ด้านที่น่ากลัวของความคิด

คือเอาจริงตอนนี้รู้สึกกลัวความคิดตัวเองมากๆ
มันเริ่มเฉยกับทุกสิ่งทุกอย่าง เฉยมากๆ เฉยแบบที่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ได้รู้สึกอะไร

ปีนี้มันเป็นปีที่ความคิดมันฟุ้งมาก เริ่มตั้งแต่ต้นปี ความคิดที่ไม่อยากอยู่ตอนนั้นมันแค่แวบเข้ามาอาจเป็นเพราะช่วงนั้นทำงานหนักบวกกับทะเลาะกับพ่อด้วย แล้วมามีความคิดอีกรอบคือเดือนที่แล้ว ซึ่งรอบนี้ดันทะเลาะกับแม่อีก  มันเป็นมากถึงขั้นคิดวนอยู่แบบนั้น หาทางออกไม่ได้ เป็นเกือบอาทิตย์ในอารมณ์ที่ไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ  อยากหลุดพ้น หลุดพ้นจากตรงนี้ ตรงงานที่กำลังทำอยู่

คือปกติเวลาที่ดีพ รู้ตัวเองเลยว่าทำยังไงถึงจะออกจากอารมณ์ตรงนั้นได้ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ พยายามจะทำแบบเดิมที่เคยทำแล้วดีขึ้น พยายามพาตัวเองไปอยู่ในที่ๆเคยคิดว่าเป็น safe zone พยายามจะตัวเองออกไปเที่ยวที่ต่างๆเยอะมาก เพื่อไม่ให้วนเวียนอยู่ในโรงพยาบาล แต่พอกลับมาเจออะไรแบบเดิมๆมันก็กลับมาดิ่งเหมือนเดิม มันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย เหมือนกับสิ่งที่เราพยายามออกไปหาอะไรใหม่ๆมันแทบจะสูญเปล่า

แล้วการทำงานในรพ.แทนที่จะทำให้รู้คุณค่ากับชีวิตมากขึ้น ให้ความสำคัญกับคนรอบตัวมากขึ้น ตอนนี้คือมันไม่ใช่เลยอ่ะ มันเป็นอะไรที่เฉยกับชีวิตมากจริงๆ ความคิดตอนนี้การตายมันเป็นเรื่องปกติ ที่เหมือนคนๆหนึ่งได้หายไปจากโลกนี้ ก็แค่นั้น แล้วไง ? คนเรามันก็มีเกิด แก่ เจ็บ ตายกันทั้งนั้น

อห ความคิดของตัวเองตอนนี้มันเริ่มแบบ.. ไม่โอเคมากจริงๆอ่ะ เหมือนมันด้านชา ไม่สิ.. มันแทบจะเรียกได้ว่า ตายด้าน ไปแล้ว
อะไรที่ทำให้เป็นหนักขนาดนี้