มาถึงจุดที่ตัวเองอยากจะนั่งนับข้าวสารในถังข้าวสารเพียงเพราะอยากอยู่กับตัวเอง อยากใช้เวลาทบทวนตัวเอง ความรู้สึกตอนนี้มันอธิบายไม่ถูก ในหัวตีปนกันไปหมดระหว่างสิ่งที่เราจะทำและคิดถึงสิ่งที่มันเกิด คิดซ้ำๆแยกไม่ได้ จะทำยังไงต่อไปเป็นความขัดแย้งในใจที่เราพยายามหาทางออกเอง เหมือนเราอยู่ลำพังทั้งๆที่คนรอบตัวเราเป็นคนในครอบครัวครอบครัวแต่ก็กลับพูดบอกปัญหาอะไรไม่ได้ ทุกปัญหาถูกเก็บไว้และถูกระบายกับคนที่เราไว้ใจบางส่วนในใจจริง เราไม่ได้อยากให้ใครรู้ปัญหาของเรา ไม่ได้ต้องการบอกใคร เราแค่รู้สึกว่าไม่อยากให้ปัญหาหาของเราไปเป็นภาระของใคร ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตา พยายามปลีกตัวออกมาจากทุกคน อยากอยู่คนเดียว อยากแก้ปัญหาได้เอง จะร้องไห้ให้ได้ถ้ามีอะไรมาสะกิดใจ พยายามกลั้นและกลืนความเศร้าเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ กลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมากลัวว่าถ้ามันได้ร้องแล้วจะหยุดไม่ได้ เราเป็นแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง ทุกครั้งที่เป็นแบบนี้เราจะไปร้องไห้โห คนเดียว หยุดไม่ได้อยู่พักใหญ่ พอหยุดร้องไห้เราก็จะทีพลังต่ออีกครั้งและถ้ามีอะไรสะกิดใจอีกเราก็เป็นแบบนี้อีก ต้องทำยังไงต้องให้เราเข้มแข็งมากกว่านี้คะ
ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ ร้องไห้บ่อยกับเรื่องเล็กน้อย เข้าข่ายอาการซึมเศร้ามั้ยคะ