เรื่องนี้มันอาจจะยาวมาก แต่ถ้าใครมีเวลาอ่าน ผมก็ยินดีมากๆครับ
เรื่องมีอยู่ว่ามีอยู่วันนึงแฟนของผมทักมาในแชทแล้วถามผมว่าผมรู้สึกอะไรกับเธอไหม เพราะฝ่ายเจ้าตัวเข้าได้บอกเลยว่าความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปแล้ว ซึ่งตอนนั้นผมก็พอจะเดาได้เพราะพักหลังๆเธอต้องไปทำงานจากที่ไกลบ้าน มันทำให้เธอเหนื่อยกับการเดินทาง(เทอบอกผมแบบนั้น) แล้วเธอก็ย้ายเข้ามาใกล้ที่ทำงานพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ แต่มันก็ไม่ต่างจากเดิม การสนทนามันก็แค่ทักตอนผมตื่น (ผมตื่นสาย) แล้วก็ตอนเขากลับหอ ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าผมควรโทรไปไหม เพราะปกติ เธอกลับจากหอแล้วเทอก็จะทำกิจวัตรของเธอแล้วก็นอน ต่อในแชท หลังจากที่เทอบอกแบบนั้นเขาก็ถามว่าผมรู้สึกแบบไหน ผมก็ตอบไปว่าผมก็ยังเหมือนเดิม คืออยากมีเขาอยู่เหมือนเดิม แฟนผมเขาเลยขอเวลาทบทวนตัวเอง ตอนนั้นผมไม่ได้โกรธหรือแค้นอะไรเธอเลย เพราะผมรู้ว่าดีผมคงไม่ดีพอ แล้วเธอก็ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนนั้นผมเข้าใจมากๆ ก่อนที่จะห่างกันเธอก็บอกว่ามีคนเข้ามาคุยกับเธอได้สักพัก แค่นั้นแหละที่ผมรับไม่ได้จากที่ว่าตอนนั้นผมจะปล่อยให้เวลาตัดสิน ผมโกรธ เห็นแก่ตัว แล้วถาโถมความรู้สึกที่เห็นแก่ตัวที่ไม่อยากเสียเธอไปให้กับคนอื่นลงไปในแชท กลายเป็นว่าเรื่องมันแย่ลง หลังจากนั้นผมก็คิดหนัก ทำใจไม่ได้ ร้องไห้ ไม่กิน ไม่นอน
วันที่ 2 ผมเคยใช้google map แชร์ตำแหน่งกับเธอไว้ ผมเลยตัดสินใจไปหาเธอ วันนั้นที่ผมไปหา ผมกะจะรอเธอเลิกงานก่อนแล้วอยากพบหน้า อยากได้ยินเสียงอีกสักครั้งเพราะผมคิดว่าคงไม่มีโอกาสแล้วถึงแม้เธอจะยังไม่ได้บอกเลิกก็ตาม ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะกอดเธอไว้ให้แน่นๆแล้วไม่อยากให้เธอไปไหน อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ก็ตามนั้นแหละครับ ผมไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ ผมก็ไปรอเธอที่ฟู๊ดคอร์ดแถวๆนั้น กลายเป็นว่า เธอและอีกหลายๆคนที่ๆทำงานใหม่ของเธอก็อยู่ตรงนั้น แล้วแบบผมไม่ได้ตั้งใจจะมาถึง หรือมากดดันขนาดนี้ ผมเลยไปนั่งไกลๆจากเธอหน่อย สักพักผ่านไป 3 ชม. เธอได้พักกินข้าว ผมก็เห็นเธอกินข้าวกันโต๊ะใหญ่หลายๆคน ผมก็นั่งดู เธอยังไม่รู้ว่าผมมา แล้วผมก็สังเหตุเห็นเธอนั่งข้างๆผู้ชายคนนึง ผมสังเกตุหลายรอบแล้ว