แบกเป้ท่องโลก บาหลี-คาวาอิเจี้ยน-โบรโม่ - วันที่2 บาหลี (Bali)

แผนเดินทางในวันนี้

วันนี้พวกเราเริ่มแบกกล้อง หอบเลนส์ สะพายขาตั้งกล้องออกจากที่พักแว๊นมอเตอร์ไซด์3คันวิ่งตามกันไปที่ “Tanah Lot" ซึ่งจะเป็นวัดริมหาด ริมน้ำ

ซึ่งห่างจากที่พักประมาณ10กิโลเมตร แรกๆพวกเราก็ไปเป็นขบวนดีครับ แต่ซักพักพวกก็บิดซิ่งทิ้งห่างจนไม่เห็นท้าย ผมจำเป็นต้องเป็นแผนที่Offline ของ “CityMaps2Go” มีประโยชน์มากจริงๆครับสำหรับแอปพลิเคชันนี้ โชคดีที่เส้นทางค่อนข้างจะวิ่งตรงบนถนนหลัก และบิดไปจนทันกลุ่มเพื่อนๆ

บิดไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็มาถึงจุดหมายครับ การเข้าไปในสถานที่แห่งนี้จะต้องซื้อตั๋วเข้าชมนะครับ คนละ60,000IRD

พาหนะ2ล้อ 3,000IRD,พาหนะ4ล้อ 5,000IRD, พาหนะ6ล้อ(Bus) 10,000IRD

"สำหรับวัดทานาห์ ลอต ตั้งอยู่บนชายหาดริมทะเล ซึ่งเป็น 1 ใน 5 ของเกาะบาหลี มีลักษณะยื่นลงไปในทะเล

สร้างโดยนักบวชฮินดู ชื่อ ดัง ฮยัง นิราร์ธา ตั้งแต่ศตวรรษที่ 11 เพื่ออุทิศแด่เทพเจ้าและปีศาจแห่งท้องทะเล"

Tanah Lot

วันนี้นักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะครับ พ่วงกับอากาศที่ค่อนข้างร้อน และแดดแรง ทำให้ต้องเดินไปพักเข้าร่มไป วันนี้เป็นวันที่คลื่นแรงมากครับ

ซัดเข้ากระทบฝั่งอย่างหนักหน่วงไม่หยุดหย่อน เป็นที่น่าเสียดายมากที่วันนี้เจ้าหน้าที่ปิดทางไม่ให้ข้ามไปยังเกาะของวัดในทะเล

เนื่องจากบริเวณนั้นคลื่นพัดเข้าแรงเช่นกัน ต้องยอมรับแต่โดยดีว่าสภาพมันอันตรายจริงๆครับ เป็นการพลาดจุดมุ่งหมายแรกไปอย่างน่าเสียดาย

ทั้งๆที่อยู่ห่างไปไม่กี่เมตรแล้ว ผมเลือกที่จะเดินถ่ายภาพมาเก็บไว้ให้เยอะที่สุด ไปดูกันครับ

ยังเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความเชื่อและศรัทธา

ศรัทธาและความเชื่อ

นักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะ

บอกตัวเองว่า “ชิวๆน่ะ” ยังมีอีกหลายที่ให้เราไปต่อ พวกเราไม่รอช้าที่จะเดินกลับไปที่รถ แต่คราวนี้จะเป็นการแยกกันเที่ยวแล้วครับ

โดยทีมผมจะไปกัน3คน เราคุยกันไม่กี่นาทีก็สรุปกันว่า จะไปตลาดอูบุด(Ubud Art Market) และภูเขาไฟบาตูร์(Mount Batur)

แถวๆ Mengwi terminal สถานีรถบัสที่จะเดินทางไป Kawah Ijenพรุ่งนี้

แต่แล้ว...

........................

.....................................!!

