เรามีความรู้สึกบางอย่างที่อยากจะแชร์ เรียกอีกอย่างคือปมตั้งแต่เด็กๆ เราเป็นคนที่ตั้งใจมากกเราใช้ชีวิตและตั้งใจทำทุกอย่างให้ดีมาโดยตลอดเพราะเราเคยเห็นพ่อกับแม่ยิ้มชื่นชมพี่สาวทุกครั้งที่เกรดออกหรือคะแนนสอบออกภาพเหล่านั้นวนเวียนอยู่ในหัวเด็กน้อยคนนึงมาตลอด 20 ปี เค้าตั้งใจเรียนและได้ผลการเรียนดีเยี่ยมมาโดยตลอดดีกว่าพี่สาวที่เคยทำไว้ด้วยซ้ำ ครั้งแล้วครั้งเล่าเด็กน้อยก็ไม่ได้รับแม้แต่คำชมหรือความรู้สึกปราบปลื้มยินดี ตั้งแต่เด็กจนโตเราเป็นผู้เสียสละมาโดยตลอด เรายอมที่จะไม่มีเงินสักบาทไปโรงเรียนเพื่อที่จะมีโอนเงินให้พี่สาวให้เค้าเรียนให้จบมหาลัย(่ครอบครัวเราค่อนข้างยากจน)ด้วยความหวังเล็กๆว่าพี่สาวจะส่งเราเรียนปริญญาบ้าง จนพี่สาวเราเรียนจบเค้าบอกกับเราว่าเค้าคงส่งเราเรียนไม่ได้ เราก็โอเคงั้นไม่เป็นไรไม่เรียนก็ได้ แต่ด้วยความโชคร้ายยังมีความโชคดีอยู่บ้าง มีผู้ใหญ่ท่านนึงบอกจะส่งเราเรียนแต่แล้วเค้าก็ส่งเราเข้าไปได้แค่ 1 เดือนแต่เมื่อเข้าไปแล้วเรายังไมอยากที่จะยอมแพ้เรายังอยากที่จะได้ใบเบิกทางนั้นอยู่ เราส่งตัวเองเรียนและเราตั้งใจเรียนมากจนบ ปี 1 ในระหว่างทางที่สู้มีเสียงจากครอบครัวให้หยุดบ้าง  ออกมาไปทำงานบ้าง บางที่โทรหาแม่เพราะอยากได้รับกำลังใจบ้าง แต่กลับมีแต่เสียวสะท้อนมาว่าเป็นไปไม่ได้หรอก เราเหนื่อยนะบางที่สิ่งที่เราตั้งใจมาตลอดเค้าเคยยินดีบางมั้ยวะ เค้าเคยรู้สึกภูมิในตัวเราบ้างมั้ย เราแค่อยากให้แม่ชมเราแบบที่ชมพี่บ้างสักครั้งก็ยังดี เฮ้ออออ เดี๋ยวมาเล่าต่อนะเรื่องมันยาวมาก