EP 2
ต่อจากเดิมเลยนะครับ หลังจากนั้นก็ทำงานเรียบร้อยก็แยกย้ายกันกับบ้านตามปกติแหละครับนางก้ให้เราไปส่งขึ้นที่ที่จอดรถรับส่งขอนางครับก็ปกติทุกอย่างครับก็ทำแบบนี้อยู้เป็นเวลานานพอสมควรครับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันมีเยอะมากอาจจะไม่ได้เล่าตามลำดับอันไหนเกิดขึ้นก่อนนะครับเล่าตามความรู้สึกหรือความจำตอนนั้นที่จำได้นะครับ สิ่งที่เรากับน้องทำปกติทุกวันเวลสมาเรียนคือ ตอนเช้านางจะชื้อข้าวมาให้แทบทุกวันคับคือหมูปิ้งนมสดคือนางจำได้ว่าเราชอบกินหมูปิ้งนมสดเราเคยบอกนางแค่ครั้งเดียวทำให้เรารู้สึกว่านางใสใจเราและนางจำได้ว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไรครับ และตอนเย็นนางก็จะมาหาเรามานั่งเล่นคุยกันกับเพื่อนๆเป็นประจำครับพอถึงเวลานางก็จะให้เราไปส่งที่รถส่งขึ้นรถกลับบ้านครับ สิ่งที่เล่าตรงนนี้คือทำเป็นประจำครับ
มีวันหนึ่งเย็นหลังเลิกเรียนนางให้เราพาเอาโทรศัพท์ไปซ่อมครับก็ปกติเฉยๆละครบจากนั้นเราก็กลับมาที่โรงเรียนก็เดินหาของกินหน้าโรงเรียนตามปกติละครับหลังเลอกเรียนของเราและที่นี้เพื่อนก็พากันทำงานไรสักอย่างจำไม่ได้แล้วเพื่อนเห็นเราเดินมาเลยให้เราไปชื้อของที่ตลาด ระหว่างขี่รถไปชื้อของที่ตลาดครับก็เหมือนฝนตกมาเบาๆครับนางก็เลยไปจอดข้างเซเว่นนางบอกว่าเดียวพี่เปียกคือแบบบความรู้สึกตอนนั้นแบบบดีมากกกก แล้วนางก็ขับรถแทนเราให้เราเป็นตนซ้อนแทนแล้วนางก็เปียกเราก็เปียกนะแต่นิดเดียวจิงๆเพราะนางคนขับโดนเต็มๆเลยครับ
มีเหตุที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นคือนางรถล้มระหว่างทางตอนกลับบ้านเรารู้ข่าวคือแบบตกใจมากกกซ็อทเลยจังหวะนั้นไม่ว่า็คงเป็นเหมือนเราคนที่เราชอบมาเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นเราโทรหานางแม่นางรับเราก็ถามอาการจากแหละแต่ยังไงเราก้ยังเป็นห่วงแบบสุดๆไปเลยนะพอนางฟื้นนางก็ทักมาบอกเราเราเพราะก่อรหน้านี้เรารั่วแชทไปหานางเลยด้วยความเป้นห่วงละแทบร้องไห้เมื่อนางตอบแชทเราคือเป้นอาการแบบดีใจสุดที่นางยังมีแรงมาตอบแชทเราแล้วเรารอเป็นเวลา3 4 วันเลย แล้วบ้านเราก้ไกลมากกเลยพอนางตอบเราคำแรก ดีขึ้นแล้วนะ เราก้ถามต่อว่าออกโรงบาลยังนางก้บอกว่าพึ่งออกเราก็เลยให้ำลั
ใจนางสู้ๆน๊าเดียวก็หาย นางบอกว่านางสะหลบไปเลยตื่นอีกที่ตอนที่อยู่โรงบาล เราเลยถามว่าสะหลบเลยหรอฮ่ะนางบอกว่าใช่ นางบอกว่าจำไรไม่ได้เลยว่าตัวเองล้มตอนไหนล้มที่ไหนยังจำไม่ได้เลยรู้แค่ว่าใกล้ถึงบ้านแค่นั้น นางบอกถ้าแม่ไม่เล่าให้ฟังว่าเกิดไรขึ้นก็ไม่รู้ เราก็บอกนางว่าพี่เป็นห่วงนางมากเลยนะเราแบบโคตรห่วงนางเลยแต่ทำไรไม่ได้ นางอดอาหารอดน้ำสักพกเพื่อตรวจ นางก็บ่นหิววววววววววววเรากถามนางตลอดเป็นห่วงสุดจนนางมาโรงเรียนได้เราก็ดูแลเต็มที่ทำให้ทุกอย่างเลยจนนางหายเป็นปกติเลยครับไว้มาเล่าให้ฟังต่อนะครับ
