สวัสดีครับ ปัจจุบันผมเป็นนักศึกษาอยู่ ปีที่3 แล้วกำลังจะเปิดภาคเรียน แต่ผมไม่มีเงินเก็บเลยครับแล้วที่บ้านผมยื่นคำขาดมาว่าจะไม่ส่งอะไรแล้ว เนื่องด้วยที่บ้านก็ประสบปัญหาอยู่
แล้วเมื่อผมรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจึงออกสมัครงาน Part-time ทุกครั้งที่ผมไปสมัครผมพกความมั่นใจแล้วกำลังใจจากตัวเองไปตลอด
แต่หลายๆครั้งพอผมไปสมัครที่แล้วที่เล่ามันยิ่งทำให้ผมไม่เห็นหนทางกับการศึกษาต่อของผมเลยครับ ผมไปสมัครทั้งหมด 13 ที่แล้วครับ แต่ไม่มีการติดต่อกลับมาเลย ผมเสียกำลังใจจากตัวเองมากๆ
เมื่อช่วงเดือนก่อนผมปิดเทอมเลยเข้าไปทำงานในกรุงเทพผมก็อยู่ได้ไม่นาน เนื่องจากผมค่าใช้จ่ายต่อวันสูงมาก และ ผมมีเงินติดตัวไม่มากครับผมพักอยู่ฝั่งธนกับเพื่อนที่อยู่ที่นั่น และยังต้องนั่งรถหลายต่อไปทำงาน จนเหลือเงินสุดท้ายจริงๆผมคำนวนไว้ว่า จะเอาไว้ใช้ เป็นค่าเดินทางไปทำงาน ซึ่งมันจะทำให้ผมไปทำงานได้ 3 วันพอดี เงินเดือนผมจะออกกลางเดือนถัดมา
ตอนนั้นคือช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผม ผมเลือกที่จะไม่ยอมกินข้าวทั้ง 3 วันนั้นแต่ความใจดีของเพื่อนร่วมงานเค้าแบ่งข้าวให้ผมกิน ผมกินเสร็จ ก็รีบเข้าห้องน้ำ ผมร้องไห้ ร้องไห้อย่างหนักมาก
ผมว่าสิ่งที่ผมเจอนั้นมันแย่ที่สุดแล้ว ไม่เหลือเงินเลยสักบาท ชีวิตในเมืองหลวงผมมันช่างทรมานที่สุด ผมตัดสินใจไม่สู้ต่อเพราะผมก็ยืมเงินเพื่อนเพื่อนเพื่อมาอยู่กิน และผมได้ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ เพื่อนทุกคนมีน้ำใจให้ค่ารถกลับต่างจังหวัดผม ผมคิดว่าจะกลับมาหางานทำ เพื่อเป็นค่าเทอมให้กับตัวเอง และต้องหาเงินคืนเพื่อนทั้งหมดทุกคนอีกด้วย
แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่คิดผมกลับมาที่บ้านเกิด เพื่อจะเดินหน้าต่อชีวิตตัวเอง ผมบอกตัวเองว่าไม่เลือกงาน มีงานกี่ที่ผมก็จะทำผมอยากเรียนต่อ ผมอยากจบพร้องๆกับเพื่อน
ตอนม.ปลาย ผมเคยปรึกษากับครอบครัวว่าผมจะกู้เรียน แต่เขาไม่อนุญาติผม เขาบอกแต่ว่า ผมไม่มีปัญญาเรียนได้เกรดดีๆ หรอกเพราะเวลากู้ต้องทำเกรดด้วย ปัจจุบันผมมีเกรดรวม 3ขึ้น ผมเสียใจที่ไม่ได้ทำตามใจที่ตัวเองคิดจะทำ
ผมอ่านเรื่องของพี่ๆน้องในพันทิพย์ที่มีประสบการณ์ การเรียนคล้ายๆกับผม หลายคนเลือกที่จะไม่ได้เรียนต่อ ส่วนคนที่เรียนก็จะสู้หนักมากกว่าคนอื่นหลายเท่า ผมเลือกที่จะสู้แต่โอกาสมันไม่มีสำหรับผมเลยครับ
หลายวันมานี่ผมถามตัวเองว่าเกิดมาทำไมว่ะ ไร้ค่าจริงๆเลย ทำไมตัวเองต้องกลายเป็นกำลังใจให้กับคนอื่น ทำไมไม่เคยมีใครเป็นกำลังใจให้ตัวเองได้เลย
จริงๆการตั้งกระทู้นี้ผมอยากบอกให้คนอื่นๆได้ทราบ ว่าชีวิตคนๆนึงมันไม่ได้ง่ายเสมอไป และผมยินดีมากหาก กระทู้ของผมทำให้ใครหลายๆคนมีกำลังใจที่จะดำเนินชีวิต หรือการเรียนต่อ
แต่สำหรับผมเรื่องเรียนคงจะไกลตัวผมไปแล้วครับตอนนี้ผมจะต้องคิดว่า ทุกๆวันนี้ผมจะอยู่ยังไงจะกินอะไร หาเงินยังไง แต่ตอนนี้ท้อสุดๆแล้ว ครอบครัวอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับหลายๆคน แต่ไม่น่าจะใช่สำหรับผมนะครับ อย่าว่าผมเลยนะครับ แต่ละคนเจอเรื่องราวมาแตกต่างกัน คุณไม่เข้าใจทุกคนได้ทั้งหมดหรอก ขอบคุณสำหรับพื้นที่รับฟังนะครับ
