...คำสารภาพ... (ขอใช้พื้นที่ในการระบายความรู้สึกนี้ค่ะถ้าเราสำคัญพอเขาอาจจะกดเข้ามาดู)

พี่พีมค่ะ น้องจะทนไม่ไหวแล้วกับความรู้สึกนี้ น้องไม่ได้สมองเสทือนจากรถชนนะคะ แต่ชอตที่น้องกำลังชนน้องคิดว่าน้องจะต้องตาย น้องกลัวไม่ได้ทำอะไรที่น้องอยากจะทำหรืออยากจะพูด น้องรู้ว่าน้องไม่ได้สำคัญอะไรกับพี่ขนาดนั้น น้องก็เป็นแค่น้องคนหนึ่ง แต่ว่า น้องแค่รู้สึกว่าน้องต้องบอกพี่ก่อนที่จะไม่ได้บอกว่า...น้อง อยากอยู่ใกล้ๆกับพี่ค่ะ อยากนั่งคุยกับพี่ทั้งวัน อยากอยู่กับพี่แบบนี้ อยากมีสิทธิ์มองตาพี่ มองหน้าพี่ได้นานๆ และไม่อยากให้พี่หายไปอีก ตอนพี่ไม่อยู่น้องรู้สึกว่า ใจหาย แต่ก็รู้ว่าพี่ต้องไปทำหน้าที่ของตัวเอง...น้องไม่รู้น้องเป็นอะไร แต่พี่เปนเหมือนตัวน้องอีกคน ที่พอได้พูดได้คุยแล้วมีความสุขแบบบอกไม่ถูก บางทีที่พี่ต้องหายไปทำอะไรที่พี่ต้องทำน้องรู้ได้ทันทีว่าตัวน้องควรอยู่ตรงไหนในชีวิตพี่ เสียใจนะ แต่พอได้กลับมาเจอกันในทุกๆครั้งหลังจากการหายไปความรู้สึกมันก็ยังเหมือนเดิมไม่ลดลงไปสักที พี่อะมาทำให้น้องยิ้ม พี่มาเติมเต็มให้น้องมีความสุข มีกำลังใจ ได้เหมือนเดิม โกรธไหมโกรธนะ บางที พี่ก็ทำเหมือนไม่สนใจน้อง ไม่อยากคุยกับน้อง แต่พอพี่กลับมา ได้เจอหน้า พี่ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...น้องก็ อืมม...ไม่รู้ว่าจะเอาเวลาที่มีกับพี่อยู่เเค่นี้ เอาไปโกรธพี่ทำไม น้องอยากใช้เวลาเท่าที่มีอยู่ใกล้ๆกับพี่เท่าที่จะทำได้ น้องแค่อยากทำตามความรู้สึกของน้อง ไม่อยากจะสนเรื่องถูกผิดอีกแล้ว เพราะตอนนี้น้องรู้แล้วว่าพี่คือคนที่ทำให้น้องมีความสุข แม้ในความเปนจริงน้องกล้าทำได้แค่รอให้พี่เดินเข้ามาคุยด้วย ทำได้แค่แอบกรี้ดอยู่ในใจตอนพี่มาอยู่ใกล้ๆ ทำได้แค่นิ่งไว้แม้ความจริงหัวใจมันเหมือนจะระเบิดออกมา ทำได้แค่ รอให้พี่ชวนไปนู่นไปนี่ ทำได้แค่เว้นระยะห่าง เพราะกลัวว่าพี่จะหายไป...ถ้าพี่บังเอิญได้เข้ามาส่องข้อความที่น้องไม่รู้ว่าจะเอาไปพูดตรงๆกับพี่ยังไง พี่ช่วยบอกกับน้องหรือทำอะไรให้น้องรู้ที ว่าพี่จะเอายังไง พี่อยากจะเข้ามาใกล้กว่านี้ไหม หรือไม่ก็บอกวิธีให้น้องหยุดที จะด่าหรือจะอะไรก็ได้ แต่อย่าทำเป็นไม่เห็นนะคะ555🤣😊😊❤