แอบชอบรุ่นน้อง
ต่อจากเดิมเลยนะครับ หลังจากนั้นก็ทำงานเรียบร้อยก็แยกย้ายกันกับบ้านตามปกติแหละครับนางก้ให้เราไปส่งขึ้นที่ที่จอดรถรับส่งขอนางครับก็ปกติทุกอย่างครับก็ทำแบบนี้อยู้เป็นเวลานานพอสมควรครับเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันมีเยอะมากอาจจะไม่ได้เล่าตามลำดับอันไหนเกิดขึ้นก่อนนะครับเล่าตามความรู้สึกหรือความจำตอนนั้นที่จำได้นะครับ สิ่งที่เรากับน้องทำปกติทุกวันเวลสมาเรียนคือ ตอนเช้านางจะชื้อข้าวมาให้แทบทุกวันคับคือหมูปิ้งนมสดคือนางจำได้ว่าเราชอบกินหมูปิ้งนมสดเราเคยบอกนางแค่ครั้งเดียวทำให้เรารู้สึกว่านางใสใจเราและนางจำได้ว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไรครับ และตอนเย็นนางก็จะมาหาเรามานั่งเล่นคุยกันกับเพื่อนๆเป็นประจำครับพอถึงเวลานางก็จะให้เราไปส่งที่รถส่งขึ้นรถกลับบ้านครับ สิ่งที่เล่าตรงนนี้คือทำเป็นประจำครับ
มีวันหนึ่งเย็นหลังเลิกเรียนนางให้เราพาเอาโทรศัพท์ไปซ่อมครับก็ปกติเฉยๆละครบจากนั้นเราก็กลับมาที่โรงเรียนก็เดินหาของกินหน้าโรงเรียนตามปกติละครับหลังเลอกเรียนของเราและที่นี้เพื่อนก็พากันทำงานไรสักอย่างจำไม่ได้แล้วเพื่อนเห็นเราเดินมาเลยให้เราไปชื้อของที่ตลาด ระหว่างขี่รถไปชื้อของที่ตลาดครับก็เหมือนฝนตกมาเบาๆครับนางก็เลยไปจอดข้างเซเว่นนางบอกว่าเดียวพี่เปียกคือแบบบความรู้สึกตอนนั้นแบบบดีมากกกก แล้วนางก็ขับรถแทนเราให้เราเป็นตนซ้อนแทนแล้วนางก็เปียกเราก็เปียกนะแต่นิดเดียวจิงๆเพราะนางคนขับโดนเต็มๆเลยครับ
มีเหตุที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นคือนางรถล้มระหว่างทางตอนกลับบ้านเรารู้ข่าวคือแบบตกใจมากกกซ็อทเลยจังหวะนั้นไม่ว่า็คงเป็นเหมือนเราคนที่เราชอบมาเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นเราโทรหานางแม่นางรับเราก็ถามอาการจากแหละแต่ยังไงเราก้ยังเป็นห่วงแบบสุดๆไปเลยนะพอนางฟื้นนางก็ทักมาบอกเราเราเพราะก่อรหน้านี้เรารั่วแชทไปหานางเลยด้วยความเป้นห่วงละแทบร้องไห้เมื่อนางตอบแชทเราคือเป้นอาการแบบดีใจสุดที่นางยังมีแรงมาตอบแชทเราแล้วเรารอเป็นเวลา3 4 วันเลย แล้วบ้านเราก้ไกลมากกเลยพอนางตอบเราคำแรก ดีขึ้นแล้วนะ เราก้ถามต่อว่าออกโรงบาลยังนางก้บอกว่าพึ่งออกเราก็เลยให้ำลั
ใจนางสู้ๆน๊าเดียวก็หาย นางบอกว่านางสะหลบไปเลยตื่นอีกที่ตอนที่อยู่โรงบาล เราเลยถามว่าสะหลบเลยหรอฮ่ะนางบอกว่าใช่ นางบอกว่าจำไรไม่ได้เลยว่าตัวเองล้มตอนไหนล้มที่ไหนยังจำไม่ได้เลยรู้แค่ว่าใกล้ถึงบ้านแค่นั้น นางบอกถ้าแม่ไม่เล่าให้ฟังว่าเกิดไรขึ้นก็ไม่รู้ เราก็บอกนางว่าพี่เป็นห่วงนางมากเลยนะเราแบบโคตรห่วงนางเลยแต่ทำไรไม่ได้ นางอดอาหารอดน้ำสักพกเพื่อตรวจ นางก็บ่นหิววววววววววววเรากถามนางตลอดเป็นห่วงสุดจนนางมาโรงเรียนได้เราก็ดูแลเต็มที่ทำให้ทุกอย่างเลยจนนางหายเป็นปกติเลยครับไว้มาเล่าให้ฟังต่อนะครับ