ว่าตอนที่เธออบรมอยู่ เธอหันมาหา หันมามองคนๆนี้ ผมไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า เพราะผมเป็นคนคิดมาก มากๆ ตอนที่เธอกินข้าวผมเลยทักไปว่าเลิกงานแล้วอยากจะคุยกับเธอ แต่ตอนนั้นมีอะไรดลใจผมไม่รู้ผมเลยได้บอกเธอไปว่าผมอยู่ข้างหลังเธอนะ แบบ อยู่จริงๆนะ เธอหันไปมองหน้าเพื่อนของเธอ ( จริงๆแล้วผมก็รู้จักเพราะเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน) ทำหน้าแบบ เชี่ย ไอนี่มา อะไรประมาณนี้ ผมเห็นแล้วผมสลดใจตัวเองมากๆ จึงรีบลุกแล้วหนีไปห้างฝั่งตรงข้าม เลยทักไปบอกเธอว่าผมกลับแล้วก็ได้ แล้วก็บอกไปว่ามาทำไม เธอบอกถ้าอยากคุย รอได้ก็รอ ผมก็ไปรอ จนถึงเวลาเธอเลิกงานคือ 1 ทุ่ม เธอก็ทักมา ผมก็รอเธอแล้วเธอก็มา ตอนเจอเธอผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากกำลังจะร้องไห้ แล้วก็พูดกับเธอ ว่าที่มาวันนี้ เพราะคิดว่าถ้าเธอเลือกที่จะไปแล้ว จะไม่มีโอกาสได้เจอ ได้เห็นหน้า หรือได้ยินเสียงเธออีก แค่จะกอดเธอครั้งสุดท้ายผมยังทำไมไม่ได้เลย เธอให้เวลาผมไม่นานมากนัก ผมก็เกรงใจแล้วก็กลับบ้าน พอถึงบ้าน เธอก็ทักมา ถามว่าที่มาวันนี้เพราะต้องการคำตอบใช่ไหม ในใจลึกๆผมก็รู้ตัวเองดีว่าใช่ แต่ผมก็บอกเธอไปว่ากลัวไม่ได้เจอเธออีก เธอบอกว่ามันเป็นการกดดันเธอ ทำให้ผมคิดว่าถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะดีใจมากๆที่ผมไปหา หลังจากนั้นผมก็บอกเธอว่างั้นผมก็จะรอ จบการสนทนาในวันนี้ หลังจากนั้นผมก็นอนไม่หลับข้าวก็ไม่กิน แล้วผมก็มานึกถึงเรื่องที่เธอเคยพูด เธอพูดถึงอดีตที่ผมเคยขอเวลาห่างกัน เหมือนกันครับ ที่ผมห่างกัน เพราะก่อนหน้านั้นผมไปแอบชอบผู้หญิงคนนึง แต่ไม่เคยคุยนะครับ แล้ววันนั้นผมคิดอะไรไม่รู้ชวนน้องรหัสไปกินเหล้าแล้วเธอคนนั้นก็มา จากนั้นแฟนผมก็มาตามถึงที่ ทะเลาะคุยกัน หลังจากนั้นผมก็ขอห่างกัน ทำให้ผมคิดว่านี่คงเป็นเวรกรรมที่เคยทำกับเธอเอาไว้ แต่ผลลัพธ์คงไม่เหมือนกัน
วันที่ 3 ผมเกือบจะหลับไม่ได้ทั้งคืนหลังจากตอนนั้น ผมนั่งฟังเพลงเศร้าตลอด ร้องไห้ฟูมฟาย พอเผลอหลับไป ผมจะสะดุ้งตื่นมาดูโทรศัพท์เช็คว่าเธอออนไหม เพื่ออะไรก็ไม่รู้ และนี่แค่วันที่ 3 ผมก็อยากได้ยินเสียงของเธออีก ผมเลยไปไล่แชทในไลน์ พร้อมกับอ่านไปพลางๆ ร้องไห้หนักกว่าเดิม รู้สึกเหมือนร้องเท่าไหร่ก็ไม่พอเลยครับ เจอรูปที่เธอส่งๆมา ผมก็กดเซฟ แล้วก็ร้องต่อไป จนผมเจอเสียงที่เธอเคยส่งมา