ระหว่างทาง ท่าจะไม่ดีแล้วสิ

เก็บความทรงจำระหว่างทาง

เก็บความทรงจำระหว่างทาง

                 สำหรับการเริ่มต้นที่บาหลีเปิดตัวได้ไม่ค่อยดีนักสำหรับพวกเรา หลังจากเดินทางไปเรื่อยๆจนเหลือระยะทางอีก 10กิโลเมตรจะถึง Ubud

ฝนได้เริ่มโปรยปรายลงมา และเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ผมต้องจอดแวะข้างทางที่บ้านของชาวบ้านเพื่อประเมินสถานการณ์ หลังจากหยุดรอ

ประมาณ20นาที บทสรุปครั้งนี้ไม่ค่อยถูกใจผมนัก เพื่อนร่วมทริปลงความเห็นว่าให้เลี้ยวรถกลับเข้าเมือง และกลับที่พัก

เป็นอีกวันที่เที่ยวไม่ราบรื่นเลยสำหรับวันนี้ ดูติดขัดไปหมด หลังจากขับออกมาได้ไม่นาน ฝนเทลงมาระลอกใหญ่และหนักมาก

ฟ้ามืดทุกทิศทาง ด้วยความที่ผมมีกล้องพร้อมเลนส์อีก2ตัวในกระเป๋า ซึ่งไม่อยากไว้ใจกระเป๋ากล้องมากนัก เราได้แวะหลบฝนเป็นระยะๆ

3-4ครั้ง จนเข้าสู่ถนนหลัก แต่ไม่มีวี่แววว่าฝนจะซาลงแม้แต่น้อย ผมเปียกโชกและหนาวสั่นไปทั้งตัว เพราะเป็นคนขับและฝนประทะเข้ามาเต็มๆ

การขับก็ต้องระมัดระวังเป็นพิเศษเพราะถนนเริ่มลื่น

ระหว่างทางมีหลายความรู้สึกครับ รู้สึก Fail กับการเที่ยวบาหลีในวันนี้ รู้สึกหนาว รู้สึกห่วงกล้องและเลนส์ในกระเป๋า จนผมมาจอดติดไฟแดงที่4แยก

แห่งหนึ่ง พอได้สัญญาณไฟเขียว ผมบิดเร่งเครื่องออกตัวอย่างระมันระวัง มีน้ำท่วมขังบริเวณ4แยกประมาณข้อเท้า(ประมาณ 5-10เซนติเมตร)

รถผมล้อหลังสะบัดไถล้อไปทางขวา ผมพยามประคองรถไม่ให้ล้มและพยายามหลบออกไปข้างทาง เพราะจังหวะนั้นรถที่ได้สัญญาณไฟเขียวพร้อม

ผมกำลังออกตัว หากล้มลงตรงนั้นแล้ว นอกจากจะเป็นรถที่เสียหาย กล้องที่น่าจะพังรวมทั้งเลนส์ ก็คงชีวิตผม2คนบนรถนี่แหละครับที่เสี่ยงมากๆ โชคดีที่มอเตอร์ไซด์ที่ออกตัวพร้อมๆผมเขาเห็นว่ารถลื่นไถลแล้ว เขาจึงขับยื่นมือให้สัญญาณให้รถคันอื่นชะลอจนกระทั่งผมประคองรถไม่ให้ล้ม

และเข้าข้างทางได้สำเร็จ    ในส่วนนี้ต้องยกความดีความชอบให้ "สติ" ครับ  ต้องมีสติทุกจังหวะชีวิตจริงๆ

เมื่อจอดรถได้ก็รีบมาดูล้อก่อนเลย ปรากฎว่ารถยางแบนไปเรียบร้อยครับ ด้วยเครื่องยนต์ที่ร้อนแล้วโดนฝน จะเกิดควันขึ้น รู้สึก Failได้อีกครับ

แต่เมื่อปัญหาเกิดขึ้นมาแล้ว ก็ต้องคิดวิธีแก้ปัญหาก่อนที่จะนั่งเซ็งครับ ตอนนี้ฝนก็ตกหนักไม่หยุด นึกภาพแล้ว นี่มันคือโชคร้ายอะไรของมันวะเนี่ย555

เพื่อนที่มาด้วยกันอีกคันก็คงไม่รู้ว่าผมมีปัญหาอยู่ จะไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ พวกเราไม่ได้ซื้อซิมมือถือ หรือเปิดโรมมิ่ง ครั้งนี้เลยต้องปล่อยครับ