หากใครมีข้อแนะนำผมยินดีมากๆเลยนะครับตอนนี้ผมก็คิดอะไรไม่ออกแล้วเหมือนกันครับขอบคุณจริงๆ
ขอคำแนะนำดีๆหน่อยครับ ผมอยากเรียนต่อ
แล้วเมื่อผมรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจึงออกสมัครงาน Part-time ทุกครั้งที่ผมไปสมัครผมพกความมั่นใจแล้วกำลังใจจากตัวเองไปตลอด
แต่หลายๆครั้งพอผมไปสมัครที่แล้วที่เล่ามันยิ่งทำให้ผมไม่เห็นหนทางกับการศึกษาต่อของผมเลยครับ ผมไปสมัครทั้งหมด 13 ที่แล้วครับ แต่ไม่มีการติดต่อกลับมาเลย ผมเสียกำลังใจจากตัวเองมากๆ
เมื่อช่วงเดือนก่อนผมปิดเทอมเลยเข้าไปทำงานในกรุงเทพผมก็อยู่ได้ไม่นาน เนื่องจากผมค่าใช้จ่ายต่อวันสูงมาก และ ผมมีเงินติดตัวไม่มากครับผมพักอยู่ฝั่งธนกับเพื่อนที่อยู่ที่นั่น และยังต้องนั่งรถหลายต่อไปทำงาน จนเหลือเงินสุดท้ายจริงๆผมคำนวนไว้ว่า จะเอาไว้ใช้ เป็นค่าเดินทางไปทำงาน ซึ่งมันจะทำให้ผมไปทำงานได้ 3 วันพอดี เงินเดือนผมจะออกกลางเดือนถัดมา
ตอนนั้นคือช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผม ผมเลือกที่จะไม่ยอมกินข้าวทั้ง 3 วันนั้นแต่ความใจดีของเพื่อนร่วมงานเค้าแบ่งข้าวให้ผมกิน ผมกินเสร็จ ก็รีบเข้าห้องน้ำ ผมร้องไห้ ร้องไห้อย่างหนักมาก
ผมว่าสิ่งที่ผมเจอนั้นมันแย่ที่สุดแล้ว ไม่เหลือเงินเลยสักบาท ชีวิตในเมืองหลวงผมมันช่างทรมานที่สุด ผมตัดสินใจไม่สู้ต่อเพราะผมก็ยืมเงินเพื่อนเพื่อนเพื่อมาอยู่กิน และผมได้ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนๆ เพื่อนทุกคนมีน้ำใจให้ค่ารถกลับต่างจังหวัดผม ผมคิดว่าจะกลับมาหางานทำ เพื่อเป็นค่าเทอมให้กับตัวเอง และต้องหาเงินคืนเพื่อนทั้งหมดทุกคนอีกด้วย
แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่คิดผมกลับมาที่บ้านเกิด เพื่อจะเดินหน้าต่อชีวิตตัวเอง ผมบอกตัวเองว่าไม่เลือกงาน มีงานกี่ที่ผมก็จะทำผมอยากเรียนต่อ ผมอยากจบพร้องๆกับเพื่อน
ตอนม.ปลาย ผมเคยปรึกษากับครอบครัวว่าผมจะกู้เรียน แต่เขาไม่อนุญาติผม เขาบอกแต่ว่า ผมไม่มีปัญญาเรียนได้เกรดดีๆ หรอกเพราะเวลากู้ต้องทำเกรดด้วย ปัจจุบันผมมีเกรดรวม 3ขึ้น ผมเสียใจที่ไม่ได้ทำตามใจที่ตัวเองคิดจะทำ
ผมอ่านเรื่องของพี่ๆน้องในพันทิพย์ที่มีประสบการณ์ การเรียนคล้ายๆกับผม หลายคนเลือกที่จะไม่ได้เรียนต่อ ส่วนคนที่เรียนก็จะสู้หนักมากกว่าคนอื่นหลายเท่า ผมเลือกที่จะสู้แต่โอกาสมันไม่มีสำหรับผมเลยครับ
หลายวันมานี่ผมถามตัวเองว่าเกิดมาทำไมว่ะ ไร้ค่าจริงๆเลย ทำไมตัวเองต้องกลายเป็นกำลังใจให้กับคนอื่น ทำไมไม่เคยมีใครเป็นกำลังใจให้ตัวเองได้เลย
จริงๆการตั้งกระทู้นี้ผมอยากบอกให้คนอื่นๆได้ทราบ ว่าชีวิตคนๆนึงมันไม่ได้ง่ายเสมอไป และผมยินดีมากหาก กระทู้ของผมทำให้ใครหลายๆคนมีกำลังใจที่จะดำเนินชีวิต หรือการเรียนต่อ
แต่สำหรับผมเรื่องเรียนคงจะไกลตัวผมไปแล้วครับตอนนี้ผมจะต้องคิดว่า ทุกๆวันนี้ผมจะอยู่ยังไงจะกินอะไร หาเงินยังไง แต่ตอนนี้ท้อสุดๆแล้ว ครอบครัวอาจจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับหลายๆคน แต่ไม่น่าจะใช่สำหรับผมนะครับ อย่าว่าผมเลยนะครับ แต่ละคนเจอเรื่องราวมาแตกต่างกัน คุณไม่เข้าใจทุกคนได้ทั้งหมดหรอก ขอบคุณสำหรับพื้นที่รับฟังนะครับ
หากใครมีข้อแนะนำผมยินดีมากๆเลยนะครับตอนนี้ผมก็คิดอะไรไม่ออกแล้วเหมือนกันครับขอบคุณจริงๆ