เคยเป็นกันมั้ยคะ..?
อยู่ดีๆ ก็รู้สึกแย่ แย่มาก ไม่มีความสุข(ไม่รู้ว่าจะเรียกไร้ค่าได้มั้ย) อารมณ์นี้จะมาแปปๆแล้วหายไป ประมาณ1นาทีได้ค่ะ(แต่รู้สึกแย่และเบื่อมาก อยากหลุดพ้นจากอารมณ์ ณ ตอนนั้น)
รู้ตัวนะคะ สมองรู้ว่า มันเป็นแค่ชั่ววูบ รู้ว่าเดี๋ยวมันจะหายไป รู้ค่ะ แต่บังคับไม่ได้100% ได้แต่พูดกับตัวเองว่า เดี๋ยวก็หายไปเอง...
อันนี้เดาเองนะคะ ว่าความรู้สึกนี้มาจากจิตใจของหนู แต่หนูไม่รู้สาเหตุ เพราะ ทุกครั้งที่เป็น หนูปกติ ไม่ได้เครียดอะไร กำลังคุยสนุกสนานเฮฮา หัวเราะกับเพื่อนๆอยู่ดีๆ ความรู้สึกบ้าๆนี้ก็แทรกขึ้นมา กลายเป็นหนูเงียบไป นิ่ง อยู่เฉยๆ อยู่กับความรู้สึก ที่หนูกำลังบังคับให้มันหายไปเร็วๆ
ตอนนี้ความรู้สึกนั้นหายไปแล้ว แต่หนูก็ยังหยุดคิดไม่ได้ หนูอยากหาคำตอบจากมัน แล้วหนูก็บังคับให้หนูกลับมามีอารมณ์สนุกสนานแบบก่อนหน้านี้ไม่ได้ด้วยค่ะ เพราะหนูคิดอยู่กับมัน
***
ความถี่ : นานๆครั้ง 1-2เดือนครั้ง
ครั้งแรก : เท่าที่จำได้(ลางๆ) น่าจะ 14-15 นะคะ (ตอนนี้ 23)
ไม่อยากมีชีวิต : ไม่เคยคิดค่ะ กลัวความแก่ความตายเหมือนคนทั่วไปค่ะ
ปมในใจ : ไม่ทราบค่ะ เพราะชัวิตคนเราคงไม่มีความสุขไปซะทุกเรื่องหรอกมั้งคะ ถ้าให้คิด..คงเป็นขีวิตในวัยเด็กรึเปล่าคะ ( ถูกเลี้ยงแบบเข้มงวด ชนิดที่ไม่ต้องพูด แค่ใช้สายตามอง ไม่ค่อยได้เล่นกับเพื่อนฝูงมากนัก ถ้าไม่รวมตอนไปโรงเรียน ก็นานๆครั้ง ปิดเทอม20วัน จะมีได้แอบไปเล่นกับเพื่อนข้างบ้านเฉลี่ยแล้ว 2-3 วันได้ ถูกดุถูกตีเกือบทุกวัน ห่างไม้ได้แค่วันเดียว .. เป็นอย่างนี้มาจนจบ ม.6 ) พอขึ้นมหาลัยมาใช้ชีวิตใน กทม. ก็ปกติค่ะ อิสระเต็ม 100% (อยู่คนเดียวไง) ช่วงแรกๆ ปี1-2 จำได้ว่าไม่ค่อยจะเป็นนะคะ แทบจะไม่เป็น แต่มาปรที่แล้วและปีนี้รู้สึกมันจะมาเหมือนแต่ก่อน และรู้สึกจะมากขึ้นเล็กน้อยนะคะ ( ไม่มีปัญหาความรักค่ะ )
หรือหนูอาจจะคิดมากเรื่องชีวิตและอนาคต กลัวจะไม่ได้ดี กลัวจะดูแลครอบครัวไม่ได้อย่างที่ใจหวัง ( ตอนนี้เรียนด้วย ทำงานด้วย : เรียนศึกษาอิ้งได้2ปี เทอมสองซิ่ว มารามฯ รัฐศาสตร์ ตอนนี้ปิดเทอมกำลังจะขึ้น ปี3 ค่ะ ) //เอ้านอกเรื่องไปไกลเลย -..-
***
มีพี่ๆท่านไหนเคยเกิดความรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ยคะ ที่ “ ไม่ใช่ “ มาจากความเครียดซึ่งหน้า/โดยตรง/เหตุ ณ จุดนั้น
// ตอนนี้หนูเล่นกับแมว หนูเริ่มยิ้มได้แล้วค่ะ ^.^
คุยกับเพื่อนอยู่สนุกดีๆ แต่จู่ๆก็รู้สึกแย่ ไม่มีความสุข
อยู่ดีๆ ก็รู้สึกแย่ แย่มาก ไม่มีความสุข(ไม่รู้ว่าจะเรียกไร้ค่าได้มั้ย) อารมณ์นี้จะมาแปปๆแล้วหายไป ประมาณ1นาทีได้ค่ะ(แต่รู้สึกแย่และเบื่อมาก อยากหลุดพ้นจากอารมณ์ ณ ตอนนั้น)
รู้ตัวนะคะ สมองรู้ว่า มันเป็นแค่ชั่ววูบ รู้ว่าเดี๋ยวมันจะหายไป รู้ค่ะ แต่บังคับไม่ได้100% ได้แต่พูดกับตัวเองว่า เดี๋ยวก็หายไปเอง...
