก็มองเราแปลกๆไปเลย เหมือนเขากำลังคิดว่าเราไม่ปกติใช่ไหม
มันหลายคนมากๆแล้วที่ถามแบบนี้ เราก็เลยสงสัยว่า "ทำไมเหรอ เราดูแปลกขนาดนั้นเลยเหรอ" คือในความคิดของคนทั่วไป ถ้าพูดแบบไม่โลกสวย จะคิดว่า คนโลกส่วนตัวสูงเป็นพวกผิดปกติ ถึงแม้เราจะรู้ว่าเพื่อนๆที่โรงเรียนเขามองเรายังไง แต่เราก็ยังอยากรู้อยู่ดี ว่ามันแปลกมากเหรอ มันแปลกแบบไหน ในสายตาคนอื่นๆเราเป็นยังไงง่ะ โรคจิตเหรอ เราต้องไปหาหมอมั้ย?? หรือยังไง ก็เรารู้ตัวเราดี ถึงแม้เราจะไม่เหมือนคนอื่นๆทั่วไป แต่เราก็ไม่ได้บ้า เรามีสติ มีสมาธิ เราเรียนหนังสือรู้เรื่องกว่าคนที่มีเพื่อนเยอะบางคนอีก เรามั่นใจว่าการที่เราทำตัวแบบนี้ มันไม่ได้มีผลเสียอะไรเลย มันไม่ได้ส่งผลเสียให้คนอื่น และมันก็ไม่ได้ส่งผลเสียให้เรา มันไม่ได้มีใครเสียหาย เราก็ไม่ได้ดูหน้ากลัวขนาดนั้น เราไม่ใช่ผี เรามีสติ เราพูดได้ เราเรียนหนังสือได้ เราสามารถทำกิจกรรมเหมือนกับคนอื่นๆได้ เพียงแค่เราชอบที่จะอยู่ด้วยตนเองแค่นั้น เราปกติดี เราไม่ได้ผิดปกติอะไร
ก็เลยอยากรู้ไง ว่าเราแปลกมากเหรอ??? แค่อยู่คนเดียวว่ามันแปลกเหรอ แปลกแบบไหน ยังไง ในสายตาคนอื่นเขามองเรายังไง...