อาจจะยาวหน่อยนะคะ แต่เรารู้สึกไม่สะบายใจ และเสียใจมากจริงๆ ภาพมันวนเวียน อยู่ในหัวเรา พอคิดถึงก็ร้องไห้ ก่อนหน้านี้ 3 วัน สามีเราออกไปทำงาน ไม่ถึง5นาที ได้นำแมวน้อยที่ถูกหมาทำร้าย สิ่งแรกที่เราเห็น คือ ขาน้องหักเปิดกว้างขาห้อยไปแล้ว ไส้ตรงท้องทะลัก ไส้ตรงขาทะลัก แต่ว่าไม่มีเลือดไหล เราร้องไห้น้ำตาไหล ทำอะไรไม่ถูก สงสารมาก ซึ้งเวลานั้นเป็นเวลา 6 โมงเช้า เวลานี้คงไม่มีโรงพยาบาลสัตว์่ที่ไหนเปิด สามีเราเลยบอกเดี๋ยว 10โมง พาน้องไปหาหมอด้วยนะ น้องร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วนั่งน้ำตาไหลไป พูดออกมาดังๆกับน้องว่าถ้าน้องตายตอนนี้ น้องจะตายแบบไม่โดดเดี่ยว น้องจะตายโดยที่มีเราเป็นเพื่อน พอเราจะลุกขึ้นไปที่ไหน น้องจะตะเกียดตะกายที่จะลุกขึ้นและมองตาม เรานั่งอยู่ตรงนั้นแล้วจับตัวน้องร้องไห้เป็นเวลา 4 ชั่วโมง เพียงพอกับที่จะรู้ว่าน้องก็ต่อสู้แล้วอยากจะอยู่รอด 10 โมง โรงพยาบาลเปิด เราพาน้องไปหาหมอ หมอบอกว่าหากรักษาใช้เงินเยอะพอสมควรนะ แล้วหมอก็ไม่รับรองว่าน้องจะรอดหรือไม่ เพราะอาการของน้อง 50-50 นะ หากน้องรอดก็คงไม่กลับมาเป็นปกติอีกต่อไป เราเลยตัดสินใจถามหมอว่า...คุณหมอสามารถทำการ"การุณยฆาต" ได้หรือไม่ น้องจะได้ไม่ต้องทนเจ็บอีก หมอเลยตกลงทำให้ พอทำการ "การุณยฆาต" น้องได้จากไปอย่างสงบเพียงแค่เวลาไม่กี่วินาที เราได้จับตัวน้องแล้วพูดว่า...ต่อไปนี้เจ้าจะไม่ต้องเจ็บปวดอีก...หลับให้สบายนะ...เจ้าคงทำบุญมาแค่นี้..หากชาติหน้ามีจริงอย่าได้เกิดมาเป็นสัตว์ อย่าให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีก..เรากับเจ้าคงมีกรรมร่วมกันมา...เราถึงเป็นคนที่ต้องตัดสินใจจบชีวิตเจ้า...ขอให้เจ้าอโหสิกรรมให้กับเราด้วย...สิ่งที่เกิดทำให้เราคิดได้ว่า เจ้าหมา 3 ตัวนั้นได้เป็นคนทำร้ายน้อง สามีของเราเป็นคนช่วยน้อง...ส่วนเรา ได้เป็นคนจบชีวิตน้องให้จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา... เราคิดอยู่ว่ามันคงเป็นกรรมของแมวน้อยที่ต้องถูกทำร้าย แล้วเค้าต้องเจ็บปวดนอนรอความตายเอง เพราะเค้าจะต้องชดใช้กรรมของเค้า มันคงยังไม่ถึงเวลาของเค้า แต่เรากับเป็นคนตัดสินความตายให้เค้าเอง เราเสียใจมาก นอนร้องไห้ตลอด มีแต่ความรู้สึกผิดบาป เต็มหัวใจ...
