สวัสดีค่ะ พึ่งเคยเขียนครั้งแรก แต่อยากลองแชร์ประสบการณ์ให้ทุกคนลองฟังดู
ย้อนไปหลายปีก่อน ตอนนั้นเราเข้าเรียนที่วิทยาลัยแห่งหนึ่งในต่างจังหวัดเป็นวิทยาลัยสายอาชีวะ แต่วิทยาลัยที่เราเรียนส่วนใหญ่เป็นผู้ชายสายช่างเยอะ
เราเรียน ปวช.1 พาณิช ตอนนั้นก็มีเหร่ๆส่องๆผู้ชายบ้าง แต่คือบังเอิญมากกก.. เจอรุ่นพี่ที่เคยคุยๆกันแต่เลิกคุยกันไปที่นี่ แร้วนางเป็นพี่ของเพื่อนในกลุ่มเรานางก็เรยขอเบอร์เราแร้วกลับไปคุยกันอีก จริงๆตอนนั้นเราก็คุยหลายคนนะ ด้วยความเด็กด้วยแหละเรยไม่คิดว่าต้องจริง
มาก(จริงๆเจ็บมาเยอะเรยคิดว่าคุยไว้เผื่อๆเลือกก็ไม่น่าใช่เรื่องผิด) แร้วเวลาผ่านไป 1-2 เดือนเราก็คุยกับนางมาเรื่อยๆ เราขอแทนตัวเองว่า "จิน" แร้วแทนพี่เค้าว่า "ปอน" เราคุยกับพี่ปอนมาเรื่อยๆ จนวันนึง
พี่ปอน : เราคุยกันมาสักพักแร้วนะ
จิน : อืม
พี่ปอน : พี่ถามจริงๆ คุยกับคนอื่นอยุ่รึป่าว.?
จิน : ก็ป่าวนะ คุยกะพี่คนเดียวแหละ (แหลสุดๆ)
พี่ปอน : งั้นเราคบกันนะ
ในใจแบบโอ๊ย ยังไม่ทันตั้งตัวเรย เอาไงดีว่ะ
พี่ปอน : ยังไง.? ไม่ได้คบกับใครไม่ใช่หรอ
จิน : อื้ม
หลังจากวันนั้นเราก็คบกับพี่ปอนด์มาซักพัก มาเรียนด้วยกัน กลับบ้านด้วยกันปกติ จนวันนึง พี่ปอนนางพี่ปอนนางเลิกช้า เราเรยบอกขอขึ้นรถเมลล์ไปกะเพื่อนแร้วจะไปรอที่ บขส. (ที่จิงๆไปส่องหนุ่มกะเพื่อน 5555..)
ในขณะที่ยืนรอรถอยู่ก็แบบ หืมมม.. พระเจ้า เทวดา ฟ้าดิน เจ้าขา ช่างเป็นใจให้ลูกขึ้นรถเมลล์กลับ โห้ มีรุ่นพี่คนนึงหล่อมากกก.. คืออารมณ์แบบตกหลุมรักครั้งแรกเรยอ่า ยืนยิ้มเขิลอยุ่คนเดียวตอนพี่เขาเดินผ่านไป ไม่สะกิดไม่บอกไม่ไม่ไรเพื่อนเรยจ้า แบบชอบมาก(ตอนนั้นกะซุ่มเรย)
แร้วหลังจากวันนั้นก็แบบแอบมองหาทุกวัน แอบหาตามเพจวิทลัยว่าพี่เค้าชื่ออะไร ก็ไม่เจอ เฟสบุ๊คก็หาย๊ากยาก แต่ด้วยมีบุญเก่าแผ่กุศลมา วันนึงนางเดินผ่านห้องเรียนจ้า รอบบนี้เขิลยิ้มจนเพื่อนเห็น เรยบอกเพื่อนไป แร้วด้วยความที่เพื่อนหวังดี มันไปสืบมาว่าพี่เค้าชื่อไร บ้านอยุ่แถวไหน
ได้ชื่อ มานางชื่อ " วิน" แร้วคุยๆกันบ่อย จนมีเพื่อนในห้องคนนึงได้ยิน มันบอกว่ารู้จักพี่วิน พี่วินเรียนมัธยมรุ่นๆแฟนนาง และ และ เป็นแฟนกับเพื่อนนางที่เรียนอยู่อีกวิทยาลัยนึงจ้า เพล้ง เพล้ง หัวใจจินแตกสลายเรยจ้า. แต่จู่ๆนางเอาเพส พี่วินมาให้เราเฉย เราก็งง คิดในใจว่า(อ้าว บอกกูเค้าเป็นแฟนเพื่อนแต่เอาเฟสเค้ามาให้กู ตกลงรักเพื่อนมั้ยเนี่ย) แต่หลังจากที่ได้เฟสบุ๊คมาก็... แอดเรยสิ่จ้า จะรอไรอยู่ล๊าา 5555..
