คือตอนแรกๆ เราเบื่อเพื่อนๆที่ทำงานกลุ่มด้วยเพราะโยนให้เราทำคนเดียว จนเราไม่มีเวลานอน เพราะเราเป็นเด็กกิจกรรมด้วย หลังจากนั้นมันก็ทำให้เราไม่อยากไปโรงเรียน เบื่อโลก อยากหายไปจากโลกนี้ สิ่งที่ชอบทำตอนนี้ก็ไม่ชอบ เริ่มเก็บตัวมากขึ้น เริ่มชอบความเจ็บปวด เราเคยกรีดแขนตัวเองให้เลือดซึมๆ เราเริ่มหงุดหงิดเวลาแม่เรียก และชอบมองโลกในแง่ลบไว้ก่อน ร้องไห้คนเดียว ไม่อยากไปเจอใคร แต่ก็ไม่อยากอยู่ที่บ้านเหมือนกัน เพราะแม่ชอบชวนทะเลาะทุกวัน พอเวลาแม่โกรธมากๆก็จะพูดจาที่มันกดเราให้ต้อยต่ำลง เคยไปพบแพทย์มาครั้งหนึ่งค่ะ เกี่ยวกับเรื่องชีวิตในโรงเรียน แต่สุดท้ายก็บอกแค่ว่า "ช่วยไรไม่ได้ไปแก้ปัญหาเอง"
เราควรทำยังไงต่อไปคะ พยายามหางานอดิเรกทำ ออกไปเจอเพื่อนบ่อยๆก็แล้ว แต่มันก็เหมือนฝืนยิ้มให้ว่าเล่ามีความสุขแต่จริงๆแล้วคือไม่เลย
เราสุ่มเสี่ยงเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยคะ?
เราควรทำยังไงต่อไปคะ พยายามหางานอดิเรกทำ ออกไปเจอเพื่อนบ่อยๆก็แล้ว แต่มันก็เหมือนฝืนยิ้มให้ว่าเล่ามีความสุขแต่จริงๆแล้วคือไม่เลย