มันเป็นแค่ 5 วินาทีครับ ผมกดฟัง ยิ้มมีความสุข แล้วก็ร้องไห้อีก ผมจะกดเซฟ ทำไม่ได้ครับ เพราะมันผ่านมาซักพักแล้ว จะกดฟังอีกครั้งผมก็ทำไม่ได้ ร้องเหมือนเดิม 5555 กว่าผมจะเอาตัวเองลุกมาจากตรงนั้นได้ใช้เวลาสักพัก พอผมมาเล่นคอม ผมก็คิดได้ว่าเฟสบุ๊คก็สามารถระบายได้โดยปิดให้เห็นแค่คนเดียว ผมก็ระบายทุกความคิดเลยครับ คิดอะไรตอนไหนอยากจะพูดอะไรผมก็ปล่อยตรงนั้นแหละครับ ผมนึกถึงตอนที่ผมเว้นระยะกับเธอ ผมคิดว่าเธอคงทรมานมากกว่าผม เพราะผมมีเพื่อน มีแม่ที่อยู่ด้วยกันตอนผมร้องไห้ แต่ตอนนั้นเธออยู่หอ และเพื่อนหอห้องเดียวก็ไม่ค่อยจะรักเธอมากเท่าที่ควร พอมานึกๆตอนนี้ ผมด่าตัวเองมากๆเลยครับ มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้ มันมีหลายรอบที่เราทะเลาะกัน ห่างกัน แต่รอบนี้ผมรู้สึกต่างออกไปมาก เพราะทุกทีจะเป็นเรื่องของเรา 2 คน เพราะผมดีอย่างนี้ๆ ทุกครั้งผมจะพยายามทำให้มันดีขึ้นเสมอ ในส่วนที่เทอไม่อยากให้ทำ ผมก็พยายามที่จะไม่ทำ ในส่วนที่อยากให้ทำผมก็พยามทำให้ดีขึ้น อยู่ดีๆผมก็เริ่มเอ่ะใจมากๆกับเรื่องคนที่เข้ามาคุยกับเธอ ผมเลยไปไล่ดูเฟสเธอ แล้วก็เห็นว่ามีคนๆนึงที่ไลค์เธอมาสักพีกแล้ว ไลค์ทุกอันเลย ผมว่าคนนี้แหละน่าจะใช่ 5555 ผมเสียใจมากๆครับ ถ้าเลิกกันเพราะเรื่องผมไม่ดีพอ ผมเข้าใจได้จริงๆ มันทรมานน้อยกว่าการที่เธออาจจะไปมีใครใหม่ทั้งๆยังเขี่ยผมทิ้งไป ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังบีบให้ผมเลิกรักเธอ ให้ลืมเธออย่างไงอย่างงั้น ผมเลยหาซีรี่ดูครับ มันทำให้ผมไม่คิดอะไรเลย ถามว่ารู้สึกดีไหม ไม่เลยครับ ผมไม่อยากลืมเลยไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว แต่อีกใจมันก็อยากดูซีรี่ไปตลอดจนเธอมาให้คำตอบที่ค้างคานี่กับผมเหลือเกิน
วันนี้ ผมตื่นขึ้นมาส่องไอจีเธอตลอดและก็เห็นว่าเธอไปเที่ยวกับคนที่ทำงานผมเลยอยากรู้ว่าเธอไปที่ไหน หรืออยู่ไหน ผมเลยเข้าgoogle map ที่เคยแชร์ตำแหน่งกับเธอไว้ กลายเป็นว่าเธอปิดมันครับ มันทำให้ผมร้องไห้อีกแล้ว ผมรู้เลยว่าเธอคงไม่ต้องการผมอีกแล้วจริงๆ ไม่ต้องทำกันขนาดนี้ก็ได้ แค่บอกมาว่าจะไปแล้ว มันทรมานมากๆเลยครับ เป็น 3 วันที่นานที่สุดของชีวิตผม เพราะผมแทบไม่ได้นอน ผมควรทำอย่างไร ผมรู้หลายๆคนที่อ่านอยากจะให้ผมเลิกไปเลย แต่ผมทำไม่ได้จริงๆครับ เลยอยากหาวิธีที่มันจะช่วยบรรเทาหน่อยครับ ผมชอบปรึกษาคนนะครับ แต่มันก็หายแค่ช่วงเวลานั้น พอไม่ได้ทำอะไรก็คิดถึงเธอแล้วก็ร้องไห้ตลอดเลยครับ มันทรมานจริงๆ