โห้.. ผิดคลาดค่ะ เฟสบุ๊คนางแทบไม่ได้ไรเรย สถานะไม่มี รูปตัวเองก็ไม่ค่อยมีลง รูปแฟนนี่ไม่มีเรยจ้า เพื่อนน้อยกว่าที่คิดมาก (คือนางก็หน้าตาดีนะ เราก็คิดว่าจะสาวเพียบ) พอแอดไปสักพัก เรานี่ลุ้นใจเต้น ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บเรยว่านางจะรับมั้ย นั่งรอจนเที่ยงคืนยังเงียบเรยปิดไฟนอน ตอนเช้าเราก็ไปเรียนปกติ
พอเย็นกลับบ้านมา ลองเปิดเฟสเล่น แร้ว แร้ว... นางรับแอดแร้วจ้า พี่วินนางรับแอดแร้ว เรานั่งสับสนอยุ่นานว่าจะทักนางไปดีรึป่าว แร้วก็รวบรวมความกล้าทักนางไป
จิน : ดีค่ะ
สักพักใหญ่ๆจนเกือบหมดหวังพี่วินก็
พี่วิน : คับ
จิน : พี่ชื่อไรค่ะ
พี่วิน : วินคับ
เราก็แบบเขิลมาก ไม่รุ้จะคุยไรเขิลไปหมด พี่เค้าก็ถามคำตอบคำ จนมาประโยคนึงทำให้เราเขิลมาก
จิน : หนูเคยเห็นพี่ที่วิทลัยบ่อยๆ
พี่วิน : อืม พี่จำได้เห็นเรามองพี่อยู่บ่อยๆอ่า
อ๊ายยย..เขิลมาก พี่เค้ารู้ พี่เค้ารู้ว่าเราแอบมอง
เดี๋ยวมาต่อทำงานแปป
รุ่นพี่ที่ชอบ แต่ก้าวไปไม่ได้ ควรก้าวไปดีมั้ย.?
ย้อนไปหลายปีก่อน ตอนนั้นเราเข้าเรียนที่วิทยาลัยแห่งหนึ่งในต่างจังหวัดเป็นวิทยาลัยสายอาชีวะ แต่วิทยาลัยที่เราเรียนส่วนใหญ่เป็นผู้ชายสายช่างเยอะ
เราเรียน ปวช.1 พาณิช ตอนนั้นก็มีเหร่ๆส่องๆผู้ชายบ้าง แต่คือบังเอิญมากกก.. เจอรุ่นพี่ที่เคยคุยๆกันแต่เลิกคุยกันไปที่นี่ แร้วนางเป็นพี่ของเพื่อนในกลุ่มเรานางก็เรยขอเบอร์เราแร้วกลับไปคุยกันอีก จริงๆตอนนั้นเราก็คุยหลายคนนะ ด้วยความเด็กด้วยแหละเรยไม่คิดว่าต้องจริง
พี่ปอน : เราคุยกันมาสักพักแร้วนะ
จิน : อืม
พี่ปอน : พี่ถามจริงๆ คุยกับคนอื่นอยุ่รึป่าว.?
จิน : ก็ป่าวนะ คุยกะพี่คนเดียวแหละ (แหลสุดๆ)
พี่ปอน : งั้นเราคบกันนะ
ในใจแบบโอ๊ย ยังไม่ทันตั้งตัวเรย เอาไงดีว่ะ
พี่ปอน : ยังไง.? ไม่ได้คบกับใครไม่ใช่หรอ
จิน : อื้ม
หลังจากวันนั้นเราก็คบกับพี่ปอนด์มาซักพัก มาเรียนด้วยกัน กลับบ้านด้วยกันปกติ จนวันนึง พี่ปอนนางพี่ปอนนางเลิกช้า เราเรยบอกขอขึ้นรถเมลล์ไปกะเพื่อนแร้วจะไปรอที่ บขส. (ที่จิงๆไปส่องหนุ่มกะเพื่อน 5555..)
