สวัสดีครับ ผมชื่อคิว อายุ22 แล้ว ซึ่งผมตั้งกระทู้นี้มาเพื่อ
เล่าเรื่องราวความรักครั้งแรกของตัวของผมเอง
ถ้าผมเล่าเรื่องราวแล้วไม่เป็นที่พึงพอใจผมก็ขออภัยด้วยนะครับ.... มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
เรื่องนี้ซึ่งได้เกิดขึ้นเมื่อปี 12 - 15 เมษายน 2555 ช่วงผมกำลังขึ้นเรียนระดับ ปวช. อยู่ที่ชลบุรี ซึ่งผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย 5555
ครั้งแรกที่พบกันก็เมื่อ.....12 เมษายน 2555
ช่วงนั้นมีงานทอดผ้าป่าที่ จ.สุรินทร์
ก็ออกเดินทางจากชลบุรีประมาณ 20.00 น. ผมนั่งด้านหน้าของรถเมล์
รถก็ทยอยออกเดินทางรับผู้โดยสารไปตามปกติ ตอนนั้นผมยังไม่ได้เห็นหน้าเธอยังไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
เธอนั่งด้านหลังของผมห่างๆกัน 2-3 ที่นั่งของรถ
ช่วงตอนที่รถจอดปั๊มพักรถ ผมก็เดินสวนกับนางบ่อยนะ ( นางชื่ออุ๊ )
ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร เมื่อถึง จ.สุรินทร์ เมื่อเกือบบ่าย ผมก็ลงรถไปหาของกิน คนอีสานเป็นคนใจดีมากๆนะกันเองมากๆ จากนั้ผมกับน้าๆก็ไปหาที่พัก
ที่พักก็เป็นบ้านไม้สองชั้น ผมก็หาที่พักส่วนตัว แต่ที่พักของอุ๊ได้อยู่บนบ้านชั้น2 วันนั้นเราเจอกันน้อยมากเราคงเพลียกับการเดินทางตื่นมาก็เย็นแล้ว ตอนนั้นคือครั้งแรกที่เราได้ไปเที่ยวงานวัดด้วยกัน
แต่เราก็ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม 22.00 น.
เที่ยวเสร็จก็กลับมาอาบน้ำ อยากจะบอกว่า น้ำเย็นมากกกกกก...
อาบน้ำเสร็จก็กลับมานอน ต่างคนก็ต่างนอน เมื่อ 05.00 น.
ปุ้ย พี่สาวผม นางตื่นมาปลุกผมให้ไปอาบน้ำ และน้ำแมร่งโคตรเย็นมากๆๆๆ
อาบน้ำเสร็จผมก็ไปนอนเปลตรงทางบันไดขึ้นชั้น2ของบ้าน ผมก็หลับไปแหละ
และเอาผ้าห่มมาห่มนอน ตอนนั้นแหละที่ทำให้ผมรู้สึกแอบชอบอุ๊ !!!!!
ก็คือเช้าแล้วเวลาประมาณ 6 โมงกว่าๆ
มีคนมาห่มผ้าให้ผมเนื่องจากผ้าที่ผมห่มมันร่วงหรืออะไรเนี่ยแหละ
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาก็เห็นอุ๊ ที่มาห่มผ้าให้ผม ผมอายมากๆเพราะนอนน้ำลายไหล 555 อุ๊ห่มผ้าเสร็จนางก็เรียกไปทานข้าว พวกพี่ๆน้าๆของผมหนิแซวกันใหญ่เลย
แถวยังเร้าว่าให้ไปขอเบอร์เลย 5555 ตอนนั้นผมไม่กล้าหรอกเพราะผมจีบใครไม่เป็นและความไม่กล้า
และวันนี้ก็เป็นวันที่ต้องกลับกันแล้ว ผมก็ไปทำบุญไหว้พระก่อนกลับชลบุรี
เมื่อเที่ยงก็ได้เวลาเก็บของขึ้นรถ ผมก็เก็บของของผม
และก็เก็บเอาของขึ้นรถช่วงนั้นผมไม่เห็นอุ๊เลย
ผมเลือกที่จะอยู่ด้านท้ายของรถเลยเพื่อเต้นและบรรเทิงกับพี่ๆน้าๆ
ถึงชลบุรีแล้ว.....................
