เรื่องราวของเด็กฝึกงานตอนปวส.และการพบเจอสิ่งที่เรียกว่าความผูกพันดังแม่

สวัสดีครับทุกคนผมจะมาเล่าเรื่องแม่คนที่2ให้กันคับเพราะเป็นครั้งหนึ่งในชีวิตที่ผมรู้สึกแบบนี้กับใครสักคนผมจะมาเล่าจากความรู้สึกจริงๆเรื่องมีอยู่ว่าผมเป็นนักเรียนปวส.2ออกฝึกงานช่วงปิดเทอมผมอยากฝึกให้มันผ่านไปไม่ได้คิดอะไรมากมายผมไม่รู้เลยว่าผมนั้นจะฝึกงานเป็นเช่นไรบ้างก็อย่างว่าเด็กฝึกงานเกือบทุกคนอยากฝึกให้จบให้มันผ่านพ้นไปแต่มันกลับกันผมว่าวันแรกก็มาสายแล้วผมไม่รุ้ว่าตัวเองโดนด่าไหมแต่พอเข้าไปก็ไม่นะทุกคนต่างคนต่างทำงานเป็นปกติผมก็ได้แต่นั่งมองเพราะตัวเองเป็นแค่เด็กฝึกงานแต่มีผู้หญิงคนหนึ่งเขาเป็นพี่เลี้ยงผมเขาเริ่มดูแลเอาใจใส่กับผมเป็นอย่างดีจนเขาดูแลกับคนอย่างผมพอถึงเวลากลับบ้านผมก็กลับปกติแต่รถผมก็เกินปัญหาสะก่อนครับมันเสียผมโทรหาญาติและญาติผมก็มารับครับก็ใช่เวลาสักหน่อยพอญาติมารับรถเขาก็ผ่านมาเขาก็แหวะทีแรกเขาคิดว่าผมอาจจะโดนรถชนอะไรแบบนี้แต่จริงๆรถผมแค่เสียเท่านั้นหลังจากวันนั้นเราก็เจอกันปกติเหมื่อนทุกวันที่ผ่านมาแต่ล่ะวันเขาดีกับผมคือพูดกันดีจนอยู่มาวันหนึ่งผมโดนแฟนทิ้งไม่ใช่แฟนสิคือคนที่คุยมานานแล้วก็หายไปผมก็ไปพูดคุยกับเขาว่าคนที่ผมคุยเนีายหายไปแล้วนะเขาได้ตอบมาว่ะ''เขาไม่กลับมาแล้วนะทำใจเหอะเนอะอย่าคิดมาก''ผมก็เฮริธไปช่วงหนึ่งจนวันนึ่งผมกลับมาที่บ้านผมก็รู้สึกว่าได้ฟังเขาพูดแล้วทำไมใจเรามันรู้สึกดีๆแปลกความรู้สึกตอนนั้นผมก็ไม่ยอมรับผมบอกเลยผมไม่อยากผูกพันธุ์กับเขามากมายต่างคนต่างทำงานไปสิว่ะอย่าเอามาคิดอย่าผูกพันธุ์กับใครเด็ดขาดข้างในใจกลับรู้สึกอีกแบบในใจของผมมันก็รู้สึกว่าเขาอบอุ่นมากทำไมเรารู้สึกว่าเรากำลังนับถือใครสักคนอย่างยิ่งใหญ่น้ำตาก็ไหลออกมาจนอยู่วันหนึ่งผมก็พึ่งรุ้ตัวได้เลยว่าตัวเองนั้นเหมื่อนมีแม่ที่ดูแลเราครั้งหนึ่งเราเคยโดนน้ำร้อนลวกเขาก็คอยถามคอยเป็นห่วงจนในใจของเรารู้สึกว่าอยากเรียกเขาว่าแม่เอ้ยจะดีหรือไม่ว่ะผมพูดกับตัวเองว่าหยุดคิดสะพอๆหยุดความคิดนั้นเดี่ยวนี้แต่ใครล่ะครับจะห้ามตัวเองไหวมาวันหนึ่งผมหลุดปากเรียกเขาว่าแม่แบบเต็มคำเขาก็ตกใจและได้บอกว่าตัวเขาอยู่ดีๆก็มีลูกมาอีกคนผมก็อยากจะบอกเขาว่าอยู่ดีๆผมก็รู้สึกกับเขา้หมื่อนแม่อีกคนแต่เก็บไว้ในความรู้สึกอย่าไปบอกเขาว่าทำไมเราเรียกเขาว่าแม่ผมก็คอยได้รับสิ่งดีๆที่เขานำมาให้โดยตลอดจนวันสุดท้ายผมรู้ว่าตัวเองต้องไปในใจเราคิดแต่เรื่องว่าแล้วเราจะได้เจอเขาอีกไหมแล้วเขาจะลืมเราไหมคิดอยู่แบบนั้นจนวันสุดท้ายเราก็ต่างคนต่างทำหน้าที่ผมก็ต้องกลับไปเรียนทำความฝั่นที่ตัวเองอยากจะทำส่วนเขาก็ต้องทำงานผมอยากให้เขามาอ่านกระทู้นี้แล้วอยากจะบอกว่า''แม่ผมรักแม่นะขอบคุณนะครับที่เติมเต็มชีวิตผม''พิมพ์ไปพิมพ์มาน้ำตาก็เห้อเขาก็คงจะลืมเราไปแล้วล่ะจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ที่ที่สุดต่อจากนี้จะเป็นคนมีความพยายามนะครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านสามารถคอมเม้นได้หากผิดประการใดต้องขออถัยเพราะที่พิมพ์ไปใช่ใจและมือล่วนๆขอบคุณครับ