คุณเคยเชื่อกันมั้ยที่พ่อแม่บอกเสมอว่า"รักลูกเท่ากันทุกคน" ให้ความรักความอบอุ่นแก่ลูกๆเท่ากัน

เราโตมาเหมือนเป็นเงาตามตัวน้องมาตลอด กับเราพ่อแม่จะสนใจบ้างไม่สนใจบ้างอารมณ์แบบตามมีตามเกิด เราเคยถามพ่อแม่ก็จะบอก รักลูกเท่ากันทุกคน
แล้วก็ว่าเราเกิดจากความรัก น้องเกิดจากความไม่ตั้งใจ แต่การกระทำที่ทำกับเราทั้งคำพูดและสายตาเหมือนเราเป็นคนนอก กระทั้งเราเข้ามหาลัยตอนนี้ก็จะปี3แล้ว
พวกเขาไม่เคยสนใจฟังเสียงจากใจเราเลย  เราจะอดทนเรียนให้จบถึงแม้สิ่งที่เรียนจะทำให้เราทุกข์เพราะเราไม่ได้เลือกเอง พวกเขาฟังคนข้างบ้านมากกว่าเรา เหมือนว่าชีวิตมักจะใช้ความพยายามให้คนอื่นเห็นว่าเราเข้มแข็ง ไม่รู้สึกรู้สาอะไร ทุกวันนี้เรา"พยายาม"จะมีความสุขกับสิ่งที่เรียกว่า ครอบครัว!!! มันเหนื่อยเนอะ
ตอนแรกมันเป็นความน้อยใจ=>กลายเป็นคนขี้อิจฉาความอบอุ่น=>กลายเป็นคนที่
มีความคิดเจ้าคิดเจ้าแค้น=>บางครั้งเหมือนคนมีอาการทางจิต(รู้ตัวตลอด)...แล้วหลายครั้งมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย เราพยายามจะหยุดพฤติกรรมพวกนี้ แล้วก็หยุดได้ไม่นานพ่อแม่เขาก็ปฏิยัติต่อเราเหมือนเดิม พ่อแม่เขามักจะให้ความสนใจกับลูกที่ทำให้เขาเปล่งประกายเสมอ 
.....
อยากถามทุกคนว่าหลังจากเรียนจบเราควรออกไปอยู่ข้างนอกหรือไม่ เพราะเรามาไกลเกินกว่าที่จะต้องการความรักความอบอุ่นเหมือนตอนเด็กๆแล้ว เราควรทำยังไงดีหรือมีทางอื่นอีก
.....