ช่วงประมาณเกือบตีหนึ่งรถมาจอดที่หมู่บ้านของผม
ผมเก็บของเพื่อที่จะลงรถ ผมเก็บความกล้าที่จะไปบอกกับเธอว่าผมจะขอเบอร์....
ผมรวบรวมความกล้า และเดินดิ่งไปตรงที่นั่งของเธอ พอถึงที่นั่งของเธอ ผมหยุดชงัก!!
ผมมองหน้าเธอ เธอมองหน้าผมด้วยความแบบงงงวยแบบคนพึ่งตื่น " เอาสิ บอกเลย"
สมองผมมันสั่งมาแบบนี้ แต่ผมก็ต้องเดินลงจากรถ และมองเธอจากไป........
" ทำไมทำไมถึงไม่บอกเขาว่ะไอ้คิว "
ผมบอกกับตัวเอง ความรู้สึกตอนนั้นผมเสียใจและโมโหตัวเองมากๆที่ไม่ได้บอกอุ๊
" เห้ออออ.... "
ผมได้แต่นั่งเสียใจอ้ะ ก่อนเดินกลับบ้านผมก็ถามว่า " น้าๆ ผู้หญิงคนที่มาห่มผ้าให้ผมอ่ะ เขาชื่ออะไรอ้ะ "
น้าเลยตอบมาว่า
" เขาชื่ออุ๊ "
และน้าก็บอกหมดว่า ลูกใคร บ้านอยู่ที่ไหน น้าผมบอกหมด......
******* มันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว********
เกือบเดือนนึงที่ผมไม่คิดอะไรถึงเธอแล้ววันที่ 16 พ.ค.2555 ถึงเวลาที่ผมต้องเข้าเรียนวิทยาลัยแล้ว....
ช่วงนั้นผมเรียนได้เกือบอาทิตย์นึงแล้ว และในทุกๆวันผมต้องนั่งรถเมล์ไปวิทยาลัยเวลา 06.30น.
และในวันนี้.. คือวันที่ดี และ ผมดีใจมากๆดีใจที่สุดในชีวิต
" ผมได้เจออุ๊อีกครั้ง "
ซึ่งเธอนั่งรถเมล์ไป รร.สายเดียวกับผม ผมดีใจจนพูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกเลย...
อุ๊มองผม ผมมองอุ๊ เป็นอะไรที่เขินมากๆ บอกไม่ถูก อุ๊เป็นคนยิ้มสวย เป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยมากๆ
" อ้าวววววว.. เด็กเทคนิคลงได้แล้วจ้าา "
เจ้กระเป๋ารถเมล์ได้ตะโกนแจ้งว่าถึงวิทยาลัยแล้ว
" แย่จังทำไมเวลาแห่งความสุขมันหมดไวจัง "
ผมพูดในใจและผมได้เผลอโบกมือบ้ายบายให้อุ๊
อุ๊ก็งงอ่ะดิ ใครว่ะ?
วันนั้นผมเรียนอย่างมีความสุขมากๆ คือ เดินยิ้มทั้งวันอ่ะ 555 และคิดว่าเย็นวันนี้ต้องเจออุ๊ให้ได้..........
********* ยังมีอีกเยอะเดี๋ยวกลับมาเล่าต่ออีกวันนี้ขอนอนก่อนเด้ออฝันดีครับ ***********
13/06/62
***มาต่อกันดีกว่าครับ***
วันนั้นผมเรียนอย่างมีความสุขมากๆ คือ เดินยิ้มทั้งวันอ่ะ 555 และคิดว่าเย็นวันนี้ต้องเจออุ๊ให้ได้.........
