สวัสดีค่ะ เราอายุ 27 ปีนะคะ ตอนนี้เราทำงานในตำแหน่งบัญชีและทะเบียนของเต๊นท์ขายรถยนตร์มือสองแห่งหนึ่ง ที่ทำงานเราเป็นเต๊นท์ขนาดกลาง มีพนักงานแค่ 5 คนเท่านั้น มีช่าง 3 คนและเซลล์ขายรถยนตร์ของร้าน 1 คนและเรา(ตำแหน่งนี้ต้องดิวกับทางขนส่ง)
ตอนนี้เราทำงานที่นี้มาเกือบ 6 เดือนแล้ว บอกตรงๆเราไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับงานที่เราจะทำเลย เพราะตอนสัมภาษณ์บอกจะให้เราทำอีกตำแหน่ง พอเรามาทำจริงๆเราได้มาทำอีกตำแหน่ง ซึงตำแหน่งนี้เราไม่ได้สมัครไว้ แต่ด้วยความที่เราตกกระไดพลอยโจรไปแล้ว เราไม่อยากเลือกงาน อยากได้ความรู้และประสบการณ์ใหม่ๆให้ตัวเอง เราเลยตัดสินใจทำและเริ่มเรียนรู้จาก 0 เลยก็ว่าได้ เรายอมรับค่ะว่าเราเป็นคนหัวช้า แต่เรารู้ตัวอีกเหมือนกันว่าเราเป็นคนไม่เกี่ยงงาน ให้ทำอะไรเราทำหมด อันไหนที่ไม่รู้เราถามเพื่อให้งานมันเดินหน้าต่อไปได้ แต่สุดท้ายสิ่งที่เราพยายามมันกำลังทำให้เราคิดมากค่ะ ว่าเราจะเลิกฝืนตัวเองดีมั้ย ควรหยุดและเดินไปทางอื่นดีมั้ย ตอนนี้เจ๊ที่ร้านเค้าคงไม่โอเคกับเราแล้ว ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร อาจจะเป็นเพราะเราทำงานไม่ทันใจเค้าหรือเปล่า เราคิดมากจริงๆค่ะ อันไหนเราไม่ได้เราก็พยายามที่จะจำ เรียนรู้ และอันไหนงานเราเราก็พยายามไม่ทำให้มันพลาด ตอนนี้พี่ที่ทำงานด้วยกันเค้าก็เริ่มไม่เหมือนเดิมกับเราแล้ว เหนื่อยงานเราทนได้ค่ะ แต่เราจะต้องมาโดนเมินเหมือนเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น บอกตรงๆเราก็หนักใจเหมือนกัน ไปขนว่งช้าเพราะรถมันเก่าและเราไม่กล้าขับไว ก็ไม่พอใจให้เรา สวัสดิการอะไรที่นี่ก็ไม่มีให้หรอกค่ะ ประกันสังคมก็ไม่มี ถ้าตายไปก็คงตายไปเฉยๆเราผิดหรอคะที่เราระวัง ถ้าเกิดเอารถที่ร้านไปเกิดอุบัติเหตุเราก็ต้องรับผิดชอบ แต่ถ้าเราเจ็บตัวขึ้นมาเราต้องรักษาเอง เพราะที่นี่เค้าไม่รับผิดชอบชีวิตพนักงานค่ะ
ท้อมากค่ะ พี่ๆที่เป็นช่างเค้าก็บอกให้เราสู้ มันมีรายละเอียดยิบย่อยมากที่เราบอกได้ไม่หมด ใจเราก็อยากจะโวยวายและเดินออกไปเลย อีกใจเราก็อยากพิสูจน์ตัวเอง ตอนนี้สับสนและเครียดมากค่ะ
ควรเดินหน้าต่อไปหรอพอแค่นี้ดี (งาน)
ตอนนี้เราทำงานที่นี้มาเกือบ 6 เดือนแล้ว บอกตรงๆเราไม่มีประสบการณ์เกี่ยวกับงานที่เราจะทำเลย เพราะตอนสัมภาษณ์บอกจะให้เราทำอีกตำแหน่ง พอเรามาทำจริงๆเราได้มาทำอีกตำแหน่ง ซึงตำแหน่งนี้เราไม่ได้สมัครไว้ แต่ด้วยความที่เราตกกระไดพลอยโจรไปแล้ว เราไม่อยากเลือกงาน อยากได้ความรู้และประสบการณ์ใหม่ๆให้ตัวเอง เราเลยตัดสินใจทำและเริ่มเรียนรู้จาก 0 เลยก็ว่าได้ เรายอมรับค่ะว่าเราเป็นคนหัวช้า แต่เรารู้ตัวอีกเหมือนกันว่าเราเป็นคนไม่เกี่ยงงาน ให้ทำอะไรเราทำหมด อันไหนที่ไม่รู้เราถามเพื่อให้งานมันเดินหน้าต่อไปได้ แต่สุดท้ายสิ่งที่เราพยายามมันกำลังทำให้เราคิดมากค่ะ ว่าเราจะเลิกฝืนตัวเองดีมั้ย ควรหยุดและเดินไปทางอื่นดีมั้ย ตอนนี้เจ๊ที่ร้านเค้าคงไม่โอเคกับเราแล้ว ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไร อาจจะเป็นเพราะเราทำงานไม่ทันใจเค้าหรือเปล่า เราคิดมากจริงๆค่ะ อันไหนเราไม่ได้เราก็พยายามที่จะจำ เรียนรู้ และอันไหนงานเราเราก็พยายามไม่ทำให้มันพลาด ตอนนี้พี่ที่ทำงานด้วยกันเค้าก็เริ่มไม่เหมือนเดิมกับเราแล้ว เหนื่อยงานเราทนได้ค่ะ แต่เราจะต้องมาโดนเมินเหมือนเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น บอกตรงๆเราก็หนักใจเหมือนกัน ไปขนว่งช้าเพราะรถมันเก่าและเราไม่กล้าขับไว ก็ไม่พอใจให้เรา สวัสดิการอะไรที่นี่ก็ไม่มีให้หรอกค่ะ ประกันสังคมก็ไม่มี ถ้าตายไปก็คงตายไปเฉยๆเราผิดหรอคะที่เราระวัง ถ้าเกิดเอารถที่ร้านไปเกิดอุบัติเหตุเราก็ต้องรับผิดชอบ แต่ถ้าเราเจ็บตัวขึ้นมาเราต้องรักษาเอง เพราะที่นี่เค้าไม่รับผิดชอบชีวิตพนักงานค่ะ
ท้อมากค่ะ พี่ๆที่เป็นช่างเค้าก็บอกให้เราสู้ มันมีรายละเอียดยิบย่อยมากที่เราบอกได้ไม่หมด ใจเราก็อยากจะโวยวายและเดินออกไปเลย อีกใจเราก็อยากพิสูจน์ตัวเอง ตอนนี้สับสนและเครียดมากค่ะ