ชีวิตหลังกรงขัง

ผมติดคุกในขอหา พยายามฆ่า ศาลตัดสินจำคุก15ปีผมติดอยู่7ปีก็ได้อภัยโทษที่ทำตัวดีครับ ผมติดอยู่เรือนจำครองเปรม วันแรกที่ออกมาผมมีเสื้อกับกางเกงและลองเท้าแตะกระเป๋าสตางในกระเป๋าสตางมีจดหมายที่แนบมากับเงิน1500บาท จดหมายเขียนจากแม่ของผมแก เขียนไว้ว่า ลูกถ้าลูกเป็นอิสระแล้วแม่ดีใจนะแม่ทิ้งเงินไว้ให้ค้ารถกลับบ้านมาหาแม่นะแม่รักลูกนะกลับบ้านเรานะ ผมน้ำตาไหลพร้อมกับคับแค้นใจเพราะแม่ได้เสียไปตั้งแต่ผมเข้าคุกได้แค่ปีเดียว ผมไม่มีที่ให้ไปอีกแล้วเพราะตอนที่แม่ผมเสียบ้านหลังนั้นก็เป็นของป้าป้าแกขายไปแล้ว ผมขึ้นรถขึ้นกรุงเทพเดินหางานแต่ไม่มีใครรับผมเข้าทำงานคืนแรกผมเข้าไปนอนร้านเกมส์ เช้าผมก็หางานต่อผมได้งานก่อสร้างวันหล่ะ350ผมดีใจมาก ผมตั้งใจทำงานไม่ท้อต่อชีวิตผมทำงานเป็นลูกจ้างอยู่4ปีผมเปิดร้านรับเหมาเอง ซื้อบ้านที่แม่ผมอยากให้กลับไปหาท่านคืน มีลูกมีครอบครัวผมจึงได้รู้ความรู้สึกที่แม่ผมรู้สึก ว่าสิ้งที่สัมคันที่สุดคืออะไรและเสียมันไปคุณจะรู้สึกยังไง ...ผมอาจไม่เป็นแค่ไอ้ขี่ แต่ผมอยากจะบอกว่า ถ้าคุณอดทนต่ออะไรสักอย่างเพื่อหวังอะไรสักอย่างคุณแค่ห้ามท้อห้ามถอย ไม่มีความอดใดสูญป่าว หากเราไม่ขาดความอดทน