16.00 น. ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ผมก็ได้ขึ้นรถเมล์สายเดิม ผมอยู่ด้านหน้าของรถ ผมก็มองดูรอบ
" เห้อ.... เธอน่าจะกลับไปแล้วหล่ะ หรือ ขึ้นรถคนล่ะคันกันแน่ๆ "
ผมเซ็งมากๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ผมเจอเธอทุกๆ 06.30 น. ตอนขึ้นรถไปวิทยาลัย เจอทุกวันแต่ผมก็ไม่กล้าบอกเธอเลย
ก็เธอสวย น่ารัก และ เป็นเด็กเรียน และช่วงเลิกเรียนผมก็จะไปรอเธอทึ่ 4 แยกของตลาดทุกๆวัน
และในที่สุด ผมก็เจอเธอบนรถเมล์ ช่วงเกือบๆ 5โมง ผมเห็นเธอยืนอยู่บนรถเมล์ แต่วันนั้นคนเยอะมากๆ บอกได้เลยว่า แน่นๆมากๆ
เหมือนปลากระป๋องเลยก็ว่าได้ ผมดีใจมากๆ แล้วก็บอกเพื่อนของผมว่า
" นี่แหละคนที่กูชอบ "
เพื่อนผมบอกว่า
" โห ดูกับเขาดิ ต่างกัน
เลิกหวังเถอะ "
ผมก็นึ่งดิ มันก็จริงแหละ ผมไม่มีอะไรเลย ยังขอตังแม่ไปเรียนอยู่เลย คำพูดที่เพื่อนมันบอกกับผมมันฝังใจ จนผมเก็บเอามาคิดเลย
คิดไปคิดมา ก็ลองไปสืบหาเฟ๊ซบุ๊คเธอ ก็นานพักนึงกว่าจะเจอ อย่ารู้มั้ยว่าเจอได้ไง ผมเข้าไปดูเพื่อนของเฟ๊ซบุ๊คน้าๆที่ไปเที่ยวสุรินทร์ด้วยกัน จนเจอเธอ
ผมดูรูปเธอ แล้วก็ Save เก็บไว้ในโทรศัพท์ของผม เอามาดูทุกๆวัน
แล้วในเย็นวันต่อมาหลังจากเลิกเรียน ผมเดินเล่นแถวถนนหน้าบ้านผม ผมเดินไปเดินมา แล้วก็เปิดเพลงฟัง เพลงนี้มันทำให้ผมมีความกล้า
เพลงนั้นชื่อเพลง " พูดไม่ค่อยถูก " ฟังไปฟังมา ผมก็คิดในใจว่า
" เราแอบชอบเขามาหลายเดือนแล้วนะ ทำไมเราไม่กล้าบอกกับเขาว่ะ "
และในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าจะบอกชอบเธอตอนเธอขึ้นรถเมล์ตอนเช้า
แต่วิธีบอกรักของผม จะเหมือนใครหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมนำสมุดที่เรียน มาดึงหน้ากลางออก
ผมตั้งใจบรรจงลายมือแบบสวยๆ คำที่เขียนในกระดาษนั้นเขียนไปว่า
" เราชอบเธอนะ เราชอบเธอตั้งแต่ที่เธอไปเที่ยวที่สุรินทร์แล้ว "
เป็นแค่คำสั้นๆ แต่กระดาษก็เกือบหมดสมุดเหมือนกัน
" ตื่นเต้นมากๆ นอนไม่หลับเลย "
ผมนอนคิดว่า เธอจะชอบเรามั้ยน้าาาาา
ในสมองมันคิดแบบนี้...........