อันนี้เดาเองนะคะ ว่าความรู้สึกนี้มาจากจิตใจของหนู แต่หนูไม่รู้สาเหตุ เพราะ ทุกครั้งที่เป็น หนูปกติ ไม่ได้เครียดอะไร กำลังคุยสนุกสนานเฮฮา หัวเราะกับเพื่อนๆอยู่ดีๆ ความรู้สึกบ้าๆนี้ก็แทรกขึ้นมา กลายเป็นหนูเงียบไป นิ่ง อยู่เฉยๆ อยู่กับความรู้สึก ที่หนูกำลังบังคับให้มันหายไปเร็วๆ
ตอนนี้ความรู้สึกนั้นหายไปแล้ว แต่หนูก็ยังหยุดคิดไม่ได้ หนูอยากหาคำตอบจากมัน แล้วหนูก็บังคับให้หนูกลับมามีอารมณ์สนุกสนานแบบก่อนหน้านี้ไม่ได้ด้วยค่ะ เพราะหนูคิดอยู่กับมัน
***
ความถี่ : นานๆครั้ง 1-2เดือนครั้ง
ครั้งแรก : เท่าที่จำได้(ลางๆ) น่าจะ 14-15 นะคะ (ตอนนี้ 23)
ไม่อยากมีชีวิต : ไม่เคยคิดค่ะ กลัวความแก่ความตายเหมือนคนทั่วไปค่ะ
ปมในใจ : ไม่ทราบค่ะ เพราะชัวิตคนเราคงไม่มีความสุขไปซะทุกเรื่องหรอกมั้งคะ ถ้าให้คิด..คงเป็นขีวิตในวัยเด็กรึเปล่าคะ ( ถูกเลี้ยงแบบเข้มงวด ชนิดที่ไม่ต้องพูด แค่ใช้สายตามอง ไม่ค่อยได้เล่นกับเพื่อนฝูงมากนัก ถ้าไม่รวมตอนไปโรงเรียน ก็นานๆครั้ง ปิดเทอม20วัน จะมีได้แอบไปเล่นกับเพื่อนข้างบ้านเฉลี่ยแล้ว 2-3 วันได้ ถูกดุถูกตีเกือบทุกวัน ห่างไม้ได้แค่วันเดียว .. เป็นอย่างนี้มาจนจบ ม.6 ) พอขึ้นมหาลัยมาใช้ชีวิตใน กทม. ก็ปกติค่ะ อิสระเต็ม 100% (อยู่คนเดียวไง) ช่วงแรกๆ ปี1-2 จำได้ว่าไม่ค่อยจะเป็นนะคะ แทบจะไม่เป็น แต่มาปรที่แล้วและปีนี้รู้สึกมันจะมาเหมือนแต่ก่อน และรู้สึกจะมากขึ้นเล็กน้อยนะคะ ( ไม่มีปัญหาความรักค่ะ )
หรือหนูอาจจะคิดมากเรื่องชีวิตและอนาคต กลัวจะไม่ได้ดี กลัวจะดูแลครอบครัวไม่ได้อย่างที่ใจหวัง ( ตอนนี้เรียนด้วย ทำงานด้วย : เรียนศึกษาอิ้งได้2ปี เทอมสองซิ่ว มารามฯ รัฐศาสตร์ ตอนนี้ปิดเทอมกำลังจะขึ้น ปี3 ค่ะ ) //เอ้านอกเรื่องไปไกลเลย -..-
***
มีพี่ๆท่านไหนเคยเกิดความรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ยคะ ที่ “ ไม่ใช่ “ มาจากความเครียดซึ่งหน้า/โดยตรง/เหตุ ณ จุดนั้น
// ตอนนี้หนูเล่นกับแมว หนูเริ่มยิ้มได้แล้วค่ะ ^.^