เรารู้สึกผิดบาปอยู่ในใจ ด้วยการ "การุณยฆาต"
อาจจะยาวหน่อยนะคะ แต่เรารู้สึกไม่สะบายใจ และเสียใจมากจริงๆ ภาพมันวนเวียน อยู่ในหัวเรา พอคิดถึงก็ร้องไห้ ก่อนหน้านี้ 3 วัน สามีเราออกไปทำงาน ไม่ถึง5นาที ได้นำแมวน้อยที่ถูกหมาทำร้าย สิ่งแรกที่เราเห็น คือ ขาน้องหักเปิดกว้างขาห้อยไปแล้ว ไส้ตรงท้องทะลัก ไส้ตรงขาทะลัก แต่ว่าไม่มีเลือดไหล เราร้องไห้น้ำตาไหล ทำอะไรไม่ถูก สงสารมาก ซึ้งเวลานั้นเป็นเวลา 6 โมงเช้า เวลานี้คงไม่มีโรงพยาบาลสัตว์่ที่ไหนเปิด สามีเราเลยบอกเดี๋ยว 10โมง พาน้องไปหาหมอด้วยนะ น้องร้องด้วยความเจ็บปวด แล้วนั่งน้ำตาไหลไป พูดออกมาดังๆกับน้องว่าถ้าน้องตายตอนนี้ น้องจะตายแบบไม่โดดเดี่ยว น้องจะตายโดยที่มีเราเป็นเพื่อน พอเราจะลุกขึ้นไปที่ไหน น้องจะตะเกียดตะกายที่จะลุกขึ้นและมองตาม เรานั่งอยู่ตรงนั้นแล้วจับตัวน้องร้องไห้เป็นเวลา 4 ชั่วโมง เพียงพอกับที่จะรู้ว่าน้องก็ต่อสู้แล้วอยากจะอยู่รอด 10 โมง โรงพยาบาลเปิด เราพาน้องไปหาหมอ หมอบอกว่าหากรักษาใช้เงินเยอะพอสมควรนะ แล้วหมอก็ไม่รับรองว่าน้องจะรอดหรือไม่ เพราะอาการของน้อง 50-50 นะ หากน้องรอดก็คงไม่กลับมาเป็นปกติอีกต่อไป เราเลยตัดสินใจถามหมอว่า...คุณหมอสามารถทำการ"การุณยฆาต" ได้หรือไม่ น้องจะได้ไม่ต้องทนเจ็บอีก หมอเลยตกลงทำให้ พอทำการ "การุณยฆาต" น้องได้จากไปอย่างสงบเพียงแค่เวลาไม่กี่วินาที เราได้จับตัวน้องแล้วพูดว่า...ต่อไปนี้เจ้าจะไม่ต้องเจ็บปวดอีก...หลับให้สบายนะ...เจ้าคงทำบุญมาแค่นี้..หากชาติหน้ามีจริงอย่าได้เกิดมาเป็นสัตว์ อย่าให้ใครมาทำร้ายเจ้าอีก..เรากับเจ้าคงมีกรรมร่วมกันมา...เราถึงเป็นคนที่ต้องตัดสินใจจบชีวิตเจ้า...ขอให้เจ้าอโหสิกรรมให้กับเราด้วย...สิ่งที่เกิดทำให้เราคิดได้ว่า เจ้าหมา 3 ตัวนั้นได้เป็นคนทำร้ายน้อง สามีของเราเป็นคนช่วยน้อง...ส่วนเรา ได้เป็นคนจบชีวิตน้องให้จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา... เราคิดอยู่ว่ามันคงเป็นกรรมของแมวน้อยที่ต้องถูกทำร้าย แล้วเค้าต้องเจ็บปวดนอนรอความตายเอง เพราะเค้าจะต้องชดใช้กรรมของเค้า มันคงยังไม่ถึงเวลาของเค้า แต่เรากับเป็นคนตัดสินความตายให้เค้าเอง เราเสียใจมาก นอนร้องไห้ตลอด มีแต่ความรู้สึกผิดบาป เต็มหัวใจ...