เช้าต่อมา วันนี้แหละที่จะเป็นวันที่รู้ชะตากรรมของผม ผมขึ้นรถเวลาเดิมของผม คือ 06.15น. ผมเลือกที่จะนั่งด้านหน้าของรถ เผื่อเธอจะขึ้นมาทางด้านหน้าอีก
" ใกล้ถึงแล้ว... " ตอนนั้นหัวใจผมเต้นแรงมากๆ ตื่นเต้นมากๆ เพราะใกล้ถึงตรงที่เธอขึ้นรถมาแล้ว
ผมหยิบกระดาษที่พับไว้ออกมาจากกระเป๋าพร้อมที่จะให้เธอ
จอดแล้ว.... เธอเดินขึ้นรถมาเป็นคนสุดท้าย ตอนนั้นผมรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
" เธอเดินขึ้นมาแล้ว " ผมสะกิดเธอ แล้วให้กระดาษที่พับไว้ แล้วบอกกับเธอว่า
" เราให้เธอ " เธอหยิบแล้วเธอก็ยิ้ม ไปนั่งที่เก้าอี้โดยสารตอนนั้นเธอยังไม่เปิดอ่านและผมก็ไม่กล้าหันไปมองเธอ
อายครับ ผมอายเธอมากๆ พอรถจอดที่วิทยาลัยผมรีบดิ่งเข้าวิทยาลัยเลย
แต่ทั้งวันนั้นก็รู้สึกว่าไม่คิดอะไรมากเลย เหมือนมันโล่งๆไม่อึดอัดเลย แต่วันนั้น ผมเลิกเรียนเร็วมากๆ บ่าย 1 ก็เลิกเรียนแล้ว
เช้าต่อมา มันคือวันศุกร์ น่าจะจำได้ ผมขึ้นรถเมล์เวลาเดิม 06.15 น. รถก็แล่นไป ถึงจุดที่เธอขึ้นรถ เธอขึ้นรถมา
และตอนนั้นผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลย ในระหว่าที่ผมก้มหน้านั้น ก็มีมือมาสะกิด ผมมองขึ้นไปเจอหน้าเธอแล้วเธอก็ผมแบบมือเธอให้อะไรกับผมมาอย่างนึง ผมกำๆดู รู้เลยว่า... มันคือกระดาษพับเป็นรูปหัวใจ ตอนนั้นผมยังไม่คิดอะไร แต่ก็แอบดีใจนิสสๆๆ พอถึงวิทยาลัย ผมรีบไปนั่งที่โต๊ะโรงอาหาร
ผมก็หยิบกระดาษพับรูปหัวใจออกมาดู แล้วก็เปิดดู.. ผมถึงกับอึ้ง!!! ไปพักนึง ในกระดาษนั้นเขียนไว้ว่า
" เราก็ชอบเธอเหมือนกัน "
คำสั้นๆแต่มีความหมายกับผมมากๆ ทำให้ผมมีความตั้งใจเรียนมากๆ คือ วันนั้นมีความสุขมากๆ
ผมเก็บกระดาษที่เธอเขียนมานั้นไว้อย่างดี
วันจันทร์ ผมก็ส่งกระดาษที่ผมเขียนให้เธอเหมือนเดิม ผมเขียนไปว่า " เธอชื่ออะไร เราชื่อคิว แล้วเราเจอกันได้มั้ย "
วันต่อมา เธอก็ส่งกระดาษกลับมาในตอนเช้า เธอเขียนมาว่า " เราชื่ออุ๊ เราเจอกันได้ค่ะ แต่ทำไมเธอไม่ขอเบอร์เราล่ะ 08******** นี่เบอร์เรา โทรมาตอนเที่ยงได้นะเราพักเที่ยง ตั้งใจเรียนนะ สู้ๆ " ผมอ่านแล้วผมรู้สึกว่า ทำไมผมไม่ขอเบอร์โทร 5555 ผมหนิโง่จริงๆ....................