เพราะทำอะไรไม่ได้ หวังว่าจะได้กลับไปเจอกันที่ที่พัก แต่เราเคยแยกกันเที่ยวมาแล้วที่สิงคโปร์และเวียดนามเหนือ คิดว่าเพื่อนผมคนนี้

น่าจะเอาตัวรอดและหาทางกลับที่พักได้ ผมเชื่ออย่างนั้น

จอดรถยืนหลบฝนที่บ้านของชาวบ้านได้ราวๆ30นาที ฝนเริ่มซาก็ถึงเวลาต้องไปต่อแล้วล่ะครับ เป้าหมายจะเปลี่ยนมาที่ “หาร้านปะยาง”

ซึ่งผมต้องเข็นรถไปราวๆ1กิโลเมตร เลี้ยวซ้ายไปเจอเข้ากับร้านขายรถมอเตอร์ไซด์ของYamaha ซึ่งจะมีร้านซ่อมของเขาอยู่ข้างๆ พยายามสื่อสาร

อยู่พักนึงแต่คุยกันไม่รู้เรื่องครับ เขาจึงเรียกพนักงานอีกคนที่คุยภาษาอังกฤษได้ มาคุยกับผม ผมรู้ตัวดีว่ารถเป็น Honda555 แต่ขอเถอะ

ปะยางให้หน่อย^^

พนักงานบอกให้เดินไปอีก200เมตร จะมีร้านซ่อมอยู่ซ้ายมือ ผมรีบขอบคุณพนักงานและเข็นรถดิ่งไปที่ร้านซ่อมทันที ซึ่งเป็นร้านซ่อมมอเตอร์ไซด์

ข้างทางเหมือนเขตชานเมืองหรือต่างจังหวัดบ้านเรานี่แหละครับ

มันวันอะไรของมันวะเนี่ย ปลอบตัวเองเบาๆ

พี่ช่างซ่อมรถเสร็จแล้ว ค่าซ่อม 15,000 IRD ได้เวลาเดินทางต่อแล้ว เรียกได้ว่า “โล่งอก” ผมเริ่มขับเข้าถนนหลักเส้นเดิมไปเรื่อยๆ

ซ้ายบ้าง ขวาบ้าง ในที่สุดก็มาถึงที่พักแล้วครับ

ตอนที่ผมมาถึงที่พัก เพื่อนผมอีกคนที่ขับนำหน้ามา ได้มาถึงที่พักเรียบร้อยแต่ไม่มีกุญแจเข้าห้อง เพราะอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่ม

สุดท้าย... พวกก็ผลักให้ผมไปขอกุญแจสำรองที่เคาน์เตอร์ต้อนรับ  นึกแล้วเชียว555  

พวกเรารีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นอนขดตัวห่มผ้าอยู่ใต้ผ้าห่ม บางคนกินยาดักไข้ไว้ เพราะต้องห่วงสุขภาพครับ ยังมีอีกหลายเมืองที่รอเราอยู่

พวกเราตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอน1ทุ่ม และออกไป Dinner กัน สุดท้ายก็เป็นร้านเดิมครับเพราะจังหวะนี้จะให้ตระเวณหาร้านใหม่ๆก็คงไม่เข้าที
ถึงแม้ร่างกายที่เปียกฝนมาเมื่อกลางวันจะดูสดชื่นก็ตาม แต่มันเป็นการสดชื่นที่เกินพอดี รู้สึกว่าร่างกายมันดูเย็นเกินไป ยิ่งมาตัดกับอากาศที่ดูร้อนๆแม้จะเป็นหลังฝนตกก็เถอะ มันรู้สึกแปลกๆพิกล 

หลังจากกลับจากร้านอาหาร พวกเรานั่งคุยเรื่องเดินทางไป Kawah Ijen กันซักพักก็แยกย้ายกันเข้านอน  ไม่ปาร์ตี้อะไรทั้งนั้นครับวันนี้
รู้สึกไม่เป็นดั่งใจหลายเรื่องเลย...เซ็ง

 ขอตัวไปนอนก่อนแล้วนะครับ เภาวนาให้พรุ่งนี้เป็นทริปที่ราบรื่นนะ  เราขอล่ะ ฮ่าาาา