ในขณะที่ยืนรอรถอยู่ก็แบบ หืมมม.. พระเจ้า เทวดา ฟ้าดิน เจ้าขา ช่างเป็นใจให้ลูกขึ้นรถเมลล์กลับ โห้ มีรุ่นพี่คนนึงหล่อมากกก.. คืออารมณ์แบบตกหลุมรักครั้งแรกเรยอ่า ยืนยิ้มเขิลอยุ่คนเดียวตอนพี่เขาเดินผ่านไป ไม่สะกิดไม่บอกไม่ไม่ไรเพื่อนเรยจ้า แบบชอบมาก(ตอนนั้นกะซุ่มเรย)
แร้วหลังจากวันนั้นก็แบบแอบมองหาทุกวัน แอบหาตามเพจวิทลัยว่าพี่เค้าชื่ออะไร ก็ไม่เจอ เฟสบุ๊คก็หาย๊ากยาก แต่ด้วยมีบุญเก่าแผ่กุศลมา วันนึงนางเดินผ่านห้องเรียนจ้า รอบบนี้เขิลยิ้มจนเพื่อนเห็น เรยบอกเพื่อนไป แร้วด้วยความที่เพื่อนหวังดี มันไปสืบมาว่าพี่เค้าชื่อไร บ้านอยุ่แถวไหน
ได้ชื่อ มานางชื่อ " วิน" แร้วคุยๆกันบ่อย จนมีเพื่อนในห้องคนนึงได้ยิน มันบอกว่ารู้จักพี่วิน พี่วินเรียนมัธยมรุ่นๆแฟนนาง และ และ เป็นแฟนกับเพื่อนนางที่เรียนอยู่อีกวิทยาลัยนึงจ้า เพล้ง เพล้ง หัวใจจินแตกสลายเรยจ้า. แต่จู่ๆนางเอาเพส พี่วินมาให้เราเฉย เราก็งง คิดในใจว่า(อ้าว บอกกูเค้าเป็นแฟนเพื่อนแต่เอาเฟสเค้ามาให้กู ตกลงรักเพื่อนมั้ยเนี่ย) แต่หลังจากที่ได้เฟสบุ๊คมาก็... แอดเรยสิ่จ้า จะรอไรอยู่ล๊าา 5555..
โห้.. ผิดคลาดค่ะ เฟสบุ๊คนางแทบไม่ได้ไรเรย สถานะไม่มี รูปตัวเองก็ไม่ค่อยมีลง รูปแฟนนี่ไม่มีเรยจ้า เพื่อนน้อยกว่าที่คิดมาก (คือนางก็หน้าตาดีนะ เราก็คิดว่าจะสาวเพียบ) พอแอดไปสักพัก เรานี่ลุ้นใจเต้น ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บเรยว่านางจะรับมั้ย นั่งรอจนเที่ยงคืนยังเงียบเรยปิดไฟนอน ตอนเช้าเราก็ไปเรียนปกติ
พอเย็นกลับบ้านมา ลองเปิดเฟสเล่น แร้ว แร้ว... นางรับแอดแร้วจ้า พี่วินนางรับแอดแร้ว เรานั่งสับสนอยุ่นานว่าจะทักนางไปดีรึป่าว แร้วก็รวบรวมความกล้าทักนางไป
จิน : ดีค่ะ
สักพักใหญ่ๆจนเกือบหมดหวังพี่วินก็
พี่วิน : คับ
จิน : พี่ชื่อไรค่ะ
พี่วิน : วินคับ
เราก็แบบเขิลมาก ไม่รุ้จะคุยไรเขิลไปหมด พี่เค้าก็ถามคำตอบคำ จนมาประโยคนึงทำให้เราเขิลมาก
จิน : หนูเคยเห็นพี่ที่วิทลัยบ่อยๆ
พี่วิน : อืม พี่จำได้เห็นเรามองพี่อยู่บ่อยๆอ่า
อ๊ายยย..เขิลมาก พี่เค้ารู้ พี่เค้ารู้ว่าเราแอบมอง
เดี๋ยวมาต่อทำงานแปป