***** นี่แหละครับเป็นสิ่งที่เธอเขียนมาให้ผมเดี๋ยวมีมาต่อนะขอไปพักผ่อนก่อนนะครับเดี๋ยวมาต่อราตรีสวัสดิ์ครับ*****
รักครั้งแรกกับชายตัวน้อย
เล่าเรื่องราวความรักครั้งแรกของตัวของผมเอง
ถ้าผมเล่าเรื่องราวแล้วไม่เป็นที่พึงพอใจผมก็ขออภัยด้วยนะครับ.... มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
เรื่องนี้ซึ่งได้เกิดขึ้นเมื่อปี 12 - 15 เมษายน 2555 ช่วงผมกำลังขึ้นเรียนระดับ ปวช. อยู่ที่ชลบุรี ซึ่งผมไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลย 5555
ครั้งแรกที่พบกันก็เมื่อ.....12 เมษายน 2555
ช่วงนั้นมีงานทอดผ้าป่าที่ จ.สุรินทร์
ก็ออกเดินทางจากชลบุรีประมาณ 20.00 น. ผมนั่งด้านหน้าของรถเมล์
รถก็ทยอยออกเดินทางรับผู้โดยสารไปตามปกติ ตอนนั้นผมยังไม่ได้เห็นหน้าเธอยังไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
เธอนั่งด้านหลังของผมห่างๆกัน 2-3 ที่นั่งของรถ
ช่วงตอนที่รถจอดปั๊มพักรถ ผมก็เดินสวนกับนางบ่อยนะ ( นางชื่ออุ๊ )
ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร เมื่อถึง จ.สุรินทร์ เมื่อเกือบบ่าย ผมก็ลงรถไปหาของกิน คนอีสานเป็นคนใจดีมากๆนะกันเองมากๆ จากนั้ผมกับน้าๆก็ไปหาที่พัก
ที่พักก็เป็นบ้านไม้สองชั้น ผมก็หาที่พักส่วนตัว แต่ที่พักของอุ๊ได้อยู่บนบ้านชั้น2 วันนั้นเราเจอกันน้อยมากเราคงเพลียกับการเดินทางตื่นมาก็เย็นแล้ว ตอนนั้นคือครั้งแรกที่เราได้ไปเที่ยวงานวัดด้วยกัน
แต่เราก็ไม่ได้คุยกันเหมือนเดิม 22.00 น.
เที่ยวเสร็จก็กลับมาอาบน้ำ อยากจะบอกว่า น้ำเย็นมากกกกกก...
อาบน้ำเสร็จก็กลับมานอน ต่างคนก็ต่างนอน เมื่อ 05.00 น.
ปุ้ย พี่สาวผม นางตื่นมาปลุกผมให้ไปอาบน้ำ และน้ำแมร่งโคตรเย็นมากๆๆๆ
อาบน้ำเสร็จผมก็ไปนอนเปลตรงทางบันไดขึ้นชั้น2ของบ้าน ผมก็หลับไปแหละ
และเอาผ้าห่มมาห่มนอน ตอนนั้นแหละที่ทำให้ผมรู้สึกแอบชอบอุ๊ !!!!!
ก็คือเช้าแล้วเวลาประมาณ 6 โมงกว่าๆ
มีคนมาห่มผ้าให้ผมเนื่องจากผ้าที่ผมห่มมันร่วงหรืออะไรเนี่ยแหละ
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาก็เห็นอุ๊ ที่มาห่มผ้าให้ผม ผมอายมากๆเพราะนอนน้ำลายไหล 555 อุ๊ห่มผ้าเสร็จนางก็เรียกไปทานข้าว พวกพี่ๆน้าๆของผมหนิแซวกันใหญ่เลย
แถวยังเร้าว่าให้ไปขอเบอร์เลย 5555 ตอนนั้นผมไม่กล้าหรอกเพราะผมจีบใครไม่เป็นและความไม่กล้า
และวันนี้ก็เป็นวันที่ต้องกลับกันแล้ว ผมก็ไปทำบุญไหว้พระก่อนกลับชลบุรี
เมื่อเที่ยงก็ได้เวลาเก็บของขึ้นรถ ผมก็เก็บของของผม
และก็เก็บเอาของขึ้นรถช่วงนั้นผมไม่เห็นอุ๊เลย
ผมเลือกที่จะอยู่ด้านท้ายของรถเลยเพื่อเต้นและบรรเทิงกับพี่ๆน้าๆ
ถึงชลบุรีแล้ว.....................