ผมต้องตัดใจยังไง เมื่อแฟนผมกำลังจะขอเลิกกับผม
เรื่องมีอยู่ว่ามีอยู่วันนึงแฟนของผมทักมาในแชทแล้วถามผมว่าผมรู้สึกอะไรกับเธอไหม เพราะฝ่ายเจ้าตัวเข้าได้บอกเลยว่าความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปแล้ว ซึ่งตอนนั้นผมก็พอจะเดาได้เพราะพักหลังๆเธอต้องไปทำงานจากที่ไกลบ้าน มันทำให้เธอเหนื่อยกับการเดินทาง(เทอบอกผมแบบนั้น) แล้วเธอก็ย้ายเข้ามาใกล้ที่ทำงานพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ แต่มันก็ไม่ต่างจากเดิม การสนทนามันก็แค่ทักตอนผมตื่น (ผมตื่นสาย) แล้วก็ตอนเขากลับหอ ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่าผมควรโทรไปไหม เพราะปกติ เธอกลับจากหอแล้วเทอก็จะทำกิจวัตรของเธอแล้วก็นอน ต่อในแชท หลังจากที่เทอบอกแบบนั้นเขาก็ถามว่าผมรู้สึกแบบไหน ผมก็ตอบไปว่าผมก็ยังเหมือนเดิม คืออยากมีเขาอยู่เหมือนเดิม แฟนผมเขาเลยขอเวลาทบทวนตัวเอง ตอนนั้นผมไม่ได้โกรธหรือแค้นอะไรเธอเลย เพราะผมรู้ว่าดีผมคงไม่ดีพอ แล้วเธอก็ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ตอนนั้นผมเข้าใจมากๆ ก่อนที่จะห่างกันเธอก็บอกว่ามีคนเข้ามาคุยกับเธอได้สักพัก แค่นั้นแหละที่ผมรับไม่ได้จากที่ว่าตอนนั้นผมจะปล่อยให้เวลาตัดสิน ผมโกรธ เห็นแก่ตัว แล้วถาโถมความรู้สึกที่เห็นแก่ตัวที่ไม่อยากเสียเธอไปให้กับคนอื่นลงไปในแชท กลายเป็นว่าเรื่องมันแย่ลง หลังจากนั้นผมก็คิดหนัก ทำใจไม่ได้ ร้องไห้ ไม่กิน ไม่นอน
วันที่ 2 ผมเคยใช้google map แชร์ตำแหน่งกับเธอไว้ ผมเลยตัดสินใจไปหาเธอ วันนั้นที่ผมไปหา ผมกะจะรอเธอเลิกงานก่อนแล้วอยากพบหน้า อยากได้ยินเสียงอีกสักครั้งเพราะผมคิดว่าคงไม่มีโอกาสแล้วถึงแม้เธอจะยังไม่ได้บอกเลิกก็ตาม ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะกอดเธอไว้ให้แน่นๆแล้วไม่อยากให้เธอไปไหน อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ก็ตามนั้นแหละครับ ผมไม่อยากเสียเธอไปจริงๆ ผมก็ไปรอเธอที่ฟู๊ดคอร์ดแถวๆนั้น กลายเป็นว่า เธอและอีกหลายๆคนที่ๆทำงานใหม่ของเธอก็อยู่ตรงนั้น แล้วแบบผมไม่ได้ตั้งใจจะมาถึง หรือมากดดันขนาดนี้ ผมเลยไปนั่งไกลๆจากเธอหน่อย สักพักผ่านไป 3 ชม. เธอได้พักกินข้าว ผมก็เห็นเธอกินข้าวกันโต๊ะใหญ่หลายๆคน ผมก็นั่งดู เธอยังไม่รู้ว่าผมมา แล้วผมก็สังเหตุเห็นเธอนั่งข้างๆผู้ชายคนนึง