ช่วงประมาณเกือบตีหนึ่งรถมาจอดที่หมู่บ้านของผม
ผมเก็บของเพื่อที่จะลงรถ ผมเก็บความกล้าที่จะไปบอกกับเธอว่าผมจะขอเบอร์....
ผมรวบรวมความกล้า และเดินดิ่งไปตรงที่นั่งของเธอ พอถึงที่นั่งของเธอ ผมหยุดชงัก!!
ผมมองหน้าเธอ เธอมองหน้าผมด้วยความแบบงงงวยแบบคนพึ่งตื่น " เอาสิ บอกเลย"
สมองผมมันสั่งมาแบบนี้ แต่ผมก็ต้องเดินลงจากรถ และมองเธอจากไป........
" ทำไมทำไมถึงไม่บอกเขาว่ะไอ้คิว "
ผมบอกกับตัวเอง ความรู้สึกตอนนั้นผมเสียใจและโมโหตัวเองมากๆที่ไม่ได้บอกอุ๊
" เห้ออออ.... "
ผมได้แต่นั่งเสียใจอ้ะ ก่อนเดินกลับบ้านผมก็ถามว่า " น้าๆ ผู้หญิงคนที่มาห่มผ้าให้ผมอ่ะ เขาชื่ออะไรอ้ะ "
น้าเลยตอบมาว่า
" เขาชื่ออุ๊ "
และน้าก็บอกหมดว่า ลูกใคร บ้านอยู่ที่ไหน น้าผมบอกหมด......
******* มันก็ผ่านมาหลายวันแล้ว********
เกือบเดือนนึงที่ผมไม่คิดอะไรถึงเธอแล้ววันที่ 16 พ.ค.2555 ถึงเวลาที่ผมต้องเข้าเรียนวิทยาลัยแล้ว....
ช่วงนั้นผมเรียนได้เกือบอาทิตย์นึงแล้ว และในทุกๆวันผมต้องนั่งรถเมล์ไปวิทยาลัยเวลา 06.30น.
และในวันนี้.. คือวันที่ดี และ ผมดีใจมากๆดีใจที่สุดในชีวิต
" ผมได้เจออุ๊อีกครั้ง "
ซึ่งเธอนั่งรถเมล์ไป รร.สายเดียวกับผม ผมดีใจจนพูดไม่ออก ทำอะไรไม่ถูกเลย...
อุ๊มองผม ผมมองอุ๊ เป็นอะไรที่เขินมากๆ บอกไม่ถูก อุ๊เป็นคนยิ้มสวย เป็นผู้หญิงที่เรียบร้อยมากๆ
" อ้าวววววว.. เด็กเทคนิคลงได้แล้วจ้าา "
เจ้กระเป๋ารถเมล์ได้ตะโกนแจ้งว่าถึงวิทยาลัยแล้ว
" แย่จังทำไมเวลาแห่งความสุขมันหมดไวจัง "
ผมพูดในใจและผมได้เผลอโบกมือบ้ายบายให้อุ๊
อุ๊ก็งงอ่ะดิ ใครว่ะ?
วันนั้นผมเรียนอย่างมีความสุขมากๆ คือ เดินยิ้มทั้งวันอ่ะ 555 และคิดว่าเย็นวันนี้ต้องเจออุ๊ให้ได้..........
********* ยังมีอีกเยอะเดี๋ยวกลับมาเล่าต่ออีกวันนี้ขอนอนก่อนเด้ออฝันดีครับ ***********
13/06/62
***มาต่อกันดีกว่าครับ***
วันนั้นผมเรียนอย่างมีความสุขมากๆ คือ เดินยิ้มทั้งวันอ่ะ 555 และคิดว่าเย็นวันนี้ต้องเจออุ๊ให้ได้.........