ผมสังเกตุหลายรอบแล้ว ว่าตอนที่เธออบรมอยู่ เธอหันมาหา หันมามองคนๆนี้ ผมไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า เพราะผมเป็นคนคิดมาก มากๆ ตอนที่เธอกินข้าวผมเลยทักไปว่าเลิกงานแล้วอยากจะคุยกับเธอ แต่ตอนนั้นมีอะไรดลใจผมไม่รู้ผมเลยได้บอกเธอไปว่าผมอยู่ข้างหลังเธอนะ แบบ อยู่จริงๆนะ เธอหันไปมองหน้าเพื่อนของเธอ ( จริงๆแล้วผมก็รู้จักเพราะเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน) ทำหน้าแบบ เชี่ย ไอนี่มา อะไรประมาณนี้ ผมเห็นแล้วผมสลดใจตัวเองมากๆ จึงรีบลุกแล้วหนีไปห้างฝั่งตรงข้าม เลยทักไปบอกเธอว่าผมกลับแล้วก็ได้ แล้วก็บอกไปว่ามาทำไม เธอบอกถ้าอยากคุย รอได้ก็รอ ผมก็ไปรอ จนถึงเวลาเธอเลิกงานคือ 1 ทุ่ม เธอก็ทักมา ผมก็รอเธอแล้วเธอก็มา ตอนเจอเธอผมทำอะไรไม่ถูกนอกจากกำลังจะร้องไห้ แล้วก็พูดกับเธอ ว่าที่มาวันนี้ เพราะคิดว่าถ้าเธอเลือกที่จะไปแล้ว จะไม่มีโอกาสได้เจอ ได้เห็นหน้า หรือได้ยินเสียงเธออีก แค่จะกอดเธอครั้งสุดท้ายผมยังทำไมไม่ได้เลย เธอให้เวลาผมไม่นานมากนัก ผมก็เกรงใจแล้วก็กลับบ้าน พอถึงบ้าน เธอก็ทักมา ถามว่าที่มาวันนี้เพราะต้องการคำตอบใช่ไหม ในใจลึกๆผมก็รู้ตัวเองดีว่าใช่ แต่ผมก็บอกเธอไปว่ากลัวไม่ได้เจอเธออีก เธอบอกว่ามันเป็นการกดดันเธอ ทำให้ผมคิดว่าถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะดีใจมากๆที่ผมไปหา หลังจากนั้นผมก็บอกเธอว่างั้นผมก็จะรอ จบการสนทนาในวันนี้ หลังจากนั้นผมก็นอนไม่หลับข้าวก็ไม่กิน แล้วผมก็มานึกถึงเรื่องที่เธอเคยพูด เธอพูดถึงอดีตที่ผมเคยขอเวลาห่างกัน เหมือนกันครับ ที่ผมห่างกัน เพราะก่อนหน้านั้นผมไปแอบชอบผู้หญิงคนนึง แต่ไม่เคยคุยนะครับ แล้ววันนั้นผมคิดอะไรไม่รู้ชวนน้องรหัสไปกินเหล้าแล้วเธอคนนั้นก็มา จากนั้นแฟนผมก็มาตามถึงที่ ทะเลาะคุยกัน หลังจากนั้นผมก็ขอห่างกัน ทำให้ผมคิดว่านี่คงเป็นเวรกรรมที่เคยทำกับเธอเอาไว้ แต่ผลลัพธ์คงไม่เหมือนกัน
วันที่ 3 ผมเกือบจะหลับไม่ได้ทั้งคืนหลังจากตอนนั้น ผมนั่งฟังเพลงเศร้าตลอด ร้องไห้ฟูมฟาย พอเผลอหลับไป ผมจะสะดุ้งตื่นมาดูโทรศัพท์เช็คว่าเธอออนไหม เพื่ออะไรก็ไม่รู้ และนี่แค่วันที่ 3 ผมก็อยากได้ยินเสียงของเธออีก ผมเลยไปไล่แชทในไลน์ พร้อมกับอ่านไปพลางๆ ร้องไห้หนักกว่าเดิม รู้สึกเหมือนร้องเท่าไหร่ก็ไม่พอเลยครับ เจอรูปที่เธอส่งๆมา ผมก็กดเซฟ แล้วก็ร้องต่อไป จนผมเจอเสียงที่เธอเคยส่งมา มันเป็นแค่ 