16.00 น. ได้เวลาเลิกเรียนแล้ว ผมก็ได้ขึ้นรถเมล์สายเดิม ผมอยู่ด้านหน้าของรถ ผมก็มองดูรอบ
" เห้อ.... เธอน่าจะกลับไปแล้วหล่ะ หรือ ขึ้นรถคนล่ะคันกันแน่ๆ "
ผมเซ็งมากๆ แต่ก็ไม่เป็นไร ผมเจอเธอทุกๆ 06.30 น. ตอนขึ้นรถไปวิทยาลัย เจอทุกวันแต่ผมก็ไม่กล้าบอกเธอเลย
ก็เธอสวย น่ารัก และ เป็นเด็กเรียน และช่วงเลิกเรียนผมก็จะไปรอเธอทึ่ 4 แยกของตลาดทุกๆวัน
และในที่สุด ผมก็เจอเธอบนรถเมล์ ช่วงเกือบๆ 5โมง ผมเห็นเธอยืนอยู่บนรถเมล์ แต่วันนั้นคนเยอะมากๆ บอกได้เลยว่า แน่นๆมากๆ
เหมือนปลากระป๋องเลยก็ว่าได้ ผมดีใจมากๆ แล้วก็บอกเพื่อนของผมว่า
" นี่แหละคนที่กูชอบ "
เพื่อนผมบอกว่า
" โห ดูกับเขาดิ ต่างกัน
ผมก็นึ่งดิ มันก็จริงแหละ ผมไม่มีอะไรเลย ยังขอตังแม่ไปเรียนอยู่เลย คำพูดที่เพื่อนมันบอกกับผมมันฝังใจ จนผมเก็บเอามาคิดเลย
คิดไปคิดมา ก็ลองไปสืบหาเฟ๊ซบุ๊คเธอ ก็นานพักนึงกว่าจะเจอ อย่ารู้มั้ยว่าเจอได้ไง ผมเข้าไปดูเพื่อนของเฟ๊ซบุ๊คน้าๆที่ไปเที่ยวสุรินทร์ด้วยกัน จนเจอเธอ
ผมดูรูปเธอ แล้วก็ Save เก็บไว้ในโทรศัพท์ของผม เอามาดูทุกๆวัน
แล้วในเย็นวันต่อมาหลังจากเลิกเรียน ผมเดินเล่นแถวถนนหน้าบ้านผม ผมเดินไปเดินมา แล้วก็เปิดเพลงฟัง เพลงนี้มันทำให้ผมมีความกล้า
เพลงนั้นชื่อเพลง " พูดไม่ค่อยถูก " ฟังไปฟังมา ผมก็คิดในใจว่า
" เราแอบชอบเขามาหลายเดือนแล้วนะ ทำไมเราไม่กล้าบอกกับเขาว่ะ "
และในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าจะบอกชอบเธอตอนเธอขึ้นรถเมล์ตอนเช้า
แต่วิธีบอกรักของผม จะเหมือนใครหรือเปล่าก็ไม่รู้ ผมนำสมุดที่เรียน มาดึงหน้ากลางออก
ผมตั้งใจบรรจงลายมือแบบสวยๆ คำที่เขียนในกระดาษนั้นเขียนไปว่า
" เราชอบเธอนะ เราชอบเธอตั้งแต่ที่เธอไปเที่ยวที่สุรินทร์แล้ว "
เป็นแค่คำสั้นๆ แต่กระดาษก็เกือบหมดสมุดเหมือนกัน
" ตื่นเต้นมากๆ นอนไม่หลับเลย "
ผมนอนคิดว่า เธอจะชอบเรามั้ยน้าาาาา
ในสมองมันคิดแบบนี้...........
เช้าต่อมา วันนี้แหละที่จะเป็นวันที่รู้ชะตากรรมของผม ผมขึ้นรถเวลาเดิมของผม คือ 06.15น. ผมเลือกที่จะนั่งด้านหน้าของรถ เผื่อเธอจะขึ้นมาทางด้านหน้าอีก
" ใกล้ถึงแล้ว... " ตอนนั้นหัวใจผมเต้นแรงมากๆ ตื่นเต้นมากๆ เพราะใกล้ถึงตรงที่เธอขึ้นรถมาแล้ว
ผมหยิบกระดาษที่พับไว้ออกมาจากกระเป๋าพร้อมที่จะให้เธอ
จอดแล้ว.... เธอเดินขึ้นรถมาเป็นคนสุดท้าย ตอนนั้นผมรวบรวมความกล้าอีกครั้ง
" เธอเดินขึ้นมาแล้ว " ผมสะกิดเธอ แล้วให้กระดาษที่พับไว้ แล้วบอกกับเธอว่า
" เราให้เธอ " เธอหยิบแล้วเธอก็ยิ้ม ไปนั่งที่เก้าอี้โดยสารตอนนั้นเธอยังไม่เปิดอ่านและผมก็ไม่กล้าหันไปมองเธอ
อายครับ ผมอายเธอมากๆ พอรถจอดที่วิทยาลัยผมรีบดิ่งเข้าวิทยาลัยเลย
แต่ทั้งวันนั้นก็รู้สึกว่าไม่คิดอะไรมากเลย เหมือนมันโล่งๆไม่อึดอัดเลย แต่วันนั้น ผมเลิกเรียนเร็วมากๆ บ่าย 1 ก็เลิกเรียนแล้ว
เช้าต่อมา มันคือวันศุกร์ น่าจะจำได้ ผมขึ้นรถเมล์เวลาเดิม 06.15 น. รถก็แล่นไป ถึงจุดที่เธอขึ้นรถ เธอขึ้นรถมา
และตอนนั้นผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลย ในระหว่าที่ผมก้มหน้านั้น ก็มีมือมาสะกิด ผมมองขึ้นไปเจอหน้าเธอแล้วเธอก็ผมแบบมือเธอให้อะไรกับผมมาอย่างนึง ผมกำๆดู รู้เลยว่า... มันคือกระดาษพับเป็นรูปหัวใจ ตอนนั้นผมยังไม่คิดอะไร แต่ก็แอบดีใจนิสสๆๆ พอถึงวิทยาลัย ผมรีบไปนั่งที่โต๊ะโรงอาหาร
ผมก็หยิบกระดาษพับรูปหัวใจออกมาดู แล้วก็เปิดดู.. ผมถึงกับอึ้ง!!! ไปพักนึง ในกระดาษนั้นเขียนไว้ว่า
" เราก็ชอบเธอเหมือนกัน "
คำสั้นๆแต่มีความหมายกับผมมากๆ ทำให้ผมมีความตั้งใจเรียนมากๆ คือ วันนั้นมีความสุขมากๆ
ผมเก็บกระดาษที่เธอเขียนมานั้นไว้อย่างดี
วันจันทร์ ผมก็ส่งกระดาษที่ผมเขียนให้เธอเหมือนเดิม ผมเขียนไปว่า " เธอชื่ออะไร เราชื่อคิว แล้วเราเจอกันได้มั้ย "
วันต่อมา เธอก็ส่งกระดาษกลับมาในตอนเช้า เธอเขียนมาว่า " เราชื่ออุ๊ เราเจอกันได้ค่ะ แต่ทำไมเธอไม่ขอเบอร์เราล่ะ 08******** นี่เบอร์เรา โทรมาตอนเที่ยงได้นะเราพักเที่ยง ตั้งใจเรียนนะ สู้ๆ " ผมอ่านแล้วผมรู้สึกว่า ทำไมผมไม่ขอเบอร์โทร 5555 ผมหนิโง่จริงๆ....................
***** นี่แหละครับเป็นสิ่งที่เธอเขียนมาให้ผมเดี๋ยวมีมาต่อนะขอไปพักผ่อนก่อนนะครับเดี๋ยวมาต่อราตรีสวัสดิ์ครับ*****