5 วินาทีครับ ผมกดฟัง ยิ้มมีความสุข แล้วก็ร้องไห้อีก ผมจะกดเซฟ ทำไม่ได้ครับ เพราะมันผ่านมาซักพักแล้ว จะกดฟังอีกครั้งผมก็ทำไม่ได้ ร้องเหมือนเดิม 5555 กว่าผมจะเอาตัวเองลุกมาจากตรงนั้นได้ใช้เวลาสักพัก พอผมมาเล่นคอม ผมก็คิดได้ว่าเฟสบุ๊คก็สามารถระบายได้โดยปิดให้เห็นแค่คนเดียว ผมก็ระบายทุกความคิดเลยครับ คิดอะไรตอนไหนอยากจะพูดอะไรผมก็ปล่อยตรงนั้นแหละครับ ผมนึกถึงตอนที่ผมเว้นระยะกับเธอ ผมคิดว่าเธอคงทรมานมากกว่าผม เพราะผมมีเพื่อน มีแม่ที่อยู่ด้วยกันตอนผมร้องไห้ แต่ตอนนั้นเธออยู่หอ และเพื่อนหอห้องเดียวก็ไม่ค่อยจะรักเธอมากเท่าที่ควร พอมานึกๆตอนนี้ ผมด่าตัวเองมากๆเลยครับ มันไม่ใช่แค่เรื่องนี้ มันมีหลายรอบที่เราทะเลาะกัน ห่างกัน แต่รอบนี้ผมรู้สึกต่างออกไปมาก เพราะทุกทีจะเป็นเรื่องของเรา 2 คน เพราะผมดีอย่างนี้ๆ ทุกครั้งผมจะพยายามทำให้มันดีขึ้นเสมอ ในส่วนที่เทอไม่อยากให้ทำ ผมก็พยายามที่จะไม่ทำ ในส่วนที่อยากให้ทำผมก็พยามทำให้ดีขึ้น อยู่ดีๆผมก็เริ่มเอ่ะใจมากๆกับเรื่องคนที่เข้ามาคุยกับเธอ ผมเลยไปไล่ดูเฟสเธอ แล้วก็เห็นว่ามีคนๆนึงที่ไลค์เธอมาสักพีกแล้ว ไลค์ทุกอันเลย ผมว่าคนนี้แหละน่าจะใช่ 5555 ผมเสียใจมากๆครับ ถ้าเลิกกันเพราะเรื่องผมไม่ดีพอ ผมเข้าใจได้จริงๆ มันทรมานน้อยกว่าการที่เธออาจจะไปมีใครใหม่ทั้งๆยังเขี่ยผมทิ้งไป ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเธอกำลังบีบให้ผมเลิกรักเธอ ให้ลืมเธออย่างไงอย่างงั้น ผมเลยหาซีรี่ดูครับ มันทำให้ผมไม่คิดอะไรเลย ถามว่ารู้สึกดีไหม ไม่เลยครับ ผมไม่อยากลืมเลยไปเลยแม้แต่วินาทีเดียว แต่อีกใจมันก็อยากดูซีรี่ไปตลอดจนเธอมาให้คำตอบที่ค้างคานี่กับผมเหลือเกิน
วันนี้ ผมตื่นขึ้นมาส่องไอจีเธอตลอดและก็เห็นว่าเธอไปเที่ยวกับคนที่ทำงานผมเลยอยากรู้ว่าเธอไปที่ไหน หรืออยู่ไหน ผมเลยเข้าgoogle map ที่เคยแชร์ตำแหน่งกับเธอไว้ กลายเป็นว่าเธอปิดมันครับ มันทำให้ผมร้องไห้อีกแล้ว ผมรู้เลยว่าเธอคงไม่ต้องการผมอีกแล้วจริงๆ ไม่ต้องทำกันขนาดนี้ก็ได้ แค่บอกมาว่าจะไปแล้ว มันทรมานมากๆเลยครับ เป็น 3 วันที่นานที่สุดของชีวิตผม เพราะผมแทบไม่ได้นอน ผมควรทำอย่างไร ผมรู้หลายๆคนที่อ่านอยากจะให้ผมเลิกไปเลย แต่ผมทำไม่ได้จริงๆครับ เลยอยากหาวิธีที่มันจะช่วยบรรเทาหน่อยครับ ผมชอบปรึกษาคนนะครับ แต่มันก็หายแค่ช่วงเวลานั้น พอไม่ได้ทำอะไรก็คิดถึงเธอแล้วก็ร้องไห้ตลอดเลยครับ มันทรมานจริงๆ